Το Πενταρακι

Και ξαφνικα εγινες πεντε χρονων

Οχι τοσο ξαφνικα βεβαια, εσενα καθε μερα σου φαινεται μια ατελειωτη περιπετεια που ξημερωνει και βραδιαζει με ενα εκατομμυριο καινουρια πραγματα. Αλλα εμενα μου φανηκε οτι αυτα τα πεντε χρονια περασαν σαν αερας.

Χαιρομαι και κλαιω μαζι, που το μικροτερο μεγαλωσε και δεν ειναι μωρο. Κι εισαι ενας μικρος καταπληκτικος ανθρωπος, ολο εξυπναδα, αποφασιστικοτητα και καλη θεληση. Μερικες φορες δειχνεις τοσο ωριμος, σα να τα σκεφτεσαι και τα ζυγιζεις ολα. Και δικαιος, παντα θα σκεφτεις τους αλλους. Κακη κουβεντα δε θα πεις για κανεναν. Εχεις θαρρος και δε μασας, βουτας στα βαθια και μου αρεσεις. Η ηρεμη δυναμη θα εισαι οταν μεγαλωσεις, ετσι σε βλεπω. Σε θαυμαζω απο τωρα.

Εδω και πεντε χρονια με εκανες εσυ μαμα των δυο. Τη μερα που γεννηθηκες μου εδειξες πως γινεται να εχεις και να αγαπας δυο παιδια το ιδιο, μια καρδια για δυο καρδιες.

Σας κοιταω και δε πιστευω οτι ειστε τα παιδια μου, εγω νιωθω οτι τρεχω και ιδρωνω ξειδρωνω καθε μερα ελπιζοντας τουλαχιστον να μη κανω τιποτα λαθος, και εσεις εδω και τωρα μου δειχνετε οτι οχι μονο ολα πανε καλα, αλλα οτι ειναι σουπερ, και οτι καθε μερα ειναι η μερα που αξιζει να ζεις.

Χρονια σου πολλα καρδια μου

Σολομωντας

... η Αριστειδης, οπως θες πες το, βρες εναν δικαιο αρχαιο τυπο που να αντιπροσωπευει την κατασταση.
Διοτι η κατασταση εχει ως εξης (τα κατωθι ειναι ολα πραγματικα, και εχουν ειπωθει)


Μαμα,
αυτος γιατι εχει τρια τοματινια στο πιατο του κι εγω δυο?
αυτος γιατι βγηκε απο τη δικη του πλευρα στο αυτοκινητο, θελω κι εγω να βγω απο τη μερια μου
αυτος γιατι ειδε τηλεοραση εδω και δεκα λεπτα, και εγω δεν ειδα ακομα?
αυτος γιατι θα παιξει με φιλαρακι του, κι εγω θελω με φιλαρακι μου
αυτος γιατι διαλεξε ιστορια να διαβασουμε, θελω κι εγω να διαλεξω
αυτος γιατι ειχε το μπωλ με τη μαιμου χτες, θελω εγω σημερα
αυτος γιατι επαιξε πριν με αυτο το παιχνιδι (γιατι ησουν στη τουαλετα?)  θελω κι εγω τωρα
αυτος γιατι θα παει σε παρτυ, θελω κι εγω να παω σε παρτυ
αυτος γιατι εφαγε γιαουρτι, κι εγω γιαουρτι
αυτος γιατι ξερει να διαβαζει κι εγω οχι
αυτος γιατι πηρε φαρμακο, θελω κι εγω φαρμακο (μα δεν εισαι αρρωστος)
αυτος γιατι φοραει κοντομανικο? κι εγω θα βαλω
αυτος γιατι εχει μεγαλυτερο μπουτι κοτοπουλο απο μενα?
αυτος γιατι να μη κανει πρωτος μπανιο σημερα, εγω εκανα πρωτος μπανιο χτες

Εγω στα ποσα καιγομαι? Γιατι και η υπομονη εχει τα ορια της

ΖΕΝ

Οι διαλογοι που ακολουθουν συμβαινουν την ιδια μερα. Διορθωση: οι διαλογοι που ακολουθουν ειναι μονο ενα μικρο δειγμα των διαλογων της ιδιας μερας. Βαθιες εισπνοες

Θελω να φαω Honey pops
Και εγω θελω
Θελω σε αυτο το κιτρινο μπωλ
Οχι, εγω θελω το κιτρινο μπωλ
Oχι εγω το ειπα πρωτος
Οχι εγω το θελω
Μαμα με χτυπησε
(Κλαει) Μαμα ηθελα το μπωλ, και δε με αφηνει

***
(Σπρωχνονται μπροστα στη σκαλα)
Εγω θελω να κατεβω πρωτος
Οχι εγω πρωτος
Μα τι διαφορα εχει παιδια ποιος θα κατεβει πρωτος τη σκαλα? 
Οχι εγω πρωτος
Εγω πρωτος
Σας παρακαλω ενας ενας, θα πεσετε και θα χτυπησετε 
(Κατεβαινουν μαζι, στριμωχνονται, κλαινε και δυο)

***
Θα δουμε τηλεοραση? Θελω να δουμε Boomerang
Οχι εγω θελω να δουμε Disney Junior
Οχι  Disney Junior - Boomerang
Οχι, εγω θελω Disney Junior
Ολο αυτο βλεπουμε, θελω να δουμε Boomerang
Οχι δε θελω Boomerang
Κλαιει ο ενας
Κλαιει ο αλλος
Nα δουμε σημερα το ενα αυριο το αλλο? 
Ναι, να δουμε σημερα το Boomerang
Οχι, να δουμε σημερα το Disney Junior
Κλαιει ο ενας
Κλαιει ο αλλος

