Ψησαμε

Αντι-Σουφραζετα

Το διλημμα Εργαζομενη Μαμα vs Μαμα στο Σπιτι σε χτυπαει με το που μπεις στο δευτερο τριμηνο εγκυμοσυνης και σε εγκαταλειπει οταν τα παιδια σου πανε γυμνασιο και αρχιζεις αλλου ειδους φρικες (βλ κλιμακτηριος). Ειναι ιδιαιτερα δημοφιλες θεμα συζητησης, ας πουμε δες εδω και εδω. Ολες οι μαμαδομπλογκινες κονταροχτυπιουνται και ξεδιπλωνουν επιχειρηματα, με κυριαρχη (= politically correct) αυτη της εργαζομενης. Δηλαδη αυτη που μενει στο σπιτι σχεδον πρεπει να απολογηθει, διοτι δε νοειται στη κοινωνια του 2012 που οι γυναικες γινονται πρωθυπουργοι και πανε στο φεγγαρι εσυ να γουσταρεις η να χρειαζεται να κατσεις σπιτι σου. Οοοοχι

Δε θα διαλεξω στρατοπεδο, ο καθενας οπως τη βρισκει, θα σου πω ομως δυο πραγματα που πιστευω οτι ειναι ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΘΟΙ, γιατι νομιζω οτι ολοι βασικα λεμε ψεματα στους εαυτους μας

ΜΥΘΟΣ # 1: Η εργαζομενη, ευτυχισμενη και ισορροπημενη μαμα υπαρχει. Και καταφερνει, λεει, μεσα σε ενα 24 ωρο να α) φερνει βολτα ενα σπιτι β) να φροντισει, ταισει, ποτισει, ξεσκατισει τα παιδια, γ) να περναει ουσιαστικο χρονο ενασχολησης μαζι τους δ) να δουλεψει και να ειναι πετυχημενη ε) να ειναι ωραια - κορμαρα, μαλλι, fashion handbag, και οχι ρουχα δεκαετιας, ζ) να εχει υπερ-αντοχες η) να εχουν χρονο να βλεπονται με τον αντρα της οι δυο τους, θ) να εχει κοινωνικη ζωη φοιτητριας ι) να τα κανει ολα ευκολα, και ολοι να της λενε μπραβο γιατι τα καταφερε και ειναι απιστευτη

Πλακα μου κανετε?

Ε ψιτ, κοινωνια εκει εξω, αυτη η γυναικα δεν υπαρχει, ειναι καρτουν

ΜΥΘΟΣ # 2:  Η γυναικα που εφαγε τα νιατα της να σπουδαζει, πτυχια, μαστερ, διδακτορικα και να κανει σουπερ λαμπρα βηματα καριερας, βλ. συνεδρια, ταξιδια, αναγνωρισεις, προαγωγες και ξερω γω τι, προφανως θα θελει να συνεχισει να το κανει διοτι παντα αυτο ηθελε και παντα αυτο θα θελει. Δε πετας καριερα στα σκουπιδια, γιατι η καριερα αυτη ειναι ταυτοτητα. Το οτι αυτη η τυπισα κανει παιδια μπορει να ειναι απλα και μονο δευτερευον. Θα ειναι κριμα, θα ειναι αδιανοητο, και θα ειναι υπαρξιακο προβλημα να μην θελει να συνεχισει λαμπρη καριερα. Ειναι υποτιμητικο να πεταξεις τις business cards και να βαλεις παντοφλες, μια απλη ταπεινη, μαμα που καθαριζει κακακια και παιζει με Lego. Fail

 Σοβαρα?

Ευχαριστω τις Σουφραζετες, ευχαριστω τους φεμινιστικους αγωνες δεκαετιων που κερδισαν τοσα και τοσα σημερα αυτονοητα, ευχαριστω που μπορουμε να ψηφιζουμε, να σπουδαζουμε, να δουλευουμε, να εχουμε ιση μεταχειριση, να γινουμε πρωθυπουργοι, πυρηνικοι επιστημονες και αστροναυτες. Αυτα τα κεκτημενα αρχιζουν να με σφιγγουν λιγακι ομως γιατι εγιναν υποχρεωσεις - αφου τα κερδισαμε, πρεπει και να τα κανουμε. Ολα.

Το 1930 ηταν ζητημα ταυτοτητας και κοινωνικης απελευθερωσης να πας να δουλεψεις. Οπως ηταν και εικονα απελευθερωσης μια γυναικα που φοραει παντελονια και καπνιζει. Σημερα, με ολα αυτα κεκτημενα, αληθινη απελευθερωση θα επρεπε να ειναι να κανεις αυτο που γουσταρεις και σε ευχαριστει. Να μη νιωθεις οτι γκρεμιζεσαι χωρις business cards. Να μη νιωθεις μειονεκτικα επειδη εσυ θηλαζεις ενω οι φιλες σου κοπανανε τις βοτκες.
Γιατι ετσι. Γιατι μπορεις να κανεις ειτε το ενα ειτε το αλλο αμα θες. Εχεις επιλογη, δεν εχεις 'υποχρεωση'

Ακους κοινωνια? Ναι, εσυ που οριζεις τις ταμπελες που φοραμε.

Αυτη ειναι η Σουφραζετα του μελλοντος

The amazing

Πως τον λεν αυτον το μορφονιο με τη μασκα? Αυτον που βρισκεται στις καλτσες, τα παπουτσια, τις μπλουζες, τα βιβλια, τα παιχνιδια, τη τσαντα, τις μποτες, τα μπρατσακια, τις πετσετες, τα ποτηρια, τα πιατα ΚΑΙ τα βρακια ενος μικρου αγοριου? Κουκουλοφορο? Τερατακι?

Μπαζομαν, λεει ο μικρος αδερφος

Οχι, Σπαιντερμαν το λενε! διορθωνει ο γνωστης

Οχι οχι οχι, Μπαζομαν 

Κατι ξερει ο μικρος

Τη βλεπω να ερχεται

Τη βλεπω να ερχεται και η καρδια μου γεμιζει χαρα. Τα μαλλια της ειναι τοσο ομορφα, μαυρα και μακρια. Τα ματια της γλυκα, το χαμογελο της τεραστιο. Με φωναζει με το ονομα μου. Τι ωραια. Η φωνη της ειναι σκετη μελωδια, μου χαιδευει τα αυτια. Σκυβει, απλωνει τα χερια της. Ναι ναι, αγκαλια, αγκαλια αγκαλια. Αυτο θελω μονο, να ειμαι αγκαλια καθισμενος ετσι σα το καγκουρο και να ακουμπαω επανω σου να νιωθω την αναπνοη σου, και μετα ολα ειναι ωραια. Καθε φορα που κλαιω με παιρνει αγκαλια και με φιλαει. Και τοτε περνανε ολα. Ειναι μια οπτασια, ειναι η Μαμαμου, μαμαμμαμαμαμα.

Οταν μου διαβαζει ιστοριες εχει πολλη πλακα, κανει φωνες και γκριματσες, τα βλεπω ολα μπροστα μου να βγαινουν απο το βιβλιο και να χοροπηδανε στα αληθεια.

