Φροντιστηριο

Σε σενα που τρεχεις να του ριξεις ζακετα στη πλατη Αυγουστο μηνα, που τσακιζεσαι να βρεις το νεκταρ (βιολογικο) και μονον, αλλα ξερεις, τηγανητες στη ταβερνα γιατι δε τρωει το μπριαμ, που αγχωνεσαι προπαντος μη το ζορισεις, μη το πιεσουν, που ορκιζεσαι οτι το δικο σου το παιδι ειναι αλλιως, θελει 'να το πας με το μαλακο' (μεχρι τα 15), και που βεβαια παραλληλα ορκιζεσαι οτι το δικο σου το παιδι ειναι δυσκολο στον υπνο/φαι/ξερω γω τι αλλο.
Σε σενα και ολες τις μεσογειακες που μεγαλωνουν το παιδι (σχεδον) σα μωρο μεχρι τα 5 και με τη λεξη 'αυτονομηση' το μυαλο τους κανει σεναρια καταστροφης, σε μενα που σε αυτο το περιβαλλον μεγαλωσα και εγω - σε ολες μας ειναι αφιερωμενο αυτο το ποστ.

Ελατε για ενα τριμηνο φροντιστηριο σε μια χωρα της απο εδω γειτονιας, οπως το Βελγιο. Ο κοσμος αναποδα. Οχι οτι δεν εχει προβληματα η κολληματα κι εδω. Αλλα μαθαινεις
- να μη κυνηγας το παιδι σου να φαει
- να βρωμιστει στις λασπες, να παιζει εξω με βροχη, κρυο, χιονι
- να μαθει potty training οχι μονο σπιτι με τα πουπουλα, αλλα και στο σχολειο, και ας γυρισει πολλες φορες λερωμενο
- να μαθει και να δουλευει τα χερια του απο 5 ετων, ξυλουργικη, μαγειρικη, κηπουρικη, οχι μονο ακαδημαικα κατορθωματα αλλα να ξερει να φτιαξει κατι, επενδυση για ολη του τη ζωη - μας εφαγε η απαξιωση του χειρωνακτικου στην Ελλαδα, δυο γενιες τωρα
- να σεβεται οχι την αυταρχικη ιεραρχια, αλλα αυτον που του μιλαει και του εξηγει
- να λεει τη γνωμη του και η γνωμη του να μετραει
- να ζει μεσα στη διαφορετικοτητα, και το σχολειο απο μονο του να χτιζει γεφυρες ωστε το διαφορετικο να ειναι φυσιολογικο
- να πεταξει μακρια σου απο νωρις και μονο του, 3μερη εκδρομη με το σχολειο ηδη στο νηπιαγωγειο, θα τα καταφερει χωρις εσενα, κι ας μη κοιμηθεις εσυ για δυο βραδια