στο χιονι

Πανικοβλητες Ελληνιδες που τρεχουμε ολες Μη κρυωσει το παιδι!!!!!!, δειτε εδω πως τα μωρα κοιμουνται στα χιονια ολο χαρα και υγεια

Οπως λεει και μια καλη φιλη μου Σουηδεζα, μεχρι τους -15C  καλα ειναι, μετα εχει κρυο

Αρθο του BBC για τα μωρα που κοιμουνται εξω οταν εχει χιονια

Life is good

Αλλο πραμα τουτος ο μικρουλης*

αλλη φατσα απο το μεγαλυτερο, μαλλια μπουκλακια, μαυρα αντι για καστανα, προσωπο ακομα πιο στρογγυλο, μαγουλα ακομα πιο μεγαλα. Ματια λοξα, Γιαπωνεζος. Και βλεφαρα λιγο βαρια, οταν τον βλεπουν ολοι με ρωτουν αν νυσταζει, οχι ετσι ειναι το ματια του, λεω. Φωνη μπασα. Γλυκας και τσαχπινης φοβερος, ολοι ναζια. Τσαμπουκας που παταει τις φωνες, πλακωνει και κατι σφαλιαρες οταν κατι δε του αρεσει. Τσαντιζεται και το κραταει, θελει λιγη ωρα να του περασει. Τολμηρος, δε φοβαται να κανει διαφορα και να φαει τα μουτρα του. Ανυπακουος. Τρυφερος, μας γεμιζει συνεχεια φιλια. Λεει 'κακα' οταν συμβει το γεγονος, ξερει ηδη τι ειναι αυτο (απιστευτο). Θα τον βαλουμε για εκπαιδευση απο νωρις. Βιαζεται να μεγαλωσει, και δε θελω

Κολλημενος με τη μαμα, χαλκομανια, αμα κανω εμφανιση στο δωματιο δεν υπαρχει κανεις αλλος γυρω, και παταει και ενα κλαμα για να μου ζητησει και τα ρεστα που ημουν εκτος δωματιου. Φωναζει ολη μερα επιτακτικα ΜΠΑΜΠΑ, και ΕΛΑ με θεσσαλονικη προφορα. Μιμειται τους ηχους και τις λεξεις μας, θελει να μιλησει και να τα πει ολα.

Ξεκαρδιζεται με τα κολπα του μικρακη, τον λατρευει, τον κοιταει σα θεο, τον γεμιζει φιλια, του γρατσουναει τη μυτη και του παιρνει τα παιχνιδια. Ο μικρακης τσαντιζεται αλλα το αγαπαει το μωρακι του πολυ.

Ειναι απιστευτο που εχουμε αυτο το δευτερο μικρο ανθρωπακι μας. Οταν τον κραταω αγκαλια, οταν ειμαστε ολοι μαζι στο πατωμα και γελαμε παρεα ειναι που λες, ναι η ζωη εχει νοημα και ειναι ωραια, ειναι πολυ ωραια τελικα

* μικρουλης στο μπλογκ ειναι ο νουμερο 2, ηλικιας 14 μηνων, μικρακης αντιθετα ειναι ο νουμερο ενα, 3,4 ετων

αποχωρισμος

Δε το περιμενα.

Πριν απο τρια χρονια, οταν πηγα για πρωτη φορα το μικρακη στο σταθμο, δε φανταζομουν ποτε οτι θα μου στοιχιζε ετσι οταν θα επρεπε να τελειωσει αυτη η εμπειρια. Ο σταθμος ηταν αναγκαιο κακο. Εχτες που ηρθε η μερα να τους χαιρετησουμε, ηταν η δυστυχια μου. Τρελλο κλαμα. Οχι ο μικρακης. Εγω.

Περασαν τρια χρονια. Εκανε ο μικρακης φιλους και μπηκαν στη ζωη μας, μαθαμε τα τραγουδια τους, τα βιβλια τους, φαγαμε μαζι χριστουγεννιατικα γλυκα, κολλησαμε τα κρυολογηματα τους και αυτοι τα δικα μας.
Οι τρεις κοπελες του σταθμου εγιναν η προεκταση της οικογενειας μας. Καθε μερα μοιραζομασταν το πιο σημαντικο μας μισο μαζι τους και αυτες τον φροντισαν σα δικο τους. Εκαναν καταπληκτικα πραγματα, εμαθαν στα παιδια τοσα και τοσα, απο το να ζωγραφιζουν με πινελο μεχρι να σεβονται τον αλλο και να περιμενουν στην ουρα οταν πρεπει, απο το να αγαπουν τα βιβλια, μεχρι το να ζητουν συγνωμη. Ναι προφανως ηρθαν δευτερες, γιατι πρωτα τους τα εμαθαν ολα αυτα η μαμα και ο μπαμπας.

Ομως χωρις αυτες η ζωη μας θα ηταν διαφορετικη. Μας εμαθαν να τολμουμε πραγματα που νομιζαμε οτι δε μπορει ακομα να τα κανει γιατι ειναι μωρο. Μας βοηθησαν να σπρωξουμε την ανεξαρτησια, τη κοινωνικοποιηση και την υπευθυνοτητα ενα βημα πιο περα. Μας βοηθησαν να μην αγχωνομαστε (κυριως εμενα). Του εδωσαν αγαπη πολλη και αγκαλιες την ωρα που λειπει η μαμα και ο μπαμπας, του μιλησαν με γνωση και εμπειρια, με δικαιοσυνη προς ολα τα παιδια και ωριμοτητα.

