Παρακεταμολη

πρωτος γυρος
πυρετος και κρυαδες. Αρρωστησα αμεσως μετα τη γεννα και εμεινα αλλες πεντε μερες στο νοσοκομειο. Σε ενα τετραδιακι εγραφα τη θερμοκρασια μου, καθε ποτε αντιπυρετικο, καθε ποτε θηλαζα, καθε ποτε το αντιβιοτικο και ολα τα αλλα φαρμακα για να κραταω λογαριασμο. Επιστροφη στο σπιτι και αναρρωση, παιρνουμε μια ανασα για δυο εβδομαδες. Ξεχναμε οτι εγινε, ξεχναμε τη τομη, στεκομαι στα ποδια μου παλι και δε τα φτυνω απο τη κουραση καθε δεκα λεπτα, επιτελους χαιρομαστε το μωρο μας και αμεσως μετα,

δευτερος γυρος
πυρετος και κρυαδες - το μωρο αυτη τη φορα. Ξανα βαλιτσα, και αλλες πεντε μερες στο νοσοκομειο. Ειναι πολυ μικρουλι για να κατσεις σπιτι και να περιμενεις να περασει. Με παρακεταμολη και αντιβιωση και ορο στο χερακι, το τετραδιακι για τις θερμοκρασιες και τα φαρμακα σε πληρη ενημερωση. Βαρδιες με το μπαμπα, και το θηλαστρο παραμασχαλα, για να βλεπω και το μικρακη λιγο στο σπιτι που αναρωτιεται τι διαολο επαθε η μαμα φετος το καλοκαιρι και εξαφανιζεται ετσι για μερες μαζι με αυτον τον νεοαφιχθεντα αδερφο. Αγκαλιες, φιλακια, παιχνιδακια, ντους και επιστροφη στο νοσοκομειο. Νυχτες που ειναι μερες, και μερες ολο νυστα απο την αυπνια. Στο ιδιο δωματιο και η Σαμιρα με την κορη της, που εχει ερθει για να εγχειριστει στη καρδια. Το μωρο γινεται μπλαβι καθε φορα που κλαιει. Φιαλη οξυγονου, αγωνια, προσευχες και κλαματα. Μιλαμε για ωρες, της κραταω παρεα. Ξαφνικα με πιανει αγωνια για αυτο το αγνωστο μωρο, που δε το εχω ξαναδει και ουτε θα το ξαναδω. Εγχειριζεται και ολα καλα.

Το μωρο μας ειναι καλα, τα μαζευουμε και παμε σπιτι μας. Ησυχες μερες του Αυγουστου στο σπιτι. Χωρις θαλασσα. Αλλα δε πειραζει.
Καθομαι πανω απο το μωρο συνεχεια και παραλογιζομαι, ειναι καλα, εχει καλη θερμοκρασια, ειναι υψηλη, χαμηλη, μηπως κρυωνει μηπως ζεσταινεται. Το μωρο ειναι μια χαρουλα, αλλα εγω δε μπορω ακομα να αλλαξω συχνοτητα, το μυαλο μου εκπεμπει αγχος.