Time machine

Το 2008 ξεκινησα αυτο εδω το μπλογκ για να καταγραφω μη τα ξεχασω, να τα αποτυπωνω και να τα βλεπω μετα πως αλλαζουν και εξελισσονται - οι εικονες, οι λεξεις, τα παιδια, εγω ως μαμα, ο αντρας μου ως μπαμπας, και ολοι μαζι μεταξυ μας. Το making of της οικογενειας μας. Γιατι ειμαι και τυπος που ξεχναει, δεν ειναι τυχαιο που ταυτιζομαι με τη Ντορις και οχι με το Νεμο. Αν δεν ηταν και οι φωτογραφιες ισως και να μη θυμομουν την οψη των παιδιων μας στους 3, στους 6 η στους 9 μηνες, αληθεια μη βαρατε, ενα μυαλο ειναι αυτο και ο σκληρος δισκος τα παιζει που και που.

Το εφτιαξα και για να βλεπω και να στελνω πιο εξω αυτα που με προβληματιζουν, ενα cross check με τη βιρτουαλ κοινωνια εκει εξω, να ακουσω και να δω τι κανουν οι αλλοι. Μπηκα βγηκα στις ζωες/μπλογκ αλλων ανθρωπων, διαβασα και με διαβασαν, γνωριστηκαμε χωρις να γνωριστουμε, ζωες παραλληλες που σπανια διασταυρωνονται, με εξαιρεση τη φιλη που ηρθε μπονους μεσα απο το μπλογκ, τυχαια εδω στο Βελγιο. Δε το κυνηγησα πολυ, διαφημισεις, γατζετακια, φεισμπουκ τουιτερ κλπ, δε θα πω το γνωστο 'που να βρεις το χρονο' γιατι αμα θες θα τον βρεις, μαλλον αλλα πραγματα ανταγωνιζονταν το χρονο του και ετσι εμεινε ενα απλο και γνησιο ημερολογιο καταγραφης, που θα μπορουσε να εχει και εντυπη μορφη. Ισως καλυτερα ετσι.
Σκεφτομαι να το τυπωσω, να το δεσω ωραια ωραια, και να το βαλω στο ντουλαπι διπλα στις φωτογραφιες, μια σελιδα/ αναρτηση. Να το χωσω καπου στο βαθος και να το βγαλω μετα απο δεκαπεντε χρονια να το διαβασω. Με ουισκι μαζι, διοτι αλλιως δε θα την παλεψω τη συγκινηση.

Αναρωτιεμαι συχνα ποτε θα ειναι η τελευταια σελιδα, πως οριζεις οτι τωρα τελειωνει το κεφαλαιο παιδικη ηλικια και βαζεις την τελεια? Οχι δε θα το γραφω μεχρι να πανε πανεπιστημιο προφανως. Αλλα ποτε παυουν να ειναι παιδια? Γιατι προφανως καποια στιγμη δε θα ειναι παιδια, οσο κι αν εγω δε θα θελω να δω αυτη την αληθεια καταματα τωρα. Ενα μικρο μαγκωμα, κατι αρχιζει και με τσιμπαει στην ιδεα οτι σε λιγο καιρο δε θα ειναι αυτο που ειναι, οχι μονο οι αναγκες τους αλλα και η αγκαλια μας. Τι ολοκληρωτικη, ισοπεδωτικη αλλαγη εχει γινει στο ψυχισμο μας που να μη μπορουμε να διανοηθουμε οτι δε θα μας χρειαζονται? Οταν 6 χρονια, σχεδον 7 χρονια τωρα, ξυπναμε κοιμομαστε με το μυαλο μας στις αναγκες τους, στο χαμογελο και τα δακρυα τους, τις ιστοριες τους και τα παιχνιδια τους, οταν ο κοσμος τους ειναι ο κοσμος μας και τα υπολοιπα ειναι υποσημειωσεις, η στιγμη που αυτο δε θα ειναι αλλο ετσι μου φαινεται αλμα στο κενο. Τριτη ενηλικιωση. Η πρωτη οταν μενεις μονος σου, η δευτερη οταν κανεις παιδια, η τριτη οταν τα παιδια δεν ειναι αλλο παιδια.
Κανω συχνα fast forward και δε κανει καλο - απο μικρη μου αρεσε να φανταζομαι.
Πισω στο σημερα, το απογευμα εχει τζουντο και αυριο πρεπει να φτιαξω μπισκοτα για τη Χριστουγεννιατικη γιορτη. Ανακουφιση

Ο πρωτος ΄Ελεγχος'

Χτες μας ηρθε σπιτι ο πρωτος 'ελεγχος' για το πρωτακι, το πρωτο τριμηνο στο σχολειο. Βαζω τα εισαγωγικα διοτι δεν ειναι αυτο που λεμε 'ελεγχος'. Στο αθηναικο δημοτικο που πηγα εγω, τοτε τα παλια τα χρονια, θυμαμαι περιμενα με αγωνια τι θα λεει επανω, Α η Β  (γενικα Α ελεγε, γιατι ημουν πολυ νερντ) και μετα στο γυμνασιο τους βαθμους, νουμερακια που σε ανεβαζαν και σε εριχναν και τι σημαιναν στη τελικη, τιποτα. Τη μερα εκεινη το σχολειο γεμιζε ανταγωνισμο, ζηλεια, κλαματα, κατσαδιασματα, και μπραβο (αναλογα τα νουμερα).
Απο ο,τι διαβαζω εχει κυλησει (καμποσο) νερο στο αυλακι απο τοτε και υπαρχουνε random εκπαιδευτικοι που τη ψαχνουν τη δουλεια στα ελληνικα σχολεια, παιζουν με τη περιγραφικη αξιολογηση αντι για την αριθμητικη, και γενικα το συζητανε το μοντελο και τις παραλλαγες του. Να ας πουμε αυτο το δημοτικο σχολειο στο Ηρακλειο Κρητης που βρηκα καθως εψαχνα. Δε ξερω κατα ποσο ειναι εξαιρεσεις η οχι.