Δε το πιστευα εχτες οτι πρεπει να φυγουμε, και παει τελειωσε. Δε γινεται να τελειωσει, ειναι η καθημερινη μας ζωη.
Ο μικρουλης ηταν και αυτος στον ιδιο σταθμο, σε αλλη ταξη (και για λιγοτερο διαστημα), αλλα και εδω επεσε το κλαμα νουμερο δυο, καθως για λογους ανωτερας βιας θα πρεπει και αυτος να αλλαξει σταθμο. Τα εβαψα μαυρα.

Μπορουμε να μεινουμε για παντα μαζι?

Ενας χρονος!

Το μωρακι μας μεγαλωσε και εκλεισε το πρωτο του χρονο τη προηγουμενη εβδομαδα !

Ενος ετους! Ποτε περασε ο καιρος. Το θυμαμαι νεογεννητο. Και τωρα μπουσουλαει σα κομαντο, καθεται, ξαπλωνει, κανει κολπα, πιανει απαγορευμενες πριζες, βαζει στο στομα νοστιμα παπουτσια, λεει μπα μπα, μα μα, κα κα, ντα ντα. Γελαει, κανει κουκου τσα με μια πετσετα. Κανει παλαμακια, κανει γεια σου γεια σου.

Ειναι περιεργος να τα δει και να τα μαθει ολα, κανει αποστολες εξερευνησης κατω απο τα επιπλα, κοιταει τον αδερφο του σαν pop idol.

Το θυμαμαι με λιγα ψαρα μαλλακια της κοιλιας, και τωρα εχει μπουκλες δαχτυλιδια σα το Μαικλ Τζακσον.

Το θυμαμαι να κλαιει και να θελει την αγκαλια της μαμας, και τωρα παλι θελει την αγκαλια της μαμας και απλωνει τα χερακια, και μου σκαει και ενα φιλι στο μαγουλο.

Θα ειναι για παντα το μικρο μας. Το γλυκο μας το μουτρακι. Ακομα και οταν εχει τριχες στα ποδια και βαρια φωνη

Ποστ που χρωσταω 2

Πως ειναι η ζωη με δυο παιδια (εν αντιθεσει με τη ζωη με ενα παιδι)

- διπλη χαρα

- διπλα χαμογελακια, φιλακια

- διπλα μαγουλακια και πατουσακια

- μισος χρονος

- διπλα παμπερς

- εξοικονομηση πορων (βλ ρουχα, παιχνιδια, καροτσια)

- διπλες αντοχες

- διπλες γκρινιες

- μισο αγχος (δε μασας, εισαι βετερανος)

- διπλα κρυολογηματα

- μιση ξεκουραση

- τετραπλη αισθηση οτι το νοημα της ζωης βρισκεται εδω και τι διαολο κανω στο γραφειο

Manual μεταφορας παιδιου και μωρου απο ενα ατομο

Συνηθως το μικρακη τον παει κι τον φερνει απο το σταθμο ο μπαμπας, και εγω ειμαι στο σπιτι με το μωρο. Σημερα επρεπε να τον παω εγω στο σταθμο, με συνοδεια του μωρου προφανως, γιατι που να τον αφησω. Καταγραφω την επιχειρηση μεταφορας παιδιου 2,5 ετων και μωρου 4 μηνων με το αυτοκινητο απο ενα ατομο διχως χειρα βοηθειας, διοτι η πολυπλοκοτητα της απαιτει manual.

Ειναι ντυμενοι ολοι, παιδι, μωρο και εσυ με παπουτσια και μπουφαν:

1. Φορας το μαρσιπο και βαζεις μεσα το μωρο

(προυποθετει οτι το παιδι περιμενει υπομονετικα και δε κανει τα πανω κατω, ουτε αποφασιζει εκεινη την ωρα να βγαλει τα παπουτσια του)

2. Παιρνεις το παιδι απο το χερι και βγαινετε απο το σπιτι

(προυποθετει οτι το παιδι κραταει υπακουα το χερι σου και δε θελει να τρεξει μες τη μεση του δρομου)

3. Ανοιγεις τη πορτα του αυτοκινητου και το παιδι ανεβαινει στο καθισμα του, δεν δενεις ακομα τη ζωνη - εγω τουλαχιστον δε μπορω να σκυψω με το μαρσιπο απο πανω για να του δεσω τη ζωνη, γιατι το μωρο θα γινει χαλκομανια

αν δε μπορει μονο του να σκαρφαλωσει στο καθισμα, εγκαταλειπεις την ολη επιχειρηση

4. Πας απο την αλλη μερια, βαζεις το μωρο στο καθισμα του και δενεις τη ζωνη του

5. Ξαναπας στη πλευρα του παιδιου και τωρα δενεις τη ζωνη του

(προυποθετει οτι εχει παραμεινει στο καθισμα και δε κανει αναρριχηση εντος του αυτοκινητου)

χαρωπη διαδρομη

κρατας το μαρσιπο φορεμενο σα μπλουζα στη διαδρομη

7. Φτανετε στο προορισμο σας, γυριζεις προς το πισω καθισμα και λυνεις τη ζωνη του παιδιου

(προυποθετει οτι καθεται υπομονετικα και περιμενει εκει μεχρι να ερθει η ωρα να τον κατεβασεις)

8. Βγαινεις απο το αυτοκινητο, βγαζεις το μωρο απο το καθισμα του και το φορας στο μαρσιπο

9. Πας απο την αλλη μερια, ανοιγεις τη πορτα και κατεβαινει το παιδι απο το καθισμα του

10. Το παιρνεις απο το χερι και προχωρατε

11. Ευχεσαι να μη τον πιασει γκρινια, φωνες, διαθεση για χαζομαρες μες στη μεση του δρομου η αναγκη για αγκαλια

12. Με το που δεις γνωστη φυσιογνωμια κανεις γκριματσα απελπισιας για να σε λυπηθουν και να σε βοηθησουν

