Σήμερα θα γράψω κάτι

Μετά από τρια συναπτά έτη θεαματικής απουσίας, σήμερα θα γράψω κάτι. Χτες εκεί που καθόμασταν και χαζεύαμε κάτι φωτογραφίες στο ιντερνετ, έγινε το αναπάντεχο. Ο ένας με ρώτησε αν είμαι 'γιουτιούμπερ' και του είπα όχι, μετά με ρώτησε αν ξέρω τι είναι και πήγα να του πω σιγά ρε σπόρε μη δεν ξέρω, μεγάλωσες και μιλάς, αλλά συγκρατήθηκα και δεν το είπα,και είπα έτσι for my credibility στα μάτια του δεκάχρονου, οτι είχα όμως ένα μπλογκ. Μπα, τί είναι μπλογκ, ρώτησαν, γιατί μάλλον τους άρεσε η λέξη, και με κοίταζαν εξεταστικά με άλλο μάτι, ανέβηκε το credibility που λέγαμε. Και γιατί γράφει κανείς ένα μπλογκ, και γιατί τέλος πάντων το είχα και δεν το γράφω άλλο. 'Ελα μου ντε, λέω.

Μετά το ανοίξαμε και το είδανε. Οι αντιδράσεις ήταν μικτές, από τη μια δεν τους άρεσε που ήταν ο εαυτός τους έτσι εκτεθειμένος στο ιντερνετ - τουλάχιστον δεν έχει το όνομα μας και τη φάτσα μας, είπανε. Εχουν ένα δίκιο, δε μπορείς να πεις. Από την άλλη τους άρεσαν τα αστεία της ένδοξης εποχής που ήταν μωρά. Και μετά απαίτησαν να γράψω κάτι, άυριο, και άλλη φορά να γράψουμε κάτι και παρέα, το οποίο θα είναι ενδιαφέρον πείραμα και θέλω να το δω.

Οπότε δεσμεύτηκα, και πρέπει σήμερα να γράψω. Κάτι. Το μόνο που γυρίζει στο μυαλό μου από χτες το βράδυ είναι κάτι που διάβασα για την παιδική υπευθυνότητα και με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Διάβασα λοιπόν σε ένα από αυτά τα σάϊτ κάποιας αμερικανίδας εξπέρ/ ψυχολόγου/ life coach/μάνας που δεν τη ξέρει ούτε η μάνα της αλλά σίγουρα βγάζει χρυσά λεφτά ξερνώντας σοφίες για το πώς να κάνεις τη ζωή σου σωστά, λες και έτσι είναι η δική σου ζωή μαρή, τεσπα, σε ένα τέτοιο λοιπον διάβασα οτι τα παιδιά μας σήμερα τα μεγαλώνουμε μαθαίνοντας τους όχι υπευθυνότητα αλλά προνόμια, entitlements όπως λέει. Και το σκεφτόμουν. Τους παρέχουμε χίλια πράγματα, και κάνουμε εμείς για αυτούς άλλα τόσα.

Δε ξερω τι φταίει, μάλλον πολλά. Είναι η απαξίωση του χειρωνακτικού και της οικιακής εργασίας, που την κάνεις είτε βαρυγκομώντας και τρέχοντας να τελειώνουμε, είτε τη στέλνεις προς τα έξω να την κάνει άλλος άν έχεις να πληρώσεις, συνήθως λόγω έλλειψης χρόνου αλλά αυτομάτως απαξιώνοντας την. Φταίει αυτή η έλλειψη χρόνου που λέγαμε, επειδή στο μοντέλο εργαζόμενος γονιός το κάθε δευτερόλεπτο μετράει και κάπου προτιμάς να τα κάνεις τρέχοντας εσύ για να τελειώνουμε, παρά να μείνουν τα άπλυτα σώβρακα στο πάτωμα. Που σε κουράζει να κυνηγάς τους άλλους, και πάλι προτιμάς να τα κάνεις εσύ να τελειώνουμε, γιατί έχει μαλλιάσει η γλώσσα σου. Γιατί στο μοντέλο εργαζόμενος γονιός υπομονή δεν υπάρχει, τα έχουμε πει αυτά. Συνεπώς τι κάνεις? Τους τα κάνεις όλα. Μασημένα όλα. Και μετά θα απορείς στο γυμνάσιο που θα βλέπεις μπροστά σου ένα παιδί που κάνει τα μαθήματα στην ξεπέτα, χωρίς φιλότιμο, και που θα σε κοιτάει απεγνωσμένα αν δεν έχει καθαρά σώβρακα στο συρτάρι (μ'αρέσει το παράδειγμα σώβρακα, είναι σαφές) λες και ένα πλυντήριο δε μπορούσε να το βάλει. Μη σε πάω πιο πέρα, ένα 25χρονο που θα συμπεριφέρεται σα 16χρονο, με λαμπρές σπουδές μεν αλλά κάπου σε παρατεταμένη εφηβεία, αντί να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να σου πει αντε γεια. Είναι πολύ εύκολο να συμβεί αυτό, και το πιο ειρωνικό είναι οτι όσο πιο πολλά παρέχεις και φροντίζεις εσύ, τόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί. Γιατί όσο πιο πολλά κάνεις εσύ, τόσο λιγότερα κάνει το παιδί που είναι απλός παραλήπτης, καταναλωτής, πελάτης, και μαθαίνει να είναι πάντα έτσι. Και μετά θα είναι αργά για να αλλάξει.

Η γενιά των γονιών μας δε μας μεγάλωνε έτσι, δε ξέρω αν ήταν λόγω έλλειψης πόρων στη δεκαετία του 80, ή λιγότερης ευαισθησίας προς την 'ιερότητα' των παιδιών που σήμερα τους έχουμε κάνει θεούς, αλλά κάπου οι γονείς έβαζαν τα παιδιά να κάνουν δουλειές, και χοντρές δουλειές μάλιστα, γιατί κάποιος έπρεπε να βοηθήσει και δεν έσκαγαν και πολύ, και τα παιδιά κάπου τις έκαναν διότι ήταν φυσικό και δεν παραπονιούνταν. Και κάπου όλο αυτό βγήκε σε καλό, λέω, ε?

Το Πενταρακι

Και ξαφνικα εγινες πεντε χρονων

Οχι τοσο ξαφνικα βεβαια, εσενα καθε μερα σου φαινεται μια ατελειωτη περιπετεια που ξημερωνει και βραδιαζει με ενα εκατομμυριο καινουρια πραγματα. Αλλα εμενα μου φανηκε οτι αυτα τα πεντε χρονια περασαν σαν αερας.

Χαιρομαι και κλαιω μαζι, που το μικροτερο μεγαλωσε και δεν ειναι μωρο. Κι εισαι ενας μικρος καταπληκτικος ανθρωπος, ολο εξυπναδα, αποφασιστικοτητα και καλη θεληση. Μερικες φορες δειχνεις τοσο ωριμος, σα να τα σκεφτεσαι και τα ζυγιζεις ολα. Και δικαιος, παντα θα σκεφτεις τους αλλους. Κακη κουβεντα δε θα πεις για κανεναν. Εχεις θαρρος και δε μασας, βουτας στα βαθια και μου αρεσεις. Η ηρεμη δυναμη θα εισαι οταν μεγαλωσεις, ετσι σε βλεπω. Σε θαυμαζω απο τωρα.

Εδω και πεντε χρονια με εκανες εσυ μαμα των δυο. Τη μερα που γεννηθηκες μου εδειξες πως γινεται να εχεις και να αγαπας δυο παιδια το ιδιο, μια καρδια για δυο καρδιες.

