Λοιπον ο μικρακης με αυτα και με αυτα παει πλεον πρωτη δημοτικου. Απιστευτο κι ομως αληθινο (και οταν παει γυμνασιο τα ιδια θα λεω, γενικα καθε τι καινουριο που κανουν τα δικα σου παιδια ειναι απιστευτο κι ομως αληθινο, μη παρεξηγειτε).
Πηραμε γραφειακι - για το εφε, διοτι δεν εχουν ακομα μαθηματα για το σπιτι - και αισθανεται τρομερα υπερηφανος. Ζητημα αν εκατσε μια φορα να κανει κατι, αλλα να μη κατσει κανενας αλλος, οοοχι ειναι δικο του.
Βλεπω τι κανει σε αυτο το σχολειο - θα γραψω σε αλλο ποστ για τη παιδαγωγικη προσεγγιση που ακολουθει, pedagogie active, βιωματικη μαθηση στα ελληνικα - και αναποφευκτα κανω συγκρισεις. με τον εαυτο μου πρωτακι. Γενικοτερες εντυπωσεις μου απο το πρωτο μηνα (λιγο χυμα)
- Ο τροπος που τα παιδια ανακαλυπτουν τις λεξεις και τα γραμματα ειναι μαγικος. Καθε φορα που συνειδητοποιει οτι εκεινη την ωρα τα γραμματα που εβαλε στη σειρα βγαζουν μια λεξη γνωστη, λαμπουν τα ματια του 'ω κοιτα τι ειπα!'
- Του φαινεται μακρινο ονειρο οτι μπορει κανεις να γραφει και να διαβαζει σελιδες ολοκληρες. Οταν του ειπα οτι εχω γραψει βιβλιο και του το εδειξα, με κοιταζε με δεος. Και μετα μου λεει, 'Πες μου τι λεει μεσα, ολες τις λεξεις.'
- Για ενα παιδι που εχει παει σταθμο, προνηπιο, νηπιο και ολα τα σκαλια μεχρι τωρα, η πρωτη δημοτικου δεν ειναι μεγαλο σκαλοπατι. Δεν ειναι αποχωρισμος. Ειναι ομως σταθμος, και το πιστευει και ο ιδιος. Και απαιτει να του το δειχνουν οι αλλοι γυρω
- Η φιλομαθεια τους ειναι τοσο γνησια και φρεσκια - ποσο ωραια θα ηταν να τη διατηρουσαμε ολοι μας σε μεγαλυτερη ηλικια. Το μεγαλο στοιχημα για ενα σχολειο ειναι να ταισει αυτη τη φιλομαθεια, να μην την υπνωτισει. Επισης, το πως απορροφουν και αναπαραγουν πληροφοριες ειναι τρομακτικο, βλεπεις το ποτεντιαλ της προπαγανδας στην οποια εχτισαν καθεστωτα και καθεστωτα.
- Ειναι τοσο πιο μεγαλος, και τοσο μικρος ακομα. Πεταει χυμα λεξεις των μεγαλων χωρις να ξερει τι πολυσημαινουν και γυαλιζει το ματι του ξεροντας οτι μαλλον ειναι απιστευτα κουλ αυτο που ειπε. Μου δινει την ενυπωση οτι καταλαβαινει και ξερει παρα πολλα πραγματα. Αρχιζει να βαριεται με διαφορα (δειγμα των μεγαλων). Τρεχει και πεφτει στην αγκαλια μου με φιλια, κλαιει σα μωρο οταν ειναι κουρασμενος. Οι αποριες του, και ακομα πιο πολυ, οι θεωριες του, ειναι ολα τα λεφτα
- Αυτο που με εντυπωσιαζει πιο πολυ ειναι οτι ξερει να ξεχωριζει το καλο απο το κακο, το δικαιο απο το αδικο, την αληθεια απο το ψεμα, και τις περισσοτερες αν οχι ολες τις φορες, ξερει τι πρεπει να κανει και τι να πει. Δε μας εχει τυχει τιποτα στραβο μεχρι τωρα, αλλα μπορω να κοιμαμαι ησυχη πιστευω. He can handle things.
No comments:
Post a Comment