Το δωματιο

                            Κοιταξτε εδω κατι ωραιες φωτογραφιες, τι ωραια παιδικα δωματια με σκανδιναβικο, μινιμαλιστικο ντιζαιν. Αποπνεουν μια γαληνη, μια ηρεμια...

                                                                                             φωτο απο εδω 

                                                                                               φωτο απο εδω

Τα ειδατε, τα φχαριστηθηκατε? 
Ε, αυτα τα δωματια δεν υπαρχουν. Δε ξερω αν αυτοι που τα σχεδιασαν εχουν παιδια, η εχουν ποτε επισκεφθει ενα αληθινο παιδικο δωματιο. Μηπως ειναι δωματια σε εξοχικο σπιτι που δεν πατανε ποτε? Μηπως ηταν ετσι τη πρωτη μερα, και τα στησανε ομορφα ομορφα για τη φωτογραφιση? Παντως, σε αυτα τα δωματια δε ζουνε παιδια. Γιατι τα παιδια εχουν μια αντιληψη του χωρου που ειναι το αναποδο απο αυτο της φωτογραφιας - μαξιμαλιστικη.

Τα παιδια θελουν να κανουν το χωρο δικο τους, να απλωσουν τα χερια τους να τα πιασουν ολα και να τα κανουν αλλιως, οπως θελουν αυτα.
Οταν τα παιδια βλεπουν ενα συρταρι το ανοιγουν και τα βγαζουν ολα εξω.
Οταν βλεπουν ενα κουτι, το αναποδογυριζουν
Τα παιχνιδια ειναι παντα πολλα και ειναι χυμα εξω, μες στη μεση του δωματιου, στις γωνιες, κατω απο τα κρεβατια, στα παραθυρα, και επεκτεινονται και σε αλλα δωματια. Ειδικα τα μικρα και μυτερα, αυτα διασκορπωνται ελευθερα σε ολο το σπιτι. Δε κραταει παιχνιδι μες στο κουτι πανω απο 8 ωρες (=τη νυχτα που κοιμουνται)
Οταν εχει βιβλιοθηκη, τα παιδια ριχνουν ενα ενα τα βιβλια στο πατωμα και πρεπει να πατανε πανω τους για να διαλεξουν ενα να διαβασουν
Οι ζωγραφιες τους ειναι παντου
Οι δαχτυλιες τους ειναι παντου
Η πλαστελινη ειναι πανω στο κομοδινο, και μεσα στο σπιτι των playmobil παντα κρυβονται δυο βρωμικες καλτσες
Τα παιδια χοροπηδανε ευτυχισμενα στα κρεβατια τους (κρεβατι=τραμπολινο) και απολαμβανουν το πολυχρωμο χαος γυρω τους. Δεν πανε στο δωματιο τους για διαλογισμο, δε τους συγκινει ο μινιμαλισμος, τους συγκινει ο χαμος.
Η 'Τακτοποιηση' ειναι μια εμμονη που εχουν οι γυναικες (πχ η μαμα και η δασκαλα), και τους ενοχλει γιατι πρεπει να ξαναβγαζουν παλι ολα τα παιχινιδια εξω, φτου και απο την αρχη (μα γιατι το κανουν, δε τα αφηνουν εκει μες στη μεση να τελειωνουμε). Τα παιδια δε θελουν, και δε βλεπουν το λογο να περασουν ενα δευτερολεπτο απο τη ζωη τους για να μαζεψουν. Οι αντρες παραμενουν παντα παιδια.

Αντι-Σουφραζετα

Το διλημμα Εργαζομενη Μαμα vs Μαμα στο Σπιτι σε χτυπαει με το που μπεις στο δευτερο τριμηνο εγκυμοσυνης και σε εγκαταλειπει οταν τα παιδια σου πανε γυμνασιο και αρχιζεις αλλου ειδους φρικες (βλ κλιμακτηριος). Ειναι ιδιαιτερα δημοφιλες θεμα συζητησης, ας πουμε δες εδω και εδω. Ολες οι μαμαδομπλογκινες κονταροχτυπιουνται και ξεδιπλωνουν επιχειρηματα, με κυριαρχη (= politically correct) αυτη της εργαζομενης. Δηλαδη αυτη που μενει στο σπιτι σχεδον πρεπει να απολογηθει, διοτι δε νοειται στη κοινωνια του 2012 που οι γυναικες γινονται πρωθυπουργοι και πανε στο φεγγαρι εσυ να γουσταρεις η να χρειαζεται να κατσεις σπιτι σου. Οοοοχι

Δε θα διαλεξω στρατοπεδο, ο καθενας οπως τη βρισκει, θα σου πω ομως δυο πραγματα που πιστευω οτι ειναι ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΘΟΙ, γιατι νομιζω οτι ολοι βασικα λεμε ψεματα στους εαυτους μας

ΜΥΘΟΣ # 1: Η εργαζομενη, ευτυχισμενη και ισορροπημενη μαμα υπαρχει. Και καταφερνει, λεει, μεσα σε ενα 24 ωρο να α) φερνει βολτα ενα σπιτι β) να φροντισει, ταισει, ποτισει, ξεσκατισει τα παιδια, γ) να περναει ουσιαστικο χρονο ενασχολησης μαζι τους δ) να δουλεψει και να ειναι πετυχημενη ε) να ειναι ωραια - κορμαρα, μαλλι, fashion handbag, και οχι ρουχα δεκαετιας, ζ) να εχει υπερ-αντοχες η) να εχουν χρονο να βλεπονται με τον αντρα της οι δυο τους, θ) να εχει κοινωνικη ζωη φοιτητριας ι) να τα κανει ολα ευκολα, και ολοι να της λενε μπραβο γιατι τα καταφερε και ειναι απιστευτη

Πλακα μου κανετε?