Σας κοιταω και δε πιστευω οτι ειστε τα παιδια μου, εγω νιωθω οτι τρεχω και ιδρωνω ξειδρωνω καθε μερα ελπιζοντας τουλαχιστον να μη κανω τιποτα λαθος, και εσεις εδω και τωρα μου δειχνετε οτι οχι μονο ολα πανε καλα, αλλα οτι ειναι σουπερ, και οτι καθε μερα ειναι η μερα που αξιζει να ζεις.

Χρονια σου πολλα καρδια μου

Σολομωντας

... η Αριστειδης, οπως θες πες το, βρες εναν δικαιο αρχαιο τυπο που να αντιπροσωπευει την κατασταση.
Διοτι η κατασταση εχει ως εξης (τα κατωθι ειναι ολα πραγματικα, και εχουν ειπωθει)


Μαμα,
αυτος γιατι εχει τρια τοματινια στο πιατο του κι εγω δυο?
αυτος γιατι βγηκε απο τη δικη του πλευρα στο αυτοκινητο, θελω κι εγω να βγω απο τη μερια μου
αυτος γιατι ειδε τηλεοραση εδω και δεκα λεπτα, και εγω δεν ειδα ακομα?
αυτος γιατι θα παιξει με φιλαρακι του, κι εγω θελω με φιλαρακι μου
αυτος γιατι διαλεξε ιστορια να διαβασουμε, θελω κι εγω να διαλεξω
αυτος γιατι ειχε το μπωλ με τη μαιμου χτες, θελω εγω σημερα
αυτος γιατι επαιξε πριν με αυτο το παιχνιδι (γιατι ησουν στη τουαλετα?)  θελω κι εγω τωρα
αυτος γιατι θα παει σε παρτυ, θελω κι εγω να παω σε παρτυ
αυτος γιατι εφαγε γιαουρτι, κι εγω γιαουρτι
αυτος γιατι ξερει να διαβαζει κι εγω οχι
αυτος γιατι πηρε φαρμακο, θελω κι εγω φαρμακο (μα δεν εισαι αρρωστος)
αυτος γιατι φοραει κοντομανικο? κι εγω θα βαλω
αυτος γιατι εχει μεγαλυτερο μπουτι κοτοπουλο απο μενα?
αυτος γιατι να μη κανει πρωτος μπανιο σημερα, εγω εκανα πρωτος μπανιο χτες

Εγω στα ποσα καιγομαι? Γιατι και η υπομονη εχει τα ορια της

Το Εφτα

Το μικρο μας σημερα γινεται εφτα. 

Εκει ειναι που με πιανουν τα ζουμια και κλαιω, οταν λεω το μικρο μας, και το μικρο μας εχει υψος 1.30 και φοραει παπουτσι 34 νουμερο. Και μιλαει για το δευτερο παγκοσμιο πολεμο και για το διαστημα, ξερει απεξω ολα τα στιγμιοτυπα του Μουντιαλ και σε ποιο λεπτο εβαλε γκολ ποιος, ξερει να πριονιζει ξυλα, γραφει, διαβαζει και χανεται μεσα στα βιβλια. Το μικρο μας που ξερει πολυ καλα ποια θα παντρευτει και εχουν κανει και σχεδια. Που ειναι ακομα μικρακι ομως, το βραδυ θελει τα αρκουδακια του, και στις ταινιες κλαιει οταν καποιος φοβαται. 

Προσπαθω να τον φανταστω πιο μεγαλο, 17, 27, και δε μπορω, το μυαλο μου παει μονο πισω, δεν παει μπρος. 

Δε ξερω πως και που θα εισαι, μικρο μου, οταν θα εισαι μεγαλος. Να εισαι παντα ετσι, αστερακι λαμπρο και χαμογελαστο οπως τωρα. Και καλος, πανω απο ολα, καλος με τους ανθρωπους και ειλικρινης με τον εαυτο σου. Αυτο να το κουβαλας παντα φυλαχτο, κλειδωμενο στο μυαλο σου. 

Θα εισαι παντα το μικρο μας. 

Welcome to the magic

Ειναι απο αυτα τα μερη στο κοσμο που αμα δεν εχεις παει, ακους οτι πανε ολοι, γινεται χαμος, τα παιδια τρελλαινονται, και αρχιζεις και υποψιαζεσαι οτι μαλλον ειναι ενα μεγαλο λουνα παρκ παιχνιδιων που σου παιρνει τα λεφτα, και τελος παντων καποια στιγμη θα παμε δε θα την γλιτωσουμε, τα αγαπαμε τα παιδια μας. Το αφηναμε, να μεγαλωσουν για να εχει και νοημα.

Τελευταια στιγμη ειπαμε τη Πεμπτη, παμε αυτο το Σαββατοκυριακο, ο καιρος προβλεπεται χαλια (βροχη και τις δυο μερες), αλλα στα μερη αυτα που ζουμε αν περιμενεις τον ηλιο να βγει, μπορει να παρει και εφτα μηνες. Και πηγαμε

Ξεχασα οτι ηξερα για θεματικα παρκα και λουνα παρκ. Ναι, ειναι μια τεραστια επιχειρηση με χιλιαδες υπαλληλους, εκατονταδες μαγαζια, εστιατορια, αναμνηστικα και ξενοδοχεια. Τοσο μεγαλη που οι ουρες εχουν υπολογισμενο χρονο αναμονης, ζιγκ ζαγκ παντου, και θελουν υπομονη. Αλλα αμα αφησεις στην ακρη τον κυνικο, κουρασμενο, ενηλικο εαυτο σου, η εμπειρια αυτη απλα δεν παιζεται. Βουτια σε ενα κοσμο απιστευτο, μαγικο, γλυκια νοσταλγια της παιδικης ηλικιας, σα καραμελα που την πιπιλας δυο μερες και δε θες να τελειωσει, δε τα βλεπεις απλα να περνανε μπροστα σου σαν εικονες, μπαινεις και εσυ μεσα. Τα μικρα ετρεχαν σα μανιασμενα, πηγαμε στο Φαρ Ουεστ, γιναμε πειρατες, μπηκαμε σε πυργους και βγηκαμε στην Αμερικη του 1920, πυροβολησαμε με λειζερ στο διαστημα, και ειδαμε να περνανε αυτοκινητα - αληθινα - μεσα απο φωτιες αληθινες - και να πετανε στον αερα. Ο,τι εβλεπες ηταν δεκα φορες πιο απιστευτο απο ο,τι περιμενες να ειναι. Η βροχη απλα δεν υπηρχε, η πλαστικη κουκουλα απο πανω μεχρι κατω ηταν πανοπλια. Χιλιαδες κοσμος γυρω με την ιδια πλαστικη πανοπλια, να χαμογελαει χαζεμενος.

Και μετα μπηκαμε σε ενα τουνελ βροχης που κρατησε τρεισιμισι ωρες στον αυτοκινητοδρομο, ζιγκ ζιγκ ζιγκ ζιγκ υαλοκαθαριστηρες, Morcheeba και υπνος βαθυς στο πισω καθισμα, και βγηκαμε στην πραγματικοτητα.

Σκεφτομουν στο δρομο μια φιλη που ελεγε οτι αρνειται να παει τα παιδια της σε αυτο το εμπορικο πανηγυρι που λεγεται Ντισνευλαντ, γιατι δεν θα κερδισουν τιποτα. Δυο μερες μαγειας, δυο μερες time travel για τους ενηλικες ειναι ανασα. Μια τεραστια τουρτα που τη κρατας με τα χερια και βουτας και τη τρως χωρις πηρουνι, και πασαλειβεσαι και αισθανεσαι υπεροχα. Μια πορτα στο ονειρο, αυτο κερδιζεις.