Φατσα

Με χαρα και περηφανεια σας παρουσιαζω τη φατσουλα του μωρου μας. Θα μπορουσα απο εδω και περα να λεω το μωρο Τweety σε αυτο το μπλογκ. Ο μικρακης και ο tweety. Μ'αρεσει :-)

Παρακεταμολη

πρωτος γυρος
πυρετος και κρυαδες. Αρρωστησα αμεσως μετα τη γεννα και εμεινα αλλες πεντε μερες στο νοσοκομειο. Σε ενα τετραδιακι εγραφα τη θερμοκρασια μου, καθε ποτε αντιπυρετικο, καθε ποτε θηλαζα, καθε ποτε το αντιβιοτικο και ολα τα αλλα φαρμακα για να κραταω λογαριασμο. Επιστροφη στο σπιτι και αναρρωση, παιρνουμε μια ανασα για δυο εβδομαδες. Ξεχναμε οτι εγινε, ξεχναμε τη τομη, στεκομαι στα ποδια μου παλι και δε τα φτυνω απο τη κουραση καθε δεκα λεπτα, επιτελους χαιρομαστε το μωρο μας και αμεσως μετα,

δευτερος γυρος
πυρετος και κρυαδες - το μωρο αυτη τη φορα. Ξανα βαλιτσα, και αλλες πεντε μερες στο νοσοκομειο. Ειναι πολυ μικρουλι για να κατσεις σπιτι και να περιμενεις να περασει. Με παρακεταμολη και αντιβιωση και ορο στο χερακι, το τετραδιακι για τις θερμοκρασιες και τα φαρμακα σε πληρη ενημερωση. Βαρδιες με το μπαμπα, και το θηλαστρο παραμασχαλα, για να βλεπω και το μικρακη λιγο στο σπιτι που αναρωτιεται τι διαολο επαθε η μαμα φετος το καλοκαιρι και εξαφανιζεται ετσι για μερες μαζι με αυτον τον νεοαφιχθεντα αδερφο. Αγκαλιες, φιλακια, παιχνιδακια, ντους και επιστροφη στο νοσοκομειο. Νυχτες που ειναι μερες, και μερες ολο νυστα απο την αυπνια. Στο ιδιο δωματιο και η Σαμιρα με την κορη της, που εχει ερθει για να εγχειριστει στη καρδια. Το μωρο γινεται μπλαβι καθε φορα που κλαιει. Φιαλη οξυγονου, αγωνια, προσευχες και κλαματα. Μιλαμε για ωρες, της κραταω παρεα. Ξαφνικα με πιανει αγωνια για αυτο το αγνωστο μωρο, που δε το εχω ξαναδει και ουτε θα το ξαναδω. Εγχειριζεται και ολα καλα.

Το μωρο μας ειναι καλα, τα μαζευουμε και παμε σπιτι μας. Ησυχες μερες του Αυγουστου στο σπιτι. Χωρις θαλασσα. Αλλα δε πειραζει.
Καθομαι πανω απο το μωρο συνεχεια και παραλογιζομαι, ειναι καλα, εχει καλη θερμοκρασια, ειναι υψηλη, χαμηλη, μηπως κρυωνει μηπως ζεσταινεται. Το μωρο ειναι μια χαρουλα, αλλα εγω δε μπορω ακομα να αλλαξω συχνοτητα, το μυαλο μου εκπεμπει αγχος.

Συναντηση

Συγχαρητηρια, μου λεει μια μαυρομαλλουσα νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου οπως μου βγαζει τη μασκα του οξυγονου (τη βλεπω αναποδα) και δε καταλαβαινω τι εννοει. Συγχαρητηρια, το μωρο ειναι μια χαρα, ειναι με το μπαμπα του. Παλι δε καταλαβαινω, τι λεει τουτη εδω, ποια ειναι, που ειμαι. Επισκληριδιος που δεν επιανε με τιποτα, μωρο σε αδιανοητη θεση εξοδου και ετοιμο να φρακαρει, οποτε καληνυχτα μανταμ και τα λεμε μετα, οταν γεννηθει θα σας ξυπνησουμε.

Εγω, παιδια, δεν ημουν εκει. Τα εμαθα μετα τα μαντατα, οταν ειδα τους επιδεσμους στη κοιλια και ενα μωρο στην αγκαλια του μπαμπα. Ομορφο μωρο πολυ. Το δικο μας μωρο. Ακου το κλαματακι του, καινουριος ηχος. Ηθελα να το αγκαλιασω, αλλα ημουν ακομα ζαβλακωμενη και δεν μπορουσα αμεσως. Ενιωθα περιεργα, πολυ περιεργα. Δε μπορουσα να κανω κοννεκτ με τη κατασταση. Ημουν εκει, αλλα και αλλου, παρακολουθουσα σα θεατης.
Μετα απο λιγη ωρα το πηρα αγκαλιτσα. Μου ειπαν να το θηλασω ξαπλωτη για να με διευκολυνει με την τομη. ΟΚ, αλλα σορρυ δε βλεπω τα ματακια του ετσι, θελω να δω τα ματακια του. Αλλαξαμε θεση. Τα ανοιξε, κοιταχτηκαμε, συναντηθηκαμε, και εγινε το κοννεκτ.

You are mine, and i am yours. Ερωτας με τη πρωτη ματια.