Θελω να ειμαστε ολη μερα μαζι και να μου κραταει το χερι το βραδυ οταν κοιμαμαι. Θελω να τρωμε παρεα το ιδιο φαι. Να παιζουμε μαζι playmobil. Να με παει αυτη στη παιδικη χαρα το απογεμα.
Αλλα υπαρχουν ενα σωρο εμποδια. Καταρχην ειναι οι αλλοι που της μιλανε, τη ζητανε και την χρειαζονται - αμαν πια, τη μια ο αδερφος μου την αλλη ο Μπαμπαςμας, ολο κατι την θελουν και δεν την αφηνουν να την εχω μονο εγω. Θελουν λεει και αυτοι αγκαλιες και μετα εγω πρεπει να περιμενω και δε μου αρεσει καθολου, μα καθολου. Αφου ειναι δικη μου καταδικη μου. Και οταν κλαιει ο αδερφος μου, του κανει και αυτου αγκαλιτσα και τον κραταει σφιχτα και τον φιλαει, γιατι βεβαια αφου ο κακομοιρης κλαιει θελει τη Μαμαμας, αλλα ομως αυτο σημαινει οτι εγω πρεπει να περιμενω. Οχου.

Μετα το αλλο προβλημα ειναι οτι εχει δουλειες και δε μπορει να καθεται μονο με μενα αγκαλια, τη μια πρεπει να μαγειρεψει, την αλλη πρεπει να βαλει πλυντηριο, την αλλη πρεπει να μαζεψει, ολο σηκωνεται και κανει κατι και πρεπει να περιμενω παλι για αγκαλια. Ουτε αυτο μου αρεσει. Οχου.

Μετα εχει και τη δουλιτσα της. Παει καθε μερα στο γραφειο και γυριζει το απογευμα. Τελοσπαντων, εγω ολη αυτη την ωρα ειμαι με τα φιλαρακια μου στο σταθμο οποτε δε το πολυσκεφτομαι. Οταν ερχεται να με παρει το απογευμα μαζι με τον αδερφο μου ειναι φανταστικα γιατι τη ξαναβλεπω.

Τις προαλλες ακουσα τον αδερφο μου να λεει οτι θελει να τη παντρευτει και δε μου αρεσε καθολου μα καθολου αυτο, γιατι και εγω θελω να τη παντρευτω και θα εχουμε προβλημα. Δεν ειπα τιποτα. Αλλα μετα αυτη ειπε οτι δε γινεται κατι τετοιο γιατι ειναι παντρεμενη με το Μπαμπαμας, και οτι εμεις τα παιδια οταν μεγαλωσουμε θα βρουμε μια να παντρευτουμε που θα ειναι ομορφη και θα εχει πλακα (εχω καποια κατα νου, αυτη με τα γυαλακια στο σταθμο, και ο αδερφος μου ξερω οτι εχει μια που παιζουνε μαζι στο σχολειο, αυτη με τα κατσαρα μαλλια).ΟΚ ενταξει. Αλλα θα μας παιρνει αγκαλια και τοτε?

Ο Ναβιντ δεν ηρθε για διακοπες

 

Τον Πανο τον γνωρισα τη προηγουμενη εβδομαδα στο Δουβλινο και μου ειπε οτι γραφει παιδικα βιβλια. Αναμεσα στα διαφορα που εχει εκδωσει με την Αγκυρα και το Κεδρο, και που εχω βαλει στη λιστα να διαβασουμε, ξεχωριζω το  Ο Ναβιντ δεν ηρθε για Διακοπες. Δεν εχω δει πολλα ελληνικα βιβλια με την ιδια θεματικη, και η συμβολη του ειναι πολυτιμη. Ακουστε λοιπον

'Στο σχολείο του Άλκη ήρθε ένας καινούριος μαθητής που δεν κατάγεται από την Ελλάδα. Λέγεται Ναβίντ και έφτασε εδώ με τη μητέρα του, έπειτα από ένα μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι.
Τι ήρθε όμως να κάνει στην Ελλάδα και πού βρίσκεται ο μπαμπάς του; Σίγουρα δεν ήρθε για διακοπές, γιατί, αν ήταν έτσι, δε θα γραφόταν στο σχολείο, θα πήγαινε στα νησιά. Άλλωστε, δεν έχουν σχολεία στη χώρα του; Και, καλά, το σχολείο δεν είναι και τόσο ωραίο πράγμα. Δεν έχουν όμως όλα τα άλλα ωραία που έχουμε κι εδώ, όπως τηλεόραση, μπάλα, μπαμπάδες, ίντερνετ, παγωτά; Και, αν τα έχουν, γιατί έφυγε ο Ναβίντ; Μέσα από τις σχολικές του εκθέσεις ο Άλκης θα προσπαθήσει να βρει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και θα ανακαλύψει ότι η χώρα του φίλου του, του Ναβίντ, έχει όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά διαφορετικά από την Ελλάδα. Είναι μια χώρα μαγική, ωστόσο βασανίζεται από ένα μεγάλο πρόβλημα... Ένα βιβλίο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ένα βιβλίο για όλους τους Ναβίντ που ζουν δίπλα μας.'

Ο συγγραφέας έχει παραχωρήσει όλα τα δικαιώματα από την πώληση του βιβλίου στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες. Αγοράζοντάς το, συμβάλλετε στην ενίσχυση και προστασία των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα.
Το βιβλίο ήταν υποψήφιο για το βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για μεγάλα παιδιά του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ.'

 

Room service

Tις τελευταιες 5 μερες εχω παει δυο ταξιδια. Τεταρτη με Παρασκευη Δουβλινο, διαλειμμα στο σπιτι το σαββατοκυριακο για να ανασυνταχθουμε, και Μαλτα απο αποψε μεχρι τη Τριτη. Το ξενοδοχειο στο Δουβλινο ηταν ενα παλιο καστρο του 1700, το ξενοδοχειο στη Μαλτα ειναι πανω στη θαλασσα με δυο πισινες. Η Ιρλανδεζικη μουσικη ειναι φανταστικο πανηγυρι. Ο ηλιος της Μαλτας στο τελος Οκτωβριου ειναι βαλσαμο. Αυτη ειναι η οψη των πραγματων στην επιφανεια. Ακου να δεις τωρα πως ειναι στα αληθεια

Εχω κοιμηθει λιγες ωρες. Δουλεψα στο αεροπλανο σε ολες τις πτησεις, αγκαλια με το λαπτοπ και κατα τη διαρκεια του συνεδριου. Κοιταω συνεχεια το κινητο για νεα απο το σπιτι. Στο Δουβλινο δεν πηγα, πηγα μονο στο ξενοδοχειο για το συνεδριο, πρεπει να ειναι ωραια χωρα η Ιρλανδια αλλα θα το μαθουμε αλλη φορα. Στη Μαλτα το ιδιο, δε θα δω τιποτα. Το σαββατοκυριακο στο σπιτι μαγειρεψαμε, βαλαμε πλυντηρια, καθαρισαμε τη κουζινα τρεις φορες, πηγαμε τα παιδια σε κλειστη παιδικη χαρα, σε ανοιχτη παιδικη χαρα, στο τσιρκο, παιξαμε, καναμε μπανιο.Τα παιδακια εκαναν τρελλη χαρα που με ξαναειδαν μετα απο δυο τεραστιες μερες απουσιας. Εγω εκανα ακομα πιο τρελλη χαρα που τα ειδα μετα απο δυο ακομα πιο τεραστιες μερες.

