Παιδια ελευθερα?

Ειδα και διαβασα για μια καινουρια παιδικη χαρα στην Ουαλια, The Land.
Λιγο διαφορετικη απο τις αλλες, δεν ειναι ομορφη, δεν ειναι προστατευμενη γυρω γυρω, δεν ειναι καθαρη με εδικο υλικο να μη χτυπανε τα παιδια. Ειναι αδομητη, ακαθαριστη και ακαθοριστη, με σκορπια αχρηστα αντικειμενα - σκουπιδια βασικα - σκασμενα λαστιχα, σανιδια, πλαστικα, βαρελια, αγριοχορτα. Τα βλεπεις και σε πιανει αηδια. Τα πιτσιρικα τρεχουν γυρω μες στο χωμα, κανουν κρυψωνες, υψωνουν καστρα, αναβουν φωτιες, πιανουν σπαθια, ριχνουν πραματα στο νερο, κοβουν σπανε τσακιζουν και ξαναχτιζουν. Ζουν το παραμυθι. Οι γονεις δε τρεχουν απο πισω να φωναζουν προσεχε. Οσοι τα πανε εκει να παιξουν μαλλον κατι θελουν να ξεπερασουν, κατι να τεσταρουν. Το τελευταιο που θα τους απασχολησει ειναι αν γυρισουν βρωμικα. Ο ιδιοκτητης αυτης της ιδιωτικης παιδικης χαρας βασικα πουλαει ελευθερια.

Δε ξερω αν ενας τετοιος χωρος ειναι αυτο που χρειαζεται για να καταλαβουμε τι κανουμε λαθος. Γιατι και αυτο ειναι οργανωμενο, οριοθετημενο, ενας προσεκτικα σχεδιασμενος χαμος, ενας οριοθετημενος παραδεισος του ανεξελεγκτου. Παντως οτι κανουμε κατι λαθος, το εχω σκεφτει πολλες φορες. Μας βλεπω ολους στις παιδικες χαρες, να τρεχουμε απο πισω αλαλαζοντας, να σκαναρουμε το τοπιο ανα δευτερολεπτο, να προστατευσουμε, ουσιαστικα να τους καθομαστε στο σβερκο μη κανουν ρουπι πανω απο αυτο που εχουμε προβλεψει. Ξοδευουμε σκανδαλωδως περιουσιες για να στρωσουμε μια παιδικη ηλικια γεματη παροχες, ανεσεις, υπεμετρα πολλα παιχνιδια-αντικειμενα, αλλα περιπετεια δε μπορουμε να τους προσφερουμε. Βλεπω τους κλειστους παιδοτοπους, εκει που παω και εγω τα δικα μου, τα κλουβια με τα μαξιλαρια που παμε τα παιδια να ξεδωσουν - τι? - τη φυσικη τους ενεργεια σε ενα παιδικου τυπου ρειβ παρτυ χοροπηδηματος σε χωρο τεχνητο χωρις ουσια, χωρις ιστορια, αντι να σκαρφαλωνουν σε δεντρα και να χτιζουν καστρα με ξυλα. Δε μ'αρεσει να κλαψουριζω οτι παλια ηταν καλυτερα, γιατι πολλα δεν ηταν καλυτερα. Ομως ειναι αληθεια οτι εγω επαιξα στο δρομο, και σκαρφαλωσα σε δεντρα, και η μανα μου δε με κοιταζε απο το παραθυρο οταν γυρνοβολουσα στη γειτονια και βασικα εκανα ο,τι μου ερχοταν στο κεφαλι. Σωα και αβλαβης βγηκα. Εμεις τι καταλαβαινουμε που καθομαστε πανω απο το κεφαλι τους σα το Μεγαλο Αδελφο? Μονο τις αναπνοες τους δε μετραμε. Και μη μου πεις οτι τοτε δεν ειχε κινδυνους γιατι δε θα το πιστεψω. Καθε γενια βλεπει την επομενη και φρικαρει, καθε γενια πιστευει οτι παλιοτερα οι κινδυνοι ηταν λιγοτεροι.

Τι ειναι κινδυνος? Μου φαινεται οτι στο τελος θα μεινουμε εμεις οι γονεις να τον ξερουμε, οπως τον αντιλαμβανεται ο καθενας, και τα παιδια μας θα το ξερουν μονο απο τη βιβλιογραφια - διοτι ποτε δε τους αφησαμε να αναμετρηθουν με τις δυναμεις, το μυαλο τους και το σωμα τους. Και αν βρεθουν σε κινδυνο, ετσι αμαθητα κλεισμενα στο κοτετσι, θα ψαχνονται. Αλλα και να μη βρεθουν σε κινδυνο, δε θα εχουν ποτε τολμησει, μονοι τους, χωρις πλανο και οριοθετημενο χωρο και χρονο. Ειναι παντα υπο ελεγχο. Πολυ δυστοπικο και φοβικο μου ακουγεται