Ε ψιτ, κοινωνια εκει εξω, αυτη η γυναικα δεν υπαρχει, ειναι καρτουν

ΜΥΘΟΣ # 2:  Η γυναικα που εφαγε τα νιατα της να σπουδαζει, πτυχια, μαστερ, διδακτορικα και να κανει σουπερ λαμπρα βηματα καριερας, βλ. συνεδρια, ταξιδια, αναγνωρισεις, προαγωγες και ξερω γω τι, προφανως θα θελει να συνεχισει να το κανει διοτι παντα αυτο ηθελε και παντα αυτο θα θελει. Δε πετας καριερα στα σκουπιδια, γιατι η καριερα αυτη ειναι ταυτοτητα. Το οτι αυτη η τυπισα κανει παιδια μπορει να ειναι απλα και μονο δευτερευον. Θα ειναι κριμα, θα ειναι αδιανοητο, και θα ειναι υπαρξιακο προβλημα να μην θελει να συνεχισει λαμπρη καριερα. Ειναι υποτιμητικο να πεταξεις τις business cards και να βαλεις παντοφλες, μια απλη ταπεινη, μαμα που καθαριζει κακακια και παιζει με Lego. Fail

 Σοβαρα?

Ευχαριστω τις Σουφραζετες, ευχαριστω τους φεμινιστικους αγωνες δεκαετιων που κερδισαν τοσα και τοσα σημερα αυτονοητα, ευχαριστω που μπορουμε να ψηφιζουμε, να σπουδαζουμε, να δουλευουμε, να εχουμε ιση μεταχειριση, να γινουμε πρωθυπουργοι, πυρηνικοι επιστημονες και αστροναυτες. Αυτα τα κεκτημενα αρχιζουν να με σφιγγουν λιγακι ομως γιατι εγιναν υποχρεωσεις - αφου τα κερδισαμε, πρεπει και να τα κανουμε. Ολα.

Το 1930 ηταν ζητημα ταυτοτητας και κοινωνικης απελευθερωσης να πας να δουλεψεις. Οπως ηταν και εικονα απελευθερωσης μια γυναικα που φοραει παντελονια και καπνιζει. Σημερα, με ολα αυτα κεκτημενα, αληθινη απελευθερωση θα επρεπε να ειναι να κανεις αυτο που γουσταρεις και σε ευχαριστει. Να μη νιωθεις οτι γκρεμιζεσαι χωρις business cards. Να μη νιωθεις μειονεκτικα επειδη εσυ θηλαζεις ενω οι φιλες σου κοπανανε τις βοτκες.
Γιατι ετσι. Γιατι μπορεις να κανεις ειτε το ενα ειτε το αλλο αμα θες. Εχεις επιλογη, δεν εχεις 'υποχρεωση'

Ακους κοινωνια? Ναι, εσυ που οριζεις τις ταμπελες που φοραμε.

Αυτη ειναι η Σουφραζετα του μελλοντος

Multi

Μια φορα και εναν καιρο, πολυ παλια,εκανα τα πραγματα ενα ενα.

Δηλαδη τι εχω να κανω σημερα το απογεμα ? Εχω να παω σουπερ μαρκετ, να μαγειρεψω, να βαλω πλυντηριο (αστο για αυριο), να απαντησω κατι εμαιλ, να κλεισω ενα εισιτηριο στο ιντερνετ, να παρω ενα τηλεφωνο, και μετα ειμαστε ελευθεροι κατα βουλησιν να παμε σινεμα, η να κατσουμε σπιτι. Οποτε εκανα το α, μετα το β, μετα το γ και ουτω καθεξης. Και μετα επεφτα να κοιμηθω κουρασμενη. Χα χα χα, ας γελασω με συγκαταβαση.

Με την αφιξη του μικρακη αλλαξαν καποια πραγματα, γιατι επρεπε να γινουν ολα πιο γρηγορα και παραλληλα με το ενα ματι ανοιχτο στο μικρακη, η εναλλακτικα με το μικρακη στο ενα χερι παραμασχαλα. Επισης βγηκε απο τη λιστα το σινεμα και εγινε πλεον το εβεντ της χρονιας, αμα τυχει και υπαρχει baby sitting. Τωρα που εχουμε στο σπιτι μωρο +μικρακη, τουτεστιν ειμεθα τεσσερις , εφαρμοζεται η μεθοδος του multitasking σε ανωτατο βαθμο, δηλαδη αντι να κανω τα πραγματα ενα ενα, τα κανω τρια τρια παραλληλα, γιατι με περιμενουν αλλα δεκατρια.

Παραδειγμα

θηλαζω το μωρο καθισμενη μπροστα στο τραπεζι της κουζινας οπου εχω εγκαταστησει το λαπτοπ οπου κοιταω για εισιτηρια, ενω παραλληλα παιζω με τον μικρακη μιλωντας του που κανει ενα παζλ το πατωμα διπλα μου, ενω παραλληλα βραζει φαγητο στη κατσαρολα και εχω το νου μου να μην καει ενω παραλληλα εχω βαλει και το πλυντηριο (διοτι δεν γινεται να το αφησεις για αυριο).

αυτο ολη μερα, καθε μερα. και μετα παω για υπνο και τελικα οταν ελεγα πριν οτι ημουν κουρασμενη ελεγα ανεκδοτα.