Ειναι τοσο μα τοσο ευκολο να ξυπνησω το πρωι μονη μου στο ξενοδοχειο και να ετοιμαστω. Ο χρονος τρεχει απο τα πατζακια. Μπορεις να κανεις ενα τεταρτο αμα θες μονο για το μασκαρα. Το βραδυ ουτε κυνηγητο βαλε τις πυτζαμες σου, πιες το γαλα σου, μα τι θα γινει επιτελους, ασε τα playmobil και πλυνε τα δοντια σου, τιποτα τιποτα τιποτα - χαλαρα, να τωρα σε λιγο θα πανω να πεσω ξερη να κοιμηθω και θα πιασω ολη τη  kingsize κρεβαταρα. Και θα κοιμηθω σερι μεχρι το πρωι. Μονο που εχει μια παγερη ησυχια το δωματιο που δε μου αρεσει καθολου, δεν εχει αγκαλιτσες απο μικρα χερακια που σε σφιγγουν δυνατα, δεν εχει μαμα κατσε κοντα μου να μου κρατησεις το χερακι, μη φυγεις, δεν εχει νυχτερινα καλεσματα γιατι εφυγε η πιπιλα η γιατι βλεπει εναν εφιαλτη και θελει να χωθει στο κρεβατι της μαμας και του μπαμπα. Σε κατι χρονικα διαλειματα βρισκω ενα παλιοτερο εαυτο μου που αυτη τη στιγμη δε με ενδιαφερει. Η μαμα εμεινε πισω στο σπιτι, πηρα το μισο μου εαυτο μαζι στη βαλιτσα.

Δουλειες, χαζομαρες. Ποσο μα ποσο ανουσια ολα, ποσο μα ποσο επιφανειακα και ματαια. Συνεδρια, προτζεκτς, μελετες, μπλα μπλα. Καριερες σου λεει ο αλλος, τι καριερες ρε, εγω δε ξερω τι κανω εδω περα, αντι να ειμαι εκει να τους κραταω το χερακι.

Μπλογκο βραβεια

Μου ηρθε ενα βραβειο κεραμιδα σημερα, σε ευχαριστω πολυ μανταμ 'Πως Εγινα Μαμα' !!
Ω τι τιμη! Η επιλαχουσα ευχαριστω πολυ το κοινο, τα παιδια μου, τον αντρα μου, τη μαμα μου (ολοι ευχαριστουν παντα τη μαμα τους), το Sony Vaio, το blogspot, και το ευελικτο ωραριο εργασιας.
Οι οδηγιες λενε οτι πρεπει λεει να σας πω εφτα πραγματα για τον εαυτο μου που δε τα ξερετε ηδη, και να παραδωσω το βραβειο σε αλλα μπλογκ. Ωραια λοιπον, ακουσατε ακουσατε ιδου εφτα απιστευτες πληροφοριες

1.Το μυαλο μου δεν ειναι φτιαγμενο για gadgets

2. Εμαθα να οδηγω αυτοκινητο μετα τα 34, μετα απο χρονια φοβου

3. Εχω ζησει σε 6 χωρες μεχρι τωρα - Ελλαδα, Αγγλια, Γερμανια, Ελβετια, Βελγιο, Τυνησια, Μαροκο

4.Ειμαι ανυπομονος ανθρωπος

5. Εχω γραψει ενα βιβλιο, και διαφορα αλλα ψιλα

6. Θελω να αλλαξω καριερα

7. Βλεπω video με συνταγες του Gordon Ramsey για να χαλαρωσω

Το βραβειο το περναω με τη σειρα μου στα εξης μπλογκ

1. the Green Mixer
   γιατι εισαι φοβερη, ποτε θα ανοιξεις μαγαζι επιτελους
2. Chez Kristi
γιατι δεν ειναι μονο πανεμορφα, ειναι και νοστιμα ! (δοκιμασμενο)
3. here, there, everywhere
γιατι αγαπαμε ολη την οικογενεια : )
4. Dont ever read me
 read her!!
5. Mpampakis
μπαμπας φοβερος, τα λεει πολυ ωραια
6. Στη Διονα και στις  mammas work at home
που γραφε παλιοτερα και το mammaka και το ταξιδευοντας με παιδια, ακουραστη και εφευρετικη!


(οι κανονες ειναι οι εξης, εγω τους εφαρμοσα κατα προσεγγιση)
1. Προσθέτουμε το βραβείο στο ιστολόγιο 

2. Ευχαριστούμε το πρόσωπο που μας το χάρισε

3. Αναφέρουμε 7 πράγματα σχετικά με τον εαυτό μας

4. Αναφέρουμε τους κανόνες

5. Χαρίζουμε το βραβείο σε ακόμα επτά ιστολόγια

6. Ενημερώνουμε τα ιστολόγια με ένα σχόλιο για να μπορέσουν να το παραλάβουν

10 πραγματα που εμαθα φετος

1. Δεν εχει σημασια ποσα παιχνιδια εχει στο δωματιο, θα θελουν παντα να παιξουν με το ιδιο παιχνιδι την ιδια στιγμη, και θα πλακωθουν

2. Δεν εχει σημασια τι εχουν ορεξη να φανε, μολις θα δουν κατι στο πιατο σου θα θελουν να φανε το ιδιο με σενα

3.  Τη στιγμη που θα υπονοησεις την υπαρξη γλυκου στο σπιτι δεν υπαρχει επιστροφη

4. Τα παιδια εχουν gourmet αισθητηρια, αηδιες ολικης αλεσεως και αλλα φαγωσιμα που ειναι καλα για την υγεια τα φτυνουν

5. Τα παιδια γουσταρουν να φανε λαχανικα και φρουτα αμα τους φανει οτι εχει πλακα και δεν ειναι Μεσανατολικο ζητημα

6. Μεταξυ φαγητου και παιχνιδιου, τα παιδια θα διαλεξουν να παιξουν. Μπορουν να μεινουν νηστικα για να παιξουν. Τοσο πολυ

7. Οταν κανει ενα παιδι μια χαζομαρα, θελουν να την κανουν ολα

8. Η ιδεα οτι μπορουν να κανουν χαζομαρα ειναι μαγευτικη

9. Διχρονα και ανω, τα παιδια ΔΕΝ μπορουν να περιμενουν στην ουρα πανω απο 5 λεπτα

10. Τα οικογενειακα theme parks (ατελειωτη η λιστα στις χωρες της Δυτικης Ευρωπης, βλεπε συνδυασμος τεραστιας παιδικης χαρας-ζωων-παιχνιδιων-φαγητου-παρκου) ειναι η πιο εξοντωτικη και ακριβη απασχοληση που εφευρεθηκε ποτε. Παρολα αυτα θα πας σε ολα, τουλαχιστον μια φορα στο καθενα

Charts

Τα charts των μικρων για το 2011-2012

1. O τεμπελης δρακος και αλλες ιστοριες, ολος ο δισκος σε λουπα στο αυτοκινητο με top hit 'Το ελεφαντακι' του Φοιβου Δεληβορια
2. Η επιστροφη του τεμπελη δρακου, οπως και το προηγουμενο, μουσικη on the road
3. Hey Ho, lets go (Ramones)
4. Daddy Lolo  (Ganim's Asia Minors)
5. Happy Birthday to you/ Joeux Anniversaire (ολες τις ωρες και μερες, ασχετως γενεθλιων)
6. Old MacDonald had a farm 
7. Ενα ομορφο αμαξι με δυο αλογα (Γ.Μπιθικωτσης)
8. Τριγωνα Καλαντα (ολες τις ωρες και μερες, ασχετως Χριστουγεννων)
9. Bateau sur l'eau
10. Un petit canard au bord de l'eau
11. La vie d'un pirate  (Peter Pan)
12. Waka waka (This Time for Africa) (Shakira)
13. La patrouille des elephants (Το βιβλιο της Ζουγκλας)
14. Περνα περνα η μελισσα
15. Γυρω γυρω ολοι