***
Να διαβασουμε μια ιστορια? 
Ναι θελω αυτην εδω
Οχι εμενα δε μου αρεσει, θελω αυτην εδω
Οχι αυτη
Οχι αυτη
Να διαβασουμε μια για τον ενα και μια για τον αλλο? 
Ναι αυτη για μενα
Και αυτη για μενα
Πρωτα εγω
Οχι πρωτα εγω
Θα ριξουμε κληρο... πρωτος ο Σ
(Κλαιει) Οχι εγω ηθελα πρωτος
Ναι αλλα ριξαμε κληρο και ετσι ειναι το δικαιο 
Ναι αλλα εγω ηθελα πρωτος
Και εγω ηθελα πρωτος

***
Διαβαζουμε τη πρωτη ιστορια, περναμε στην επομενη
Οχι θελω και αυτη
Μα αφου διαβασαμε μια για σενα, τωρα θα διαβασουμε αυτη και για τον αδερφο σου, οπως το συμφωνησαμε 
Οχι θελω και αυτη
Ε τοτε θελω και εγω δυο ιστοριες
Ρε παιδια? 
Δυο ο καθενας
Ναι δυο ο καθενας

Sweetness

Ο μικροτερος.
Μη τον βλεπεις ετσι, με φουσκωτα μαγουλα και ολοστρογγυλο προσωπο, δεν ειναι μωρο. Ειναι μικρουλι, αλλα οχι τοσο πλεον. Ειναι εξυπνος, τα πιανει ολα. Ρωταει να τα μαθει ολα. Ειναι πολυ κατανοητικος και σκεφτεται παντα τους αλλους γυρω του. Ειναι επιμονος, αμα του μπει κατι στο μυαλο καλη σου τυχη (μπα πως και ετσι, απο που το πηρε αυτο αραγε λεει ο μπαμπας και με κοιταει περιπαιχτικα). Ειναι παρατολμος και γενναιος, δε δισταζει. Βλεπω οτι γνωριζει τα πραγματα που φοβαται, και τα χτυπαει μετωπικα, προσπαθει να τα ξεπερασει. Μπορει να του παρει χρονο, αλλα πισω δε θα κανει. Κατι μου λεει οτι αυτο θα τον βοηθησει πολυ στη ζωη του.

Ειναι διαολου καλτσα, ξερει οτι ειναι γλυκουλης και αστειουλης, και κανει περφορμανς κωμωδιας καθε μερα - εκει που βλεπει οτι εχει κοινο βεβαιως. Ας πουμε, η δασκαλα των Ελληνικων μου λεει οτι εχει πολλη πλακα, και αυτος το ξερει και της κανει κολπα της κυριας Ιφιγενειας (Τζενη δε τη λενε? τον ρωταω, 'Ιφιγενεια τη λενε απο φετος' μου λεει).  Ενω ο δασκαλος του τζουντο μου λεει οτι ειναι ντροπαλος, 'τα κανει ολα στο μαθημα, ακομα ψιλο-ντροπαλα'. Μαλλον ειναι επειδη τον βλεπει ετσι θηριο μεχρι εκει πανω, με τη κοιλαρα να εξεχει πανω απο τη ζωνη του τζουντο και σου λεει εδω περα δε σε παιρνει φιλε να κανεις κωμωδια. Αλλιως ειναι η κυρια Ιφιγενεια.

Και ξερει οτι η μαμα και ο μπαμπας λιωνουνε καθε φορα που κρεμιεται απο το λαιμο μας και μας κανει φιλια. 'Μαμα θα σε αγαπαω για παντα'. 'Θελω να ειμαι μαζι σου για παντα' - δεν υπαρχει κατι αλλο που να σου ζεσταινει τη καρδια πιο πολυ, η ζωη ειναι ωραια, και ποιος σκεφτεται τη κουραση και τα τρεξιματα και ολες τις καθημερινοχαζομαρες, αυτη η αγκαλια τα σβηνει ολα με μιας σα σφουγγαρι.

Πριν κανω δυο παιδια δε μπορουσα να φανταστω πως ειναι να αγαπας δυο, αφου για το ενα και μοναδικο ειναι σα να εβγαλες τη καρδια σου και του τη χαρισες, παρτη ολα δικα σου ματια μου, εσυ εισαι η ζωη μας. Και να που εχεις πιο μεγαλη καρδια και χωραει δυο αγαπες μεσα, το ιδιο, και μια κοιτας απο εδω μια κοιτας απο εκει, σχιζοφρενικα σχεδον, και ξεχειλιζεις χαρα που αυτα τα δυο ανθρωπακια τα φτιαξατε εσεις οι δυο και ειναι τα δικα σας ανθρωπακια.
Με τους χαρακτηρες τους και τα αισθηματα τους και τις ιδεες τους. Που καθε μερα αλλαζουν.

καρδουλες
καρδουλες
καρδουλες

Και μετα απο αυτο το μελο ποστ ατελειωτης τρυφεροτητας, θα σας πω την επομενη φορα για τα μικρα-επαναλαμβανομενα-πραγματα-που σου σπανε τα νευρα, εκει που εισαι στο τσακ να αρχιζεις να Φωναζεις και λες που πουλανε υπομονη να παρω λιγη.

