Στις 17 Οκτωβριου 2010 εφυγε η γιαγια μου. Ετων 99. Μορφη χαρακτηριστικη με ρουχα γιαγιας και μαντηλα, απο καρτ ποσταλ ελληνικης επαρχιας του '60. Ειχε μακρια γκριζα μαλλια και τα χτενιζε με περισση φροντιδα, τα επλεκε σε μια πλεξουδα λεπτη που τη γυριζε γυρω τριγυρω σε ενα κοτσο. Ειχε μαγουλακια, ενα σφιχτο στομα, ενιοτε κατσουφικο, και εξυπνη ματια. Δεινη μαγειρισσα, οπως ολες οι γιαγιαδες, με ειδικευση στις πιτες. Στα νιατα της ηταν μια μελαχρινη ομορφια, απο ο,τι λεγανε. Περνουσε μισο χρονο στο χωριο οπου καλλιεργουσε το κηπο της μεχρι τα βαθια γεραματα, και το αλλο μισο στην Αθηνα.
Τη γιαγια μου δε την εζησα και πολυ. Μερικοι μεγαλωνουν με τη γιαγια τους, αλλοι τη βλεπουν πολλες φορες μες τη βδομαδα και τα σαββατοκυριακα. Εγω την εβλεπα πεντε εξι φορες το χρονο. Περασα και δυο τρεις βδομαδες μαζι της στο χωριο, συνολικα. Δε νομιζω οτι τη γνωρισα. Οχι τοσο οσο θα ηθελα παντως. Την εβλεπα παντα με μετρημενο χρονο και καναμε τα ιδια πραγματα, συνηθως οικογενειακα γευματα. Λυπαμαι πολυ που δεν ειχα την ευκαιρια, που δε μου δοθηκε, αλλα και που δε το κυνηγησα οσο θα μπορουσα.
Ακομα και τοσο οσο τη γνωρισα, τωρα που εφυγε, καταλαβαινω ποσο σημαντικη μου ηταν. Που υπηρξε, και την ειδα, που μου λυθηκαν αποριες για το πριν και για το τωρα. Δεν εχω πολλα να θυμαμαι, πολλες μικρες εικονες συμπυκνωμενες σε μια εικονα. Δε χρειαζεται φωτογραφια σε καδρο, την εχω κρατησει καλα, εκει που δε χανεται. Και τη ματια της τη τελευταια φορα που την ειδα. Τρυφερη πολυ.
Θελω τα παιδια μου να τις ζησουν τις γιαγιαδες τους, να εχουν βιωματα μαζι τους.
Γιαγια εχουμε το ιδιο ονομα. Θα το τιμησω
No comments:
Post a Comment