Sweetness

Ο μικροτερος.
Μη τον βλεπεις ετσι, με φουσκωτα μαγουλα και ολοστρογγυλο προσωπο, δεν ειναι μωρο. Ειναι μικρουλι, αλλα οχι τοσο πλεον. Ειναι εξυπνος, τα πιανει ολα. Ρωταει να τα μαθει ολα. Ειναι πολυ κατανοητικος και σκεφτεται παντα τους αλλους γυρω του. Ειναι επιμονος, αμα του μπει κατι στο μυαλο καλη σου τυχη (μπα πως και ετσι, απο που το πηρε αυτο αραγε λεει ο μπαμπας και με κοιταει περιπαιχτικα). Ειναι παρατολμος και γενναιος, δε δισταζει. Βλεπω οτι γνωριζει τα πραγματα που φοβαται, και τα χτυπαει μετωπικα, προσπαθει να τα ξεπερασει. Μπορει να του παρει χρονο, αλλα πισω δε θα κανει. Κατι μου λεει οτι αυτο θα τον βοηθησει πολυ στη ζωη του.

Ειναι διαολου καλτσα, ξερει οτι ειναι γλυκουλης και αστειουλης, και κανει περφορμανς κωμωδιας καθε μερα - εκει που βλεπει οτι εχει κοινο βεβαιως. Ας πουμε, η δασκαλα των Ελληνικων μου λεει οτι εχει πολλη πλακα, και αυτος το ξερει και της κανει κολπα της κυριας Ιφιγενειας (Τζενη δε τη λενε? τον ρωταω, 'Ιφιγενεια τη λενε απο φετος' μου λεει).  Ενω ο δασκαλος του τζουντο μου λεει οτι ειναι ντροπαλος, 'τα κανει ολα στο μαθημα, ακομα ψιλο-ντροπαλα'. Μαλλον ειναι επειδη τον βλεπει ετσι θηριο μεχρι εκει πανω, με τη κοιλαρα να εξεχει πανω απο τη ζωνη του τζουντο και σου λεει εδω περα δε σε παιρνει φιλε να κανεις κωμωδια. Αλλιως ειναι η κυρια Ιφιγενεια.

Και ξερει οτι η μαμα και ο μπαμπας λιωνουνε καθε φορα που κρεμιεται απο το λαιμο μας και μας κανει φιλια. 'Μαμα θα σε αγαπαω για παντα'. 'Θελω να ειμαι μαζι σου για παντα' - δεν υπαρχει κατι αλλο που να σου ζεσταινει τη καρδια πιο πολυ, η ζωη ειναι ωραια, και ποιος σκεφτεται τη κουραση και τα τρεξιματα και ολες τις καθημερινοχαζομαρες, αυτη η αγκαλια τα σβηνει ολα με μιας σα σφουγγαρι.

Πριν κανω δυο παιδια δε μπορουσα να φανταστω πως ειναι να αγαπας δυο, αφου για το ενα και μοναδικο ειναι σα να εβγαλες τη καρδια σου και του τη χαρισες, παρτη ολα δικα σου ματια μου, εσυ εισαι η ζωη μας. Και να που εχεις πιο μεγαλη καρδια και χωραει δυο αγαπες μεσα, το ιδιο, και μια κοιτας απο εδω μια κοιτας απο εκει, σχιζοφρενικα σχεδον, και ξεχειλιζεις χαρα που αυτα τα δυο ανθρωπακια τα φτιαξατε εσεις οι δυο και ειναι τα δικα σας ανθρωπακια.
Με τους χαρακτηρες τους και τα αισθηματα τους και τις ιδεες τους. Που καθε μερα αλλαζουν.

καρδουλες
καρδουλες
καρδουλες

Και μετα απο αυτο το μελο ποστ ατελειωτης τρυφεροτητας, θα σας πω την επομενη φορα για τα μικρα-επαναλαμβανομενα-πραγματα-που σου σπανε τα νευρα, εκει που εισαι στο τσακ να αρχιζεις να Φωναζεις και λες που πουλανε υπομονη να παρω λιγη.

Το πρωτακι και οι εντυπωσεις της μαμας του

Λοιπον ο μικρακης με αυτα και με αυτα παει πλεον πρωτη δημοτικου. Απιστευτο κι ομως αληθινο (και οταν παει γυμνασιο τα ιδια θα λεω, γενικα καθε τι καινουριο που κανουν τα δικα σου παιδια ειναι απιστευτο κι ομως αληθινο, μη παρεξηγειτε).

Πηραμε γραφειακι - για το εφε, διοτι δεν εχουν ακομα μαθηματα για το σπιτι - και αισθανεται τρομερα υπερηφανος. Ζητημα αν εκατσε μια φορα να κανει κατι, αλλα να μη κατσει κανενας αλλος, οοοχι ειναι δικο του.

Βλεπω τι κανει σε αυτο το σχολειο - θα γραψω σε αλλο ποστ για τη παιδαγωγικη προσεγγιση που ακολουθει, pedagogie active, βιωματικη μαθηση στα ελληνικα -  και αναποφευκτα κανω συγκρισεις. με τον εαυτο μου πρωτακι. Γενικοτερες εντυπωσεις μου απο το πρωτο μηνα (λιγο χυμα)

- Ο τροπος που τα παιδια ανακαλυπτουν τις λεξεις και τα γραμματα ειναι μαγικος. Καθε φορα που συνειδητοποιει οτι εκεινη την ωρα τα γραμματα που εβαλε στη σειρα βγαζουν μια λεξη γνωστη, λαμπουν τα ματια του 'ω κοιτα τι ειπα!'

- Του φαινεται μακρινο ονειρο οτι μπορει κανεις να γραφει και να διαβαζει σελιδες ολοκληρες. Οταν του ειπα οτι εχω γραψει βιβλιο και του το εδειξα, με κοιταζε με δεος. Και μετα μου λεει, 'Πες μου τι λεει μεσα, ολες τις λεξεις.'

- Για ενα παιδι που εχει παει σταθμο, προνηπιο, νηπιο και ολα τα σκαλια μεχρι τωρα, η πρωτη δημοτικου δεν ειναι μεγαλο σκαλοπατι. Δεν ειναι αποχωρισμος. Ειναι ομως σταθμος, και το πιστευει και ο ιδιος. Και απαιτει να του το δειχνουν οι αλλοι γυρω

- Η φιλομαθεια τους ειναι τοσο γνησια και φρεσκια - ποσο ωραια θα ηταν να τη διατηρουσαμε ολοι μας σε μεγαλυτερη ηλικια. Το μεγαλο στοιχημα για ενα σχολειο ειναι να ταισει αυτη τη φιλομαθεια, να μην την υπνωτισει. Επισης, το πως απορροφουν και αναπαραγουν πληροφοριες ειναι τρομακτικο, βλεπεις το ποτεντιαλ της προπαγανδας στην οποια εχτισαν καθεστωτα και καθεστωτα.

- Ειναι τοσο πιο μεγαλος, και τοσο μικρος ακομα. Πεταει χυμα λεξεις των μεγαλων χωρις να ξερει τι πολυσημαινουν και γυαλιζει το ματι του ξεροντας οτι μαλλον ειναι απιστευτα κουλ αυτο που ειπε. Μου δινει την ενυπωση οτι καταλαβαινει και ξερει παρα πολλα πραγματα. Αρχιζει να βαριεται με διαφορα (δειγμα των μεγαλων). Τρεχει και πεφτει στην αγκαλια μου με φιλια, κλαιει σα μωρο οταν ειναι κουρασμενος. Οι αποριες του, και ακομα πιο πολυ, οι θεωριες του, ειναι ολα τα λεφτα

- Αυτο που με εντυπωσιαζει πιο πολυ ειναι οτι ξερει να ξεχωριζει το καλο απο το κακο, το δικαιο απο το αδικο, την αληθεια απο το ψεμα, και τις περισσοτερες αν οχι ολες τις φορες, ξερει τι πρεπει να κανει και τι να πει. Δε μας εχει τυχει τιποτα στραβο μεχρι τωρα, αλλα μπορω να κοιμαμαι ησυχη πιστευω. He can handle things.

Εφυγε

Κλωθογυριζα στο κρεβατι χτες, δε μου κολλαγε υπνος. Ουτε αυτουνου του κολλαγε υπνος, απο την ευτυχια και την αναμονη. Τη βαλιτσα τη φτιαξαμε, δε λειπει κατι το τσεκαραμε, το ξυπνητηρι το εβαλα, τα ειπαμε ολα, αντε καληνυχτα, αλλα που.
Σημερα το πρωι ο μικρακης εφυγε πασιχαρης για τριημερη εκδρομη με το σχολειο του, δηλαδη με το νηπιαγωγειο του. Ναι, τριημερη. Φτασαμε στο σχολειο, ετοιμαστηκαν, ειπαν τραγουδια, αποχαιρετιστηκαμε με πολλα χαμογελα και αγκαλιες, η μουρη κολλημενη στο τζαμι του πουλμαν και φιλακια στον αερα. Ενα λεπτο ζαρωσε λιγο το μουτρακι, μια μικρη στενοχωρια, μετα του εκανα χαμογελο και ελαμψε παλι (κρατα γερα). Και μετα εβγαλε φλας το πουλμαν και εφυγε. Ετσι απλα, εφυγε. Τα λεμε σε τρεις μερες, ουτε τη φωνη του ενδιαμεσα.

Κοιταζα την ακρη του δρομου για ενα λεπτο, εκει που κλεινει η στροφη, και μετα εφυγα τρεχοντας, δεν ηθελα ουτε λεπτο να σκεφτομαι το πουλμαν (αι σιχτιρ) που θα παει το παιδακι μου σε εκδρομη (αι σιχτιρ) γιατι το σχολειο μας αποφασισε οτι ειναι καλη ηλικια εξι χρονων μικρα που κοιμουνται αγκαλια με τα αρκουδακι να πανε τρεις μερες μακρια (αι σιχτιρ). Ετσι θα ειναι και οταν ειναι 14 και παει εκδρομη, το ξερω και με ξερω. Και θα μου πεις, στο κατω κατω τωρα δεν εχει να ανησυχεις για κατι ιδιαιτερα, τι θα κανουνε πια εξι χρονων παιδια, ειναι ολα ελεγχομενα. Να σε δω οταν θα ειναι 14, που δε θα ξερεις τι θα κανουν, τι θα πιουν, και δε θες να ξερεις σε τι κατασταση θα γυρισουν.
Ακολουθει η λιστα των γνωστων επιχειρηματων περι αυτονομησης, διασκεδασης κλπ. Μαλιστα, τα θυμαμαι ολα, τα εχω εμπεδωσει.

Στο σπιτι θα εχει πολλη ησυχια αποψε, ο μικρος θα ψαχνει τον μεγαλο. Κατι μου λεει οτι θα αργησω παλι να κοιμηθω.

Παιδια ελευθερα?

Ειδα και διαβασα για μια καινουρια παιδικη χαρα στην Ουαλια, The Land.
Λιγο διαφορετικη απο τις αλλες, δεν ειναι ομορφη, δεν ειναι προστατευμενη γυρω γυρω, δεν ειναι καθαρη με εδικο υλικο να μη χτυπανε τα παιδια. Ειναι αδομητη, ακαθαριστη και ακαθοριστη, με σκορπια αχρηστα αντικειμενα - σκουπιδια βασικα - σκασμενα λαστιχα, σανιδια, πλαστικα, βαρελια, αγριοχορτα. Τα βλεπεις και σε πιανει αηδια. Τα πιτσιρικα τρεχουν γυρω μες στο χωμα, κανουν κρυψωνες, υψωνουν καστρα, αναβουν φωτιες, πιανουν σπαθια, ριχνουν πραματα στο νερο, κοβουν σπανε τσακιζουν και ξαναχτιζουν. Ζουν το παραμυθι. Οι γονεις δε τρεχουν απο πισω να φωναζουν προσεχε. Οσοι τα πανε εκει να παιξουν μαλλον κατι θελουν να ξεπερασουν, κατι να τεσταρουν. Το τελευταιο που θα τους απασχολησει ειναι αν γυρισουν βρωμικα. Ο ιδιοκτητης αυτης της ιδιωτικης παιδικης χαρας βασικα πουλαει ελευθερια.

Δε ξερω αν ενας τετοιος χωρος ειναι αυτο που χρειαζεται για να καταλαβουμε τι κανουμε λαθος. Γιατι και αυτο ειναι οργανωμενο, οριοθετημενο, ενας προσεκτικα σχεδιασμενος χαμος, ενας οριοθετημενος παραδεισος του ανεξελεγκτου. Παντως οτι κανουμε κατι λαθος, το εχω σκεφτει πολλες φορες. Μας βλεπω ολους στις παιδικες χαρες, να τρεχουμε απο πισω αλαλαζοντας, να σκαναρουμε το τοπιο ανα δευτερολεπτο, να προστατευσουμε, ουσιαστικα να τους καθομαστε στο σβερκο μη κανουν ρουπι πανω απο αυτο που εχουμε προβλεψει. Ξοδευουμε σκανδαλωδως περιουσιες για να στρωσουμε μια παιδικη ηλικια γεματη παροχες, ανεσεις, υπεμετρα πολλα παιχνιδια-αντικειμενα, αλλα περιπετεια δε μπορουμε να τους προσφερουμε. Βλεπω τους κλειστους παιδοτοπους, εκει που παω και εγω τα δικα μου, τα κλουβια με τα μαξιλαρια που παμε τα παιδια να ξεδωσουν - τι? - τη φυσικη τους ενεργεια σε ενα παιδικου τυπου ρειβ παρτυ χοροπηδηματος σε χωρο τεχνητο χωρις ουσια, χωρις ιστορια, αντι να σκαρφαλωνουν σε δεντρα και να χτιζουν καστρα με ξυλα. Δε μ'αρεσει να κλαψουριζω οτι παλια ηταν καλυτερα, γιατι πολλα δεν ηταν καλυτερα. Ομως ειναι αληθεια οτι εγω επαιξα στο δρομο, και σκαρφαλωσα σε δεντρα, και η μανα μου δε με κοιταζε απο το παραθυρο οταν γυρνοβολουσα στη γειτονια και βασικα εκανα ο,τι μου ερχοταν στο κεφαλι. Σωα και αβλαβης βγηκα. Εμεις τι καταλαβαινουμε που καθομαστε πανω απο το κεφαλι τους σα το Μεγαλο Αδελφο? Μονο τις αναπνοες τους δε μετραμε. Και μη μου πεις οτι τοτε δεν ειχε κινδυνους γιατι δε θα το πιστεψω. Καθε γενια βλεπει την επομενη και φρικαρει, καθε γενια πιστευει οτι παλιοτερα οι κινδυνοι ηταν λιγοτεροι.

Τι ειναι κινδυνος? Μου φαινεται οτι στο τελος θα μεινουμε εμεις οι γονεις να τον ξερουμε, οπως τον αντιλαμβανεται ο καθενας, και τα παιδια μας θα το ξερουν μονο απο τη βιβλιογραφια - διοτι ποτε δε τους αφησαμε να αναμετρηθουν με τις δυναμεις, το μυαλο τους και το σωμα τους. Και αν βρεθουν σε κινδυνο, ετσι αμαθητα κλεισμενα στο κοτετσι, θα ψαχνονται. Αλλα και να μη βρεθουν σε κινδυνο, δε θα εχουν ποτε τολμησει, μονοι τους, χωρις πλανο και οριοθετημενο χωρο και χρονο. Ειναι παντα υπο ελεγχο. Πολυ δυστοπικο και φοβικο μου ακουγεται

Το Μανιφεστο της Νεας Ελληνιδας Μανας

Το σημερινο ποστ γραφεται κατοπιν λαικου αιτηματος απο τις φιλες εδω στο Χωριο, διοτι η κουβεντα εχει αναψει και το ζητημα που μας καιει ειναι τι μαναδες και πεθερες θα ειμαστε εμεις με τη σειρα μας στο εγγυς μελλον. Για να καταλαβετε, το ερωτημα ειναι αν θα ειμαστε και εμεις η καρικατουρα της ασπρομαυρης ταινιας του 60 η οχι, η μανα-τζερ, οπως τη λεει το κοριτσι του διπλανου πορταλ και της προσκυνω την ευφυια, και η κακια πεθερα (βλ. Μπαμπινιωτη, πεθερα = κακια).