για αγριες ωρες

Τις αγριες ωρες του μεσημεριου, τα καλοκαιρια, τις ωρες που τα τζιτζικια πλανταζουν στο τραγουδι, ο ηλιος λιωνει την ασφαλτο και το μυαλο σου ναρκωνεται και το μονο που θες ειναι μιαν αιωρα, δωστε μου μια αιωρα να κοιμηθω... αυτη την ωρα υπαρχει στην οικογενεια μας ενας που δε νυσταζει ποτε και δε κοιμαται ποτε (γιατι, γιατι, γιατι?). Αυτος ο καποιος ειναι ο μικρακης, ο οποιος χοροπηδαει ολο ενεργεια και ζωτικοτητα, με τρομερη ορεξη για δραση λες και μολις ξυπνησε φρεσκος φρεσκος και ταρακουναει οποιον σερνομενο ενηλικα βρισκεται στο δωματιο για να κανουν ΚΑΤΙ (ιδανικα θα ηθελε να σκαρφαλωσουμε σε δεντρα, να κρεμαστουμε αναποδα απο το ταβανι, να μεταμορφωθει το δωματιο σε καστρο και να γινουμε πολεμιστες, να γινουμε σουπερ ηρωες και να πεταμε στο σαλονι με φτερα και τετοια απλα πραγματα). Αλλα επειδη εγω δεν εχω πιει μαγικο φιλτρο και τα μαγια του καφε δεν επαρκουν κανουμε παιχνιδια πιο ταπεινα και απλα οπως τα κατωθι

Αλφαβητο με βοτσαλα 

(βαφω βοτσαλα + μαθαινω γραμματα δυο σε ενα, 

μετα φτιαχνω και λεξεις με τα βοτσαλα) 

photo by peekaboo

                                                                 Σπιτι απο χαρτονι
                (το χαρτονι ειναι ενα κουτι απο σωσιβιο γυρισμενο το μεσα εξω, βαψιμο με νερομπογιες)

photo by peekaboo

Συμβαινει τωρα στο σαλονι

Δε παλευεται σου λεω.  Οσο και να τα αγαπας τα μικρακια σου, το potty-training (για τους εκτος παιδικης ζωνης, ο ορος αναφερεται στο 'μαθαινουμε κακα-πιπι στο γιογιο και στη τουαλετα και βγαζουμε το παμπερς') ειναι απιστευτη αηδια. Σορρυ, αλλα ειναι.

Λερωμα παντου. Πατωματα, χαλια, σκαλες, ρουχα, παιχνιδια. Και ξανα. Και ξανα. Και πλυσιμο. Μεχρι να γινει το μεγαλο ΚΛΙΚ, οτι η αναφωνηση πρεπει να γινεται πριν και οχι μετα το ευτυχες γεγονος, το training ειναι της υπομονης.
Σε πρωτη φαση η αναφωνηση γινεται εν κινησει, 'συμβαινει τωρα στο σαλονι'.
Το κακομοιρο το μικρο παλευει να καταλαβει τι διαολο πρεπει να κανει, τι ειναι αυτο το γνωριμο που συμβαινει στη περιοχη του παχεος εντερου και γιατι η μαμα λεει 'τρεχα τρεχα παμε στο γιογιοοοοοοοοοοο'. Οοο! Τι ειναι αυτο στο πατωμα?  'Μπισκοτο! (ετσι αποφαινεται καθε φορα).
Και ξανα μπουγαδα και καθαρισμα.
Αηδια, ασε
Υπομονη, ολοι μαθαμε καποια στιγμη, σωστα? Ξερεις εσυ κανεναν δεκαπεντε χρονων να τα κανει πανω του, οχι, οποτε...

Υπαρχουν οι εξης στρατηγικες σε περιπτωση που τα πραγματα ζοριζουν πολυ
1.δωροδοκια  - αμα κανεις κακα στο γιογιο, θα φας σοκολατα
2. peer pressure - κοιτα τι κανουν οι αλλοι, κανε το κι εσυ
3. γυμνισμος - τρεχεις ολη μερα γυμνος, οταν σου ερχεται σε βαζω στο γιογιο
4. επαναληψη - σε βαζω στο γιογιο καθε μια ωρα να δουμε τι θα γινει
5. στερηση - μας τελειωσαν τα παμπερς, σορρυ
5. συνδυασμος ολων των παραπανω

Η επιστροφη

Η προηγουμενη Δευτερα ηταν η πιο δυσκολη Δευτερα και πρωτη μερα επιστροφης απο διακοπες που υπαρχει.

Ενα πραγμα ειναι που περασαμε απο τον ωραιο καιρο, τη θαλασσα τυρκουαζ με τον ηλιο τον ηλιατορα και τη σαγιοναρα, στη μουνταδα, το μακρυμανικο πανωφορι και ομπρελα στη τσαντα, θα βρεξει-δε θα βρεξει, τι θα γινει πια με αυτο το συννεφο. 
Ενα πραγμα ειναι η ανωμαλη προσγειωση απο το 'δε-κανω-τιποτα-δε-σκεφτομαι-τιποτα-η ζωη μου ειναι η θαλασσα-φαι-υπνος-παιδια' στο 'γραφειο-σπιτι-σουπερ μαρκετ-λογαριασμοι και εξηντα πεντε δουλειες' καθημερινα. Σωριαστηκαμε στο πατωμα απο τη κουραση, το μυαλο μας δε μπορουσε να δουλεψει, καναμε πανω απο μια εβδομαδα να συνελθουμε. Ψαχναμε μανιασμενα να φυγουμε εκδρομη το πρωτο σαβατοκυριακο, να ξεφυγουμε απο το κακο που μας βρηκε που λεγεται επιστροφη, να σπρωξουμε λιγο ακομα το καλοκαιρι. Ο καιρος δε μας εκανε τη χαρη. Οποτε κατσε σπιτι, βαλε πλυντηριΑ, και κανε αναδιοργανωση της ντουλαπας, με τη χειμερινη κολλεξιον πλεον (ελεος).

Και ενα τριτο, το πιο δυσκολο, ειναι να αποχωριστεις τα μικρα το πρωινο της Δευτερας και να τα πας στο δικο τους προγραμμα, διοτι η μαμα και ο μπαμπας πρεπει να γυρισουν στο γραφειο. Ο καθεις μας πηρε απο ενα, εγω πηρα τον μικρο και τον πηγα σε ενα stage που θα εκανε καθε μερα για δυο εβδομαδες, ο μπαμπας πηρε το μικρακι και το πηγε στο σταθμο. Δραμα. Ο μικρος πατησε τα κλαματα, γαντζωθηκε πανω μου με χερια και ποδια σα μαιμου και δε κουναγε. Εκατσα αρκετη ωρα, περιμενα, τα ειπαμε, γνωρισαμε τις δασκαλες και τα αλλα παιδια, μετα μου ειπε 'τωρα φυγε μαμα' και σωπασε αλλα δε κρατηθηκε. Τον εβλεπες οτι παλευε να κανει τον δυνατο. Μεγαλυτερο κλαμα. Ξαναεκατσα. 'Δε θελω να φυγεις, θελω να κατσεις μαζι μου'. Εκατσα κι αλλο, τα ειπαμε ξανα. Αγκαλια ολη την ωρα. 'Μαμα, γεια σου τωρα', με χαιρετησε με φατσα που μονο γεια σου δεν ελεγε. Σιγα σιγα εν τελει αναχωρησα για το γραφειο, καρδια φιογκος και ενα καρο ενοχες με κεφαλαια γραμματα. Πηγα να τον παρω το απογευμα, με περιμενε με το ιδιο θλιμμενο υφος που τον αφησα. Κι αλλες ενοχες. Ο αλλος αποχωρισμος εκτυλιχθηκε παρομοια. Το μικρακι γαντζωθηκε στο μπαμπα και εκλαιγε γοερα. 'Μπαμπα δε θελω δε θελω' ελεγε, 'Μαζι, μαζι'. Ειχε κρυψει το κεφαλι του στον ωμο του μπαμπα για να μη βλεπει τον εξω κοσμο, να κρατησει το μπαμπα εκει.
Οταν πηγα να τον παρω το απογευμα μαζι με τον αδερφο του, το χαμογελο του εφτανε πισω απο τα αυτια. Τσακιστηκε να ερθει τρεχοντας στη πορτα και μας κοιταζε και τους δυο εκστασιασμενος και ανακουφισμενος.