Πρωινος διαλογος

Ο μικρακης ξυπναει, ακουγεται το ταπ ταπ απο τις πατουσες στο πατωμα, ερχεται στο δωματιο μας. Μαμααακααα .Τραβαει το προσωπο μου να το φιλησει. Μπαμπααακααα. Τραβαει το προσωπο του μπαμπα να το φιλησει. Μωλο! Σκυβει και φιλαει τη κοιλια.
[Σ]Ηκο, μπαμπα. Τον τραβαει απο το ποδι. Ηηηκο
Γααλααα
Παμε να ντυθουμε. Φο[ρ]μα. Οχι δε θα βαλουμε τη φορμα σημερα, θα βαλουμε παντελονι, οκει? Αμπονι! Ναι, το παντελονι. ΟΚ? Ο-κει
Μποντι? Ναι, και μποντι θα βαλουμε.
Κασες, κασες, κασες. Ναι, και τις καλτσες.
Μαμααα γκογια, φτου. Θες να πλυνουμε τα δοντια? Ελα να τα πλυνουμε.
Μονος
Ενταξει θα τα πλυνεις μονος σου.
Μαμα αφισει?? [θα με βοηθησεις?] Ελα να σε βοηθησω
Να πλυνουμε τα χερια σου. Χεγια, απουνι μαμα. Ναι, με σαπουνι
Παμε στη κουζινα, καθομαστε στο καρεκλακι. Ετοιμο το γαλα σου.
Καιει. Δε καιει αγαπη μου, ειναι καλο.
Καλο!
Μαμα τθαι, μπαμπα [κ]αφε. Υ[γ]ειεεια!
'Εις υγειαν' λεμε και τσιγκριζουμε φλυτζανια και μπιμπερο.
Α φαει σωμι αμαδα μαμααα? Θες ψωμι με μαρμελαδα? Αμαδα. Οπυρο. Αμε, θα βαλω και βουτυρο.
αμαδααα αμαδααα αμαδααα (ενθουσιασμος)
Σωμι ποοοπ? Βαζω το ψωμι στη τοστιερα, πεταγεται εξω. Ποπ! Μπαβοοοοο! Παλαμακια
Κατωωωω? ΟΚ, τελειωσες το πρωινο? Ελα να κατεβουμε κατω.
Πιπιλααα? Βγαινουμε απο το καρεκλακι, τρεχει στο δωματιο του, γυριζει με τη πιπιλα και ενα βιβλιο.
Βιβλιο αβασει μαμααα? Γκινιιιιιος, γκινιιιιος (πιγκουινος) Να τελειωσω ενα λεπτο το πρωινο μου, και θα διαβασουμε το βιβλιο
Αμεθωθ
Ναι, αμεσως θα το διαβασουμε.

Πεταει πουλι! (ασχετο :-)

I love you IKEA

Δεν ειναι για διαφημιση. Η Ικεα ειναι ουτως η αλλως μια μεγαλη μου αγαπη, γιατι ειναι το πιο εξυπνο μαγαζι που ξερω στο πλανητη.

Αλλα τους βγαζω το καπελο στα παιδικα. Τα βρεφικα και παιδικα επιπλα και αξεσουαρ του ΙΚΕΑ ειναι εκπληκτικα. Οχι μονο γιατι ειναι αισθητικα ομορφα, λειτουργικα, απλα και φθηνα, οπως ολα τα αντικειμενα τους. Κυριως γιατι δειχνουν οτι οι σχεδιαστες και σχεδιαστριες εκαναν το κοπο και διαβασαν και πεντε πραματα για την αναπτυξη των βρεφων και των παιδιων, ωστε το αποτελεσμα να ειναι και χρησιμο, και ασφαλες, και να προωθει τη χαρουμενη απασχοληση. Και αυτο φαινεται στις λεπτομερειες. Μιλαω σοβαρα. Ιδου ενα παραδειγμα

- Η σειρα αποθηκευσης TROFAST. Καταπληκτικη ιδεα. Ξυλινοι σκελετοι με πλαστικα συρταρια σε διαφορα μεγεθη, μπορεις να φτιαξεις απο μια μικρη γωνια μεχρι ολοκληρο συστημα που να φιλοξενει τα παιχνιδια και τα βιβλια του. Η λεπτομερεια που κανει τη διαφορα ειναι τα πλαστικα συρταρια. Το παιδακι μπορει να παρει μονο του το συρταρι με τα παιχνιδια που του αρεσει (δεν ειναι βαρυ) και να το παει οπου θελει για να παιξει, και μετα να το βαλει στη θεση του. Εχει ολα τα παιχνιδια του διαθεσιμα μπροστα του (οχι κρυμμενα σε ντουλαπα που χρειαζεται βοηθεια γονιου για να τα παρει) και ενθαρρυνεται να ανακαλυψει, να ψαξει, και μαθαινει να τα μαζευει μονο του. Ολα αυτα υπαρχουν ως συμβουλες παιδαγωγικης σε βιβλια παιδικης ψυχολογιας

Oι ανθρωποι το μελετανε, οχι αστεια

Ακραια καιρικα φαινομενα

Ο τροπος που αντιμετωπιζονται οι καιρικες συνθηκες στην Ελλαδα, και ειδικα ο χειμωνας, αποτελει μεγαλο μυστηριο. Ο χειμωνας ειναι μια εποχη που κανει συχνα κρυο. Το δειχνουν και οι ζωγραφιες στα παιδικα βιβλια. Ειναι σα να λεμε οτι η γη γυριζει. ΟΚ. Και γιατι ο πανικος δηλαδη οταν το θερμομετρο πεφτει στο μηδεν? Μιλαμε για ομαδικη παρακρουση, κλεισιμο στο σπιτι. Λες και η χωρα βρισκεται πανω απο την αρκτικη ζωνη. Οταν δε προκειται για ατομα κατω των δεκα ετων, η οδηγια ειναι να κλειστουν στο σπιτι απο την 28η Οκτωβριου μεχρι την 25η Μαρτιου και να μη ξεμυτισουν ποτε εαν η θερμοκρασια ειναι κατω των δεκα βαθμων Κελσιου. Υπαρχει ενας ανεξηγητος πανικος 'να μη κρυωσει το παιδι', το λεει και ο Σαββοπουλος.