Εφυγε

Κλωθογυριζα στο κρεβατι χτες, δε μου κολλαγε υπνος. Ουτε αυτουνου του κολλαγε υπνος, απο την ευτυχια και την αναμονη. Τη βαλιτσα τη φτιαξαμε, δε λειπει κατι το τσεκαραμε, το ξυπνητηρι το εβαλα, τα ειπαμε ολα, αντε καληνυχτα, αλλα που.
Σημερα το πρωι ο μικρακης εφυγε πασιχαρης για τριημερη εκδρομη με το σχολειο του, δηλαδη με το νηπιαγωγειο του. Ναι, τριημερη. Φτασαμε στο σχολειο, ετοιμαστηκαν, ειπαν τραγουδια, αποχαιρετιστηκαμε με πολλα χαμογελα και αγκαλιες, η μουρη κολλημενη στο τζαμι του πουλμαν και φιλακια στον αερα. Ενα λεπτο ζαρωσε λιγο το μουτρακι, μια μικρη στενοχωρια, μετα του εκανα χαμογελο και ελαμψε παλι (κρατα γερα). Και μετα εβγαλε φλας το πουλμαν και εφυγε. Ετσι απλα, εφυγε. Τα λεμε σε τρεις μερες, ουτε τη φωνη του ενδιαμεσα.

Κοιταζα την ακρη του δρομου για ενα λεπτο, εκει που κλεινει η στροφη, και μετα εφυγα τρεχοντας, δεν ηθελα ουτε λεπτο να σκεφτομαι το πουλμαν (αι σιχτιρ) που θα παει το παιδακι μου σε εκδρομη (αι σιχτιρ) γιατι το σχολειο μας αποφασισε οτι ειναι καλη ηλικια εξι χρονων μικρα που κοιμουνται αγκαλια με τα αρκουδακι να πανε τρεις μερες μακρια (αι σιχτιρ). Ετσι θα ειναι και οταν ειναι 14 και παει εκδρομη, το ξερω και με ξερω. Και θα μου πεις, στο κατω κατω τωρα δεν εχει να ανησυχεις για κατι ιδιαιτερα, τι θα κανουνε πια εξι χρονων παιδια, ειναι ολα ελεγχομενα. Να σε δω οταν θα ειναι 14, που δε θα ξερεις τι θα κανουν, τι θα πιουν, και δε θες να ξερεις σε τι κατασταση θα γυρισουν.
Ακολουθει η λιστα των γνωστων επιχειρηματων περι αυτονομησης, διασκεδασης κλπ. Μαλιστα, τα θυμαμαι ολα, τα εχω εμπεδωσει.

Στο σπιτι θα εχει πολλη ησυχια αποψε, ο μικρος θα ψαχνει τον μεγαλο. Κατι μου λεει οτι θα αργησω παλι να κοιμηθω.

Love is

Μαμα, σε αγαπαω παρα πολυ

Και εγω καρδουλα μου σε αγαπαω παρα πολυ

Μαμα, τι ειναι αγαπαω?

Αγαπαω ειναι... χμ, αγαπαω ειναι οταν νιωθω καποιον ανθρωπο δικο μου, νιωθω πολυ ομορφα μαζι, θελω να το φροντιζω και να ειμαι μαζι του, οπως ας πουμε ειμαστε ολοι μαζι η οικογενεια μας

Μαμα, αγαπαω ακομα και σενα, ακομα και το μπαμπα, ακομα και το Δ.

Μαμα αγαπαω και τον εαυτο μου, αγαπαω εμενα

(το βρηκε το νοημα της ζωης, ουτε 4 )

Its been a hard day's night and I've been working like a dog

Υπαρχει ενα μυστικο καλα κρυμενο, ειναι το Μυστικο των μεγαλων, των μαμαδων και μπαμπαδων.

Δε μου το ειπε κανεις οταν ημουν παιδι, το ξερω ομως τωρα γιατι ειμαι και εγω μεγαλη.

