Thursday, June 7, 2018

Σήμερα θα γράψω κάτι

Image result for responsible kids funny



Μετά από τρια συναπτά έτη θεαματικής απουσίας, σήμερα θα γράψω κάτι. Χτες εκεί που καθόμασταν και χαζεύαμε κάτι φωτογραφίες στο ιντερνετ, έγινε το αναπάντεχο. Ο ένας με ρώτησε αν είμαι 'γιουτιούμπερ' και του είπα όχι, μετά με ρώτησε αν ξέρω τι είναι και πήγα να του πω σιγά ρε σπόρε μη δεν ξέρω, μεγάλωσες και μιλάς, αλλά συγκρατήθηκα και δεν το είπα,και είπα έτσι for my credibility στα μάτια του δεκάχρονου, οτι είχα όμως ένα μπλογκ. Μπα, τί είναι μπλογκ, ρώτησαν, γιατί μάλλον τους άρεσε η λέξη, και με κοίταζαν εξεταστικά με άλλο μάτι, ανέβηκε το credibility που λέγαμε. Και γιατί γράφει κανείς ένα μπλογκ, και γιατί τέλος πάντων το είχα και δεν το γράφω άλλο. 'Ελα μου ντε, λέω.

Μετά το ανοίξαμε και το είδανε. Οι αντιδράσεις ήταν μικτές, από τη μια δεν τους άρεσε που ήταν ο εαυτός τους έτσι εκτεθειμένος στο ιντερνετ - τουλάχιστον δεν έχει το όνομα μας και τη φάτσα μας, είπανε. Εχουν ένα δίκιο, δε μπορείς να πεις. Από την άλλη τους άρεσαν τα αστεία της ένδοξης εποχής που ήταν μωρά. Και μετά απαίτησαν να γράψω κάτι, άυριο, και άλλη φορά να γράψουμε κάτι και παρέα, το οποίο θα είναι ενδιαφέρον πείραμα και θέλω να το δω.

Οπότε δεσμεύτηκα, και πρέπει σήμερα να γράψω. Κάτι. Το μόνο που γυρίζει στο μυαλό μου από χτες το βράδυ είναι κάτι που διάβασα για την παιδική υπευθυνότητα και με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Διάβασα λοιπόν σε ένα από αυτά τα σάϊτ κάποιας αμερικανίδας εξπέρ/ ψυχολόγου/ life coach/μάνας που δεν τη ξέρει ούτε η μάνα της αλλά σίγουρα βγάζει χρυσά λεφτά ξερνώντας σοφίες για το πώς να κάνεις τη ζωή σου σωστά, λες και έτσι είναι η δική σου ζωή μαρή, τεσπα, σε ένα τέτοιο λοιπον διάβασα οτι τα παιδιά μας σήμερα τα μεγαλώνουμε μαθαίνοντας τους όχι υπευθυνότητα αλλά προνόμια, entitlements όπως λέει. Και το σκεφτόμουν. Τους παρέχουμε χίλια πράγματα, και κάνουμε εμείς για αυτούς άλλα τόσα.

Δε ξερω τι φταίει, μάλλον πολλά. Είναι η απαξίωση του χειρωνακτικού και της οικιακής εργασίας, που την κάνεις είτε βαρυγκομώντας και τρέχοντας να τελειώνουμε, είτε τη στέλνεις προς τα έξω να την κάνει άλλος άν έχεις να πληρώσεις, συνήθως λόγω έλλειψης χρόνου αλλά αυτομάτως απαξιώνοντας την. Φταίει αυτή η έλλειψη χρόνου που λέγαμε, επειδή στο μοντέλο εργαζόμενος γονιός το κάθε δευτερόλεπτο μετράει και κάπου προτιμάς να τα κάνεις τρέχοντας εσύ για να τελειώνουμε, παρά να μείνουν τα άπλυτα σώβρακα στο πάτωμα. Που σε κουράζει να κυνηγάς τους άλλους, και πάλι προτιμάς να τα κάνεις εσύ να τελειώνουμε, γιατί έχει μαλλιάσει η γλώσσα σου. Γιατί στο μοντέλο εργαζόμενος γονιός υπομονή δεν υπάρχει, τα έχουμε πει αυτά. Συνεπώς τι κάνεις? Τους τα κάνεις όλα. Μασημένα όλα. Και μετά θα απορείς στο γυμνάσιο που θα βλέπεις μπροστά σου ένα παιδί που κάνει τα μαθήματα στην ξεπέτα, χωρίς φιλότιμο, και που θα σε κοιτάει απεγνωσμένα αν δεν έχει καθαρά σώβρακα στο συρτάρι (μ'αρέσει το παράδειγμα σώβρακα, είναι σαφές) λες και ένα πλυντήριο δε μπορούσε να το βάλει. Μη σε πάω πιο πέρα, ένα 25χρονο που θα συμπεριφέρεται σα 16χρονο, με λαμπρές σπουδές μεν αλλά κάπου σε παρατεταμένη εφηβεία, αντί να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να σου πει αντε γεια. Είναι πολύ εύκολο να συμβεί αυτό, και το πιο ειρωνικό είναι οτι όσο πιο πολλά παρέχεις και φροντίζεις εσύ, τόσο πιο πιθανό είναι να συμβεί. Γιατί όσο πιο πολλά κάνεις εσύ, τόσο λιγότερα κάνει το παιδί που είναι απλός παραλήπτης, καταναλωτής, πελάτης, και μαθαίνει να είναι πάντα έτσι. Και μετά θα είναι αργά για να αλλάξει.

Η γενιά των γονιών μας δε μας μεγάλωνε έτσι, δε ξέρω αν ήταν λόγω έλλειψης πόρων στη δεκαετία του 80, ή λιγότερης ευαισθησίας προς την 'ιερότητα' των παιδιών που σήμερα τους έχουμε κάνει θεούς, αλλά κάπου οι γονείς έβαζαν τα παιδιά να κάνουν δουλειές, και χοντρές δουλειές μάλιστα, γιατί κάποιος έπρεπε να βοηθήσει και δεν έσκαγαν και πολύ, και τα παιδιά κάπου τις έκαναν διότι ήταν φυσικό και δεν παραπονιούνταν. Και κάπου όλο αυτό βγήκε σε καλό, λέω, ε?





No comments: