Η ταχυτητα με την οποια μεγαλωνουν και αλλαζουν τα μωρακια ειναι συγκλονιστικη. Ακομα και τα ιδια παθαινουν τη πλακα τους με τις συνεχεις αλλαγες που τους συμβαινουν.
Κατα πολυ παραδοξο τροπο ομως ο ενηλικος κοσμος μοιαζει να βιαζεται παραπανω.
Ποτε θα μπουσουλησει, ποτε θα σηκωθει στα ποδια του, ποτε θα περπατησει, ποτε θα μιλησει.
Ο ενηλικος κοσμος παιρνει παραμασχαλα τα βιβλια-ευαγγελια με τους Κανονες, που λενε οτι 'ενα μωρο σε αυτη την ηλικια μπορει να κανει αυτο' και επιθεωρει με μανια τη κινηση του καθε υποψηφιου. Σηκωθηκε? Τικ, ΟΚ. Περπατησε? Τικ, ΟΚ. Μιλαει? ΟΧΙ???? ΓΙΑΤΙ???? Αγχος.
Επισης κανουν συγκριτικη μελετη με τα αλλα μωρα. Το μωρο της γειτονισας περπατησε ηδη, και τουτο εδω ακομα? Αγχος.
Τι βιαζομαστε? Θα ειναι για παντα μωρα? Θα περασει και θα φυγει αυτος ο χρονος ανεπιστρεπτι...
1 comment:
Θα φύγει, πράγματι.... Και ούτε που το καταλαβαίνεις....
Post a Comment