Ο 'ελεγχος' που μας ηρθε εμας απο το βελγικο σχολειο (μελος δικτυου εναλλακτικων σχολειων), δεν εχει καμια σχεση με αυτο που φανταζεσαι. Καταρχην το εξωφυλλο ειναι ζωγραφισμενο απο τον ιδιο (πορτρετο). Κατα δευτερον, ειναι μια ολοκληρη σελιδα σε μορφη εκθεσης, ουτε κουτακια ουτε αξιολογησεις σε διαβασμιση 'Πολυ Καλα'-'Καλα'-'Μετρια.' Το κειμενο δε περιγραφει επιδοση, περιγραφει κοινωνικη συμπεριφορα και διανοητικη εξελιξη. Συγκεκριμενα

- Πως ειναι οταν φτανει το πρωι και πως ξεκιναει η μερα του
- Πως συμμετεχει στις συζητησεις, πως δομειται η σκεψη του και κανει συσχετισμους, και πως ξηγει τις σχεσεις αιτιας-αιτιατου
- Πως ειναι το λεξιλογιο του και πως μιλαει μπροστα σε κοσμο
- Πως αναγνωριζει τις λεξεις και ανακαλυπτει το διαβασμα, πως σχηματιζει τα γραμματα και αν γραφει με ανεση
- Πως αντιλαμβανεται τις λογικες σχεσεις, τους αριθμους, τα μεγεθη
- Πως συμμετεχει σε επιτραπεζια και ομαδικα παιχνιδια, πως συμπεριφερεται οταν κερδιζει και οταν χανει
- Πως ειναι οι σχεσεις του με τους συμμαθητες, αν εχει πιο κοντινους φιλους, πως συναναστρεφεται με ενηλικες

Δεν υπαρχει τιποτα αξιολογικο μεσα στο κειμενο, καμια λεξη που να κριτικαρει, κανενας διθυραμβος. Η προοδος αποτυπωνεται και οι αδυναμιες επισημαινονται με τροπο ουδετερο. Το κειμενο δειχνει προσοχη, εννοια και αγαπη προς αυτον τον μικρο ανθρωπο.

Εχω μεινει αναυδη.
Εχω συγκινηθει πιο πολυ, απο οτι αν ελεγε πολυ καλα-μπραβο-ΑΑΑΑ

ΖΕΝ

Οι διαλογοι που ακολουθουν συμβαινουν την ιδια μερα. Διορθωση: οι διαλογοι που ακολουθουν ειναι μονο ενα μικρο δειγμα των διαλογων της ιδιας μερας. Βαθιες εισπνοες

Θελω να φαω Honey pops
Και εγω θελω
Θελω σε αυτο το κιτρινο μπωλ
Οχι, εγω θελω το κιτρινο μπωλ
Oχι εγω το ειπα πρωτος
Οχι εγω το θελω
Μαμα με χτυπησε
(Κλαει) Μαμα ηθελα το μπωλ, και δε με αφηνει

***
(Σπρωχνονται μπροστα στη σκαλα)
Εγω θελω να κατεβω πρωτος
Οχι εγω πρωτος
Μα τι διαφορα εχει παιδια ποιος θα κατεβει πρωτος τη σκαλα? 
Οχι εγω πρωτος
Εγω πρωτος
Σας παρακαλω ενας ενας, θα πεσετε και θα χτυπησετε 
(Κατεβαινουν μαζι, στριμωχνονται, κλαινε και δυο)

***
Θα δουμε τηλεοραση? Θελω να δουμε Boomerang
Οχι εγω θελω να δουμε Disney Junior
Οχι  Disney Junior - Boomerang
Οχι, εγω θελω Disney Junior
Ολο αυτο βλεπουμε, θελω να δουμε Boomerang
Οχι δε θελω Boomerang
Κλαιει ο ενας
Κλαιει ο αλλος
Nα δουμε σημερα το ενα αυριο το αλλο? 
Ναι, να δουμε σημερα το Boomerang
Οχι, να δουμε σημερα το Disney Junior
Κλαιει ο ενας
Κλαιει ο αλλος

***
Να διαβασουμε μια ιστορια? 
Ναι θελω αυτην εδω
Οχι εμενα δε μου αρεσει, θελω αυτην εδω
Οχι αυτη
Οχι αυτη
Να διαβασουμε μια για τον ενα και μια για τον αλλο? 
Ναι αυτη για μενα
Και αυτη για μενα
Πρωτα εγω
Οχι πρωτα εγω
Θα ριξουμε κληρο... πρωτος ο Σ
(Κλαιει) Οχι εγω ηθελα πρωτος
Ναι αλλα ριξαμε κληρο και ετσι ειναι το δικαιο 
Ναι αλλα εγω ηθελα πρωτος
Και εγω ηθελα πρωτος

***
Διαβαζουμε τη πρωτη ιστορια, περναμε στην επομενη
Οχι θελω και αυτη
Μα αφου διαβασαμε μια για σενα, τωρα θα διαβασουμε αυτη και για τον αδερφο σου, οπως το συμφωνησαμε 
Οχι θελω και αυτη
Ε τοτε θελω και εγω δυο ιστοριες
Ρε παιδια? 
Δυο ο καθενας
Ναι δυο ο καθενας

Το τηλεφωνο του Darth Vader

- Μπαμπα, ποιο ειναι το τηλεφωνο του Νταρκ Βαντεεεερ?

 (προσπαθει να μη γελασει)
- Κατσε αγαπη μου να το ψαξω στο ιντερνετ γιατι δε το ξερω
....
- Λοιπον το βρηκα αλλα ειναι μυστικο δε πρεπει να το πεις πουθενα. Ενταξει?

(κοιταει με δεος, λεει ψιθυριστα)
- Ενταξει

- Ειναι το 765 43 21

- Woooow, τι ειναι, για πες το παλι?

- 765 43 21

-  Woooow, δηλαδη μπαμπα υπαρχει στα αληθεια ο Νταρκ Βαντεεεερ?

- Εσυ τι λες?

- Υπαρχει ( αφου εχει και τηλεφωνο)

- Οχι αγαπη μου δε νομιζω να υπαρχει στα αληθεια

- Υπαρχει. Ποιο ειναι το τηλεφωνο?