Τωρα που περασαν οι μερες οι πρωινες αναχωρησεις ειναι ευκολες και τα μικρα κελαηδανε για το τι ωραια που περνανε. Αλλα οι ενοχες, ενοχες. Οτι πρεπει για να σου τσακισουν το ηθικο. Οποτε ονειρευομαστε ενα κοσμο οπου δεν εχουμε αναγκη να δουλευουμε και ειμαστε με τα παιδια μας ολη μερα και παιζουμε μαζι στη θαλασσα. Και τρωμε και παγωτο.Με αυτη την ελπιδα ζουμε

αποριες

Μαμααααα?
Παυση
Ναι ?
Ειδα ενα αυτοκινητο που παει προς τα επανω
Ναι?
Γιατι παει προς τα επανω αυτο το αυτοκινητο?
Γιατι εκει θελει να παει ο κυριος
Γιατι θελει να παει εκει μαμα?
Δε ξερω, γιατι μπορει να εχει μια δουλεια
Τι δουλεια?
Δε ξερω αγαπη μου, μπορει ας πουμε να ειναι εκει το σπιτι του, η να παει στη δουλεια του
Και γιατι παει ο δρομος απο εκει?
Εεε...(βοηθεια καποιος?) εεε, γιατι σκεφτηκαν και εφτιαξαν και ενα δρομο να πηγαινει προς τα εκει
Ποιοι εφτιαξαν το δρομο, οι μαστορες?
Ναι
Και γιατι το σκεφτηκαν να κανουν ετσι το δρομο? Ειναι μεγαλος ο δρομος μαμα?
Οχι ειναι μικρος δρομακος
Μαμα γιατι ειναι μικρος ο δρομος?
Γιατι δεν ειναι πολυ μεγαλος
Και γιατι δεν τον εκαναν μεγαλο μαμα?

Ζωη να εχει το καμαρι μου, ρωταει να μαθαινει. Θα καει ο εγκεφαλος μου

Μπαμπα που παμε

Οδικως στο δρομο για τη Χωρα, σουρουπο στο νησι. Το μικρακι μαθαινει να αρθρωνει ερωτησεις

Μπαμπα που παμε?
Στο θεατρο
Μπαμπα που παμε ?
Στο θεατρο, αγαπη μου
(Μικρος παρεμβαινει με σχολιο)

Μπαμπα που παμε?
Παμε στο θεατρο, αγαπη μου

(Ανταλλαγη δυο προτασεων μαμας-μπαμπα)

Μπαμπα που παμε?
Στο θεατροοοο
Μαμα που παμε?
Στο θεατρο παμε, αγαπη μου

(Μικρος κανει μια ερωτηση, μαμα απανταει)

Μπαμπα που παμε?
Στο θεατροοο
Μαμα που παμε?
Στο θεατροοο
Απανταει και ο μικρος - στο θεατροοοο
Μαμα που παμε?
 ...
Μπαμπα που παμε?
...
Μπαμπα που παμε?
Στο θεατρο αγαπη μου, στο θεατρο

25 λεπτα δρομος. Η απορια σταματησε στο παρκαρισμα

fast forward

Χαζευω τα εφηβακια
Με το μαλλι ανακατο, τη σαγιοναρα φλαπα φλαπα και ποδια που σερνονται με βαρεμαρα, χαρουμενα τ-σερτ, φατσα μπλαζε, γυαλι ο,τι πιο χοτ. Λενε χοντραδες και γελανε, κοιταζονται με νοημα και λενε τα μισα (τα αλλα μισα ειναι κωδικοποιημενα). Κοιμουνται μεχρι το μεσημερι, διακοπες. Τσιγαρακι στο παρκο, τα κοριτσια βιαζονται να φαινονται τριαντα, τα αγορια δε βιαζονται γενικα. Κοιτουν με ματι στραβο πολλα και με ματι αισιοδοξο τα υπολοιπα. Η μουσικη παντου, και παντα. Η ζωη ειναι πανεμορφη και ατελειωτη.

Δεν ειναι μακρια απο αυτο ο τετραχρονος και ο διχρονος. Θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειναι εκει. Εκει που θα μας βαριουνται. Και εμεις θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειμαστε οι βαρετοι σαρανταπεντε και πενηντα. Πολυ μακρια απο τη ζωη πανεμορφη και ατελειωτη. Ουτε νεα κορμια, ουτε νεα μυαλα.
Με πιανει πανικος. Θλιψη. Ο χρονος τρεχει πιο γρηγορα απο οτι μπορω να παρακολουθησω. Ειμαστε αυτο που θελουμε να ειμαστε σα γονεις, σαν ανθρωποι? Δε παιζει να κανεις λαθη, γιατι δεν εχει rewind για να τα διορθωσεις.  
Παω να κανω ενα καφε. One step at a time.

The Acropolis

Λεμε ιστορια για ενα τουριστα που ερχεται στην Ελλαδα.

- ... Και που λες, μετα το νησι, πηρε το πλοιο και γυρισε στην Αθηνα. Και ειπε, παω να δω την Ακροπολη. Θυμασαι τι ειναι η Ακροπολη? 

- Ναι ειναι το σπιτι των ελεφαντων 

- Γιατι των ελεφαντων? 

- Μα γιατι παλια παλια παλιαααα οι ανθρωποι ανεβαιναν επανω στους ελεφαντες, και η Ακροπολη ηταν το σπιτι τους. 

- Δεν ηταν σπιτι αγαπη μου, ηταν ναος, για τους ανθρωπους

- Οχι ηταν σπιτι των ελεφαντων

- Και εμπαιναν μεσα και οι ανθρωποι? 

- Οχι, μονο οι ελεφαντες εμπαιναν μεσα

- Εισαι σιγουρος? Εγω νομιζω οτι εμπαιναν μεσα οι ανθρωποι

- Οχι σου λεω, ηταν για ελεφαντες, αλλα παλια παλια παλιαααα

Το γεγονος οτι η μαμα τυχαινει να εχει πτυχιο Ιστοριας-Αρχαιολογιας αποδεικνυεται εντελως αχρηστο, και παρακαλω να αποσιωπηθει, προς αποφυγην διασυρμου. 

Λες να ειναι Ινδουιστης? 

