Ραψιμο

Στην ΙΚΕΑ, περναμε μπροστα απο τα υφασματα που πωλουνται με το μετρο.

- Μαμα θελω να γινεις κομοδιστρια
-Τι θες να γινω αγαπη μου?
-Να γινεις κομοδιστρια, να μου ραβεις πραγματα
-Γιατι θελεις να γινω μοδιστρα?

-Για να μου ραβεις πραγματα που θελω, θα ειναι πολυ ωραιο. Ελα να παρουμε ενα υφασμα απο εδω να μου ραψεις
-Μα δε ξερω να ραβω εγω, καρδια μου, ενα κουμπι μπορω να ραψω αμα ξηλωθει, αλλα δε ξερω να ραβω με τη μηχανη.
-Θελω να μαθεις σημερα!
-Δεν γινεται τοσο γρηγορα, σε μια μερα. Θελει λιγο χρονο. Εγω δε ξερω, η γιαγια ομως ξερει, μπορει να σου φτιαξει οτι θελεις.
-Οχι εγω θελω εσυυυυυ να μου ραψεις
- Και τι να σου φτιαξω?
- Μια πανοπλια. Και ενα καπελο του εργατη, ξερεις αυτα που φορανε οταν κανουν εργα, μια κασκα, και ... και... και... Θελω να γινεις κομοδιστρινα
- Γιατι αγαπη μου, τι σε επιασε με το ραψιμο?
- Για να σε δω που θα παρεις και θα κοψεις το υφασμα τωρα εδω. Να κοιτα, αυτο παρε. Ελα σε παρακαλω

Το απογεμα το λεω στη μητερα μου στο τηλεφωνο. Η οποια με ανεθρεψε στο φεμινιστικο 80 και το 90, τοτε που το ραψιμο και το πλεξιμο ειχαν ξεπεσει σε εκτιμηση ως πολυ χειρωνακτικες και καθολου ιντελλεκτουελ ασχολιες. Οπως και ολα τα χειρωνακτικα ηταν passee (μη κοιτας τωρα που σφιξαν οι κωλοι με τη Kριση και ολοι πλακωθηκαν στο 'φτιαχτο μονος σου' κι εγινε trendy). Ηταν που λετε καθετη στο να χανω το χρονο μου με τετοια, αντι να διαβαζω και να μαζευω γνωση για να στρωσω καριερα. Της το λεω στο τηλεφωνο λοιπον και χλωμιασε. Γιατι καλε το παιδι να θελει να ραψεις. Καταντια μεγαλη. Ειδες κυρια μαμα, που διαβαζεις αυτο το μπλογκ - σου ερχεται απο εκει που δε το περιμενεις

Εχε το νου σου στο παιδι - του Πετρου Κουμπλη

Θελω κατα καιρους να γραψω ενα ποστ σχετικο με τη δουλεια μου, αλλα καθε φορα το αναβαλλω. Κυριως γιατι σκεφτομαι οτι εδω γραφω πραγματα (κυριως) ευχαριστα και αστεια. Αλλα σημερα νιωθω οτι πρεπει. Γιατι υπαρχουν και κατι αλλα, που πονανε, αλλα ειναι εκει εξω καθε μερα και αφορουν μαναδες και πατεραδες το ιδιο.