- 765 43 21. Αλλα μην το πεις πουθενα

- Ουτε στον Μιλαν?

- Ενταξει πες το στον Μιλαν, στον Γκαστον, στον Αντελ, και στην Ολγα.

- Και στον Αντουαν!

Sweetness

Ο μικροτερος.
Μη τον βλεπεις ετσι, με φουσκωτα μαγουλα και ολοστρογγυλο προσωπο, δεν ειναι μωρο. Ειναι μικρουλι, αλλα οχι τοσο πλεον. Ειναι εξυπνος, τα πιανει ολα. Ρωταει να τα μαθει ολα. Ειναι πολυ κατανοητικος και σκεφτεται παντα τους αλλους γυρω του. Ειναι επιμονος, αμα του μπει κατι στο μυαλο καλη σου τυχη (μπα πως και ετσι, απο που το πηρε αυτο αραγε λεει ο μπαμπας και με κοιταει περιπαιχτικα). Ειναι παρατολμος και γενναιος, δε δισταζει. Βλεπω οτι γνωριζει τα πραγματα που φοβαται, και τα χτυπαει μετωπικα, προσπαθει να τα ξεπερασει. Μπορει να του παρει χρονο, αλλα πισω δε θα κανει. Κατι μου λεει οτι αυτο θα τον βοηθησει πολυ στη ζωη του.

Ειναι διαολου καλτσα, ξερει οτι ειναι γλυκουλης και αστειουλης, και κανει περφορμανς κωμωδιας καθε μερα - εκει που βλεπει οτι εχει κοινο βεβαιως. Ας πουμε, η δασκαλα των Ελληνικων μου λεει οτι εχει πολλη πλακα, και αυτος το ξερει και της κανει κολπα της κυριας Ιφιγενειας (Τζενη δε τη λενε? τον ρωταω, 'Ιφιγενεια τη λενε απο φετος' μου λεει).  Ενω ο δασκαλος του τζουντο μου λεει οτι ειναι ντροπαλος, 'τα κανει ολα στο μαθημα, ακομα ψιλο-ντροπαλα'. Μαλλον ειναι επειδη τον βλεπει ετσι θηριο μεχρι εκει πανω, με τη κοιλαρα να εξεχει πανω απο τη ζωνη του τζουντο και σου λεει εδω περα δε σε παιρνει φιλε να κανεις κωμωδια. Αλλιως ειναι η κυρια Ιφιγενεια.

Και ξερει οτι η μαμα και ο μπαμπας λιωνουνε καθε φορα που κρεμιεται απο το λαιμο μας και μας κανει φιλια. 'Μαμα θα σε αγαπαω για παντα'. 'Θελω να ειμαι μαζι σου για παντα' - δεν υπαρχει κατι αλλο που να σου ζεσταινει τη καρδια πιο πολυ, η ζωη ειναι ωραια, και ποιος σκεφτεται τη κουραση και τα τρεξιματα και ολες τις καθημερινοχαζομαρες, αυτη η αγκαλια τα σβηνει ολα με μιας σα σφουγγαρι.

Πριν κανω δυο παιδια δε μπορουσα να φανταστω πως ειναι να αγαπας δυο, αφου για το ενα και μοναδικο ειναι σα να εβγαλες τη καρδια σου και του τη χαρισες, παρτη ολα δικα σου ματια μου, εσυ εισαι η ζωη μας. Και να που εχεις πιο μεγαλη καρδια και χωραει δυο αγαπες μεσα, το ιδιο, και μια κοιτας απο εδω μια κοιτας απο εκει, σχιζοφρενικα σχεδον, και ξεχειλιζεις χαρα που αυτα τα δυο ανθρωπακια τα φτιαξατε εσεις οι δυο και ειναι τα δικα σας ανθρωπακια.
Με τους χαρακτηρες τους και τα αισθηματα τους και τις ιδεες τους. Που καθε μερα αλλαζουν.

καρδουλες
καρδουλες
καρδουλες

Και μετα απο αυτο το μελο ποστ ατελειωτης τρυφεροτητας, θα σας πω την επομενη φορα για τα μικρα-επαναλαμβανομενα-πραγματα-που σου σπανε τα νευρα, εκει που εισαι στο τσακ να αρχιζεις να Φωναζεις και λες που πουλανε υπομονη να παρω λιγη.

Το πρωτακι και οι εντυπωσεις της μαμας του

Λοιπον ο μικρακης με αυτα και με αυτα παει πλεον πρωτη δημοτικου. Απιστευτο κι ομως αληθινο (και οταν παει γυμνασιο τα ιδια θα λεω, γενικα καθε τι καινουριο που κανουν τα δικα σου παιδια ειναι απιστευτο κι ομως αληθινο, μη παρεξηγειτε).

Πηραμε γραφειακι - για το εφε, διοτι δεν εχουν ακομα μαθηματα για το σπιτι - και αισθανεται τρομερα υπερηφανος. Ζητημα αν εκατσε μια φορα να κανει κατι, αλλα να μη κατσει κανενας αλλος, οοοχι ειναι δικο του.

Βλεπω τι κανει σε αυτο το σχολειο - θα γραψω σε αλλο ποστ για τη παιδαγωγικη προσεγγιση που ακολουθει, pedagogie active, βιωματικη μαθηση στα ελληνικα -  και αναποφευκτα κανω συγκρισεις. με τον εαυτο μου πρωτακι. Γενικοτερες εντυπωσεις μου απο το πρωτο μηνα (λιγο χυμα)

- Ο τροπος που τα παιδια ανακαλυπτουν τις λεξεις και τα γραμματα ειναι μαγικος. Καθε φορα που συνειδητοποιει οτι εκεινη την ωρα τα γραμματα που εβαλε στη σειρα βγαζουν μια λεξη γνωστη, λαμπουν τα ματια του 'ω κοιτα τι ειπα!'

- Του φαινεται μακρινο ονειρο οτι μπορει κανεις να γραφει και να διαβαζει σελιδες ολοκληρες. Οταν του ειπα οτι εχω γραψει βιβλιο και του το εδειξα, με κοιταζε με δεος. Και μετα μου λεει, 'Πες μου τι λεει μεσα, ολες τις λεξεις.'