Σουπερ ηρωες

Σε βαφτιση

- Μαμαααα, τι ειναι αυτος εδω στο τοιχο που ειναι πανω στο αλογο?
- Αυτος ειναι ο Αγιος Γεωργιος που σκοτωνει το Δρακο
- Γιατι σκοτωνει το Δρακο?
- Γιατι ειναι αγιος, δηλαδη σουπερ ηρωας
- Χα! Σουπερ ηρωας! Και αυτος εδω διπλα, κι αυτος σουπερ ηρωας ειναι, που ειναι πανω σε αλογο και αυτος?
- Ναι, αυτος ειναι ο Αγιος Δημητριος
- Και σκοτωνει εναν κακο?
- Ναι
- Αλλα, αλλα αυτος εδω διπλα που εχει ασπρα μουσια δεν ειναι σουπερ ηρωας αυτος, δε σκοτωνει κανενα, ουτε ειναι πανω σε αλογο
- Για να δω τι λεει - α, αυτος ειναι ο Αγιος Αντωνιος, ειναι γερακος και σοφος
- Αντωνιος? Δηλαδη σα τον Αντωνη Σαμαρα

Ετων Ντυο

Ειμαι ντυο. Ντυο, ντυο!!Το ξερω πολυ καλα γιατι πριν λιγες μερες η μαμα και ο μπαμπας μου αρχισαν να με ρωτανε συνεχεια, ποοοοσο εισαι αγαπη μουυυυ? Και εγω να λεω ντυο, και αυτοι να γελανε και να κανουν παλαμακια και μπραβο, και φτου και απο την αρχη. Οποτε προφανως προκειται για κατι σπουδαιο.

Δεν ηξερα στην αρχη τι τους επιασε, αλλα μετα καταλαβα. Ηταν αυτο που λεμε χαπα μπεμπε του γιου και ζαγιες ανιβερσερ, αυτο που σου φερνουν μια τουρτα με κερακια και τα φυσας και τα φυσας και ολοι χειροκροτανε και εχει και μπαλονια. Και φωτογραφιες. Εγω εσβησα κερακια τρεις φορες, μια στο σπιτι στις 26, μια στο σταθμο, και μια στο σπιτι τη Κυριακη στο παρτυ μου, που ηρθαν τα φιλαρακια μου να παιξουμε και μου εφεραν ολοι δωρα και μου εκαναν αγκαλιες και φιλια οι μαμαδες και μπαμπαδες τους και ημουν βασιλιας. Τι ωραια που ηταν. Ο αδερφος μου ελεγε οτι ειναι τεσσαρων, γιατι ειναι πιο μεγαλος και δυνατος και κανει κολπα σπουδαια και λεει διαφορα περιπλοκα που θελω και εγω να τα πω, ειναι θεος ο αδερφος μου. Ετσι θα γινω. Τους το δειχνω ολους, η μαμα λεει οτι ειμαι κωμωδιουλα, και ο μπαμπας λεει οτι ειμαι ενας μικρος παπαγαλος και με κοιτανε και σταζουνε μελι. Εγω ξερω οτι ειμαι Ντυο και δε με κραταει τιποτα πλεον. The world is not enough

Το μυαλο μου

Μπαμπα  - χανω το μυαλο μου

Γιατι χανεις το μυαλο σου?

Απο τις πολλες ιδεες

Μηπως να τις πουμε μια μια, να τις ακουσουμε ολες?

Μμμ, για να σκεφτω, ειναι δυσκολο,  οουφ απο που να αρχισω

Κοινωνια πολιτων

Περιμενω στο φαναρι. Μπροστα μου μια ταξη, 5-6 χρονων, περνανε τη διαβαση πιασμενα χερι χερι ανα δυο, μια δασκαλα μπροστα δειχνει το δρομο και μια πισω κλεινει τη πομπη. Στη κορυφη της πομπης ενα απο τα παιδια με το φωσφοριζε γιλεκο και σημαιακι στο χερι κανει τον οδηγο. Σοβαρος σοβαρος, το προσωπακι του συγκεντρωμενο και φωτισμενο, βλεπεις οτι το εχει παρει πολυ σοβαρα το ρολο. Αισθανεται σπουδαιος, εχει φουσκωσει απο περηφανια, σημερα ειναι ο σταρ της ταξης.

Οταν εγω πηγαινα σχολειο στην Αθηνα το '80 και '90 δε θυμαμαι ποτε να αναλαμβαναμε ρολους εξυπηρετησης της ομαδας. Τα παιδια συναγωνιζονταν για να ξεχωρισουν σε αλλα πραγματα. Καταρχην, και προφανως, στα μαθηματα Και ποιος θα ειναι απουσιολογος (να κρατας λογαριασμο των απουσιων των αλλων, τι τιμη και χαρα, τι ενδιαφερον, ποσο δημοφιλες με τους φιλους σου). Τις σχολικες γιορτες - τραγουδια, ποιηματα και παραστασεις -  τις παρελασεις, ποιος θα ειναι σημαιοφορος και παραστατης και ποιος ψηλος θα ειναι μπροστα με το γαντι (μα πως το λενε αυτο και δε το θυμαμαι), αν θα εισαι στη πρωτη η δευτερη σειρα. Τις καλλιτεχνικες εκδηλωσεις, για να ξεδιπλωθουν τα ταλεντα στις τεχνες. Τα αθληματα. Τα πενταμελη συμβουλια, εκλογες στη ταξη για να προπονηθουμε στη πολιτικη. Τις καταληψεις, οπου αναδεικνυονταν οι πιο επαναστατες απο ολους.

Συμπερασμα, μπορεις να ξεχωρισεις στον αθλητισμο και στη τεχνη, μπορεις να αναδειχθεις οντας ο πιο διαβαστερος, ο πιο ψηλος και πιο καμαρωτος, ο πιο μαγκας και δημοφιλης. Δε θυμαμαι τιποτα που να αναδεικνυει τον υπεθυνο προς τους αλλους, αυτον που βοηθαει αλλους εθελοντικα, που βαζει το προσωπικο του χρονο για χαρη της ομαδας. Διπλα μας βρισκοταν ενα σχολειο για παιδια με ειδικες αναγκες. Πως ειναι δυνατον να μη τους ειδαμε και να μη μας ειδαν ΠΟΤΕ? Μια επισκεψη, μια κοινη δραστηριοτητα, εθελοντικες ασχολιες για να περασουμε χρονο μαζι.

Και υστερα αναρωτιομαστε γιατι κοιτανε ολοι την παρτη τους, γιατι δεν υπαρχει κοινωνια αληθινων πολιτων που υπευθυνα και αυθορμητα βοηθουν το συνολο, που δε θα κανουν μονο και μονο γιατι τους βολευει αλλα που θα βλαψει τους αλλους.

