Monday, November 8, 2010

Αφωνη

Πηγανε να φαμε σε φιλους το Σαβατο. Ο μικρακης επαιζε με τη κορη τους που ειναι ιδιας ηλικιας, φιλη.
Η 2,5 ετων μικρουλα, επειδη ειναι 2,5, κανει χαζομαρες και τεσταρει τα νευρα των γονιων της, με εκεινο το πονηρο χαμογελο που λεει ξερω οτι δε με αφηνουν αλλα εγω θα δοκιμασω να δω τι θα γινει. Απο επιστημονικη περιεργεια δηλαδη. Γιατι ετσι ειναι τα παιδακια σε αυτη την ηλικια. Λες και πρεπει να καθονται σοβαροφανεις και να συζητανε με δηθεν ενδιαφερον για τις εκλογες, δεν ειμαστε καλα.
Και ξαφνικα ο μπαμπας της επειδη αρχιζει να εκνευριζεται λιγακι που δεν τον ακουει και κανει του κεφαλιου της, παει και της δινει μια υποδειγματικη αλαφρη παφ στο πωπο. Λεγοντας παραλληλα οτι δε ξερει αν ειναι σωστο η οχι, αλλα τι κανει, αλλιως δεν ακουει αυτη η μικρη
Μειναμε αφωνοι, δε πιστευαμε τι βλεπαμε και δε ξεραμε τι να πουμε (τι κανεις τρελλαθηκες φιλεεεεε??????) , προσπαθουσαμε απεγνωσμενα να αλλαξουμε θεμα συζητησης.

Και προφανως η μικρη δε πτοηθηκε καθολου απο αυτη τη 'τιμωρια', διοτι δεν εβγαλε κανενα λογικο διδακτικο συμπερασμα, ισα ισα συνεχισε αυτο που εκανε (πολυ το φχαριστηθηκα).

Ιδου ενα λινκ σχετικο για οποιον παει να τρελλαθει και πιθανον ποτε σκεφτει να κανει το ιδιο




1 comment:

Διόνα said...

Κι εμένα είναι τόσο μα τόσο μακριά από τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισής μου που δεν ξέρω τι να πω... κάποτε πίστευα ότι ήταν κάτι που είχε σταματήσει με τις παλιότερες γενιές λόγω νοοτροπίας αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.