- Για ενα παιδι που εχει παει σταθμο, προνηπιο, νηπιο και ολα τα σκαλια μεχρι τωρα, η πρωτη δημοτικου δεν ειναι μεγαλο σκαλοπατι. Δεν ειναι αποχωρισμος. Ειναι ομως σταθμος, και το πιστευει και ο ιδιος. Και απαιτει να του το δειχνουν οι αλλοι γυρω

- Η φιλομαθεια τους ειναι τοσο γνησια και φρεσκια - ποσο ωραια θα ηταν να τη διατηρουσαμε ολοι μας σε μεγαλυτερη ηλικια. Το μεγαλο στοιχημα για ενα σχολειο ειναι να ταισει αυτη τη φιλομαθεια, να μην την υπνωτισει. Επισης, το πως απορροφουν και αναπαραγουν πληροφοριες ειναι τρομακτικο, βλεπεις το ποτεντιαλ της προπαγανδας στην οποια εχτισαν καθεστωτα και καθεστωτα.

- Ειναι τοσο πιο μεγαλος, και τοσο μικρος ακομα. Πεταει χυμα λεξεις των μεγαλων χωρις να ξερει τι πολυσημαινουν και γυαλιζει το ματι του ξεροντας οτι μαλλον ειναι απιστευτα κουλ αυτο που ειπε. Μου δινει την ενυπωση οτι καταλαβαινει και ξερει παρα πολλα πραγματα. Αρχιζει να βαριεται με διαφορα (δειγμα των μεγαλων). Τρεχει και πεφτει στην αγκαλια μου με φιλια, κλαιει σα μωρο οταν ειναι κουρασμενος. Οι αποριες του, και ακομα πιο πολυ, οι θεωριες του, ειναι ολα τα λεφτα

- Αυτο που με εντυπωσιαζει πιο πολυ ειναι οτι ξερει να ξεχωριζει το καλο απο το κακο, το δικαιο απο το αδικο, την αληθεια απο το ψεμα, και τις περισσοτερες αν οχι ολες τις φορες, ξερει τι πρεπει να κανει και τι να πει. Δε μας εχει τυχει τιποτα στραβο μεχρι τωρα, αλλα μπορω να κοιμαμαι ησυχη πιστευω. He can handle things.

τα πειρατικα

Αφου του ενος ηταν μεσα στο καστρο, του αλλου επρεπε να ειναι ανταξια, δε περιμενε τιποτα λιγοτερο. Θελω πειρατικο καραβι, αναφωνησε, και εννοουσε real size οχι για πλειμομπιλ, αλλα για την αφεντια του και τα φιλαρακια του να μπουνε μεσα να το κανουνε ρημαδιο.

Οποτε βρηκα οτι χαρτοκουτες ειχα, πηρα μπογιες και πινελα και εφτιαξα ενα καραβι με σκοπο να το στησουμε στο κηπο. Βλεποντας φωτογραφιες τωρα λεω, καλα ρε πουλακι μου τι καθεσαι και βασανιζεις τον εαυτο σου και εσυ, αφου προτεινεις τετοια πραγματα αντε τρεχα να τα κανεις μετα, αλλα μαλλον το τραβαει ο οργανισμος μου. Ολα γκραντε σχεδια κανω και μετα τρεχω και δε φτανω. Τεσπα, στο θεμα μας.

Το καραβι κατασκευαστηκε, εβαφα τα βραδια στην αποθηκη, αλλα ελα που εβρεχε τη Μεγαλη Μερα, και οι επιλογες ηταν δυο. Η ακυρο το καραβι (=κλαμα) η το καραβι μεσα στο σαλονι. Μπηκε στο σαλονι. Μερικα παιδια ηρθαν ντυμενα (πειρατες ντε, τι αλλο) και εγινε ο χαμος. Η τουρτα ηταν πειρατικη, τα πιατα και ποτηρια πειρατικα, τα σακουλια με καραμελες πειρατικα, υπερπαραγωγη. Το καραβι κρατησε μεχρι το τελος του παρτυ, και τα δυο καμαρια μου εκαναν καμπινγκ εκεινο το βραδυ και κοιμηθηκαν στο σαλονι, στρωματσαδα μεσα στο χαρτονενιο σαπιοκαραβο. Αμα χωρουσα θα ειχα κοιμηθει κι εγω εκει

Εφυγε

Κλωθογυριζα στο κρεβατι χτες, δε μου κολλαγε υπνος. Ουτε αυτουνου του κολλαγε υπνος, απο την ευτυχια και την αναμονη. Τη βαλιτσα τη φτιαξαμε, δε λειπει κατι το τσεκαραμε, το ξυπνητηρι το εβαλα, τα ειπαμε ολα, αντε καληνυχτα, αλλα που.
Σημερα το πρωι ο μικρακης εφυγε πασιχαρης για τριημερη εκδρομη με το σχολειο του, δηλαδη με το νηπιαγωγειο του. Ναι, τριημερη. Φτασαμε στο σχολειο, ετοιμαστηκαν, ειπαν τραγουδια, αποχαιρετιστηκαμε με πολλα χαμογελα και αγκαλιες, η μουρη κολλημενη στο τζαμι του πουλμαν και φιλακια στον αερα. Ενα λεπτο ζαρωσε λιγο το μουτρακι, μια μικρη στενοχωρια, μετα του εκανα χαμογελο και ελαμψε παλι (κρατα γερα). Και μετα εβγαλε φλας το πουλμαν και εφυγε. Ετσι απλα, εφυγε. Τα λεμε σε τρεις μερες, ουτε τη φωνη του ενδιαμεσα.