Οταν εισαι μικρος βλεπεις τους γονεις σου να δουλευουν, να ιδρωνουν, να φευγουν το πρωι και να γυριζουν το βραδυ. Γιατι ετσι πρεπει, γιατι αυτο κανουν οι μεγαλοι, εχουν ενα επαγγελμα. Φανταζεσαι οτι για να κανουν αυτη τη δουλεια τη διαλεξαν. Και οτι ολοι κανουν μια δουλεια που διαλεξαν καπως. Και εσυ λοιπον καλο παιδι, διαβαζεις τα μαθηματα σου, σου βγαινει ο πατος να περασεις στο πανεπιστημιο, να μαθεις ενα επαγγελμα, μη σου πω να γινεις και επιστημων για να χαρει η μανουλα και να βαλει το πτυχιο στο τοιχο. Γιατι ετσι κανουν οι μεγαλοι. Η ερωτηση 'τι θα γινεις οταν μεγαλωσεις?' σου τιθεται με λαχταρα απο τα 3-4. Προσεχε τι θα πεις. Καθολου ανωδυνη ερωτηση, διοτι αναλογα τι απαντας και αναλογα την ηλικια και το κοινο τα σχολια ποικιλουν (καλυτερα να εχεις διαφορετικες απαντησεις για διαφορετικα προσωπα). Ας πουμε αλλο ειναι να πεις στη θειτσα απο το χωριο οτι θες να γινεις νοσοκομος και αλλο οτι θα γινεις οικονομολογος. Και μετα μεγαλωνεις, και ολα αυτα τα χρονια στις σπουδες μπορει που και που να αναρωτιεσαι ρε τι κανω εγω εδω περα, αλλα ακους γυρω σου οτι ετσι κανουν οι μεγαλοι, ετσι ειναι η κοινωνια και η αγορα εργασιας και αν θες να εχεις μια καλη ζωη και να μην εισαι ρεμαλι που τρωει απο τα ετοιμα η που κοιμαται στο δρομο, thats the way to do it. Αρα συνεχιζεις. Και αμα εισαι και καλος, την πατησες πρεπει να κανεις και μεταπτυχιακο μη σου πω και πι ειτς ντι, γιατι ετσι κανουν οι καλοι φοιτητες. Και μετα βγαινεις και εσυ σε αυτη τη ρημαδα αγορα εργασιας και βουτας στα βαθια, θες και εσυ να γινεις ενας ενηλικας με επαγγελμα, να νιωσεις αυτη τη ποιοτητα ζως που σου υποσχεθηκαν. Και αμα δε σ'αρεσει λες ε, τι να κανουμε, στην επομενη δουλεια θα ειναι καλυτερα. Πολυ πιθανον να ξεσκιζεσαι στη δουλεια, γιατι ετσι κανουν οι μεγαλοι. Και αμα εισαι τυχερος και σου αρεσει η δουλεια σου, καθεσαι και ξεσκιζεσαι. Και ξεχωριζεις. Αλλα ως γνωστον οι αλλοι παντα φορτωνουν επιπλεον δουλεια σε αυτον που ξεχωριζει, καθως και μανατζμεντ ευθυνες (λογικο, αφου το κανει καλα). Οπερ σημαινει ακομα πιο πολλη δουλεια, δηλαδη μερα νυχτα δουλεια. Και μετα ψαχνεις να βρεις χρονο να δεις εναν ανθρωπο, να κανεις ενα σπορ, να πας ενα ταξιδι, αλλα που χρονος. Εκει αρχιζεις και ψιλιαζεσαι οτι μαλλον κατι δε παει καλα, αυτη η ιστορια με το χρονο που δεν υπαρχει αρχιζει να σε τσιμπαει λιγο.

Fast forward δεκα χρονια, και εχεις σκυλοβαρεθει πια. Καθε μερα το ιδιο, day in day out. Εχεις ενα πιο βαρυ τιτλο, και (λιγο) πιο μεγαλο μισθο. Αν ζουσες μεχρι τωρα για τη δουλεια σου, τωρα αρχιζει και γινεται μια δουλεια σαν ολες τις αλλες. Αν δεν ηταν εκει το νοημα της ζωης για σενα, τρως μεγαλη ηττα. Ονειρευεσαι οτι αυριο το πρωι θα σηκωθεις, θα παραιτηθεις με θριαμβευτικο χαμογελο, και με τολμη και ελευθερια θα πεις, ρε δε πα να χεστειτε ολοι σας εγω θα γινω ζαχαροπλαστης/ταξιδιωτικος ανταποκριτης/ δασκαλος γιογκα/ξυλουργος. Θα παω αυριο να σπουδασω κατι αλλο, που πραγματικα με ενδιαφερει και μου παει σαν ανθρωπο. Γιατι τωρα αυτο ονειρευομαι. Τοσο απλα. Αλλα ελα που δε θα πας. Γιατι δε γινεται αυτο, δε το κανει ο κοσμος. Πως θα πας να αλλαξεις επαγγελμα, ταυτοτητα μετα απο τοσα χρονια? Γιατι ειναι αυτο που σου φερνει τον αρτο τον επιουσιο. Θα μου πεις αντι να πεις και ευχαριστω που εχεις δουλεια σε εποχες κρισης, μιλας και απο πανω. Ναι, καλοι μου, αλλα τα ονειρα θα τα βαλω στο τραπεζι να τα φαω? Και μονο μια φορα στη ζωη εχεις δικαιωμα στα ονειρα δηλαδη, οταν εισαι 18? Μετα εκλεισε το πακετο?

Και τοτε πιεζεσαι ακομα πιο πολυ με την ηττα σου. Δε σου λεω καν πως θα αισθανεσαι αν εχεις και παιδια. Που δεν ειναι χομπυ, του στυλ αμα δε βρεις χρονο σημερα πας την αλλη εβδομαδα – οχι, αμα δεν εχεις χρονο σημερα κακο του κεφαλιου σου, να πας να τον βρεις. Θες να εισαι με τα παιδια σου, δε προλαβαινεις να εισαι εκει οπως και οσο θες. Θες να εισαι σωστος εστω και τυπικα στη δουλεια σου, με το ζορι θα εισαι. Τα κανεις ολα κουτσουρεμενα, και τιποτα δε φχαριστιεσαι. Δε σου αρεσε που δε σου αρεσε η δουλεια σου, τωρα ειναι απλα ενα εμποδιο απο το να εισαι εκει που περνας ωραια, σπιτι σου. Ολο το χρονο περιμενεις τις διακοπες, ολη την εβδομαδα περιμενεις το σαβατοκυριακο. Εκει βλεπεις να ξεδιπλωνεται μπροστα σου η Μεγαλη Απατη. Τι εγινε ρε παιδια? Γιατι δε μου ειπε κανεις τιποτα?

Αυτο ειναι το Μεγαλο Μυστικο – οταν μεγαλωσεις δε θα κανεις αυτο που θες.

