Το Πενταρακι

Και ξαφνικα εγινες πεντε χρονων

Οχι τοσο ξαφνικα βεβαια, εσενα καθε μερα σου φαινεται μια ατελειωτη περιπετεια που ξημερωνει και βραδιαζει με ενα εκατομμυριο καινουρια πραγματα. Αλλα εμενα μου φανηκε οτι αυτα τα πεντε χρονια περασαν σαν αερας.

Χαιρομαι και κλαιω μαζι, που το μικροτερο μεγαλωσε και δεν ειναι μωρο. Κι εισαι ενας μικρος καταπληκτικος ανθρωπος, ολο εξυπναδα, αποφασιστικοτητα και καλη θεληση. Μερικες φορες δειχνεις τοσο ωριμος, σα να τα σκεφτεσαι και τα ζυγιζεις ολα. Και δικαιος, παντα θα σκεφτεις τους αλλους. Κακη κουβεντα δε θα πεις για κανεναν. Εχεις θαρρος και δε μασας, βουτας στα βαθια και μου αρεσεις. Η ηρεμη δυναμη θα εισαι οταν μεγαλωσεις, ετσι σε βλεπω. Σε θαυμαζω απο τωρα.

Εδω και πεντε χρονια με εκανες εσυ μαμα των δυο. Τη μερα που γεννηθηκες μου εδειξες πως γινεται να εχεις και να αγαπας δυο παιδια το ιδιο, μια καρδια για δυο καρδιες.

Σας κοιταω και δε πιστευω οτι ειστε τα παιδια μου, εγω νιωθω οτι τρεχω και ιδρωνω ξειδρωνω καθε μερα ελπιζοντας τουλαχιστον να μη κανω τιποτα λαθος, και εσεις εδω και τωρα μου δειχνετε οτι οχι μονο ολα πανε καλα, αλλα οτι ειναι σουπερ, και οτι καθε μερα ειναι η μερα που αξιζει να ζεις.

Χρονια σου πολλα καρδια μου