αποχωρισμος

Δε το περιμενα.

Πριν απο τρια χρονια, οταν πηγα για πρωτη φορα το μικρακη στο σταθμο, δε φανταζομουν ποτε οτι θα μου στοιχιζε ετσι οταν θα επρεπε να τελειωσει αυτη η εμπειρια. Ο σταθμος ηταν αναγκαιο κακο. Εχτες που ηρθε η μερα να τους χαιρετησουμε, ηταν η δυστυχια μου. Τρελλο κλαμα. Οχι ο μικρακης. Εγω.

Περασαν τρια χρονια. Εκανε ο μικρακης φιλους και μπηκαν στη ζωη μας, μαθαμε τα τραγουδια τους, τα βιβλια τους, φαγαμε μαζι χριστουγεννιατικα γλυκα, κολλησαμε τα κρυολογηματα τους και αυτοι τα δικα μας.
Οι τρεις κοπελες του σταθμου εγιναν η προεκταση της οικογενειας μας. Καθε μερα μοιραζομασταν το πιο σημαντικο μας μισο μαζι τους και αυτες τον φροντισαν σα δικο τους. Εκαναν καταπληκτικα πραγματα, εμαθαν στα παιδια τοσα και τοσα, απο το να ζωγραφιζουν με πινελο μεχρι να σεβονται τον αλλο και να περιμενουν στην ουρα οταν πρεπει, απο το να αγαπουν τα βιβλια, μεχρι το να ζητουν συγνωμη. Ναι προφανως ηρθαν δευτερες, γιατι πρωτα τους τα εμαθαν ολα αυτα η μαμα και ο μπαμπας.

Ομως χωρις αυτες η ζωη μας θα ηταν διαφορετικη. Μας εμαθαν να τολμουμε πραγματα που νομιζαμε οτι δε μπορει ακομα να τα κανει γιατι ειναι μωρο. Μας βοηθησαν να σπρωξουμε την ανεξαρτησια, τη κοινωνικοποιηση και την υπευθυνοτητα ενα βημα πιο περα. Μας βοηθησαν να μην αγχωνομαστε (κυριως εμενα). Του εδωσαν αγαπη πολλη και αγκαλιες την ωρα που λειπει η μαμα και ο μπαμπας, του μιλησαν με γνωση και εμπειρια, με δικαιοσυνη προς ολα τα παιδια και ωριμοτητα.

Δε το πιστευα εχτες οτι πρεπει να φυγουμε, και παει τελειωσε. Δε γινεται να τελειωσει, ειναι η καθημερινη μας ζωη.
Ο μικρουλης ηταν και αυτος στον ιδιο σταθμο, σε αλλη ταξη (και για λιγοτερο διαστημα), αλλα και εδω επεσε το κλαμα νουμερο δυο, καθως για λογους ανωτερας βιας θα πρεπει και αυτος να αλλαξει σταθμο. Τα εβαψα μαυρα.

Μπορουμε να μεινουμε για παντα μαζι?