Κι εσυ μικρε που θα το διαβασεις αυτο το ποστ, θελω να σου πω, dont give up 

Τα ονειρα αλλαζουν

Θα με κοιταξεις καταματα και θα με ρωτησεις, μαμα εσυ γιατι ομως δε κανεις αυτο που θες, γιατι σηκωνεις τα χερια ψηλα? 

Δε ξερω τι θα απαντησω, μαλλον θα αποφυγω το βλεμμα σου, γιατι πως μπορω να σου κανω τη δασκαλα 

Τη βλεπω να ερχεται

Τη βλεπω να ερχεται και η καρδια μου γεμιζει χαρα. Τα μαλλια της ειναι τοσο ομορφα, μαυρα και μακρια. Τα ματια της γλυκα, το χαμογελο της τεραστιο. Με φωναζει με το ονομα μου. Τι ωραια. Η φωνη της ειναι σκετη μελωδια, μου χαιδευει τα αυτια. Σκυβει, απλωνει τα χερια της. Ναι ναι, αγκαλια, αγκαλια αγκαλια. Αυτο θελω μονο, να ειμαι αγκαλια καθισμενος ετσι σα το καγκουρο και να ακουμπαω επανω σου να νιωθω την αναπνοη σου, και μετα ολα ειναι ωραια. Καθε φορα που κλαιω με παιρνει αγκαλια και με φιλαει. Και τοτε περνανε ολα. Ειναι μια οπτασια, ειναι η Μαμαμου, μαμαμμαμαμαμα.

Οταν μου διαβαζει ιστοριες εχει πολλη πλακα, κανει φωνες και γκριματσες, τα βλεπω ολα μπροστα μου να βγαινουν απο το βιβλιο και να χοροπηδανε στα αληθεια.

Θελω να ειμαστε ολη μερα μαζι και να μου κραταει το χερι το βραδυ οταν κοιμαμαι. Θελω να τρωμε παρεα το ιδιο φαι. Να παιζουμε μαζι playmobil. Να με παει αυτη στη παιδικη χαρα το απογεμα.
Αλλα υπαρχουν ενα σωρο εμποδια. Καταρχην ειναι οι αλλοι που της μιλανε, τη ζητανε και την χρειαζονται - αμαν πια, τη μια ο αδερφος μου την αλλη ο Μπαμπαςμας, ολο κατι την θελουν και δεν την αφηνουν να την εχω μονο εγω. Θελουν λεει και αυτοι αγκαλιες και μετα εγω πρεπει να περιμενω και δε μου αρεσει καθολου, μα καθολου. Αφου ειναι δικη μου καταδικη μου. Και οταν κλαιει ο αδερφος μου, του κανει και αυτου αγκαλιτσα και τον κραταει σφιχτα και τον φιλαει, γιατι βεβαια αφου ο κακομοιρης κλαιει θελει τη Μαμαμας, αλλα ομως αυτο σημαινει οτι εγω πρεπει να περιμενω. Οχου.

Μετα το αλλο προβλημα ειναι οτι εχει δουλειες και δε μπορει να καθεται μονο με μενα αγκαλια, τη μια πρεπει να μαγειρεψει, την αλλη πρεπει να βαλει πλυντηριο, την αλλη πρεπει να μαζεψει, ολο σηκωνεται και κανει κατι και πρεπει να περιμενω παλι για αγκαλια. Ουτε αυτο μου αρεσει. Οχου.

Μετα εχει και τη δουλιτσα της. Παει καθε μερα στο γραφειο και γυριζει το απογευμα. Τελοσπαντων, εγω ολη αυτη την ωρα ειμαι με τα φιλαρακια μου στο σταθμο οποτε δε το πολυσκεφτομαι. Οταν ερχεται να με παρει το απογευμα μαζι με τον αδερφο μου ειναι φανταστικα γιατι τη ξαναβλεπω.

Τις προαλλες ακουσα τον αδερφο μου να λεει οτι θελει να τη παντρευτει και δε μου αρεσε καθολου μα καθολου αυτο, γιατι και εγω θελω να τη παντρευτω και θα εχουμε προβλημα. Δεν ειπα τιποτα. Αλλα μετα αυτη ειπε οτι δε γινεται κατι τετοιο γιατι ειναι παντρεμενη με το Μπαμπαμας, και οτι εμεις τα παιδια οταν μεγαλωσουμε θα βρουμε μια να παντρευτουμε που θα ειναι ομορφη και θα εχει πλακα (εχω καποια κατα νου, αυτη με τα γυαλακια στο σταθμο, και ο αδερφος μου ξερω οτι εχει μια που παιζουνε μαζι στο σχολειο, αυτη με τα κατσαρα μαλλια).ΟΚ ενταξει. Αλλα θα μας παιρνει αγκαλια και τοτε?

Η επιστροφη

Η προηγουμενη Δευτερα ηταν η πιο δυσκολη Δευτερα και πρωτη μερα επιστροφης απο διακοπες που υπαρχει.