Ανοιγει η παρενθεση, για να μην εχω οικογενειακα δραματα, καθοτι με διαβαζει και η φαμιλια, αυτα που θα πω δεν κρυβουν προσωπικες ιστοριες, η μανα και η πεθερα μου ειναι και οι δυο Κυριες με το καπα κεφαλαιο και τους βγαζω το καπελο, δεν αναφερομαι σε αυτες, βασιζομαι σε γενικοτερη πολιτισμικη βιωματικη γνωση, κλεινει η παρενθεσις.

Αγαπητες μου, βρισκομαστε μπροστα σε ενα σημειο καμπης, σε μια κρισιμη στιγμη και δε πρεπει να τη χασουμε. Ειμαστε στο twilight, αναμεσα στο πριν της μικρης κοπελας, και το μετα της λιγοτερο μικρης κυριουλας. Αναμεσα στο εμεις/αυτοι, νεοι/γονεις τους. Τα παιδια μας ειναι μικρα, θυμομαστε ακομα πως ειναι να εισαι εφηβος, πως ειναι να εισαι 20αρης, πως βλεπεις τους γονεις σου. Τα παιδια μας μεγαλωνουν γρηγορα και βλεπουμε ηδη μπροστα μας οτι θα εχουν βυζια και μουσια (αντιστοιχα παρακαλω, μη μπερδευτειτε). Το λοιπον, ανασυνταχθειτε, καντε μια ψυχαναλυσουλα και βρειτε τα εσωτερικα, γιατι τωρα μπορει να γινει το μεγαλο αλμα προς την εξελιξη του ειδους. Φαντασου οτι εχεις ενα παιδι 30 ετων. Τι κανεις? Οραματισου και αποστηθισε τα παρακατω

1. Εισαι διακριτικη, δε χωνεις τη μυτη σου εκει που δε σε ρωτησαν. Αυτα που δε σε αφορουν ειναι πολλα, κι αν δε σου ερχονται στο μυαλο, γραψε τα σε ενα χαρτι και κολλα τα στη πορτα του ψυγειου
2. Δεν επιτρεπεται να κανεις τα παντα για αυτον/αυτη πριν απο αυτον/αυτη, γενικα δεν επιτρεπεται να κανεις πραματα που αφορουν τη ζωη του/ το σπιτι του πριν να ρωτησεις
3. Δε χρειαζεται καν να το πουμε, προφανως θα εχει το δικο του σπιτι σε αυτη την ηλικια, αλλιως τα υπολοιπα ειναι ανεκδοτα.
4. Εφοσον δε προκειται για θεμα υγειας η νομιμοφροσυνης, ολα τα αλλα δε χρειαζεται να ειναι του γουστου σου, και αν δε σου αρεσουν παρε το αποφαση, διοτι δε θα σε ρωτησει κιολας
5. Ο/η συντροφος του ειναι επιλογη του παιδιου σου, και μαλλον καποιο λογο θα εχει και θα περναει καλα, οποτε ουδεν σχολιον.
6. Το οτι γεννησες τον αντρα αυτο/ τη γυναικα αυτη σε μια πολη και μια χωρα, δε σημαινει οτι εκει κλεινει και ο οριζοντας του. Ο πλανητης περιμενει για να τον ανακαλυψει, η ζωη ειναι μια.
7. Δε θα ξεροσταλιαζεις στο τηλεφωνο η στο σκαιπ, δε θα γκρινιαζεις γιατι δε σε πηρε. Get a life
8. Το ποσο συχνα βλεπεστε δεν αντιστοιχει με το ποσο σε αγαπαει. Το παιδι σου θα σε λατρευει για παντα γιατι εισαι η μανα του
9. Το παιδι σου θα χαιρεται πιο πολυ να σε βλεπει, και θα περναει ωραια μαζι σου αν δε καθεσαι να του τρως τη ψυχη με το αν εφαγε/ηπιε, παχυνε/αδυνατισε, τι γινεται με τη δουλεια του και την εφορια. Κανενα πιο ενδιαφερον θεμα συζητησης? Αν οχι, φτιαξε δευτερο χαρτι και κολλα το στο ψυγειο διπλα στο αποπανω
10. Δεν εκανες παιδι για σενα. Αυτος ο αντρας/ αυτη η γυναικα δε θα σου χρωσταει και λογαριασμους.

Φροντιστηριο

Σε σενα που τρεχεις να του ριξεις ζακετα στη πλατη Αυγουστο μηνα, που τσακιζεσαι να βρεις το νεκταρ (βιολογικο) και μονον, αλλα ξερεις, τηγανητες στη ταβερνα γιατι δε τρωει το μπριαμ, που αγχωνεσαι προπαντος μη το ζορισεις, μη το πιεσουν, που ορκιζεσαι οτι το δικο σου το παιδι ειναι αλλιως, θελει 'να το πας με το μαλακο' (μεχρι τα 15), και που βεβαια παραλληλα ορκιζεσαι οτι το δικο σου το παιδι ειναι δυσκολο στον υπνο/φαι/ξερω γω τι αλλο.
Σε σενα και ολες τις μεσογειακες που μεγαλωνουν το παιδι (σχεδον) σα μωρο μεχρι τα 5 και με τη λεξη 'αυτονομηση' το μυαλο τους κανει σεναρια καταστροφης, σε μενα που σε αυτο το περιβαλλον μεγαλωσα και εγω - σε ολες μας ειναι αφιερωμενο αυτο το ποστ.

Ελατε για ενα τριμηνο φροντιστηριο σε μια χωρα της απο εδω γειτονιας, οπως το Βελγιο. Ο κοσμος αναποδα. Οχι οτι δεν εχει προβληματα η κολληματα κι εδω. Αλλα μαθαινεις
- να μη κυνηγας το παιδι σου να φαει
- να βρωμιστει στις λασπες, να παιζει εξω με βροχη, κρυο, χιονι
- να μαθει potty training οχι μονο σπιτι με τα πουπουλα, αλλα και στο σχολειο, και ας γυρισει πολλες φορες λερωμενο
- να μαθει και να δουλευει τα χερια του απο 5 ετων, ξυλουργικη, μαγειρικη, κηπουρικη, οχι μονο ακαδημαικα κατορθωματα αλλα να ξερει να φτιαξει κατι, επενδυση για ολη του τη ζωη - μας εφαγε η απαξιωση του χειρωνακτικου στην Ελλαδα, δυο γενιες τωρα
- να σεβεται οχι την αυταρχικη ιεραρχια, αλλα αυτον που του μιλαει και του εξηγει
- να λεει τη γνωμη του και η γνωμη του να μετραει
- να ζει μεσα στη διαφορετικοτητα, και το σχολειο απο μονο του να χτιζει γεφυρες ωστε το διαφορετικο να ειναι φυσιολογικο
- να πεταξει μακρια σου απο νωρις και μονο του, 3μερη εκδρομη με το σχολειο ηδη στο νηπιαγωγειο, θα τα καταφερει χωρις εσενα, κι ας μη κοιμηθεις εσυ για δυο βραδια

Game of Thrones

Θα πω πραματα που δεν ειναι και πολυ politically correct και γλυκουλια, αλλα θα το πω.

