Ομφαλοσκοπηση

Θα με μισησει οποιος με διαβαζει ηδη, και οποιος προσγειωθηκε εδω για πρωτη φορα θα με μισησει επισης.

Τα μαμαδομπλογκ φυτρωνουν σα τα μανιταρια, τα μαμαδοforum εξαπλωνονται σαν επιδημια. Τη σημερον ημερα εννια στις δεκα μαμαδες με στοιχειωδη αντιληψη του ιντερνετ εξπλορερ νιωθουν οτι οφειλουν να εχουν ενα πανο που να το διαβαζει ο πλανητης ολος και να γραφουν για το πως ακριβως γεννησαν,λεπτο προς λεπτο,τις αλλαξιες,τα φαγια,τις αρρωστιες,τα κλαματα και τα κατορθωματα (ο αναμαρτητος πρωτος τον λιθον βαλλετω, μη παρεξηγουμεθα). Ειναι οπως το σλινγκ. Οπως τα βιολογικα φαγητα. Ειναι must, αν θες να θεωρησαι κουλ και συγχρονη μαμα. Επισης ειναι Η ΠΗΓΗ πληροφορησης. Τυφλα να εχουν οι γιατροι, οτι θες να μαθεις θα το ρωτησεις στα forum. Ολες οι μπλογκινες αναρτουν ιατρικα γιατροσοφια και αρθρα με περισση επιμελεια. Μια τεραστια γειτονια, οπου οι σημερινες μαμαδες απλωνουν μαζι τη μπουγαδα (βλεπε βγαζω τα απλυτα μου στη φορα) και λενε ολα αυτα τα οποια ο λοιπος πληθυσμος κοροιδευει ως κλισε (ναι, ακομα και εσυ πριν γινεις μαμα τα κοροιδευες). Αντι να καθονται στη πεζουλα διπλα στο βασιλικο και να πλεκουν, καθονται στο καναπε η στο γραφειο (εγω, τωρα) και ποσταρουν. Και με IPhone αμα λαχει.Μερικες πιο συγκρατημενα, αλλες με φορα, ολα τα προσωπικα χυμα στη μουρη σου.

Η θεματικη κυριαρχειται απο α) τη ΓΛΥΚΟΥΛΙΑΣΗ και β)την ΩΔΗ ΣΤΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ. Απο τις πιο ταλαντουχες συγγραφικα μεχρι τις πιο πεζες, ολες μα ολες οι μαμαδες το φερνουν γυρω τριγυρω απο αυτες τις δυο τασεις, εναλλαξ, συγχρονως η μονοθεματικα.
Ας πουμε οτι τη γλυκουλιαση την κατανοεις και τη χωνευεις πιο ευκολα, καθοτι προκειται για a priori γλυκα και τρυφερα ανθρωπακια που γεννουν αντιστοιχα συναισθηματα και γραφουν ωραια στη καμερα. Και εν τελει ειναι ευχαριστo.

Αλλα την ωδη στη ταλαιπωρια πια? Ποσα και ποσα ποστ που μιλανε για λερωμενες μπλουζες και σεντονια με πιπι, για κλαματα στο θηλασμο, για μαυρους κυκλους στα ματια, για μεταμορφωση της πρωην γυριστρας λαμπερης γυναικας η καταξιωμενης career woman σε σερνομενο υποκειμενο, για υπαρξιακα 'ποια ειμαι' να τα σκισω τα πτυχια μου, οτι τα βρισκω σκουρα, ειναι δυκολο,το αγαπαω τοσο το μωρακι μου αλλα ειμαι ενα ρακος, και θα το βροντοφωναξω για να λαμψει η αληθεια, γιατι προφανως ολες οι μαμαδες αυτο νιωθουν αλλα δε τολμουν να το πουν?

Οχι, δεν ειναι ετσι, σορρυ. Και θυμωνω καθε φορα που βλεπω (αλλο) ενα τετοιο ποστ.
Μηπως να χωνεψουμε οτι το επαγγελμα μαμα ανηκει στα βαρεα και ανθυγιεινα, και να παμε λιγο παρακατω? Oτι ζεις σε πιο αντιξοες συνθηκες, με λιγοτερο εγωκεντρικη θεωρηση. Αλλα βγαινεις επιτελους απο το τουνελ και προχωρας μπροστα. Get your act together, που λενε ευστοχα και οι Αγγλοι και δε μπορω ακριβως να το μεταφρασω. Ενηλικιωση.
Ψυχραιμια.
Μπας και οι γιαγιαδες ηταν ελαφρως πιο ψυχραιμες? Στο κατω κατω εκαναν παιδια μεσα σε πολεμους και πεινες, και το τελευταιο τους προβλημα, πιστεψε με, ηταν αν ειχαν καιρο για τον λαμπερο εαυτο τους.

ΥΓ. Επισης μια τριτη ταση των μαμαδων μπλογκερς ειναι η υπεροψια (ο αναμαρτητος πρωτος τον λιθον βαλλετω)