Ενα πραγμα ειναι που περασαμε απο τον ωραιο καιρο, τη θαλασσα τυρκουαζ με τον ηλιο τον ηλιατορα και τη σαγιοναρα, στη μουνταδα, το μακρυμανικο πανωφορι και ομπρελα στη τσαντα, θα βρεξει-δε θα βρεξει, τι θα γινει πια με αυτο το συννεφο. 
Ενα πραγμα ειναι η ανωμαλη προσγειωση απο το 'δε-κανω-τιποτα-δε-σκεφτομαι-τιποτα-η ζωη μου ειναι η θαλασσα-φαι-υπνος-παιδια' στο 'γραφειο-σπιτι-σουπερ μαρκετ-λογαριασμοι και εξηντα πεντε δουλειες' καθημερινα. Σωριαστηκαμε στο πατωμα απο τη κουραση, το μυαλο μας δε μπορουσε να δουλεψει, καναμε πανω απο μια εβδομαδα να συνελθουμε. Ψαχναμε μανιασμενα να φυγουμε εκδρομη το πρωτο σαβατοκυριακο, να ξεφυγουμε απο το κακο που μας βρηκε που λεγεται επιστροφη, να σπρωξουμε λιγο ακομα το καλοκαιρι. Ο καιρος δε μας εκανε τη χαρη. Οποτε κατσε σπιτι, βαλε πλυντηριΑ, και κανε αναδιοργανωση της ντουλαπας, με τη χειμερινη κολλεξιον πλεον (ελεος).

Και ενα τριτο, το πιο δυσκολο, ειναι να αποχωριστεις τα μικρα το πρωινο της Δευτερας και να τα πας στο δικο τους προγραμμα, διοτι η μαμα και ο μπαμπας πρεπει να γυρισουν στο γραφειο. Ο καθεις μας πηρε απο ενα, εγω πηρα τον μικρο και τον πηγα σε ενα stage που θα εκανε καθε μερα για δυο εβδομαδες, ο μπαμπας πηρε το μικρακι και το πηγε στο σταθμο. Δραμα. Ο μικρος πατησε τα κλαματα, γαντζωθηκε πανω μου με χερια και ποδια σα μαιμου και δε κουναγε. Εκατσα αρκετη ωρα, περιμενα, τα ειπαμε, γνωρισαμε τις δασκαλες και τα αλλα παιδια, μετα μου ειπε 'τωρα φυγε μαμα' και σωπασε αλλα δε κρατηθηκε. Τον εβλεπες οτι παλευε να κανει τον δυνατο. Μεγαλυτερο κλαμα. Ξαναεκατσα. 'Δε θελω να φυγεις, θελω να κατσεις μαζι μου'. Εκατσα κι αλλο, τα ειπαμε ξανα. Αγκαλια ολη την ωρα. 'Μαμα, γεια σου τωρα', με χαιρετησε με φατσα που μονο γεια σου δεν ελεγε. Σιγα σιγα εν τελει αναχωρησα για το γραφειο, καρδια φιογκος και ενα καρο ενοχες με κεφαλαια γραμματα. Πηγα να τον παρω το απογευμα, με περιμενε με το ιδιο θλιμμενο υφος που τον αφησα. Κι αλλες ενοχες. Ο αλλος αποχωρισμος εκτυλιχθηκε παρομοια. Το μικρακι γαντζωθηκε στο μπαμπα και εκλαιγε γοερα. 'Μπαμπα δε θελω δε θελω' ελεγε, 'Μαζι, μαζι'. Ειχε κρυψει το κεφαλι του στον ωμο του μπαμπα για να μη βλεπει τον εξω κοσμο, να κρατησει το μπαμπα εκει.
Οταν πηγα να τον παρω το απογευμα μαζι με τον αδερφο του, το χαμογελο του εφτανε πισω απο τα αυτια. Τσακιστηκε να ερθει τρεχοντας στη πορτα και μας κοιταζε και τους δυο εκστασιασμενος και ανακουφισμενος.

Τωρα που περασαν οι μερες οι πρωινες αναχωρησεις ειναι ευκολες και τα μικρα κελαηδανε για το τι ωραια που περνανε. Αλλα οι ενοχες, ενοχες. Οτι πρεπει για να σου τσακισουν το ηθικο. Οποτε ονειρευομαστε ενα κοσμο οπου δεν εχουμε αναγκη να δουλευουμε και ειμαστε με τα παιδια μας ολη μερα και παιζουμε μαζι στη θαλασσα. Και τρωμε και παγωτο.Με αυτη την ελπιδα ζουμε

fast forward

Χαζευω τα εφηβακια
Με το μαλλι ανακατο, τη σαγιοναρα φλαπα φλαπα και ποδια που σερνονται με βαρεμαρα, χαρουμενα τ-σερτ, φατσα μπλαζε, γυαλι ο,τι πιο χοτ. Λενε χοντραδες και γελανε, κοιταζονται με νοημα και λενε τα μισα (τα αλλα μισα ειναι κωδικοποιημενα). Κοιμουνται μεχρι το μεσημερι, διακοπες. Τσιγαρακι στο παρκο, τα κοριτσια βιαζονται να φαινονται τριαντα, τα αγορια δε βιαζονται γενικα. Κοιτουν με ματι στραβο πολλα και με ματι αισιοδοξο τα υπολοιπα. Η μουσικη παντου, και παντα. Η ζωη ειναι πανεμορφη και ατελειωτη.

Δεν ειναι μακρια απο αυτο ο τετραχρονος και ο διχρονος. Θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειναι εκει. Εκει που θα μας βαριουνται. Και εμεις θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειμαστε οι βαρετοι σαρανταπεντε και πενηντα. Πολυ μακρια απο τη ζωη πανεμορφη και ατελειωτη. Ουτε νεα κορμια, ουτε νεα μυαλα.
Με πιανει πανικος. Θλιψη. Ο χρονος τρεχει πιο γρηγορα απο οτι μπορω να παρακολουθησω. Ειμαστε αυτο που θελουμε να ειμαστε σα γονεις, σαν ανθρωποι? Δε παιζει να κανεις λαθη, γιατι δεν εχει rewind για να τα διορθωσεις.  
Παω να κανω ενα καφε. One step at a time.

