Nομιζω οτι ειμαστε, και μας αρεσει πολυ να ειμαστε, mainstream ανθρωποι. Μια χαρα ειναι τα μπλοκμπαστερ και το ποπκορν, και ασε για αλλη ωρα την εβδομη τεχνη. Οχι δεν εχασα το βραδυ μου με βλακεια ταινια, εχω μια χαρα επιγνωση της καλλιτεχνικης αξιας των εργων, αλλα εχω και εγω η αμοιρη ενα βραδακι να χαλαρωσω και σιγα μη δω τον Λαρς (τον Φον Τριερ εννοω), οχου.
Στα παιχνιδια, τα καρτουν, τις ταινιες των παιδιων το ιδιο. Μια χαρα ειναι τα μπιου μπιου με κουμπια, τα τερατακια που μεταμορφωνονται απο ζωα σε αυτοκινητα, φρικτο-κωμικα και ανυπαρκτα, που λες τωρα τι παιχνιδι ειναι αυτο και τι νοημα εχει - εχει και παραεχει, το γουσταρει και του αρεσει και ειναι το παραμυθι μεσα στο κεφαλι του, τι θες. Και οπλα και πιστολια αγορασαμε και δε θα φρικαρω μη γινουν εγκληματιες. Και οι κλειστοι παιδοτοποι με τα στρωματα μια χαρα ειναι, μπορει να μη συμπληρωνουν ολα τα κουτακια σε ερωτηματολογιο δημιουργικοτητας, αλλα οταν τα ματακια τους φωτιζονται ετσι και τα κεφαλακια τους ειναι καταιδρωμενα και τρεχουν με 40 χιλιομετρα την ωρα λες, μαλλον εγω δε το καταλαβα το ποιημα, και αυτοι τα εχουν καταλαβει ολα, διοτι περνανε σουπερ. Δε τρωγομαστε καλα και σωνει για το ποιοτικο-οφειλειναειναιεναλλακτικο. Δε τρωγομαι να βρω 'ψαγμενα' και καλα, δε πινω νερο στο ονομα του βιντατζ.
Εχω ομως ενα θεμα με το Κλαμπχαουζ Μικυ μαους. Για οσους δε ξερουν τι εστι αυτο, ειναι η σημερινη βερσιον του Μικυ που ξερουμε εμεις. Συγκεκριμενα τη συζητηση αυτη τη ξεκινησε ο μπαμπας και απο τοτε δε μπορω να το βγαλω απο το μυαλο μου. Οι γνωριζοντες θα εχετε δει οτι ο Μικυ σημερα ζει σε ενα σπιτι που δε γινεται να υπαρχει γιατι ειναι λιγο κουλο, δε βγαζει νοημα, δεν ειναι καστρο δεν ειναι διαστημοπλοιο, ειναι ενα περιεργο τιποτα. Επισης καθε επεισοδιο ειναι αλλα δεν ειναι και μια ιστορια, ας πουμε το ειδες και ειναι σαν να μην ειδες τιποτα, διοτι δεν ειχε αρχη μεση και τελος εκτος απο κατι ερωτησεις στη μεση για τα παιδια, οπου πρεπει να απαντουν στην οθονη (αλλο παλι και τουτο). Επισης οι χαρακτηρες δεν ειναι χαρακτηρες, ας πουμε ο εξυπνος, ο πονηρος, ο τσιγκουνης, ο αφελης, ο καλος/κακος. Δεν εχουν συναισθηματα, δεν εχουν ιδεες. Ειναι σαν υπνωτισμενα ρομποτακια. Τα παιδια κοιτανε σα χανοι, δε γελανε, απλα νευουν με το κεφαλι σαν υπνωτισμενα και αυτα. Δε ξερω τι παιρνουν αυτοι που το εφτιαξαν, αλλα κατι παιρνουν σιγουρα διοτι δε βγαινει νοημα.
Τους βαλαμε να δουν παλια Μικυ Μαους στο Youtube και επαθαν τη πλακα τους, ειχαν πεσει κατω απο το καναπε και γελαγαν με τη καρδια τους.
Που σαι ρε Μικυ φιλαρακο μας ελειψες
No comments:
Post a Comment