Υπερβαλλω λιγο, αλλα η αληθεια ειναι οτι δε βλεπω καροτσια να βολταρουν εξω οταν εχει 3 βαθμους. Ειδικα η πανταχου παρουσα και επι της ανατροφης των παιδιων παντοδυναμη ομαδα των γιαγιαδων-παππουδων ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να διανοηθει να βγει εξω απο το κτιριο το εγγονι πριν ανθισουν τα λουλουδια την ανοιξη. Λες και η ανακυκλωση μικροβιων σε κλειστο χωρο κανει καλο. Λες και ειναι καλυτερο το καμαρι τους να κοβει φλεβα μεσα στο σπιτι με τα ιδια και τα ιδια παιχνιδια. Προφανως κανεις τους δεν εχει παρει το αεροπλανο να επισκεφτει μια χωρα λιγο πιο βορεια το χειμωνα. Δε θα πω για τη Δανια, οπου ειναι παραδοση να τυλιγουν τα μωρα και να τα βγαζουν να κοιμουνται εξω στο μπαλκονι, για να αναπνεουν φρεσκο αερα. Ουτε για τη Σουηδια, οπου το παιχνιδι με το χιονι ειναι σα να λεμε παω στη παιδικη χαρα.

Σε ολες τις αλλες χωρες, οταν δε ριχνει μπορα η χιονοθυελλα, το μωρο το ντυνουμε καλα, μπουφαν, fleece, καλυμματα και παπλωματα για το καροτσι και ολα τα συναφη, βαζουμε και εμεις τα γαντια και το σκουφι μας και παμε βολτα. Κοκκινιζουν τα μαγουλακια απο το κρυο, αλλα δε πειραζει, κανει καλο. Ειναι υγεια.

Αν παρολα αυτα πρεπει να κλειστειτε στο σπιτι, να μερικες ιδεες του τι μπορειτε να κανετε για να μη φατε τα ρουχα σας εσεις και τα παιδια σας απο τη βαρεμαρα που βλεπετε συνεχεια τους ιδιους τεσσερις τοιχους

http://www.parents.com/fun/activities/rainy-day/5-fun-rainy-day-toddler-activities/

http://rochester.kidsoutandabout.com/main-articles/snowydays.html

Αγορι η κοριτσι - συνεχεια ...

Μολις μπηκε ενας συναδελφος στο γραφειο και μου εδωσε ενα επιπλεον, αχτυπητο επιχειρημα, απο την οπτικη του μπαμπα, που δεν αντεχω, πρεπει να το μοιραστω:

Η κορουλα σου ειναι η πριγκηπισα σου, ωσπου καποια στιγμη ερχεται σπιτι με εναν απιστευτο καραγκιοζη και σου λεει μπαμπα αυτον εδω τον αγαπαω. Και δεν ειναι πλεον η πριγκηπισα σου, φιλε. Και εσυ (ο μπαμπας) θελεις να παρεις τη καραμπινα και να τον εξαφανισεις απο προσωπου γης, η να τον πλακωσεις στις σφαλιαρες. Αλλα δε γινεται, πρεπει να χαμογελασεις. Δυσκολο, ε? :-))

Αγορι ή Κοριτσι ?

Συνηθως ειναι η τριτη ερωτηση, μετα το 'συγχαρητηρια', και το 'τι μηνα εισαι τωρα'.

Στο πρωτο μωρο ολοι μα ολοι ελεγαν με το καλο και να ειναι γερο, χωρις προτιμηση. Τωρα στο δευτερο μωρο η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ελεγε/ ηπλιζε οτι θα ειναι κοριτσι. Μυστηριο. Γιατι κανει ωραιο συνδυασμο? Γιατι κατα βαθος υπαρχει η υποθεση οτι το κοριτσακι (και τα ρουχα του) ειναι πιο χαριτωμενο, πιο γλυκο, πιο καλοβολο? Γιατι οι μαμαδες ελπιζουν οτι με το κοριτσακι παιζεις περισσοτερο , το χαιρεσαι περισσοτερο, οτι ειναι πιο τρυφερα?

Ε λοιπον εδω χωραει πολλη συζητηση. Απο τα κοριτσακια που βλεπω καθε μερα στο σταθμο, υπαρχουν καποια που ειναι πολυ χαριτωμενα, σα κουκλακια, και αλλα που ειναι λιγοτερο. Αντιστοιχα υπαρχουν αγορακια πολυ πολυ ομορφα, και αλλα λιγοτερο χαριτωμενα. Καποιες μικρες ειναι ησυχες, κατι αλλες ομως ειναι διαολοι, χοροπηδανε συνεχεια και τα κανουν ολα λιμπα. Το ιδιο και οι μικρουληδες.

Τα ρουχα: μυθος, υπαρχουν φανταστικα ρουχα και απιστευτα looks τοσο για αγορια και κοριτσια, θελει ψαξιμο, φαντασια και να βγεις απο στερεοτυπα. Επισης υπαρχουν χαλια ρουχα και για τα δυο, και παναγια βοηθα διοτι δε φταιει τιποτα το παιδακι (ειδικα για τα κοριτσια το θεμα κατανταει αηδια με την ποσοτητα στρας, φιογκων και ροζ)

Παιχνιδι και δεσιμο - επισης μεγας μυθος, εδω πραγματικα ειναι το ιδιο με ολα τα μωρα. Δε ξερω πως ειναι αργοτερα, 5 χρονων η 10 χρονων, αλλα μεχρι τωρα ο δικος μας μικρακης ειναι εξαιρετικα τρυφερος και δεμενος και με τους δυο. Και τι σημασια εχει τελoς παντων, σε ποιον απο τους δυο εχει αδυναμια?