English post - long due

A post in English, to make this blog for once transparent to my non-Greek speaking friends; I made the choice back in 2008 that I would be blogging in Greek, it was sort of coming more naturally, but I have been playing with the idea since to switch to English, or occasionally write posts in English or... so here is one, a snapshot of my little blogging life

I am a working mum. Which consists of two notions put together, 'working' and 'mum'. Not necessarily contradictory. In fact, this sounds entirely normal in the mum sphere, but it sounds like a hell of a nightmare to the world OUT THERE that has no kids. It sounded like this to me too, back then in the B.C.(Before Children) age. And yes, it was difficult in the beginning, when number One arrived. Logistics. Stress. No sleep. Fever. Logistics. Meetings. Deadlines. Logistics. Then number Two came along. Double that. But you get the hang of it and, before you know it, you have a routine there that fits everything, you build tolerance and you push your fatigue limits to the maximum.'Tired' today equals to 'lying breathless on the floor and need to be taken to hospital' at B.C.age. Yep, you develop superpowers.Sounds amazing actually.

Speed is another thing.If you want to squeeze a working day, family logistics and meaningful play time in 24 hours, you've got to go fast. So fast as if you are being chased. This is something you also learn very quickly, mainly because you've got no choice.Deadlines need to be met.Kids need to be fed.Clothes need to be clean.School and nursery have closing times, you can not negotiate that. Run. But then you also go slow when you read a bedtime book or chill out on the floor with the kids tickling you; and that feels better than yoga.

We don't have a nanny and we don't feel like having one. We don't have grandparents around, they do come and visit us often, but they are not regular childminders. We are conscious of our choice and its consequences, the fact that we rarely go out, and that we have a tiring life. But we love it. Our kids go to school and nursery, and if all we get to see them during the week is between 6-9pm, we 'd better make the most of it.

But still, a friend asked the other day, what is so amazing about having kids? You think you will miss clubbing on Saturday night? Wait, I tell you what. You will enter a different universe you had no idea it existed. You have no idea what you are missing. You go through a huge emotional shake and you come out of it realising that there is much more out there that matters apart from your enormous Ego. Back in BC it was all about your moods, your relationships, your hobbies, your very important self. It was small things that all had to be big. But now, there are real people that matter and need you and you learn to take care of them with amazing devotion, putting your petty selfishness to the side. You do other things, that your usual self would not do, but you find lots of fun in them. All that, I thing, is very healthy.

And then there is the one and only, unconditional, warm and true love that you give and receive, a place you did not know that existed in your and your partners' heart. You find it here. This is the universe I am talking about

Reality check

Ειναι πολυ ευκολο οταν γραφω χαρωπα για τα κατορθωματα, τι κουκλια ειναι, τι φοβερες ατακες λενε, γουτσου γουτσου και τα λοιπα. Ειναι πολυ ευκολο οταν διαλαλω αποψεις και αφορισμους περι θηλασμου, φαγητου, παμπερς, διαπαιδαγωγησης, φροντιδας, γλωσσομαθειας κλπ κλπ οπως κανουμε ολοι μας με υφος παντογνωστη, τωρα που ειδαμε δυο φορες το εργο τα ξερουμε ολα τρομαρα μας. Ειναι(συνηθως) αστειο να λεω πως τη παλευουμε οι δυο γονεις τρεχοντας με τις δουλειες και τα παιδια. Δεν ειναι καθολου ευκολο να κανω ακτινογραφια του συναισθηματικου τους κοσμου, να καταλαβω να δω λιγο πιο περα, να εχω την πεποιθηση οτι ανταποκρινομαι.
Γιατι δεν ειναι μονο τα λοτζιστικς. Αυτα ειναι πολλα, ειναι ομως ευκολα και ορατα. Τσουλαει αυτοματα η ταινια με το καλημερα - ρουχα καθαρα, πρωινο γαλα, ετοιμασια για το νηπιαγωγειο/σταθμο, πισω στο σπιτι, παιχνιδια, μπανιο, φαι στο τραπεζι, υπνος, και ενδιαμεσα παιδιατρος και φαρμακα. Και φτου και απο την αρχη την αλλη μερα.

Και μετα? Τα αλλα, τα αορατα. Αισθανονται ασφαλεια, πιστευουν στον εαυτο τους? Εχουν απαντησεις στη περιεργεια τους? Εχουν ερεθισματα αρκετα και καλα που να τους σπρωχνουν λιγο πιο περα? Εχουν καλυψη για τους φοβους τους? Μαθαινουν τα ορια και τις δυναμεις τους? Πως να συνυπαρχουν με αλλους πολιτισμενα, πως να υπακουουν σε κανονες, πως να κανουν ονειρα και να τα κυνηγουν? Μαθαινουν την ανθρωπια, την αγαπη, το σεβασμο, τη συμπονοια? Μαθαινουν την αληθεια? Ειμαστε εκει οσο χρειαζονται?Ισορροπουν καλα? Πως αποκωδικοποιειται το κλαμα, η γκρινια, τα νευρα? Μου μου πειτε πειναει, διψαει, ειναι κουρασμενος, νυσταζει. ΟΚ, εννοω τα υπολοιπα.
Τι ειναι οι νορμαλ παιδικες ανησυχιες, και τι ειναι επιπλεον αναγκη?
Δεν εχει κανονες, δεν εχει benchmarks, εχει (πολλα) βιβλια που το καθενα λεει το μακρυ του και το κοντο του, και εχει και αυτο το περιβοητο, καθαγιασμενο 'ενστικτο', που καποιοι το βρηκαν και απο τοτε ειναι καραμελα για ευκολη λυση.