Τα εχω δει ολα.

Τα αγορια εχουν περασει το σταδιο γουτσου γουτσου τα μαγουλακια, και μπηκαν στο Game of Thrones. Κλωτσιες, μπουνιες, ξιφη, βελη, ασπιδες, ξυλα, βια, αγριοφωναρες ααααααγκρρρ, μαξιλαρια που εκτοξευονται, καρεκλες που σπρωχνονται στην ακρη, μελανιες, κοιλιουνται στο πατωμα, ιδρωτας, φωνες, μαμααα με πονεσε, γελια, κλαματα, μαμααα με κλωτσησε.
Αμην

Κι οταν δεν ειναι στο Game of Thrones, ειναι σα να τα ποτισες κατι και πανε σαν υπνωτισμενα, ετοιμασου παιδι μου, θα αργησουμε, σε κλανει, βαλε τα παπουτσια σου, σε κλανει, φαε το φαι σου και μη το πετας στο πατωμα για πλακα, σε κλανει.

Αντιμιλανε. Αμε, τι νομιζες? Ετσι απλα θα ειναι παντα, το λέω εγω και το κανει επειδη το λεω εγω? Το λεω εγω και μου λεει ΟΧΙ. Γιατι ετσι. Και αντιμιλαει κιολας.

Και εγω, γραφικη κυρατσα που κυνηγαει τα μικρα, μαλωνει, φωναζει, συγχυζεται, οοομ κανε υπομονη, οοομ μη φωναξεις, οοοομ παιδια ειναι, οοοομ δες το με χιουμορ, οοομ παλι θα καθαρισεις αυτο το ρημαδι το πατωμα πως το εκαναν ετσι. Ονειρο ζω.

Κι ολοι σου λενε μελισταλαχτα οτι μετα θα μεγαλωσουν, θα ειναι ολοκληροι αντρες και θα σε εχουνε γραμμενη και φχαριστησου το τωρα που ειναι μικρα. Am doing my best, people

σε φετες

ενδιαφερον

Τους ζηλευω

Να γιατι ζηλευω τα παιδια μου 

Κανουν ο,τι θελουν οποτε θελουν (σχεδον) 

Εχουν ελευθερο χρονο  

Δεν ανησυχουν -  σκαρφαλωνουν χωρις να ανησυχουν αν θα πεσουν, παιζουν εξω χωρις να ανησυχουν αν θα κρυωσουν 

Εχουν μεγαλη καρδια - αγκαλιαζουν και φιλανε ολο το κοσμο, δε θελουν να δουν καποιον να στεναχωριεται

Εχουν φαντασια - γινονται ο Σπαιντερμαν και το ζουνε 

Ζουν σε ενα κοσμο μαγικο - οταν βλεπουν στη τηλεοραση εναν ελεφαντα να μιλαει, δε τους φαινεται περιεργο 

Χαιρονται με απιστευτα μικρα και ασημαντα πραγματα 

Λενε ενστικτωδως την αληθεια - και δε σκεφτονται αν αυτο αρεσει η δεν αρεσει

Ρωτανε τις ερωτησεις που εσυ και εγω ντρεπομαστε να ρωτησουμε

Οταν βαριουνται η κουραζονται πατανε τα κλαματα και θελουν αγκαλια - και εγω θελω  

Οταν κουραζονται τους κουβαλαει καποιος 

Εχουν φοβερα παιχνιδια, και μπορουν ολη μερα να παιζουν παιζουν παιζουν

Τρυπα

Ο μικρακης κοιταει το αυτι μου

-Μαμα?
-Ναι
-Εχεις τρυπα στο αυτι?
-Ναι αμε, να τη
- Ω. Σε ποναει?
-Οχι
-Και οταν βαζεις ενα σκουλαρικι, δε σε ποναει?
(με κοιταει με ανατριχιλα και τρομο)
-Οχι δε με ποναει

Σιωπη. Με κοιταει με δεος, του στυλ βλεπω μπροστα μου εναν υπερανθρωπο.
Κοιταει και το αλλο αυτι. Μετα χαμογελαει, και μου τσιμπαει με δυναμη τη μυτη
- Αααου
- Τωρα πονεσες?

Η σχολικη του γιορτη και η ταυτοτητα μου

Δέκα παλληκάρια στήσαμε χορό
στου Καραϊσκάκη το κονάκι
πέφταν τα ντουβάρια από το χορό
κι από τις πενιές του Μιχαλάκη

Κι όλη νύχτα λέγαμε τραγούδι για τη λευτεριά
κι όλη νύχτα κλαίγαμε γοργόνα Παναγιά


Κανουμε προβες στο σαλονι τα βραδια για τη σχολικη γιορτη της 25ης Μαρτιου.

Τελευταια φορα που τραγουδησα τετοια τραγουδια ηταν στο λυκειο. Μετα περασαν στη ληθη, τα εφαγε η μαρμαγκα της αποδομησης - μπηκαν στο ραφι ως παραδοσιακα-παρωχημενα, συμβολα μιας ρουτινιασμενης και στερεοτυπικης αναπαραγωγης της 'Ταυτοτητας' και της ΄Ιστοριας'. Στο δημοτικο οι εθνικες εορτες ηταν χαρωπες χωρις ερωτηματικα. Στο γυμνασιο και λυκειο ηταν χαρωπες - βαρετες (ρουτινα), αλλα ευκαιρια για τραλαλα και για να γλιτωσεις μαθηματα με δυο ωρες τραγουδι και χορο. Μετα την αθωα εποχη της απομνημονευσης μαθαμε κι αλλα ενδιαφεροντα, ας πουμε οτι δεν ειναι κακο να θεσεις καποια ερωτηματικα για την ιστορια, οτι δεν ειναι ολα στεγανα, οτι 'ταυτοτητα', 'εθνικοτητα', 'πατριδα' δεν ειναι κουτακια ουτε καπελακια, (ανα)προσδιοριζονται. Και ζουσα ευτυχισμενη με τον εαυτο μου που τα εχει λυσει τα θεματακια του, σνομπαρει τα γραφικα και το βλεπει το ζητημα λιγο πιο large.

Και προχτες επαθα κατι. Ειπε το τραγουδι ο μικρακης και επαθα συγκινηση. Παυση. Μισο, να καταλαβω τι μου γινεται. Αυτο που γινεται ειναι οτι αυτο που νομιζα οτι ελυσα γυριζει πισω και με κυνηγαει. Ο αναπροσδιορισμος που λεγαμε - μαλλον δε το ειχα καταλαβει καλα. Το επεισοδιο που εχασα ειναι οτι επειδη ζω στο εξωτερικο τοσα χρονια και εχω μπει σε ενα συγκεκριμενο τριπακι, δε σημαινει οτι δε κουβαλαω το πριν, και παντα θα το κουβαλαω μεσα μου. Με νεα δεδομενα μεν. Αλλα θα ειναι εκει, θα συγκινει, θα αναστατωνει, θα ποναει, θα ενωνει.