Ασχολουμαι με το θεμα των μεταναστων και των προσφυγων. Απο τοτε που εχω δικα μου παιδια ομως εχει λιγο μεταλλαχτει το θεμα, και νομιζω οτι βασικα βλεπω παντου παιδια, μαναδες και πατεραδες. Τιποτε αλλο, ουτε νουμερα, ουτε πολιτικες συζητησεις για δικαιωματα, συνορα, υπηκοοτητες, νομοθεσιες, ρατσισμους και λοιπα. Μονο γονεις, παιδια και ανθρωπους μονους, στο δρομο. Ηθελα να γραψω κατι για αυτο, για τις μαναδες και τους πατεραδες που διαβαζουν το peekaboo, αλλα διαβασα το παρακατω γραμμενο απο το Πετρο Κουμπλη και μου αρεσε. Δεν ειναι ψυχραιμο, δεν ειναι ελαφρυ, αγγιζει τις πιο ευαισθητες χορδες ενος γονιου και γεννα ενστικτωδεις αντιδρασεις. Ειναι ενα κειμενο που θα σε λυγισει και θα σε βαλει κατω. Στη ξενοφοβικη παρανοια που εχει απλωθει σα συννεφο πανω απο το πανελληνιο, νομιζω οτι πλεον μονο αυτα αγγιζουν - φωνες που σε αναγουν σε δικα σου συναισθηματα αγαπης, προστασιας, αυτοσυντηρησης. Πρεπει να το νιωσεις στο πετσι σου

Το παραθετω αυτουσιο - μπραβο Πετρο!

Έχε το νου σου στο παιδί

Ενα αρθρο του Πετρου Κουμπλη 

(δημοσιευτηκε εδω http://www.aixmi.gr/index.php/exe-to-nou-sou-sto-paidi/ )

Σκέψου να είσαι η μάνα, που σιδέρωσε με προσοχή τα ρούχα του απ’ το προηγούμενο βράδυ, για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Εκείνη που πήρε ανήσυχη τηλέφωνο το γιατρό, γιατί το αγοράκι της ανέβασε ξαφνικά πυρετό. Εκείνη που ένα Σάββατο μεσημέρι το καμάρωσε να κάνει ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Εκείνη που το μάλωσε, όταν δεν έφαγε όλο το πιάτο με τις φακές, τη δύναμή του. Σκέψου να είσαι η μάνα… και κάποιος, κάποια μέρα, να σηκώνει κάποιο όπλο και να σκοτώνει το παιδί.

Σκέψου να είσαι η μάνα που έμεινε κρυφά ξάγρυπνη, κοιτώντας το ρολόι με αγωνία. Εκείνη που άκουσε με ανακούφιση την πόρτα και τα βήματά του να το οδηγούν στο εφηβικό δωμάτιο. Εκείνη που άπλωσε όλα τα ρούχα του, έραψε όλα τα κουμπιά του που ξηλώθηκαν. Και κάποια μέρα, κάποια οργή, κάποιο μίσος, κάποια παράνοια να γίνεται κάποια βόμβα και να το σκοτώνει.

Σκέψου να ‘σαι η μάνα που ανοίγει το πορτοφόλι της και βλέπει τη φωτογραφία του. Εκείνη που απλώς θέλει ν’ ακούσει τη φωνή του στο τηλέφωνο. Εκείνη που κάποτε το γέννησε, αλλά το κουβαλάει μέσα της για πάντα. Η μάνα που κάθε σκέψη της έχει υστερόγραφο το πρόσωπό του. Και κάποια μέρα ξαφνικά, κάποιος του μιλά άσχημα, κάποιος θέλει το κακό του, κάποιος θέλει να το πονέσει. Και το πονά.

Σκέψου να ‘σαι η μάνα. Και να τρέμει η ψυχή σου που έφυγε από κοντά σου. Να θέλεις να γίνεις κάθε πέτρα, κάθε μονοπάτι, κάθε δρόμος που θ’ ακολουθήσει, για να το προσέχεις. Και κάποια μέρα το παιδί να χάνεται σε κάποια θάλασσα. Κι εσύ να μη ξέρεις τίποτα. Ποιος να σε βρει και ποιος να σου πει για κάποιο σάπιο δουλεμπορικό.

Σκέψου να ‘σαι η μάνα που κάθε μέρα ξυπνά με την σκέψη να βρεις φαγητό για το παιδί. Να περπατάς χιλιόμετρα για να βρεις καθαρό νερό. Να παρακαλάς για ένα βρώμικο δολάριο, για να του πάρεις γάλα. Και κάποια μέρα, κάποιος στρατός να το σκοτώνει. Και το παιδί να γίνεται κάποιος αριθμός σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, σε κάποια χώρα.