Προσωπικα θα χαιρομουν το ιδιο με αγορακι/ κοριτσακι, αλλα κατα βαθος μαλλον ηλπιζα να ειναι αγορακι. Δε ξερω γιατι, ισως διοτι αυτη την εικονα μωρου εχω μεχρι τωρα. Επισης, απο μικρη φανταζομουν τον εαυτο μου με γιους, ποτε δε μπορουσα να φανταστω μια κορη. Θα διαφωνησει ο μισος πληθυσμος μαζι μου, και το ξερω, αλλα εγω θα γραψω κατωθι γιατι μου αρεσει να εχω γιους :-)

- Βρισκω οτι οι αντρες ειναι πολυ πιο ευκολοι ανθρωποι απο τις γυναικες. Ενα και ενα κανουν δυο. Μου αρεσει, δε μου αρεσει. Απλοτητα και ευθυτητα. Λενε αυτο που σκεφτονται οι ανθρωποι (συχνα και οταν δε πρεπει). Το μυαλο τους ειναι πιο ξεκαθαρο. Ουτε γαλιφιες, ουτε γκρινιες, ουτε ναζια, ουτε προσποιησεις, ουτε στρατηγικος σχεδιασμος για να πετυχουν αυτο που θελουν και να γινει το δικο τους χωρις να το παρεις εσυ πρεφα (μη μου πειτε, κυριες μου, οτι κατι απο αυτα δεν εχετε κανει ποτε στη ζωη σας, θα ειναι ψεμα). Τελως παντων, εγω επικοινωνω καλυτερα.

- Παρα το στερεοτυπο που θελει τις κοπελες πιο δεμενες (βλεπε κολλητες) με τη μαμα τους, και το γιο να σε εχει χεσμενη και να ριχνει μαυρη πετρα πισω του, εγω βλεπω συχνα το αντιθετο. Οχι, δεν ειναι παντα κολλητες μαμα και κορη. Ειναι συχνα κολλητοι μπαμπας και κορη. Οχι δεν ειναι απομακρυσμενα τα αγορια. Ουτε ειναι κολλημενοι οι αντρες οπωσδηποτε με τη μανα τους, και ουτε ψαχνουν να βρουν τη μανα τους στη γυναικα τους. Σε μια υγιη σχεση γονεα -παιδιου, η τρυφεροτητα και το δεσιμο ειναι ασχετα φυλου. Και ασχετα με την ανεξαρτησια του παιδιου. Οσο για το 'χρεος' του παιδιου (σορρυ, της κορης) να γηροκομησει τους γονεις της, νομιζω οτι ειναι απο τις πιο εγωιστικες ελληνικες αντιληψεις.

- Εφηβεια: αγορι η κοριτσι, το λουκι ειναι λουκι. Οπως και να εχει, θα σε βαριεται και δε θα θελει να σε δει μπροστα του/ της. Θα απομυθοποιησει το πατερα και τη μανα του. Θα κλεινει τη πορτα, θα βαζει τερμα μουσικη, θα καπνιζει στα κρυφα, και θα θελει να τον αφησεις ησυχο/ ησυχη. Με τα κοριτσια δεν ειναι πιο ροδινη η εφηβεια. Αλλα, ο εφηβος γιος δε θα αφησει ποτε να του βρισουν τη μανα. Λιγο το εχεις εσυ αυτο, ε? :-)

Αγιος Βασιλης

Πηγαμε σε ενα χριστουγεννιατικο παρτυ για μωρα, που οργανωσε μια φιλη μου στο σπιτι της. Ειχε γλυκα, φαγητα, στολιδια, μουσικη, δωρακια, και εξι εφτα μικρακια απο 10 μηνων μεχρι 3 ετων. Μια κυρια ανελαβε το ρολο του Αι Βασιλη, και καποια στιγμη πηγε στο υπογειο, φορεσε τη στολη μαζι με ενα μαξιλαρι απο μεσα για εφε παχους, και ανεβηκε στο σαλονι να μοιρασει τα δωρα.
Με το που μπηκε μεσα τα μωρα ετρεξαν πανικοβλητα στην αγκαλια των γονιων τους. Ουτε χαρα ουτε τιποτε, χεστηκαν απο το φοβο τους με αυτο το τεραστιο πλασμα με τα κοκκινα ρουχα και την ασπρη μαλλουρα που κουνιοταν και τραγουδαγε. Οταν μαλιστα ο Αι Βασιλης εκανε να τα πλησιασει να τους δωσει τα δωρακια τους, πατησαν τα κλαματα.

Μαλλον ειναι για μεγαλυτερες ηλικιες ο κυριος Αι Βασιλης ...

Slow down

Η ταχυτητα με την οποια μεγαλωνουν και αλλαζουν τα μωρακια ειναι συγκλονιστικη. Ακομα και τα ιδια παθαινουν τη πλακα τους με τις συνεχεις αλλαγες που τους συμβαινουν.
Κατα πολυ παραδοξο τροπο ομως ο ενηλικος κοσμος μοιαζει να βιαζεται παραπανω.

Ποτε θα μπουσουλησει, ποτε θα σηκωθει στα ποδια του, ποτε θα περπατησει, ποτε θα μιλησει.
Ο ενηλικος κοσμος παιρνει παραμασχαλα τα βιβλια-ευαγγελια με τους Κανονες, που λενε οτι 'ενα μωρο σε αυτη την ηλικια μπορει να κανει αυτο' και επιθεωρει με μανια τη κινηση του καθε υποψηφιου. Σηκωθηκε? Τικ, ΟΚ. Περπατησε? Τικ, ΟΚ. Μιλαει? ΟΧΙ???? ΓΙΑΤΙ???? Αγχος.
Επισης κανουν συγκριτικη μελετη με τα αλλα μωρα. Το μωρο της γειτονισας περπατησε ηδη, και τουτο εδω ακομα? Αγχος.