Δεν ειμαστε η ξενιτια του Καζαντζιδη, ειμαστε η ξενιτια του skype. Οι γονεις μας δεν ειναι μυθικα προσωπα που βλεπουμε μια στο τοσο, οταν γυριζουμε στη χωρα του Ηλιου - ειναι στις οθονες μας το απογευμα. Μπορουμε να παμε να τους δουμε για σαβατοκυριακο. Δεν παμε να φαμε σε εστιατορια με μαιανδρους, δε συγκινουμαστε οταν τρωμε φετα. Αυτη η 'πατριδα' - διαολε, φοβασαι να πεις τη λεξη 'πατριδα' και 'πατριωτης' σημερα γιατι καποιοι Εγκληματιες, Παλαβοι, Εμετικοι με βια το παιζουν οτι εχουν το κοπυραιτ, και εκαναν τις λεξεις σφουγγαροπανο. Ναι, αυτη η πατριδα ρε, που δεν την εννοω οπως αυτοι, αλλα ως βιωμα, μυρωδιες, εικονες, αξια, παιδεια, αυτη που χωραει ολο το κοσμο και δεν αποκλειει κανεναν, που μιλαει για ελευθερια και οχι για βια, αυτη η πατριδα ειναι μαζι μου. Μεσα. Δεν ειναι μαγνητακι απο τις Κυκλαδες κολλημενο στο ψυγειο. Δεν ειναι φωτογραφιες διακοπων. Ειναι το πριν, ειναι μεσα στο τωρα που ζουμε καθε μερα και μεσα στο μετα, οπου στο πλανητη και αν βρισκομαστε.

Και χαιρομαι που το ξερει και ο γιος μου

Διακοπες στο σπιτι

Τη προηγουμενη εβδομαδα ειχαμε διακοπες στο σχολειο, τις διακοπες του Φεβρουαριου. Ηταν πολυ ωραια γιατι ξυπναγαμε το πρωι ο,τι ωρα θελαμε και το προγραμμα μας ηταν ανω κατω και το δωματιο μας ακομα πιο ανω κατω. Η μαμαμας εμεινε στο σπιτι μαζι μας και παιζαμε και καναμε πολλα πραγματα και δουλευε μαζι.
Τη πρωτη μερα το πρωι παιξαμε παιχνιδια, και πλαστελινη και ζωγραφισαμε με τα πινελα και η μαμα ειχε διπλα της το κομπιουτερ και ελεγε 'κοιτα το ρολογακι, η μαμα θα δουλεψει απο εδω μεχρι εδω και μετα θα παιξουμε'. Οποτε θελαμε τη ρωταγαμε κατι, πηγαιναμε στην αγκαλια της και σταρφαλωναμε πανω της, μετα ελεγε προσεχε θα μου πεσει το λαπτοπ και μετα ξαναφευγαμε. Το μεσημερι πηγαμε στο εμπορικο κεντρο και παιξαμε και φαγαμε μαζι, μονο που το φαι στο εστιατοριο ηταν χαλασμενο και η μαμα ζητησε αλλο. Ακου χαλασμενο, μα ψυγειο δεν εχουνε? Και μετα στο σπιτι φτιαξαμε στολες, η μαμαμας εγινε πασχαλιτσα, ο αδερφος μου σουπερμαν και εγω μπαντμαν με μια μαυρη νυχτεριδα στο προσωπο που ηταν σουπερ, εντελως μαυρη.
Την επομενη μερα παιξαμε παλι σπιτι, και μετα πηγαμε σε φιλους το μεσημερι αλλα στο τελος ο Χ. μου ειπε οτι δεν ειμαι φιλος του και εγω του ειπα οτι δεν ειναι φιλος μου και θυμωσαμε, και μετα οι μαμαδες ειπαν οτι αυτο δεν ειναι ομορφο και να πουμε συγγνωμη.
Τη τριτη μερα η μαμαμας ειχε να παει σε ενα μερος να μιλησει, συνεδριο νομιζω το λενε, και ντυθηκε ομορφα και μειναμε με το μπαμπαμας και πηγαμε στο μουσειο που εχει στολες ΑΛΗΘΙΝΩΝ Ινδιανων και κατι Τοτεμ τεραστια, και μετα το απογευμα πηγαμε στη φιλη μου τη Μ. και τρεχαμε και τσιριζαμε στο σαλονι ολοι μαζι.
Μετα οι γονεις μας εκαναν κι αυτοι διακοπες δυο μερες και ξυπναγαμε ολοι αργααα και τρωγαμε πρωινο αργααα, και πηγαμε βολτες. Πηγαμε να δουμε τους δεινοσαυρους στο μουσειο και πηραμε και δωρα απο το μαγαζι, και την αλλη μερα στο παιδικο μουσειο που εχουμε παει πολλες φορες και θελουμε να παμε παλι και παλι και παλι. Πηγαμε σε μια κλειστη παιδικη χαρα και καναμε μποιγκ μποιγκ μεχρι που ιδρωσαμε, πηγαμε και στο Ατομιουμ, που ειναι πολυ περιεργο πραγμα. Περασαμε απο μαγαζια για να παρουμε παπουτσια στον αδερφο μου και η μαμαμας πηρε και ρουχα για μας, μια πολυ αστεια μπλουζα για τον καθενα μας. Πηγαμε στη δανειστικη βιβλιοθηκη, διαβασαμε βιβλια και ειδαμε τηλεοραση και μετα οι διακοπες τελειωσαν.

Χτες γυρισα στο σχολειο. Η δασκαλα μας ρωτησε πως περασαμε τις διακοπες, και εγω ειπα οτι η μαμα μου πηρε μια μπλουζα. Α, και οτι αυτη δουλευε και εγω επαιζα.
Το απογεμα το ειπα στη μαμα και νομιζω οτι της φανηκε λιγο περιεργο

Μεγαλος

Σημερα πηγα πρωτη μερα στο σχολειο. Δηλαδη μεχρι πριν τα Χριστουγεννα πηγαινα στο σταθμο και ημουν μικρος, και μετα ημουν με τη μαμα μου και το μπαμπα μου και τον αδερφο μου διακοπες στην Αθηνα, και μετα γυρισα απο τις διακοπες και εγινα Μεγαλος, και πηγα στο σχολειο που παει ο αδερφος μου. Στα ανηλλικά το λενε νομιζω 'προνηπιο', στα γαλλικα maternelle. Η μαμα μου μου πηρε μια σουπερ τσαντα για Μεγαλους με τον Φακατίν*  που μοιαζει με αυτη του αδερφου μου, και cool ποδιτσα για ζωγραφικη, και εραψε το ονομα μου σε ταμπελιτσες στα πραγματα μου, τι ωραιο ονομα που εχω.

Τη πρωτη μερα με πηγαν ολη η οικογενεια σε πομπη μεχρι τη ταξη και χαρηκα, αλλα μετα καταλαβα οτι δε θα κατσουν μαζι μου και θα φυγουν και θα μεινω μονος μου στη καινουρια ταξη με τα παιδια που δε τα ξερω και τη δασκαλα, τη Ριτα, και δε μου αρεσε. Κλαψ. Μετα απο λιγο σταματησα να κλαιω και παιξαμε και φαγαμε. Τα αλλα παιδια δε τα ηξερα, αλλα φαινονται ΟΚ. Καλα θα περασουμε, νταξει. Και η δασκαλα καλη ειναι, μου ειπε να τη παρω αγκαλια σα κοαλα. Μ'αρεσε. Μετα βγηκαμε εξω στην αυλη να παιξουμε. Κανω ετσι και βλεπω τον αδερφο μου να ερχεται τρεχοντας. Ωωωω τι χαρα, αγκαλιαστηκαμε σφιχτα λες και ειχαμε να τα πουμε μερες. Παιξαμε μαζι, γνωρισα και τους φιλους του τους Μεγαλους. Μετα ηρθε μαζι μου μεχρι τη πορτα της ταξης, να με αποχαιρετησει. Πατησαμε τα κλαματα και οι δυο, γιατι επρεπε να αποχωριστουμε παλι. Κλαψ. Ωχου πια.
Μετα παιξαμε κι αλλο στη ταξη και μετα ηρθε η μαμα και με πηρε.
Τη δευτερη μερα εκανα να το αποφυγω, μπας και κατσω σπιτι παρεα της, λεω ΄δε θελω να παω στη Ριτα', αλλα απετυχα και με πηγανε παλι. Εκλαψα, μετα σταματησα να κλαιω και επαιξα στη ταξη και εφαγα και κοιμηθηκα και ηταν οκ. Εκανα και πιπι στη λεκανη σα Μεγαλος, γιατι αφου το αρχισαμε το τροπαριο με το  'Μεγαλος' πρεπει να το ολοκληρωσουμε, ετσι λεει. Οποτε και στο σπιτι θα κανω πιπι, και παει το μπιμπερο (σε κουπα!), και παει και η καρεκλα φαγητου που με δενουνε με ζωνη - μου πηρανε τη λαχανι καρεκλα απο την Ικεα για τα Μεγαλα παιδια, σαν αυτη που εχει ο αδερφος μου, και ανεβοκατεβαινω συνεχεια.
Γενικα οτι κανω λεω το παρασυνθημα 'Μεγαλος'. Πλακα εχει.
Ολοι εχουμε παρασυνθηματα στην οικογενεια, η μαμα λεει Ντεντλάι** και Δουλιτσα μου, ο μπαμπας λεει Μήτιγκ***, ο αδερφος μου εχει πολλα και διαφορα (που τα μαθα και εγω), ας πουμε το Σκρο νιονιό^ και Κακαμπουντάν^^. Κανενα ομως δεν εχει τη γοητεια του δικου μου, λεω 'Μεγαλος' και ολοι χαιρονται (ενω με τα δικα τους συνθηματα δε χαιρεται κανεις, χα!)

