Η σχολικη του γιορτη και η ταυτοτητα μου

Δέκα παλληκάρια στήσαμε χορό
στου Καραϊσκάκη το κονάκι
πέφταν τα ντουβάρια από το χορό
κι από τις πενιές του Μιχαλάκη

Κι όλη νύχτα λέγαμε τραγούδι για τη λευτεριά
κι όλη νύχτα κλαίγαμε γοργόνα Παναγιά


Κανουμε προβες στο σαλονι τα βραδια για τη σχολικη γιορτη της 25ης Μαρτιου.

Τελευταια φορα που τραγουδησα τετοια τραγουδια ηταν στο λυκειο. Μετα περασαν στη ληθη, τα εφαγε η μαρμαγκα της αποδομησης - μπηκαν στο ραφι ως παραδοσιακα-παρωχημενα, συμβολα μιας ρουτινιασμενης και στερεοτυπικης αναπαραγωγης της 'Ταυτοτητας' και της ΄Ιστοριας'. Στο δημοτικο οι εθνικες εορτες ηταν χαρωπες χωρις ερωτηματικα. Στο γυμνασιο και λυκειο ηταν χαρωπες - βαρετες (ρουτινα), αλλα ευκαιρια για τραλαλα και για να γλιτωσεις μαθηματα με δυο ωρες τραγουδι και χορο. Μετα την αθωα εποχη της απομνημονευσης μαθαμε κι αλλα ενδιαφεροντα, ας πουμε οτι δεν ειναι κακο να θεσεις καποια ερωτηματικα για την ιστορια, οτι δεν ειναι ολα στεγανα, οτι 'ταυτοτητα', 'εθνικοτητα', 'πατριδα' δεν ειναι κουτακια ουτε καπελακια, (ανα)προσδιοριζονται. Και ζουσα ευτυχισμενη με τον εαυτο μου που τα εχει λυσει τα θεματακια του, σνομπαρει τα γραφικα και το βλεπει το ζητημα λιγο πιο large.

Και προχτες επαθα κατι. Ειπε το τραγουδι ο μικρακης και επαθα συγκινηση. Παυση. Μισο, να καταλαβω τι μου γινεται. Αυτο που γινεται ειναι οτι αυτο που νομιζα οτι ελυσα γυριζει πισω και με κυνηγαει. Ο αναπροσδιορισμος που λεγαμε - μαλλον δε το ειχα καταλαβει καλα. Το επεισοδιο που εχασα ειναι οτι επειδη ζω στο εξωτερικο τοσα χρονια και εχω μπει σε ενα συγκεκριμενο τριπακι, δε σημαινει οτι δε κουβαλαω το πριν, και παντα θα το κουβαλαω μεσα μου. Με νεα δεδομενα μεν. Αλλα θα ειναι εκει, θα συγκινει, θα αναστατωνει, θα ποναει, θα ενωνει.

Δεν ειμαστε η ξενιτια του Καζαντζιδη, ειμαστε η ξενιτια του skype. Οι γονεις μας δεν ειναι μυθικα προσωπα που βλεπουμε μια στο τοσο, οταν γυριζουμε στη χωρα του Ηλιου - ειναι στις οθονες μας το απογευμα. Μπορουμε να παμε να τους δουμε για σαβατοκυριακο. Δεν παμε να φαμε σε εστιατορια με μαιανδρους, δε συγκινουμαστε οταν τρωμε φετα. Αυτη η 'πατριδα' - διαολε, φοβασαι να πεις τη λεξη 'πατριδα' και 'πατριωτης' σημερα γιατι καποιοι Εγκληματιες, Παλαβοι, Εμετικοι με βια το παιζουν οτι εχουν το κοπυραιτ, και εκαναν τις λεξεις σφουγγαροπανο. Ναι, αυτη η πατριδα ρε, που δεν την εννοω οπως αυτοι, αλλα ως βιωμα, μυρωδιες, εικονες, αξια, παιδεια, αυτη που χωραει ολο το κοσμο και δεν αποκλειει κανεναν, που μιλαει για ελευθερια και οχι για βια, αυτη η πατριδα ειναι μαζι μου. Μεσα. Δεν ειναι μαγνητακι απο τις Κυκλαδες κολλημενο στο ψυγειο. Δεν ειναι φωτογραφιες διακοπων. Ειναι το πριν, ειναι μεσα στο τωρα που ζουμε καθε μερα και μεσα στο μετα, οπου στο πλανητη και αν βρισκομαστε.

Και χαιρομαι που το ξερει και ο γιος μου