Αμ, αυτα ξεκινανε απο το νηπιαγωγειο

4

Ειναι τεσσαρων ο μικρακης! Σημερα τα εκλεισε. Μεγαλωσε πολυ, πιο γρηγορα απο οσο προλαβαινω να καταλαβω. Τα ποδια και τα χερια μακρυναν, το προσωπακι λεπτυνε (αν και τα μαγουλα ειναι ακομα φουσκωτα). Λεει συνεχεια διαφορα εξυπνα, ψαχνει μηχανολογικες και αλλες θεμελιωδεις σχεσεις αιτιας αιτιατου απο το πρωι μεχρι το βραδυ. Γκρινιαζει, φωναζει, συνεργαζεται, βοηθαει, ζηλευει, πληγωνεται, κανει πλακες, προστατευει τον αδερφο του. Ειναι ανεξαρτητος αλλα γαντζωνεται στην αγκαλια. Ειναι αεικινητος, του φευγουν χερια και ποδια με δυναμη σε ολες τις κατευθυνσεις. Ποτε δεν ειχα τοσες μελανιες. Πανω στο τσακιρ κεφι μου χωνει κατα λαθος μια μπουνια στο ματι και δυο κλωτσιες στο καλαμι. Και χαμογελαει ολο ευτυχια, ουτε που το πηρε ειδηση. Εχει φιλους στο σχολειο, εχει ιστοριες στα βιβλια και στο κεφαλι του που τις ζει μεσα του μερα νυχτα. Μιλαει για τους κακους, τους λυκους, τους δρακους, τα φαντασματα, τα αεροπλανα και τα αγωνιστικα. Λεμε τις ατακες απο ταινιες και βιβλια. ΠΛεει μεσα στο κοσμο του παιχνιδιου, τη νυχτα βλεπει ονειρα και αν ειναι ασχημα τρεχει στο κρεβατι μας. Ειναι απιστευτα περηφανος που ειναι τεσσαρων, το λεει σε ολους, φιλους, γνωστους, αγνωστους στο σουπερ μαρκετ. Ειναι σα να εφτασε σε ηλικια σταθμο, λες και τωρα αρχιζει να ειναι παιδι. Πηγαμε στη σχολικη γιορτη, το μικρο μου με τη ταξη του χορεψαν ολα μαζι στη παρασταση. Ηταν εκει, τρακαρισμενο και ενθουσιασμενο, πιασμενο με τα αλλα απο το χερακι, κοιταζε συνεχεια να δει αν ειμαι στους θεατες και αν τον βλεπω, τον χαιρετουσα και μου χαμογελουσε σιγουρεμενο. Εστριβα στο πλαι το κεφαλι να μη δει οτι ετρεχαν τα δακρυα και ειχα πλανταξει στο κλαμα απο τη συγκινηση, γραφικη εντελως, τοσο προβλεψιμη. Οπως η δικη μου μαμα πριν 30 χρονια - και παντα θυμαμαι αναρωτιομουν γιατι δακρυζε. Τον εβλεπα να χορευει στη παρασταση και λεω - μεγαλωσε

English post - long due

A post in English, to make this blog for once transparent to my non-Greek speaking friends; I made the choice back in 2008 that I would be blogging in Greek, it was sort of coming more naturally, but I have been playing with the idea since to switch to English, or occasionally write posts in English or... so here is one, a snapshot of my little blogging life

I am a working mum. Which consists of two notions put together, 'working' and 'mum'. Not necessarily contradictory. In fact, this sounds entirely normal in the mum sphere, but it sounds like a hell of a nightmare to the world OUT THERE that has no kids. It sounded like this to me too, back then in the B.C.(Before Children) age. And yes, it was difficult in the beginning, when number One arrived. Logistics. Stress. No sleep. Fever. Logistics. Meetings. Deadlines. Logistics. Then number Two came along. Double that. But you get the hang of it and, before you know it, you have a routine there that fits everything, you build tolerance and you push your fatigue limits to the maximum.'Tired' today equals to 'lying breathless on the floor and need to be taken to hospital' at B.C.age. Yep, you develop superpowers.Sounds amazing actually.

Speed is another thing.If you want to squeeze a working day, family logistics and meaningful play time in 24 hours, you've got to go fast. So fast as if you are being chased. This is something you also learn very quickly, mainly because you've got no choice.Deadlines need to be met.Kids need to be fed.Clothes need to be clean.School and nursery have closing times, you can not negotiate that. Run. But then you also go slow when you read a bedtime book or chill out on the floor with the kids tickling you; and that feels better than yoga.

We don't have a nanny and we don't feel like having one. We don't have grandparents around, they do come and visit us often, but they are not regular childminders. We are conscious of our choice and its consequences, the fact that we rarely go out, and that we have a tiring life. But we love it. Our kids go to school and nursery, and if all we get to see them during the week is between 6-9pm, we 'd better make the most of it.

But still, a friend asked the other day, what is so amazing about having kids? You think you will miss clubbing on Saturday night? Wait, I tell you what. You will enter a different universe you had no idea it existed. You have no idea what you are missing. You go through a huge emotional shake and you come out of it realising that there is much more out there that matters apart from your enormous Ego. Back in BC it was all about your moods, your relationships, your hobbies, your very important self. It was small things that all had to be big. But now, there are real people that matter and need you and you learn to take care of them with amazing devotion, putting your petty selfishness to the side. You do other things, that your usual self would not do, but you find lots of fun in them. All that, I thing, is very healthy.

And then there is the one and only, unconditional, warm and true love that you give and receive, a place you did not know that existed in your and your partners' heart. You find it here. This is the universe I am talking about

παιδικα δικαιωματα

Μια εξαιρετικη πρωτοβουλια,ενας φορεας που λειτουργει απο το 2003 και υπερασπιζεται τα δικαιωματα των παιδιων, οπου μπορουν να απευθυνθουν τα ιδια τα παιδια η οι οικογενειες τους με απολυτη εχεμυθεια αν πιστευουν οτι τα δικαιωματα τους παραβιαζονται. Ο Συνηγορος του Παιδιου μπορει να φερει σε επαφη με αρμοδιους φορεις, να ενημερωσει, ακομα και να παρεμβει αν χρειαστει.

Τα παιδια δεν ειναι απλα χαριτωμενα ανθρωπακια, εχουν δικαιωματα και οι ενηλικες εχουμε υποχρεωσεις απεναντι τους - οχι μονο απεναντι στα δικα μας λατρεμενα καμαρια, αλλα απεναντι σε καθε παιδι.

Παραθετω μερικα απο τα δικαιωματα που ειναι ισως λιγοτερο γνωστα, αφορουν τη καθημερινοτητα μας, αλλα που ενδεχομενως να μη γινονται παντα σεβαστα..

Κανείς δεν μπορεί να επεμβαίνει αυθαίρετα στην ιδιωτική ζωή των παιδιών, στην οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία τους, ούτε να προσβάλλει την τιμή και την υπόληψή τους.

Τα παιδιά έχουν δικαίωμα πρόσβασης στα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, ηλεκτρονικά μέσα) αλλά πρέπει και να προστατεύονται από τις αρνητικές επιδράσεις τους.

Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες έχουν δικαίωμα στη δωρεάν ειδική φροντίδα, εκπαίδευση και επιμόρφωση, ώστε να απολαμβάνουν ισότιμη και αξιοπρεπή ζωή.

Τα παιδιά που προέρχονται από ξένη χώρα έχουν δικαίωμα φροντίδας και προστασίας.

Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητές τους. Το κράτος πρέπει να παίρνει μέτρα ώστε τα παιδιά να γράφονται και να μη διακόπτουν στο σχολείο, να αναπτύσσουν τις ικανότητες και την προσωπικότητά τους. Τα πειθαρχικά μέτρα δεν πρέπει να προσβάλλουν την αξιοπρέπεια των μαθητών.

Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην ανάπαυση, στο παιχνίδι και την ψυχαγωγία.

Ολοκληρη η συμβαση των δικαιωματων του παιδιου εδω

Ομφαλοσκοπηση

Θα με μισησει οποιος με διαβαζει ηδη, και οποιος προσγειωθηκε εδω για πρωτη φορα θα με μισησει επισης.