* Flash McQueen
** deadline 
*** meeting 
^  scrogneugneu (ουφ/οχου, εκφραζει δυσαρεσκεια και κοροιδια)
^^  caca boudin (=κακα, παιδικη εκφραση για πλακα, κοροιδια)

Τη βλεπω να ερχεται

Τη βλεπω να ερχεται και η καρδια μου γεμιζει χαρα. Τα μαλλια της ειναι τοσο ομορφα, μαυρα και μακρια. Τα ματια της γλυκα, το χαμογελο της τεραστιο. Με φωναζει με το ονομα μου. Τι ωραια. Η φωνη της ειναι σκετη μελωδια, μου χαιδευει τα αυτια. Σκυβει, απλωνει τα χερια της. Ναι ναι, αγκαλια, αγκαλια αγκαλια. Αυτο θελω μονο, να ειμαι αγκαλια καθισμενος ετσι σα το καγκουρο και να ακουμπαω επανω σου να νιωθω την αναπνοη σου, και μετα ολα ειναι ωραια. Καθε φορα που κλαιω με παιρνει αγκαλια και με φιλαει. Και τοτε περνανε ολα. Ειναι μια οπτασια, ειναι η Μαμαμου, μαμαμμαμαμαμα.

Οταν μου διαβαζει ιστοριες εχει πολλη πλακα, κανει φωνες και γκριματσες, τα βλεπω ολα μπροστα μου να βγαινουν απο το βιβλιο και να χοροπηδανε στα αληθεια.

Θελω να ειμαστε ολη μερα μαζι και να μου κραταει το χερι το βραδυ οταν κοιμαμαι. Θελω να τρωμε παρεα το ιδιο φαι. Να παιζουμε μαζι playmobil. Να με παει αυτη στη παιδικη χαρα το απογεμα.
Αλλα υπαρχουν ενα σωρο εμποδια. Καταρχην ειναι οι αλλοι που της μιλανε, τη ζητανε και την χρειαζονται - αμαν πια, τη μια ο αδερφος μου την αλλη ο Μπαμπαςμας, ολο κατι την θελουν και δεν την αφηνουν να την εχω μονο εγω. Θελουν λεει και αυτοι αγκαλιες και μετα εγω πρεπει να περιμενω και δε μου αρεσει καθολου, μα καθολου. Αφου ειναι δικη μου καταδικη μου. Και οταν κλαιει ο αδερφος μου, του κανει και αυτου αγκαλιτσα και τον κραταει σφιχτα και τον φιλαει, γιατι βεβαια αφου ο κακομοιρης κλαιει θελει τη Μαμαμας, αλλα ομως αυτο σημαινει οτι εγω πρεπει να περιμενω. Οχου.

Μετα το αλλο προβλημα ειναι οτι εχει δουλειες και δε μπορει να καθεται μονο με μενα αγκαλια, τη μια πρεπει να μαγειρεψει, την αλλη πρεπει να βαλει πλυντηριο, την αλλη πρεπει να μαζεψει, ολο σηκωνεται και κανει κατι και πρεπει να περιμενω παλι για αγκαλια. Ουτε αυτο μου αρεσει. Οχου.

Μετα εχει και τη δουλιτσα της. Παει καθε μερα στο γραφειο και γυριζει το απογευμα. Τελοσπαντων, εγω ολη αυτη την ωρα ειμαι με τα φιλαρακια μου στο σταθμο οποτε δε το πολυσκεφτομαι. Οταν ερχεται να με παρει το απογευμα μαζι με τον αδερφο μου ειναι φανταστικα γιατι τη ξαναβλεπω.

Τις προαλλες ακουσα τον αδερφο μου να λεει οτι θελει να τη παντρευτει και δε μου αρεσε καθολου μα καθολου αυτο, γιατι και εγω θελω να τη παντρευτω και θα εχουμε προβλημα. Δεν ειπα τιποτα. Αλλα μετα αυτη ειπε οτι δε γινεται κατι τετοιο γιατι ειναι παντρεμενη με το Μπαμπαμας, και οτι εμεις τα παιδια οταν μεγαλωσουμε θα βρουμε μια να παντρευτουμε που θα ειναι ομορφη και θα εχει πλακα (εχω καποια κατα νου, αυτη με τα γυαλακια στο σταθμο, και ο αδερφος μου ξερω οτι εχει μια που παιζουνε μαζι στο σχολειο, αυτη με τα κατσαρα μαλλια).ΟΚ ενταξει. Αλλα θα μας παιρνει αγκαλια και τοτε?

10 πραγματα που εμαθα φετος

1. Δεν εχει σημασια ποσα παιχνιδια εχει στο δωματιο, θα θελουν παντα να παιξουν με το ιδιο παιχνιδι την ιδια στιγμη, και θα πλακωθουν

2. Δεν εχει σημασια τι εχουν ορεξη να φανε, μολις θα δουν κατι στο πιατο σου θα θελουν να φανε το ιδιο με σενα

3.  Τη στιγμη που θα υπονοησεις την υπαρξη γλυκου στο σπιτι δεν υπαρχει επιστροφη

4. Τα παιδια εχουν gourmet αισθητηρια, αηδιες ολικης αλεσεως και αλλα φαγωσιμα που ειναι καλα για την υγεια τα φτυνουν

5. Τα παιδια γουσταρουν να φανε λαχανικα και φρουτα αμα τους φανει οτι εχει πλακα και δεν ειναι Μεσανατολικο ζητημα

6. Μεταξυ φαγητου και παιχνιδιου, τα παιδια θα διαλεξουν να παιξουν. Μπορουν να μεινουν νηστικα για να παιξουν. Τοσο πολυ

7. Οταν κανει ενα παιδι μια χαζομαρα, θελουν να την κανουν ολα

8. Η ιδεα οτι μπορουν να κανουν χαζομαρα ειναι μαγευτικη

9. Διχρονα και ανω, τα παιδια ΔΕΝ μπορουν να περιμενουν στην ουρα πανω απο 5 λεπτα

10. Τα οικογενειακα theme parks (ατελειωτη η λιστα στις χωρες της Δυτικης Ευρωπης, βλεπε συνδυασμος τεραστιας παιδικης χαρας-ζωων-παιχνιδιων-φαγητου-παρκου) ειναι η πιο εξοντωτικη και ακριβη απασχοληση που εφευρεθηκε ποτε. Παρολα αυτα θα πας σε ολα, τουλαχιστον μια φορα στο καθενα