Κοιταζα την ακρη του δρομου για ενα λεπτο, εκει που κλεινει η στροφη, και μετα εφυγα τρεχοντας, δεν ηθελα ουτε λεπτο να σκεφτομαι το πουλμαν (αι σιχτιρ) που θα παει το παιδακι μου σε εκδρομη (αι σιχτιρ) γιατι το σχολειο μας αποφασισε οτι ειναι καλη ηλικια εξι χρονων μικρα που κοιμουνται αγκαλια με τα αρκουδακι να πανε τρεις μερες μακρια (αι σιχτιρ). Ετσι θα ειναι και οταν ειναι 14 και παει εκδρομη, το ξερω και με ξερω. Και θα μου πεις, στο κατω κατω τωρα δεν εχει να ανησυχεις για κατι ιδιαιτερα, τι θα κανουνε πια εξι χρονων παιδια, ειναι ολα ελεγχομενα. Να σε δω οταν θα ειναι 14, που δε θα ξερεις τι θα κανουν, τι θα πιουν, και δε θες να ξερεις σε τι κατασταση θα γυρισουν.
Ακολουθει η λιστα των γνωστων επιχειρηματων περι αυτονομησης, διασκεδασης κλπ. Μαλιστα, τα θυμαμαι ολα, τα εχω εμπεδωσει.

Στο σπιτι θα εχει πολλη ησυχια αποψε, ο μικρος θα ψαχνει τον μεγαλο. Κατι μου λεει οτι θα αργησω παλι να κοιμηθω.

Γενεθλια μεσα στο καστρο

Πριν μια εβδομαδα ο μικρακης εγινε 6 χρονων. Το οποιο  ειναι απιστευτο. Το πρωτο απιστευτο ειναι οτι αυτος που ηταν μωρακι ειναι τωρα ενα παιδι εξι χρονων που λεει εξυπναδες, ξερει και μερικες λεξεις slang και θα παει πρωτη δημοτικου το Σεπτεμβριο. Και μαζευει αυτοκολλητα World Cup. Το δευτερο απιστευτο ειναι τι σημαινει αυτο για μενα, κι εκει ειναι που με επιασε ενα μουδιασμα καθως ενα παιδι τοσο μεγαλο ισοδυναμει με εμενα που ειμαι μεγαλη και που πλησιαζω τα σαραντα σε λιγα χρονια (πλακα μου κανεις) και ωρεβουαρ το νιατο (ρε τι μας λες). Καιρος να αρχισω παλι το τρεξιμο στο δασος να στρωσει το μπουτι.

Ακολουθησε παρτυ-υπερπαραγωγη με θεματικη μεσαιωνικη καστρο-ιπποτες-μαχες (αντε και πριγκηπισσες), που το δουλευαμε δυο εβδομαδες με πυρετωδη χειρωνακτικη εργασια τις τελικες 48 ωρες. Το αποτελεσμα ηταν εξαισιο, ενα παρτυ που πολυ θα ηθελα να εκανα και για μενα σημερα και θα ντυμονουν χαλαρα και ανετα ο,τι θες απο αυτα, και θα επαιζα και εγω μεσα στο καστρο (ειπαμε, νιατο). Ακολουθει και δευτερο παρτυ -προτζεκτ οσονουπω με αλλη θεματικη για το μικρουλη που θα γινει τεσσαρων, οποτε με βλεπω να φτιαχνω στο τελος προσπεκτους και να πουλαω τις κατασκευες μας. Εχουμε και λεμε λοιπον, δυο αγορια τεσσαρων και εξι χρονων στο ανθος της αγριας παιδικης ηλικιας (= ξυλο) , υπερ-τρυφερα και ενθουσιωδη, με ολα στον υπερθετικο βαθμο.

Σημειωσεις απο το παρτυ μεσα στο καστρο
- Τα αγορια δεν ηθελαν απλα να παιξουν στο καστρο, ηθελαν να γκρεμισουν το καστρο να το πετσοκοψουν κομματακια, να σπασουν τα σπαθια στο κεφαλι ο ενας του αλλου, και να παιξουν ολοι μαζι συγχρονως μονομαχια
- Τα κοριτσια (γυναικοπαιδα) αλλο πραμα - λεει η μαμα αγοριων - καθοντουσαν ησυχα ησυχα και παιζανε με πλειμομπιλ, στηνανε παραμυθια και ιστοριες, αντε στο τσακιρ κεφι να χορευανε γυρω γυρω και να κανανε αγκαλιες και κανα δυο τσιριδες. Ζηλευω τις μαναδες τους
-  Ευτυχως τη βγαλαμε καθαρη με μια ζημια μικρη σε μια πορτα (αληθινη, του μπανιου) και κανενα τραυματια.
- Τα παιδια δε τρωνε γλυκο, κανουνε ενα ααααααααααααα αλλα κανεις δε τρωει τιποτα και σου μενει αμανατι
- Η διαρκεια προσοχης τους σε ενα παιχνιδι εξαντλειται στο δεκαλεπτο. Αν δεν εχεις προβλεψει μια λιστα με δεκα απασχολησεις για το παρτυ, την εβαψες. Σε κοιτανε δεκαπεντε μικρα κεφαλια με απορια και υφος, ΛΟΙΠΟΝ? Good luck, my friend
- Χαιρομαι που ο γιος μου εχει πολλους φιλους αλλα δεκαπεντε αγριμια ετων 6, ζωη να εχουν, μεσα στο σπιτι σε βροχερη μερα ειναι αθλος
- Η τελικη του φραση 'Μαμα δεν ηταν οπως το περιμενα, ηταν πολυ πιο ωραια απο οτι περιμενα φτανει για να περασει  ολη η χρονια, μεχρι το 7

Χρονια μας πολλα

Παιδια ελευθερα?

Ειδα και διαβασα για μια καινουρια παιδικη χαρα στην Ουαλια, The Land.
Λιγο διαφορετικη απο τις αλλες, δεν ειναι ομορφη, δεν ειναι προστατευμενη γυρω γυρω, δεν ειναι καθαρη με εδικο υλικο να μη χτυπανε τα παιδια. Ειναι αδομητη, ακαθαριστη και ακαθοριστη, με σκορπια αχρηστα αντικειμενα - σκουπιδια βασικα - σκασμενα λαστιχα, σανιδια, πλαστικα, βαρελια, αγριοχορτα. Τα βλεπεις και σε πιανει αηδια. Τα πιτσιρικα τρεχουν γυρω μες στο χωμα, κανουν κρυψωνες, υψωνουν καστρα, αναβουν φωτιες, πιανουν σπαθια, ριχνουν πραματα στο νερο, κοβουν σπανε τσακιζουν και ξαναχτιζουν. Ζουν το παραμυθι. Οι γονεις δε τρεχουν απο πισω να φωναζουν προσεχε. Οσοι τα πανε εκει να παιξουν μαλλον κατι θελουν να ξεπερασουν, κατι να τεσταρουν. Το τελευταιο που θα τους απασχολησει ειναι αν γυρισουν βρωμικα. Ο ιδιοκτητης αυτης της ιδιωτικης παιδικης χαρας βασικα πουλαει ελευθερια.

