Tuesday, March 31, 2015

Welcome to the magic


Ειναι απο αυτα τα μερη στο κοσμο που αμα δεν εχεις παει, ακους οτι πανε ολοι, γινεται χαμος, τα παιδια τρελλαινονται, και αρχιζεις και υποψιαζεσαι οτι μαλλον ειναι ενα μεγαλο λουνα παρκ παιχνιδιων που σου παιρνει τα λεφτα, και τελος παντων καποια στιγμη θα παμε δε θα την γλιτωσουμε, τα αγαπαμε τα παιδια μας. Το αφηναμε, να μεγαλωσουν για να εχει και νοημα.

Τελευταια στιγμη ειπαμε τη Πεμπτη, παμε αυτο το Σαββατοκυριακο, ο καιρος προβλεπεται χαλια (βροχη και τις δυο μερες), αλλα στα μερη αυτα που ζουμε αν περιμενεις τον ηλιο να βγει, μπορει να παρει και εφτα μηνες. Και πηγαμε

Ξεχασα οτι ηξερα για θεματικα παρκα και λουνα παρκ. Ναι, ειναι μια τεραστια επιχειρηση με χιλιαδες υπαλληλους, εκατονταδες μαγαζια, εστιατορια, αναμνηστικα και ξενοδοχεια. Τοσο μεγαλη που οι ουρες εχουν υπολογισμενο χρονο αναμονης, ζιγκ ζαγκ παντου, και θελουν υπομονη. Αλλα αμα αφησεις στην ακρη τον κυνικο, κουρασμενο, ενηλικο εαυτο σου, η εμπειρια αυτη απλα δεν παιζεται. Βουτια σε ενα κοσμο απιστευτο, μαγικο, γλυκια νοσταλγια της παιδικης ηλικιας, σα καραμελα που την πιπιλας δυο μερες και δε θες να τελειωσει, δε τα βλεπεις απλα να περνανε μπροστα σου σαν εικονες, μπαινεις και εσυ μεσα. Τα μικρα ετρεχαν σα μανιασμενα, πηγαμε στο Φαρ Ουεστ, γιναμε πειρατες, μπηκαμε σε πυργους και βγηκαμε στην Αμερικη του 1920, πυροβολησαμε με λειζερ στο διαστημα, και ειδαμε να περνανε αυτοκινητα - αληθινα - μεσα απο φωτιες αληθινες - και να πετανε στον αερα. Ο,τι εβλεπες ηταν δεκα φορες πιο απιστευτο απο ο,τι περιμενες να ειναι. Η βροχη απλα δεν υπηρχε, η πλαστικη κουκουλα απο πανω μεχρι κατω ηταν πανοπλια. Χιλιαδες κοσμος γυρω με την ιδια πλαστικη πανοπλια, να χαμογελαει χαζεμενος.

Και μετα μπηκαμε σε ενα τουνελ βροχης που κρατησε τρεισιμισι ωρες στον αυτοκινητοδρομο, ζιγκ ζιγκ ζιγκ ζιγκ υαλοκαθαριστηρες, Morcheeba και υπνος βαθυς στο πισω καθισμα, και βγηκαμε στην πραγματικοτητα.

Σκεφτομουν στο δρομο μια φιλη που ελεγε οτι αρνειται να παει τα παιδια της σε αυτο το εμπορικο πανηγυρι που λεγεται Ντισνευλαντ, γιατι δεν θα κερδισουν τιποτα. Δυο μερες μαγειας, δυο μερες time travel για τους ενηλικες ειναι ανασα. Μια τεραστια τουρτα που τη κρατας με τα χερια και βουτας και τη τρως χωρις πηρουνι, και πασαλειβεσαι και αισθανεσαι υπεροχα. Μια πορτα στο ονειρο, αυτο κερδιζεις.



Monday, March 16, 2015

Οχι αλλο δραμα

Σωνει πια, ελεος.