Σκέψου να είσαι η μάνα και να μη μάθεις ποτέ πως την ώρα που ξεψυχούσε, που άφηνε το σώμα του, σ’ αυτήν την απειροελάχιστη χαραμάδα του χρόνου, σ’ εκείνη την ύστατη στιγμή, σκέφτηκε το πρόσωπό σου.

Σκέψου να σαι η μάνα…

Σκέψου το. Όχι, σκέψου το πραγματικά , μην το προσπεράσεις. Μην πας γρήγορα στην επόμενη γραμμή. Σε παρακαλώ…

Σκέψου το. Γιατί είσαι και είμαι η μάνα. Είσαι και είμαι το παιδί. Είμαστε ο λώρος που μας ενώνει. Όλους μας.

Δε θέλω να πεθάνω για να με αγαπάς. Δε θέλω να γίνω ήρωας για να μ’ αγαπάς. Δε θέλω να γίνω κάτι για να μ’ αγαπάς. Θέλω… θα ‘θελα… να το κάνεις τώρα.

Τώρα που με συναντάς στο δρόμο. Τώρα που δε γνωρίζεις τ’ όνομά μου. Τώρα που μου μιλάς. Που με διαβάζεις. Τώρα που ήσουν έτοιμος να μου φωνάξεις, να με χτυπήσεις. Τώρα, που σου μοιάζω αδύναμος. Τώρα που νόμιζες πως ήμουν ξένος. Τώρα.

Τώρα… που ξέρεις πια…

Το δωματιο

                            Κοιταξτε εδω κατι ωραιες φωτογραφιες, τι ωραια παιδικα δωματια με σκανδιναβικο, μινιμαλιστικο ντιζαιν. Αποπνεουν μια γαληνη, μια ηρεμια...

                                                                                             φωτο απο εδω 

                                                                                               φωτο απο εδω

Τα ειδατε, τα φχαριστηθηκατε? 
Ε, αυτα τα δωματια δεν υπαρχουν. Δε ξερω αν αυτοι που τα σχεδιασαν εχουν παιδια, η εχουν ποτε επισκεφθει ενα αληθινο παιδικο δωματιο. Μηπως ειναι δωματια σε εξοχικο σπιτι που δεν πατανε ποτε? Μηπως ηταν ετσι τη πρωτη μερα, και τα στησανε ομορφα ομορφα για τη φωτογραφιση? Παντως, σε αυτα τα δωματια δε ζουνε παιδια. Γιατι τα παιδια εχουν μια αντιληψη του χωρου που ειναι το αναποδο απο αυτο της φωτογραφιας - μαξιμαλιστικη.