Δε ξερω αν ενας τετοιος χωρος ειναι αυτο που χρειαζεται για να καταλαβουμε τι κανουμε λαθος. Γιατι και αυτο ειναι οργανωμενο, οριοθετημενο, ενας προσεκτικα σχεδιασμενος χαμος, ενας οριοθετημενος παραδεισος του ανεξελεγκτου. Παντως οτι κανουμε κατι λαθος, το εχω σκεφτει πολλες φορες. Μας βλεπω ολους στις παιδικες χαρες, να τρεχουμε απο πισω αλαλαζοντας, να σκαναρουμε το τοπιο ανα δευτερολεπτο, να προστατευσουμε, ουσιαστικα να τους καθομαστε στο σβερκο μη κανουν ρουπι πανω απο αυτο που εχουμε προβλεψει. Ξοδευουμε σκανδαλωδως περιουσιες για να στρωσουμε μια παιδικη ηλικια γεματη παροχες, ανεσεις, υπεμετρα πολλα παιχνιδια-αντικειμενα, αλλα περιπετεια δε μπορουμε να τους προσφερουμε. Βλεπω τους κλειστους παιδοτοπους, εκει που παω και εγω τα δικα μου, τα κλουβια με τα μαξιλαρια που παμε τα παιδια να ξεδωσουν - τι? - τη φυσικη τους ενεργεια σε ενα παιδικου τυπου ρειβ παρτυ χοροπηδηματος σε χωρο τεχνητο χωρις ουσια, χωρις ιστορια, αντι να σκαρφαλωνουν σε δεντρα και να χτιζουν καστρα με ξυλα. Δε μ'αρεσει να κλαψουριζω οτι παλια ηταν καλυτερα, γιατι πολλα δεν ηταν καλυτερα. Ομως ειναι αληθεια οτι εγω επαιξα στο δρομο, και σκαρφαλωσα σε δεντρα, και η μανα μου δε με κοιταζε απο το παραθυρο οταν γυρνοβολουσα στη γειτονια και βασικα εκανα ο,τι μου ερχοταν στο κεφαλι. Σωα και αβλαβης βγηκα. Εμεις τι καταλαβαινουμε που καθομαστε πανω απο το κεφαλι τους σα το Μεγαλο Αδελφο? Μονο τις αναπνοες τους δε μετραμε. Και μη μου πεις οτι τοτε δεν ειχε κινδυνους γιατι δε θα το πιστεψω. Καθε γενια βλεπει την επομενη και φρικαρει, καθε γενια πιστευει οτι παλιοτερα οι κινδυνοι ηταν λιγοτεροι.

Τι ειναι κινδυνος? Μου φαινεται οτι στο τελος θα μεινουμε εμεις οι γονεις να τον ξερουμε, οπως τον αντιλαμβανεται ο καθενας, και τα παιδια μας θα το ξερουν μονο απο τη βιβλιογραφια - διοτι ποτε δε τους αφησαμε να αναμετρηθουν με τις δυναμεις, το μυαλο τους και το σωμα τους. Και αν βρεθουν σε κινδυνο, ετσι αμαθητα κλεισμενα στο κοτετσι, θα ψαχνονται. Αλλα και να μη βρεθουν σε κινδυνο, δε θα εχουν ποτε τολμησει, μονοι τους, χωρις πλανο και οριοθετημενο χωρο και χρονο. Ειναι παντα υπο ελεγχο. Πολυ δυστοπικο και φοβικο μου ακουγεται

Διευθυντικο στελεχος

Κυκλοφορησε αυτη η πλακα στο διαδικτυο, με μια ψευτικη αγγελια για θεση διευθυντικη, πληρους απασχολησης, που ειχε ενα κατεβατο απο προυποθεσεις, οπως

- 24ωρη διαθεσιμοτητα
- συνολικη εποπτεια της αναπτυξης της ομαδας - τα μελη εξαρτωνται εντελως απο σενα
- δυνατοτητα να κανεις πολλα πραγματα ταυτοχρονα, να τρεχεις διαφορα προτζεκτ, να απαντας σε παραπονα, δυσκολιες, και ειδικες παραγγελιες και να επικοινωνεις σε διαφορα επιπεδα
- να δουλευεις πανω απο 135 ωρες την εβδομαδα, ακομα και τη νυχτα, να κοβεις απο τα διαλειμματα
- να δουλευεις ορθιος/ σκυφτος, να σηκωνεις βαρη
- να ξερεις απο ψυχολογια και να μπορεις να ανταποκρινεσαι σε καταστασεις κρισης, να δουλευεις μεσα σε χαμο
- να μπορεις να αποφασιζεις για αλλους
- να εχεις τρελλη υπομονη και λιγο εγωισμο, να εχεις παντα θετικη σταση
- να εχεις οικονομικες και ιατρικες γνωσεις

Η θεση ειναι απληρωτη και η μονη ανταμοιβη ειναι συναισθηματικη και προσωπικη ολοκληρωση.

Στους χαλεπους καιρους του 2014 υπηρξαν 24 ατομα που εκαναν αιτηση για αυτη τη θεση ξεροντας οτι ειναι απληρωτη και οι συνθηκες δυσκολες. Μπορειτε να δειτε εδω τη φατσα τους οταν ακουγαν τις συνθηκες και τις προυποθεσεις. Μια ρωτησε μαλιστα αν ειναι νομιμο. Κανεις τους δε το ειχε μαντεψει.

