Ειναι τοσος δα, λιγοτερο απο ενα μετρο. Ειναι παιδακι, φοβαται μηπως ο λυκος κρυβεται πισω απο τη πορτα τα βραδια. Τρεχει στην αγκαλιτσα της μαμας. Τα ματια του τεραστια και τα μαγουλα φουσκωτα.
Και αυτος ο κοντορεβυθουλης, κυριες και κυριοι, ο 2,5 ετων, ειναι που κανει κουμαντο στο σπιτι αυτη τη στιγμη. Αν θα περασουμε ομορφα η ασχημα, αν θα κατσουμε σπιτι η θα παμε εξω, που θα παμε, τι θα κανουμε, ποσο θα κατσουμε, τι θα φαμε, ποιον θα δουμε, ποιον δε θα δουμε - ο κυριος 2,5 ετων ειναι το αφεντικο. Ολα εχουν επικεντρο αυτον. Το ξερει και το ξερουμε. (συγκριτικα το μωρο ειναι ιδιαιτερα λιτο στις απαιτησεις του, τι θελει βρε παιδι μου, ενα γαλα, ενα παμπερς και εναν υπνο, τιποτα δηλαδη).
Ενιοτε τον πιανει και η διαολεμενη εκεινη γκρινια και το πεισμα των 2,5, το κλαμα γοερο γιατι θελει να βαλει τις μποτες και οχι τα γκρι παπουτσια, και απεργια, δε παει πουθενα αν δε βαλει τις μποτες ακομα και αν ο ηλιος λαμπει εξω. Τοτε ο μικρακης προτιμαει κατα βαθος που δεν ειναι το αφεντικο, και που το αφεντικο ειναι εν τελει η μαμα και ο μπαμπας και τον ξεμπλοκαρουν, γιατι αλλιως θα καθοταν τσαντισμενος και θα εχανε το μπουσουλα.
No comments:
Post a Comment