Room service

Tις τελευταιες 5 μερες εχω παει δυο ταξιδια. Τεταρτη με Παρασκευη Δουβλινο, διαλειμμα στο σπιτι το σαββατοκυριακο για να ανασυνταχθουμε, και Μαλτα απο αποψε μεχρι τη Τριτη. Το ξενοδοχειο στο Δουβλινο ηταν ενα παλιο καστρο του 1700, το ξενοδοχειο στη Μαλτα ειναι πανω στη θαλασσα με δυο πισινες. Η Ιρλανδεζικη μουσικη ειναι φανταστικο πανηγυρι. Ο ηλιος της Μαλτας στο τελος Οκτωβριου ειναι βαλσαμο. Αυτη ειναι η οψη των πραγματων στην επιφανεια. Ακου να δεις τωρα πως ειναι στα αληθεια

Εχω κοιμηθει λιγες ωρες. Δουλεψα στο αεροπλανο σε ολες τις πτησεις, αγκαλια με το λαπτοπ και κατα τη διαρκεια του συνεδριου. Κοιταω συνεχεια το κινητο για νεα απο το σπιτι. Στο Δουβλινο δεν πηγα, πηγα μονο στο ξενοδοχειο για το συνεδριο, πρεπει να ειναι ωραια χωρα η Ιρλανδια αλλα θα το μαθουμε αλλη φορα. Στη Μαλτα το ιδιο, δε θα δω τιποτα. Το σαββατοκυριακο στο σπιτι μαγειρεψαμε, βαλαμε πλυντηρια, καθαρισαμε τη κουζινα τρεις φορες, πηγαμε τα παιδια σε κλειστη παιδικη χαρα, σε ανοιχτη παιδικη χαρα, στο τσιρκο, παιξαμε, καναμε μπανιο.Τα παιδακια εκαναν τρελλη χαρα που με ξαναειδαν μετα απο δυο τεραστιες μερες απουσιας. Εγω εκανα ακομα πιο τρελλη χαρα που τα ειδα μετα απο δυο ακομα πιο τεραστιες μερες.

Ειναι τοσο μα τοσο ευκολο να ξυπνησω το πρωι μονη μου στο ξενοδοχειο και να ετοιμαστω. Ο χρονος τρεχει απο τα πατζακια. Μπορεις να κανεις ενα τεταρτο αμα θες μονο για το μασκαρα. Το βραδυ ουτε κυνηγητο βαλε τις πυτζαμες σου, πιες το γαλα σου, μα τι θα γινει επιτελους, ασε τα playmobil και πλυνε τα δοντια σου, τιποτα τιποτα τιποτα - χαλαρα, να τωρα σε λιγο θα πανω να πεσω ξερη να κοιμηθω και θα πιασω ολη τη  kingsize κρεβαταρα. Και θα κοιμηθω σερι μεχρι το πρωι. Μονο που εχει μια παγερη ησυχια το δωματιο που δε μου αρεσει καθολου, δεν εχει αγκαλιτσες απο μικρα χερακια που σε σφιγγουν δυνατα, δεν εχει μαμα κατσε κοντα μου να μου κρατησεις το χερακι, μη φυγεις, δεν εχει νυχτερινα καλεσματα γιατι εφυγε η πιπιλα η γιατι βλεπει εναν εφιαλτη και θελει να χωθει στο κρεβατι της μαμας και του μπαμπα. Σε κατι χρονικα διαλειματα βρισκω ενα παλιοτερο εαυτο μου που αυτη τη στιγμη δε με ενδιαφερει. Η μαμα εμεινε πισω στο σπιτι, πηρα το μισο μου εαυτο μαζι στη βαλιτσα.