Θα υπερβαλλω τωρα, αλλα το trailer της ταινιας 'We need to talk about Kevin' σου φερνει τετοιο ΣΟΚ και υπαρξιακη ταραχη χωρις επιστροφη, και σου βαζει το ερωτημα 'Και που ξερω εγω οτι αυτα που κανω τα κανω σωστα????'
Το ενστικτο?? Θελω μια πιο σοβαρη απαντηση, για να μη φρικαρουμε ολοι

Αντιο γιαγια

Στις 17 Οκτωβριου 2010 εφυγε η γιαγια μου. Ετων 99. Μορφη χαρακτηριστικη με ρουχα γιαγιας και μαντηλα, απο καρτ ποσταλ ελληνικης επαρχιας του '60. Ειχε μακρια γκριζα μαλλια και τα χτενιζε με περισση φροντιδα, τα επλεκε σε μια πλεξουδα λεπτη που τη γυριζε γυρω τριγυρω σε ενα κοτσο. Ειχε μαγουλακια, ενα σφιχτο στομα, ενιοτε κατσουφικο, και εξυπνη ματια. Δεινη μαγειρισσα, οπως ολες οι γιαγιαδες, με ειδικευση στις πιτες. Στα νιατα της ηταν μια μελαχρινη ομορφια, απο ο,τι λεγανε. Περνουσε μισο χρονο στο χωριο οπου καλλιεργουσε το κηπο της μεχρι τα βαθια γεραματα, και το αλλο μισο στην Αθηνα.

Τη γιαγια μου δε την εζησα και πολυ. Μερικοι μεγαλωνουν με τη γιαγια τους, αλλοι τη βλεπουν πολλες φορες μες τη βδομαδα και τα σαββατοκυριακα. Εγω την εβλεπα πεντε εξι φορες το χρονο. Περασα και δυο τρεις βδομαδες μαζι της στο χωριο, συνολικα. Δε νομιζω οτι τη γνωρισα. Οχι τοσο οσο θα ηθελα παντως. Την εβλεπα παντα με μετρημενο χρονο και καναμε τα ιδια πραγματα, συνηθως οικογενειακα γευματα. Λυπαμαι πολυ που δεν ειχα την ευκαιρια, που δε μου δοθηκε, αλλα και που δε το κυνηγησα οσο θα μπορουσα.

Ακομα και τοσο οσο τη γνωρισα, τωρα που εφυγε, καταλαβαινω ποσο σημαντικη μου ηταν. Που υπηρξε, και την ειδα, που μου λυθηκαν αποριες για το πριν και για το τωρα. Δεν εχω πολλα να θυμαμαι, πολλες μικρες εικονες συμπυκνωμενες σε μια εικονα. Δε χρειαζεται φωτογραφια σε καδρο, την εχω κρατησει καλα, εκει που δε χανεται. Και τη ματια της τη τελευταια φορα που την ειδα. Τρυφερη πολυ.

Θελω τα παιδια μου να τις ζησουν τις γιαγιαδες τους, να εχουν βιωματα μαζι τους.

Γιαγια εχουμε το ιδιο ονομα. Θα το τιμησω

Κοσμοχαλασμος

Πολυ εντυπωσιακα τα ψυχολογικα πανω-κατω που γινονται εντος σου με την αφιξη του ενος και μετα, με την αφιξη ενος δευτερου παιδιου. Κοσμοχαλασμος. Γινεσαι αλλος ανθρωπος.

Νομιζω το πιο ενδιαφερον ειναι αυτο το συναισθημα οτι ξαφνικα ξερεις, πως ο,τι κανεις και λες, και το πως εισαι, καθοριζει τη ζωη ενος αλλου ανθρωπου. Πανε οι μερες που ησουν εσυ με την εαυταρα σου, με τα προσωπικα σου θεματα - ψυχολογικα, επαγγελματικα, γκομενικα, οτιδηποτε - και που καθε τι απο αυτα σου φαινονταν ΤΟ θεμα. Και μετα τα θεματα αφορουσαν δυο, αντε εσενα και το συντροφο σου, και το ζευγαρι σας.

Τιποτα δεν ηταν ολα αυτα μπροστα στην αισθηση ευθυνης που αισθανεσαι οταν εχεις παιδια. Η εαυταρα σου παει περιπατο. Αναθεωρει προτεραιοτητες, βλεπει τα προβληματα στις πραγματικες τους διαστασεις και, ξαφνικα, απασχολειται πιο πολυ με τις προτεραιοτητες, αναγκες και προβληματα αλλων ανθρωπων. Γιατι αυτος ο ανθρωπος η αυτοι οι ανθρωποι εξαρτωνται εντελως απο σενα. Και δε μπορεις να τους αφησεις ξεκρεμαστους. Ουτε να τους απογοητευσεις. Σορρυ, προηγουνται.
Απιστευτη ασκηση ελεγχου του εγωισμου. Ειδικα αν εισαι μοναχοπαιδι, οπως εγω, αυτη η καθημερινη ασκηση που βγαζει εσενα απο το επικεντρο του συμπαντος και βαζει καποιους αλλους, ειναι τρομερη αλλαγη.