4

Ειναι τεσσαρων ο μικρακης! Σημερα τα εκλεισε. Μεγαλωσε πολυ, πιο γρηγορα απο οσο προλαβαινω να καταλαβω. Τα ποδια και τα χερια μακρυναν, το προσωπακι λεπτυνε (αν και τα μαγουλα ειναι ακομα φουσκωτα). Λεει συνεχεια διαφορα εξυπνα, ψαχνει μηχανολογικες και αλλες θεμελιωδεις σχεσεις αιτιας αιτιατου απο το πρωι μεχρι το βραδυ. Γκρινιαζει, φωναζει, συνεργαζεται, βοηθαει, ζηλευει, πληγωνεται, κανει πλακες, προστατευει τον αδερφο του. Ειναι ανεξαρτητος αλλα γαντζωνεται στην αγκαλια. Ειναι αεικινητος, του φευγουν χερια και ποδια με δυναμη σε ολες τις κατευθυνσεις. Ποτε δεν ειχα τοσες μελανιες. Πανω στο τσακιρ κεφι μου χωνει κατα λαθος μια μπουνια στο ματι και δυο κλωτσιες στο καλαμι. Και χαμογελαει ολο ευτυχια, ουτε που το πηρε ειδηση. Εχει φιλους στο σχολειο, εχει ιστοριες στα βιβλια και στο κεφαλι του που τις ζει μεσα του μερα νυχτα. Μιλαει για τους κακους, τους λυκους, τους δρακους, τα φαντασματα, τα αεροπλανα και τα αγωνιστικα. Λεμε τις ατακες απο ταινιες και βιβλια. ΠΛεει μεσα στο κοσμο του παιχνιδιου, τη νυχτα βλεπει ονειρα και αν ειναι ασχημα τρεχει στο κρεβατι μας. Ειναι απιστευτα περηφανος που ειναι τεσσαρων, το λεει σε ολους, φιλους, γνωστους, αγνωστους στο σουπερ μαρκετ. Ειναι σα να εφτασε σε ηλικια σταθμο, λες και τωρα αρχιζει να ειναι παιδι. Πηγαμε στη σχολικη γιορτη, το μικρο μου με τη ταξη του χορεψαν ολα μαζι στη παρασταση. Ηταν εκει, τρακαρισμενο και ενθουσιασμενο, πιασμενο με τα αλλα απο το χερακι, κοιταζε συνεχεια να δει αν ειμαι στους θεατες και αν τον βλεπω, τον χαιρετουσα και μου χαμογελουσε σιγουρεμενο. Εστριβα στο πλαι το κεφαλι να μη δει οτι ετρεχαν τα δακρυα και ειχα πλανταξει στο κλαμα απο τη συγκινηση, γραφικη εντελως, τοσο προβλεψιμη. Οπως η δικη μου μαμα πριν 30 χρονια - και παντα θυμαμαι αναρωτιομουν γιατι δακρυζε. Τον εβλεπα να χορευει στη παρασταση και λεω - μεγαλωσε