Δουλειες, χαζομαρες. Ποσο μα ποσο ανουσια ολα, ποσο μα ποσο επιφανειακα και ματαια. Συνεδρια, προτζεκτς, μελετες, μπλα μπλα. Καριερες σου λεει ο αλλος, τι καριερες ρε, εγω δε ξερω τι κανω εδω περα, αντι να ειμαι εκει να τους κραταω το χερακι.

fast forward

Χαζευω τα εφηβακια
Με το μαλλι ανακατο, τη σαγιοναρα φλαπα φλαπα και ποδια που σερνονται με βαρεμαρα, χαρουμενα τ-σερτ, φατσα μπλαζε, γυαλι ο,τι πιο χοτ. Λενε χοντραδες και γελανε, κοιταζονται με νοημα και λενε τα μισα (τα αλλα μισα ειναι κωδικοποιημενα). Κοιμουνται μεχρι το μεσημερι, διακοπες. Τσιγαρακι στο παρκο, τα κοριτσια βιαζονται να φαινονται τριαντα, τα αγορια δε βιαζονται γενικα. Κοιτουν με ματι στραβο πολλα και με ματι αισιοδοξο τα υπολοιπα. Η μουσικη παντου, και παντα. Η ζωη ειναι πανεμορφη και ατελειωτη.

Δεν ειναι μακρια απο αυτο ο τετραχρονος και ο διχρονος. Θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειναι εκει. Εκει που θα μας βαριουνται. Και εμεις θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειμαστε οι βαρετοι σαρανταπεντε και πενηντα. Πολυ μακρια απο τη ζωη πανεμορφη και ατελειωτη. Ουτε νεα κορμια, ουτε νεα μυαλα.
Με πιανει πανικος. Θλιψη. Ο χρονος τρεχει πιο γρηγορα απο οτι μπορω να παρακολουθησω. Ειμαστε αυτο που θελουμε να ειμαστε σα γονεις, σαν ανθρωποι? Δε παιζει να κανεις λαθη, γιατι δεν εχει rewind για να τα διορθωσεις.  
Παω να κανω ενα καφε. One step at a time.

English post - long due

A post in English, to make this blog for once transparent to my non-Greek speaking friends; I made the choice back in 2008 that I would be blogging in Greek, it was sort of coming more naturally, but I have been playing with the idea since to switch to English, or occasionally write posts in English or... so here is one, a snapshot of my little blogging life

I am a working mum. Which consists of two notions put together, 'working' and 'mum'. Not necessarily contradictory. In fact, this sounds entirely normal in the mum sphere, but it sounds like a hell of a nightmare to the world OUT THERE that has no kids. It sounded like this to me too, back then in the B.C.(Before Children) age. And yes, it was difficult in the beginning, when number One arrived. Logistics. Stress. No sleep. Fever. Logistics. Meetings. Deadlines. Logistics. Then number Two came along. Double that. But you get the hang of it and, before you know it, you have a routine there that fits everything, you build tolerance and you push your fatigue limits to the maximum.'Tired' today equals to 'lying breathless on the floor and need to be taken to hospital' at B.C.age. Yep, you develop superpowers.Sounds amazing actually.

Speed is another thing.If you want to squeeze a working day, family logistics and meaningful play time in 24 hours, you've got to go fast. So fast as if you are being chased. This is something you also learn very quickly, mainly because you've got no choice.Deadlines need to be met.Kids need to be fed.Clothes need to be clean.School and nursery have closing times, you can not negotiate that. Run. But then you also go slow when you read a bedtime book or chill out on the floor with the kids tickling you; and that feels better than yoga.

We don't have a nanny and we don't feel like having one. We don't have grandparents around, they do come and visit us often, but they are not regular childminders. We are conscious of our choice and its consequences, the fact that we rarely go out, and that we have a tiring life. But we love it. Our kids go to school and nursery, and if all we get to see them during the week is between 6-9pm, we 'd better make the most of it.

But still, a friend asked the other day, what is so amazing about having kids? You think you will miss clubbing on Saturday night? Wait, I tell you what. You will enter a different universe you had no idea it existed. You have no idea what you are missing. You go through a huge emotional shake and you come out of it realising that there is much more out there that matters apart from your enormous Ego. Back in BC it was all about your moods, your relationships, your hobbies, your very important self. It was small things that all had to be big. But now, there are real people that matter and need you and you learn to take care of them with amazing devotion, putting your petty selfishness to the side. You do other things, that your usual self would not do, but you find lots of fun in them. All that, I thing, is very healthy.

And then there is the one and only, unconditional, warm and true love that you give and receive, a place you did not know that existed in your and your partners' heart. You find it here. This is the universe I am talking about