Τα μαμαδομπλογκ φυτρωνουν σα τα μανιταρια, τα μαμαδοforum εξαπλωνονται σαν επιδημια. Τη σημερον ημερα εννια στις δεκα μαμαδες με στοιχειωδη αντιληψη του ιντερνετ εξπλορερ νιωθουν οτι οφειλουν να εχουν ενα πανο που να το διαβαζει ο πλανητης ολος και να γραφουν για το πως ακριβως γεννησαν,λεπτο προς λεπτο,τις αλλαξιες,τα φαγια,τις αρρωστιες,τα κλαματα και τα κατορθωματα (ο αναμαρτητος πρωτος τον λιθον βαλλετω, μη παρεξηγουμεθα). Ειναι οπως το σλινγκ. Οπως τα βιολογικα φαγητα. Ειναι must, αν θες να θεωρησαι κουλ και συγχρονη μαμα. Επισης ειναι Η ΠΗΓΗ πληροφορησης. Τυφλα να εχουν οι γιατροι, οτι θες να μαθεις θα το ρωτησεις στα forum. Ολες οι μπλογκινες αναρτουν ιατρικα γιατροσοφια και αρθρα με περισση επιμελεια. Μια τεραστια γειτονια, οπου οι σημερινες μαμαδες απλωνουν μαζι τη μπουγαδα (βλεπε βγαζω τα απλυτα μου στη φορα) και λενε ολα αυτα τα οποια ο λοιπος πληθυσμος κοροιδευει ως κλισε (ναι, ακομα και εσυ πριν γινεις μαμα τα κοροιδευες). Αντι να καθονται στη πεζουλα διπλα στο βασιλικο και να πλεκουν, καθονται στο καναπε η στο γραφειο (εγω, τωρα) και ποσταρουν. Και με IPhone αμα λαχει.Μερικες πιο συγκρατημενα, αλλες με φορα, ολα τα προσωπικα χυμα στη μουρη σου.

Η θεματικη κυριαρχειται απο α) τη ΓΛΥΚΟΥΛΙΑΣΗ και β)την ΩΔΗ ΣΤΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ. Απο τις πιο ταλαντουχες συγγραφικα μεχρι τις πιο πεζες, ολες μα ολες οι μαμαδες το φερνουν γυρω τριγυρω απο αυτες τις δυο τασεις, εναλλαξ, συγχρονως η μονοθεματικα.
Ας πουμε οτι τη γλυκουλιαση την κατανοεις και τη χωνευεις πιο ευκολα, καθοτι προκειται για a priori γλυκα και τρυφερα ανθρωπακια που γεννουν αντιστοιχα συναισθηματα και γραφουν ωραια στη καμερα. Και εν τελει ειναι ευχαριστo.

Αλλα την ωδη στη ταλαιπωρια πια? Ποσα και ποσα ποστ που μιλανε για λερωμενες μπλουζες και σεντονια με πιπι, για κλαματα στο θηλασμο, για μαυρους κυκλους στα ματια, για μεταμορφωση της πρωην γυριστρας λαμπερης γυναικας η καταξιωμενης career woman σε σερνομενο υποκειμενο, για υπαρξιακα 'ποια ειμαι' να τα σκισω τα πτυχια μου, οτι τα βρισκω σκουρα, ειναι δυκολο,το αγαπαω τοσο το μωρακι μου αλλα ειμαι ενα ρακος, και θα το βροντοφωναξω για να λαμψει η αληθεια, γιατι προφανως ολες οι μαμαδες αυτο νιωθουν αλλα δε τολμουν να το πουν?

Οχι, δεν ειναι ετσι, σορρυ. Και θυμωνω καθε φορα που βλεπω (αλλο) ενα τετοιο ποστ.
Μηπως να χωνεψουμε οτι το επαγγελμα μαμα ανηκει στα βαρεα και ανθυγιεινα, και να παμε λιγο παρακατω? Oτι ζεις σε πιο αντιξοες συνθηκες, με λιγοτερο εγωκεντρικη θεωρηση. Αλλα βγαινεις επιτελους απο το τουνελ και προχωρας μπροστα. Get your act together, που λενε ευστοχα και οι Αγγλοι και δε μπορω ακριβως να το μεταφρασω. Ενηλικιωση.
Ψυχραιμια.
Μπας και οι γιαγιαδες ηταν ελαφρως πιο ψυχραιμες? Στο κατω κατω εκαναν παιδια μεσα σε πολεμους και πεινες, και το τελευταιο τους προβλημα, πιστεψε με, ηταν αν ειχαν καιρο για τον λαμπερο εαυτο τους.

ΥΓ. Επισης μια τριτη ταση των μαμαδων μπλογκερς ειναι η υπεροψια (ο αναμαρτητος πρωτος τον λιθον βαλλετω)

Μπραβο της

Ιταλιδα ευρωβουλευτης σε συνεδριαση του της ολομελειας του Κοινοβουλιου στο Στρασβουργο με το νεογεννητο μωρο της στο σλινγκ.

Μπραβο για το θαρρος σου, μακαρι και αλλες να ακολουθουσαν το παραδειγμα

Τωρα

Βαφεσαι - μεικ απ, κονσιλερ, μασκαρα, σκιες, ρουζ - σε 90 δευτερα
Διπλωνεις τα πλυμενα ρουχα ενω παραλληλα παιζεις παζλ στο πατωμα
Απαντας σε εμαιλ δουλειας ενω μαγειρευεις
Κανεις μπανιο και στεγνωνεις τα μαλλια σου στις 23:50
Κανεις επαγγελματικο τηλεφωνημα ενω ο μικρος κλαιει και φωναζει στο εναμισι μετρο διπλα σου
Ετοιμαζεις βαλιτσες για οικογενειακο ταξιδι μετα τις 22:00, ολο το βιος να χωρεσει σε δυο βαλιτσες. Παιρνεις τρεις μπλουζες για σενα, και πολλες ειναι.
Δε φτανεις παντα στο meeting στην ωρα σου, αλλα εν τελει η δουλεια γινεται
Πιο πολλη δουλεια, πιο πολλα deadlines, παντα ο ιδιος χρονος για να τα τελειωσεις. τρεξιμο
Δεν υπαρχει ποτε το ενα εξτρα δευτερολεπτο για να φτασεις στο σημειο να ολοκληρωσεις αυτο που θες να σκεφτεις, η να πεις.
Δε γινεται να βαρεθεις ποτε, γιατι δε προλαβαινεις.

Ναι,τσακιζεσαι στη κουραση. Ναι, δεν ειναι οπως παλια. Αλλα το ξερουμε αυτο.
Και ξερεις γιατι δεν ειναι οπως παλια? Οχι γιατι δεν εχεις 15 ολοκληρα λεπτα για να βαφτεις. Αλλα γιατι στο μπανιο, διπλα στα ποδια σου, μπουσουλαει ενας ανθρωπακος με τεραστια φουσκωτα μαγουλα και μεγαλα ματια που απλωνει τα στρουμπουλα χερακια του και λεει 'αγκαλια'. Γιατι για αυτη την αγκαλια ζει, και εκεινη τη στιγμη εισαι τα παντα για αυτον. Γιατι υπαρχει ενας αλλος ανθρωπακος που σφιγγει το μπαμπα στην αγκαλια του και φοβαται μη ερθουν οι κακοι τη νυχτα και θελει να του πει ομορφα πραγματα ο μπαμπακας του για να ισορροπησει ο μικρος του κοσμος.

Και αυτο ειναι το πανεμορφο Τωρα σου.

Τη φετινη χρονια, τερμα η γκρινια. Τερμα τα κουραστηκα, κουραζομαι, τρεχω και δε φτανω. Θα τα βγαλουμε απο το λεξιλογιο μας. Τη φετινη χρονια θα φχαριστηθουμε τη παιδικη μας ζωη μεχρι τελικης πτωσεως. Γιατι το αξιζει