Καταλαβατε ηδη περι τινος προκειται μπλογκομαμαδες (αν δε καταλαβατε, θελετε ξεκουραση, να κανει ρεσταρτ το μηχανημα)

• 
  

21

Ο μικρος γυρισε απο το σχολειο με δυο διαφορετικες πολυχρωμες ριγε καλτσες

Τι ειναι αυτο, του λεω. Ειναι για τη τρισωμια 21, μου λεει. Η Κ., στη ταξη μου σημερα μας μιλησε για τη τρισωμια 21, επειδη η αδερφη της η Λ. εχει 21. Και ξερεις τι ειναι? Ολοι εμεις εχουμε 20 χρωμομωματα.
Χρωμοσωματα, του λεω.
Ναι, ακριβως. Ε, αυτη λοιπον εχει 21, το πιστευεις? 21! Αλλα δε σημαινει τιποτα αυτο, καλο η κακο, ειναι απλα διαφορετικο.
Ναι, του λεω.
Και η Κ. μας εφερε ολους ζευγαρια με διαφορετικες καλτσες να φορεσουμε, και εχουν ολα τα χρωματα. Ειναι διαφoρετικες. Και μετα μιλησαμε για τη διαφορετικοτητα
Δηλαδη, τι ειπατε?
Να ειπαμε οτι ολοι ολοι ολοι ολοι ειμαστε διαφορετικοι, δεν υπαρχει ενας ιδιος με τον αλλο σε ολο το κοσμο. Ας πουμε ο Α. ειναι κοντος γιατι ετσι ειναι φτιαγμενος, ο Γ. εχει σχιστα ματια γιατι ειναι Κινεζος, εγω εχω ενα δοντι που ειναι πιο ασπρο απο ολα τα αλλα, η Λ. εχει μπλε ματια. Ολοι ολοι ολοι ειμαστε διαφορετικοι. Και εσυ εχεις κατι διαφορετικο απο τις αλλες μαμαδες.

Σημειωνω ο μικρος πηγαινει ακομα στο νηπιαγωγειο. Το οποιο κτιριο εχει γεμισει με παιδικες ζωγραφιες στους τοιχους που λενε 21/ τρισωμια 21/αγαπαμε τις διαφορες.

Αυτα ειναι. Respect

Love is

Μαμα, σε αγαπαω παρα πολυ

Και εγω καρδουλα μου σε αγαπαω παρα πολυ

Μαμα, τι ειναι αγαπαω?

Αγαπαω ειναι... χμ, αγαπαω ειναι οταν νιωθω καποιον ανθρωπο δικο μου, νιωθω πολυ ομορφα μαζι, θελω να το φροντιζω και να ειμαι μαζι του, οπως ας πουμε ειμαστε ολοι μαζι η οικογενεια μας

Μαμα, αγαπαω ακομα και σενα, ακομα και το μπαμπα, ακομα και το Δ.

Μαμα αγαπαω και τον εαυτο μου, αγαπαω εμενα

(το βρηκε το νοημα της ζωης, ουτε 4 )

Το Μανιφεστο της Νεας Ελληνιδας Μανας

Το σημερινο ποστ γραφεται κατοπιν λαικου αιτηματος απο τις φιλες εδω στο Χωριο, διοτι η κουβεντα εχει αναψει και το ζητημα που μας καιει ειναι τι μαναδες και πεθερες θα ειμαστε εμεις με τη σειρα μας στο εγγυς μελλον. Για να καταλαβετε, το ερωτημα ειναι αν θα ειμαστε και εμεις η καρικατουρα της ασπρομαυρης ταινιας του 60 η οχι, η μανα-τζερ, οπως τη λεει το κοριτσι του διπλανου πορταλ και της προσκυνω την ευφυια, και η κακια πεθερα (βλ. Μπαμπινιωτη, πεθερα = κακια).

Ανοιγει η παρενθεση, για να μην εχω οικογενειακα δραματα, καθοτι με διαβαζει και η φαμιλια, αυτα που θα πω δεν κρυβουν προσωπικες ιστοριες, η μανα και η πεθερα μου ειναι και οι δυο Κυριες με το καπα κεφαλαιο και τους βγαζω το καπελο, δεν αναφερομαι σε αυτες, βασιζομαι σε γενικοτερη πολιτισμικη βιωματικη γνωση, κλεινει η παρενθεσις.

Αγαπητες μου, βρισκομαστε μπροστα σε ενα σημειο καμπης, σε μια κρισιμη στιγμη και δε πρεπει να τη χασουμε. Ειμαστε στο twilight, αναμεσα στο πριν της μικρης κοπελας, και το μετα της λιγοτερο μικρης κυριουλας. Αναμεσα στο εμεις/αυτοι, νεοι/γονεις τους. Τα παιδια μας ειναι μικρα, θυμομαστε ακομα πως ειναι να εισαι εφηβος, πως ειναι να εισαι 20αρης, πως βλεπεις τους γονεις σου. Τα παιδια μας μεγαλωνουν γρηγορα και βλεπουμε ηδη μπροστα μας οτι θα εχουν βυζια και μουσια (αντιστοιχα παρακαλω, μη μπερδευτειτε). Το λοιπον, ανασυνταχθειτε, καντε μια ψυχαναλυσουλα και βρειτε τα εσωτερικα, γιατι τωρα μπορει να γινει το μεγαλο αλμα προς την εξελιξη του ειδους. Φαντασου οτι εχεις ενα παιδι 30 ετων. Τι κανεις? Οραματισου και αποστηθισε τα παρακατω

