Συναντηση

Συγχαρητηρια, μου λεει μια μαυρομαλλουσα νοσοκομα πανω απο το κεφαλι μου οπως μου βγαζει τη μασκα του οξυγονου (τη βλεπω αναποδα) και δε καταλαβαινω τι εννοει. Συγχαρητηρια, το μωρο ειναι μια χαρα, ειναι με το μπαμπα του. Παλι δε καταλαβαινω, τι λεει τουτη εδω, ποια ειναι, που ειμαι. Επισκληριδιος που δεν επιανε με τιποτα, μωρο σε αδιανοητη θεση εξοδου και ετοιμο να φρακαρει, οποτε καληνυχτα μανταμ και τα λεμε μετα, οταν γεννηθει θα σας ξυπνησουμε.

Εγω, παιδια, δεν ημουν εκει. Τα εμαθα μετα τα μαντατα, οταν ειδα τους επιδεσμους στη κοιλια και ενα μωρο στην αγκαλια του μπαμπα. Ομορφο μωρο πολυ. Το δικο μας μωρο. Ακου το κλαματακι του, καινουριος ηχος. Ηθελα να το αγκαλιασω, αλλα ημουν ακομα ζαβλακωμενη και δεν μπορουσα αμεσως. Ενιωθα περιεργα, πολυ περιεργα. Δε μπορουσα να κανω κοννεκτ με τη κατασταση. Ημουν εκει, αλλα και αλλου, παρακολουθουσα σα θεατης.
Μετα απο λιγη ωρα το πηρα αγκαλιτσα. Μου ειπαν να το θηλασω ξαπλωτη για να με διευκολυνει με την τομη. ΟΚ, αλλα σορρυ δε βλεπω τα ματακια του ετσι, θελω να δω τα ματακια του. Αλλαξαμε θεση. Τα ανοιξε, κοιταχτηκαμε, συναντηθηκαμε, και εγινε το κοννεκτ.

You are mine, and i am yours. Ερωτας με τη πρωτη ματια.