Τι βιαζομαστε? Θα ειναι για παντα μωρα? Θα περασει και θα φυγει αυτος ο χρονος ανεπιστρεπτι...

Η επελαση των βαρβαρων

Τα μωρα τραβανε τους ανθρωπους σα τους μαγνητες. Ειναι απο τα μυστηρια της φυσης.
Με το που θα βγεις απο το σπιτι, πεφτουν διαφοροι ασχετοι επανω στο μωρο σα τις μυγες, να το πιασουν, να του τσιμπησουν το μαγουλο με τα βρωμοχερα τους, να το γαργαλησουν, να του πουν γουτσου γουτσου τι γλυκουλι που εισαι. Το συνδρομο αυτο το εχουν ιδαιτερως κυριες μεγαλυτερης ηλικιας και το θεωρουν απολυτα φυσικο.

Τις προαλλες στο παρκο ηρθε μια με φουρια στο καροτσι, ειπε 'ααα ωραιο μωρο, εχεις πιπιλα ε?' και του αρπαξε τη πιπιλα απο το στομα. Ο μικρακης τη κοιταζε με απορια 'τι κανεις, τρελλαθηκες?' Πηραμε πισω τη πιπιλα και εφυγε. Δεν καταλαβαμε ποτε ποιο το νοημα αυτης της χαριτωμενης προσπαθειας.
Μιαν αλλη φορα ειμασταν σε ενα γαμο και καθομασταν στο τραπεζι με το μωρο αγκαλια - ηταν ακομα 3,4 μηνων και θηλαζε. Βλεπω μια κυρα, αφρατη, στολισμενη σα λατερνα, το μαλλι θαμνος, δεκα κιλα αρωμα και βραχιολια ντρουν ντρουν, να σηκωνεται απο το διπλανο τραπεζι, και να ερχεται με αποφασιστικοτητα προς το μερος μας με τα χερια προτεταμενα λεγοντας: 'ααααααααιιιιιιιιι τι ωραιο μωρακι, βρε τι γλυκουλι που εισαι εσυυυυυυυυυυυ'. Παυση. Γυριζει σε εμενα.' Δως μου το τωρα'. Αντι να πω 'τι λες καλε, σε ξερω?' ειπα με ενα φινετσατο χαμογελο κατιτις ευγενικο, και ως απαντηση η κυρια με ρωτησε 'Τι εφαγε?' (Ασχετο) . Κρεας με πατατες, της λεω, γεια σας.

Εκτος απο το πιασιμο, οι αγνωστοι θα δωσουν σε εσενα το γονιο επι τοπου ενα συνολο απο 'συμβουλες'. Η θεματολογια ποικιλει, ας πουμε μπορει να ειναι για

• ΚΛΑΜΑ : τι εχει το μωρο και κλαιει, τι του εκανες, γιατι δεν εισαι καλος γονιος και δε το σταματας (γιατι ετσι εξηγειται), το ανιψακι μου εκλαιγε και αυτο τις προαλλες, και ειδικα το βραδυ... (πληροφοριες για το ανιψακι)
• ΦΑΓΗΤΟ : δωσε του να φαει (επιμονα), πειναει, δωσε του κι αλλο, μα γιατι δε τρωει το φαι του?, τι εφαγε?, αυτο το φαι δεν ειναι καλο για το εντερακι του, να του δινεις το εξης ματζουνι (περιγραφη αηδιας), το εγγονακι μου δε τρωει το μπροκολο, αλλα του αρεσει το ... (πληροφοριες για το εγγονακι)
• ΚΑΙΡΟΣ : εχει σκασει το μωρο απο τη ζεστη, γδυσε το - εχει ξεπαγιασει το μωρο, ντυσε το, που το πας καλε με τετοια ζεστη/ τετοιο κρυο (αντιστοιχα με το πως ειναι ντυμενη η ιδια η αγνωστη κυρια, η αντιστοιχως με το πως της φανηκαν τα συννεφα στον ουρανο)
• ΚΑΚΑ : μηπως εχει κανει κακακια? μηπως συγκαηκε? (σε ασχετη στιγμη), 'το βαφτιστηρι μου συγκαιοταν συνεχεια και η μανα του...' (πληροφοριες για το βαφτιστηρι ΚΑΙ τη μανα του)
• ΠΙΠΙΛΑ/ ΔΑΧΤΥΛΟ : αμα συνηθισει τη πιπιλα/ να τρωει το δαχτυλο του, μετα αντε να του το κοψεις, θα του πεταξει τα δοντια εξω
• ΑΓΚΑΛΙΕΣ/ ΦΙΛΙΑ : θα το κακομαθεις, μετα θα θελει ολο αγκαλια (θεωρια με μεγαλη απηχηση σε ατομα ανω των εξηντα),
• ΗΛΙΚΙΑ : ποσο ειναι? Απαραιτητη συνδεση με εγγονακι/ βαφτιστηρακι/ ανιψακι/ παιδακι της γειτονισας, ποσο χρονων ειναι εκεινο, και ποσο διαφορετικο ειναι
• ΦΥΛΟ: 'αγορακι ειναι ?' (για κοριτσακι), 'κοριτσακι ειναι?' (για αγορακι), και το καλυτερο παρακαλω - 'Τι ειναι?' Απαραιτητη συνδεση με εγγονακι/ βαφτιστηρακι/ ανιψακι και πληροφοριες περι αυτου
• ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ : θεωριες για την αναπτυξη των παιδιων, πως να του συμπεριφερεσαι, πως μεγαλωνουν τα παιδια, ποτε μιλανε, ποτε περπατανε, τι τρωνε, τι τους αρεσει (κανονες γενικοι και απαραβατοι για ολα τα παιδια, καθοτι ειναι ιδια ολα)

Αν δε σου αρεσει η ιδεα του πιασιματος και των 'συμβουλων', παρτο αποφαση γιατι ετσι θα ειναι. Αν ακομα δεν εχεις γεννησει, ετοιμασου ψυχολογικα διοτι με το που θα ξεμυτισεις με το νεογεννητο θα τα φας στα μουτρα.