1. Εισαι διακριτικη, δε χωνεις τη μυτη σου εκει που δε σε ρωτησαν. Αυτα που δε σε αφορουν ειναι πολλα, κι αν δε σου ερχονται στο μυαλο, γραψε τα σε ενα χαρτι και κολλα τα στη πορτα του ψυγειου
2. Δεν επιτρεπεται να κανεις τα παντα για αυτον/αυτη πριν απο αυτον/αυτη, γενικα δεν επιτρεπεται να κανεις πραματα που αφορουν τη ζωη του/ το σπιτι του πριν να ρωτησεις
3. Δε χρειαζεται καν να το πουμε, προφανως θα εχει το δικο του σπιτι σε αυτη την ηλικια, αλλιως τα υπολοιπα ειναι ανεκδοτα.
4. Εφοσον δε προκειται για θεμα υγειας η νομιμοφροσυνης, ολα τα αλλα δε χρειαζεται να ειναι του γουστου σου, και αν δε σου αρεσουν παρε το αποφαση, διοτι δε θα σε ρωτησει κιολας
5. Ο/η συντροφος του ειναι επιλογη του παιδιου σου, και μαλλον καποιο λογο θα εχει και θα περναει καλα, οποτε ουδεν σχολιον.
6. Το οτι γεννησες τον αντρα αυτο/ τη γυναικα αυτη σε μια πολη και μια χωρα, δε σημαινει οτι εκει κλεινει και ο οριζοντας του. Ο πλανητης περιμενει για να τον ανακαλυψει, η ζωη ειναι μια.
7. Δε θα ξεροσταλιαζεις στο τηλεφωνο η στο σκαιπ, δε θα γκρινιαζεις γιατι δε σε πηρε. Get a life
8. Το ποσο συχνα βλεπεστε δεν αντιστοιχει με το ποσο σε αγαπαει. Το παιδι σου θα σε λατρευει για παντα γιατι εισαι η μανα του
9. Το παιδι σου θα χαιρεται πιο πολυ να σε βλεπει, και θα περναει ωραια μαζι σου αν δε καθεσαι να του τρως τη ψυχη με το αν εφαγε/ηπιε, παχυνε/αδυνατισε, τι γινεται με τη δουλεια του και την εφορια. Κανενα πιο ενδιαφερον θεμα συζητησης? Αν οχι, φτιαξε δευτερο χαρτι και κολλα το στο ψυγειο διπλα στο αποπανω
10. Δεν εκανες παιδι για σενα. Αυτος ο αντρας/ αυτη η γυναικα δε θα σου χρωσταει και λογαριασμους.

Αυτος ο Μικυ κατι παιρνει

Nομιζω οτι ειμαστε, και μας αρεσει πολυ να ειμαστε, mainstream ανθρωποι. Μια χαρα ειναι τα μπλοκμπαστερ και το ποπκορν, και ασε για αλλη ωρα την εβδομη τεχνη. Οχι δεν εχασα το βραδυ μου με βλακεια ταινια, εχω μια χαρα επιγνωση της καλλιτεχνικης αξιας των εργων, αλλα εχω και εγω η αμοιρη ενα βραδακι να χαλαρωσω και σιγα μη δω τον Λαρς (τον Φον Τριερ εννοω), οχου.

Στα παιχνιδια, τα καρτουν, τις ταινιες των παιδιων το ιδιο. Μια χαρα ειναι τα μπιου μπιου με κουμπια, τα τερατακια που μεταμορφωνονται απο ζωα σε αυτοκινητα, φρικτο-κωμικα και ανυπαρκτα, που λες τωρα τι παιχνιδι ειναι αυτο και τι νοημα εχει - εχει και παραεχει, το γουσταρει και του αρεσει και ειναι το παραμυθι μεσα στο κεφαλι του, τι θες. Και οπλα και πιστολια αγορασαμε και δε θα φρικαρω μη γινουν εγκληματιες. Και οι κλειστοι παιδοτοποι με τα στρωματα μια χαρα ειναι, μπορει να μη συμπληρωνουν ολα τα κουτακια σε ερωτηματολογιο δημιουργικοτητας, αλλα οταν τα ματακια τους φωτιζονται ετσι και τα κεφαλακια τους ειναι καταιδρωμενα και τρεχουν με 40 χιλιομετρα την ωρα λες, μαλλον εγω δε το καταλαβα το ποιημα, και αυτοι τα εχουν καταλαβει ολα, διοτι περνανε σουπερ. Δε τρωγομαστε καλα και σωνει για το ποιοτικο-οφειλειναειναιεναλλακτικο. Δε τρωγομαι να βρω 'ψαγμενα' και καλα, δε πινω νερο στο ονομα του βιντατζ.

Εχω ομως ενα θεμα με το Κλαμπχαουζ Μικυ μαους. Για οσους δε ξερουν τι εστι αυτο, ειναι η σημερινη βερσιον του Μικυ που ξερουμε εμεις. Συγκεκριμενα τη συζητηση αυτη τη ξεκινησε ο μπαμπας και απο τοτε δε μπορω να το βγαλω απο το μυαλο μου. Οι γνωριζοντες θα εχετε δει οτι ο Μικυ σημερα ζει σε ενα σπιτι που δε γινεται να υπαρχει γιατι ειναι λιγο κουλο, δε βγαζει νοημα, δεν ειναι καστρο δεν ειναι διαστημοπλοιο, ειναι ενα περιεργο τιποτα. Επισης καθε επεισοδιο ειναι αλλα δεν ειναι και μια ιστορια, ας πουμε το ειδες και ειναι σαν να μην ειδες τιποτα, διοτι δεν ειχε αρχη μεση και τελος εκτος απο κατι ερωτησεις στη μεση για τα παιδια, οπου πρεπει να απαντουν στην οθονη (αλλο παλι και τουτο). Επισης οι χαρακτηρες δεν ειναι χαρακτηρες, ας πουμε ο εξυπνος, ο πονηρος, ο τσιγκουνης, ο αφελης, ο καλος/κακος. Δεν εχουν συναισθηματα, δεν εχουν ιδεες. Ειναι σαν υπνωτισμενα ρομποτακια. Τα παιδια κοιτανε σα χανοι, δε γελανε, απλα νευουν με το κεφαλι σαν υπνωτισμενα και αυτα. Δε ξερω τι παιρνουν αυτοι που το εφτιαξαν, αλλα κατι παιρνουν σιγουρα διοτι δε βγαινει νοημα.

Τους βαλαμε να δουν παλια Μικυ Μαους στο Youtube και επαθαν τη πλακα τους, ειχαν πεσει κατω απο το καναπε και γελαγαν με τη καρδια τους.

Που σαι ρε Μικυ φιλαρακο μας ελειψες