Φτανει το δραμα 24/7. Παλια οι ειδησεις βρισκονταν στην τηλεοραση, στις εφημεριδες και στο ραδιοφωνο τις συγκεκριμενες ωρες, που σημαινει οτι ηξερες τι θα συμβει μολις πατησεις το κουμπι, μαθαινες τα καλα και ασχημα, τα τραγικα, τα αηδιαστικα, τα τρομακτικα, και μετα εκλεινε το μαραφετι, και ειχες το χρονο σου σαν ανθρωπος να κατανοησεις και να συζητησεις. Και να ηρεμησεις για να το διαχειριστεις. Αυτη τη στιγμη, το δραμα ειναι παντου. Με το που ανοιγεις τα ματια σου μαθαινεις για 17 διαφορετικα δραματα σε συνεχη ροη στο ραδιοφωνο, στη τηλεοραση, στον υπολογιστη σου (το επομενο βημα ειναι τσιπακι μεσα στο κεφαλι σου, να σου ενεργοποιει τις ειδησεις με το που ανοιγεις τα ματια σου - βλεπω πολλες ταινιες). Με ροη ενημερωσης λεπτο προς λεπτο, για να μη χαθει η ανατριχιαστικη λεπτομερεια, δωσε αιμα στο λαο που ψοφαει να ακουει κι αλλο κι αλλο κι αλλο. Κι αμα βγεις απο τη σπιτι σε ακολουθει στο τηλεφωνο, στο ραδιο του αυτοκινητου, και ολοι μαζι στελνουν ο ενας στον αλλο και μοιραζονται τα δραματα στο ιντερνετ, μην τυχον και χασουμε το τελευταιο σχολιο που εγραψε καποιος. Και συνεχιζει το δραμα, την ωρα που τρως ενα σαντουιτς, την ωρα που εισαι στο μετρο και βαριεσαι, την ωρα που θες να χαλαρωσεις. Θα ειναι εκει, συντροφια σου, δηλητηριο. Και προφανως ειναι γνησιο το ενδιαφερον, δε νομιζω οτι προσποιειται ο κοσμος οταν δειχνει οτι στενοχωριεται, αληθεια στενοχωριεται και αγχωνεται.

Δε βλεπω πως γινεται με τετοιο overdose δραματος να εχουν οι ανθρωποι φυσιολογικη συμπεριφορα και να μη γινουμε ολοι ψυχακηδες. Οταν με το καλημερα το καθε δραμα ειναι ακομα χειροτερο απο το προηγουμενο, και οταν ολη μερα διαβαζεις για δραματα, συμβαινουν δυο πραγματα.
Το ενα ειναι να αναπτυξεις αγχη και νευρωσεις για ολα, να βλεπεις παντου κινδυνους, να εισαι καχυποπτος, επιφυλακτικος, και τα παιδια σου να τα παραμονευεις για να τσιμπησεις τον κινδυνο που δε μπορει, υπαρχει παντου. Ο κινδυνος εχει ονοματα, ολα ειναι παθησεις, φαινομενα, ολα εχουν αναγκη απο ειδικους και φαρμακα, και πολιτικες αντιμετωπισης.Το βλεπουμε καθε μερα. Και ο λαος φωναζει στο ιντερνετ για την αδικια, για το αιμα, γιατι καπου πρεπει να τα πει. Και οσο πιο χαμος γινεται τοσο πιο μεγαλος ο πανικος, ειναι σα ναρκωτικο. Χωρις να σημαινει οτι θα γινει και κατι εν τελει.
Το αλλο ειναι να παθεις αναισθησια, οπως ενας γιατρος που αμα ανοιξει μερικα πτωματα μετα δεν ιδρωνει το αυτι του. Αλλο ενα δραμα, μαλιστα. Τι αλλα? Και παμε παρακατω. Και αυτο το βλεπουμε καθε μερα. Οσο πιο πολυ το αιμα και τα δακρυα στις ειδησεις, οσο πιο πολυ σοκ και δεος, τοσο πιο χοντρη φτιαχνεται η πετσα. Αποδειξη η Συρια. Απο το δευτερο παγκοσμιο πολεμο δεν εχει ξαναγινει αυτο που γινεται εκει περα. Το συνηθισαν ολοι, εγινε απομακρο. Ειδησεις ειναι πλεον το επομενο δραμα νεας εσοδειας. Αν αυτο βοηθαει να αντιμετωπιστουν προβληματα, αμφιβαλλω.

Γιατι εν τελει, μπορει να χτυπιομαστε ολο ευσυνειδησια και αγχος και να χανουμε τον υπνο μας (για μια μερα, μεχρι το επομενο νεο δραμα), αλλα ο μαλακας, ο εγκληματιας, ο ρατσιστης, ο καφρος, ο λαμογιας, παντα θα υπαρχει, και θα υπαρχει και ενας αλλος που θα τον καλυπτει. Οχι δε προτεινω αγνοια, ουτε κλεινω τα ματια. Πρεπει και οφειλουμε ολοι να ξερουμε. Αλλα δεν εχει νοημα να κανουμε το δικαστη στο ιντερνετ για να κοιμηθουμε ησυχα το βραδυ, ουτε να αρρωστησουμε απο το φοβο μην τυχον και παθουν τιποτε τα παιδια μας.
Αυτο που εχει νοημα ειναι να υπαρχουν οι σωστοι, αρτιοι θεσμοι που να αντιμετωπιζουν κοινωνικα προβληματα, αδιακριτα.
Και να εχουμε σωας τας φρενας. Κι αμα εχουμε παιδι, τουλαχιστον, να κανουμε το μινιμουμ να μιλαμε και να το ακουμε, και να βοηθησουμε να μην γινει αυτος ο μαλακας, ο καφρος, ο λαμογιας. Δε γεννιεται κανεις ετσι, γινεται.