Keep walking...

Στις 29 Ιουλιου το απογευμα, ο μικρουλης στεκοταν ορθιος στο σαλονι, στηριγμενος στο καναπε. Αγναντεψε γυρω το δωματιο, κοιταξε τις σανιδες στο πατωμα, κοιταξε το τραπεζι πιο περα και αναμετρησε με το μυαλο του την αποσταση. Δεν φαινεται δυσκολο, σκεφτηκε.
Αφησε τα χερια απο το καναπε και αρχισε να περπαταει αργα αργα, προσεκτικα, στο κενο. Βηματακι βηματακι, τα χερια μπροστα σαν υπνοβατης, το βλεμμα ευθεια στο παραθυρο. Ηταν συγκεντρωμενος, το στομα ενα τεραστιο χαμογελο, τα ματακια ελαμπαν με το κατορθωμα. Περπατησε αργα, σταθερα, με βηματα βαρια, εκανε το μισο δωματιο και μετα παφ, εσκασε κατω σα σακι. Το χαμογελο κολλημενο πανω στο μουτρακι, περιμενε επιβεβαιωση.
Μπραβο, αγκαλιτσες, φιλακια, και μετα ξανα και ξανα και ξανα.
Και αυτη ηταν μονο η αρχη!

Με ειπε ΜΑΜΑ!!!

Ο μικρουλης εχτες με κοιταξε στα ματια και ειπε καθαρα και ξαστερα

'Α ΜΑΜΑ'!!!!

Ηταν εκει μαρτυρας και ο μπαμπας που τον κρατουσε αγκαλια, οποτε δεν ειναι τα αυτια μου που ακουνε καμπανακια.

Γιουπι!!!!! Τι να σας λεω τωρα, αυτο δεν ειναι χαρα, ειναι πανηγυρια! Με ειπε μαμα, με ειπε μαμα, με ειπε μαμα το μικρακι μου !!! Ααααααχ θα τρελλαθω

Εχω λιωσει

Get up, stand up !

Μια ωραια μερα στα τελη Φεβρουαριου πιαστηκα απο τα καγκελα του κρεβατιου και τραβηχτηκα προς τα πανω, σηκωθηκα! Καλα, ηταν φοβερα απο εκει πανω, τρομερη θεα. Πως δε το ειχα σκεφτει πιο πριν? Η μαμα και ο μπαμπας βαλανε τις φωνες και τρεξανε με χαρες και πανηγυρια και τη φωτογραφικη παραμασχαλα να με βγαλουν φωτογραφια (το κανουν συχνα αυτο, πλακα εχει). Πατησα στις μυτες των ποδιων, δεν ηταν και πολυ βολικα. Μετα δε ξερω τι εγινε αλλα εσκασα στο στρωμα σα το καρπουζι. Ξανασηκωθηκα. Ξαναεπεσα. Οχου, δεν ειναι και τοσο ευκολο.

Σιγα σιγα πηρα το κολαι, τωρα εχει πλακα. Το καλο ειναι οτι μπορεις να παιξεις παντου αυτο το παιχνιδι. Ολο το σπιτι εχει διαφορα μεγαλα αντικειμενα ('επιπλα' τα λενε, και μετα εχουν κι αλλα ονοματα, καρεκλα, τραπεζι, τραπεζακι, ντουλαπι) που κανουν σκαλοπατακι και μπορω να ανεβω. Πιανομαι με τα δυο χερια, σηκωνομαι και μετα αφηνω το ενα χερι και χαιρεταω τη μαμα. Της αρεσει πολυ αυτο, καθε φορα που με βλεπει να το κανω, χαμογελαει,χτυπαει παλαμακια και μου λεει μπραβο (και αυτο το κανει συχνα, πλακα εχει). Μονο στην κουζινα δε με αφηνει, και ειναι πολυ κριμα, γιατι θελω πολυ να σηκωθω απο το χερουλι του φουρνου. Αυτο το πραγμα πρεπει να ειναι πολυ ενδιαφερον, τα εχει ολα - ειναι γυαλιστερο, εχει φωτακι, κανει ηχους και βγαζει μυρωδιες! Μυστηριο πραγμα. Δεν εχουμε τετοιο αλλο στο σπιτι. Γιατι δε με αφηνει ρε γαμωτο... Που θα παει, καποια στιγμη θα παω να δω τι ειναι.

Επισης το καλοριφερ ειναι ο,τι πρεπει για αυτο το παιχνιδι(οταν ειναι σβηστο), κανει και ωραιο ηχο μεταλλικο οταν το κοπανας. Και βεβαια αυτο το τεραστιο πραγμα που το λενε 'βιβλιοθηκη', γιατι μπορεις οχι μονο να πιαστεις να σηκωθεις, αλλα και να πεταξεις κατω και να ξεπουπουλιασεις κατι πολυχρωμα, τετραγωνα, βαρια πραματα που η μαμα και ο μπαμπας τα λενε 'βιβλια'. Αυτοι ομως δε τα μαδανε, τα πιανουν προσεκτικα και τα βαζουν πισω στα ραφια. Τι νοημα εχει αυτο δε καταλαβαινω. Μαλλον δεν το εχουν σκεφτει, θα τους δειξω τι πλακα που εχει να τα σκιζεις.