Τα παιδια θελουν να κανουν το χωρο δικο τους, να απλωσουν τα χερια τους να τα πιασουν ολα και να τα κανουν αλλιως, οπως θελουν αυτα.
Οταν τα παιδια βλεπουν ενα συρταρι το ανοιγουν και τα βγαζουν ολα εξω.
Οταν βλεπουν ενα κουτι, το αναποδογυριζουν
Τα παιχνιδια ειναι παντα πολλα και ειναι χυμα εξω, μες στη μεση του δωματιου, στις γωνιες, κατω απο τα κρεβατια, στα παραθυρα, και επεκτεινονται και σε αλλα δωματια. Ειδικα τα μικρα και μυτερα, αυτα διασκορπωνται ελευθερα σε ολο το σπιτι. Δε κραταει παιχνιδι μες στο κουτι πανω απο 8 ωρες (=τη νυχτα που κοιμουνται)
Οταν εχει βιβλιοθηκη, τα παιδια ριχνουν ενα ενα τα βιβλια στο πατωμα και πρεπει να πατανε πανω τους για να διαλεξουν ενα να διαβασουν
Οι ζωγραφιες τους ειναι παντου
Οι δαχτυλιες τους ειναι παντου
Η πλαστελινη ειναι πανω στο κομοδινο, και μεσα στο σπιτι των playmobil παντα κρυβονται δυο βρωμικες καλτσες
Τα παιδια χοροπηδανε ευτυχισμενα στα κρεβατια τους (κρεβατι=τραμπολινο) και απολαμβανουν το πολυχρωμο χαος γυρω τους. Δεν πανε στο δωματιο τους για διαλογισμο, δε τους συγκινει ο μινιμαλισμος, τους συγκινει ο χαμος.
Η 'Τακτοποιηση' ειναι μια εμμονη που εχουν οι γυναικες (πχ η μαμα και η δασκαλα), και τους ενοχλει γιατι πρεπει να ξαναβγαζουν παλι ολα τα παιχινιδια εξω, φτου και απο την αρχη (μα γιατι το κανουν, δε τα αφηνουν εκει μες στη μεση να τελειωνουμε). Τα παιδια δε θελουν, και δε βλεπουν το λογο να περασουν ενα δευτερολεπτο απο τη ζωη τους για να μαζεψουν. Οι αντρες παραμενουν παντα παιδια.

(Υποσημειωση)

Επειδη καποια στιγμη τα παιδια μου θα διαβασουν αυτα που γραφονται σε αυτο το μπλογκ, και αυτη η μερα δεν ειναι καθολου μακρια, διευκρινιστικη υποσημειωση προς αυτους:

Αυτο το μπλογκ ειναι ενα ημερολογιο, τιποτε παραπανω τιποτε παρακατω. Δε ξερω πως και γιατι ακριβως το αρχισα. Ειχες μολις γεννηθει εσυ, ο μεγαλος, και ηθελα να καταγραφω καπου αυτα που σκεφτομαι και ζω, απο φοβο μη τα ξεχασω και τα χασω. Για να τα διαβαζω και να θυμαμαι. Για τις μικρες λεπτομερειες που κανουν τη διαφορα.Και να τα μοιραστω για να δω αν αλλες μαμαδες και μπαμπαδες σκεφτονται και ζουν τα ιδια πραγματα.

Eπισης ηθελα να καταγραφω τα μαγικα πραγματα που λετε και σκεφτεστε εσεις, οπως πλαθετε τις λεξεις και τις σκεψεις σας και τις βαζετε σε σειρα. Ηθελα να θυμαμαι τον κοσμο σας, τον κοσμο μας.

Το μπλογκ ειναι προσωπικο και αναφερεται σε εσας τους δυο, εμενα και το μπαμπα. Θα με ρωτησετε, 'γιατι πρεπει να μαθει ο πλανητης ολος ποτε και πως εκανα εγω πιπι, με ρωτησες αν θελω εγω να εκτεθω ετσι'? Ειναι οντως προσωπικες στιγμες, εχετε δικιο. Προσπαθησα ομως να κρατησω την ανωνυμια σας, και να μοιραστω την εμπειρια και τη στιγμη, χωρις να εχει σημασια το προσωπο και το μερος.  Εαν εσεις οταν μεγαλωσετε θελετε να εχετε μπλογκς με τη φατσα σας και το ονοματεπωνυμο σας, ειναι δικη σας επιλογη και αποφαση. Δε θα παρω αυτη την αποφαση πριν απο σας.

Δεν καταγραφω απο ναρκισισμο η επιδειξιομανια, δε προσπαθω να προβαλλω μια περσονα που δεν ειμαι, ουτε να δειξω ενα ψευτικο τελειο κοσμο. Ουτε να διδαξω, να σοκαρω, να προκαλεσω, η να βγαλω λεφτα. Καταγραφω με μονο κριτηριο οσα νομιζω οτι διασκεδαζουν, συγκινουν η αγγιζουν αλλες μαμαδες και μπαμπαδες και εχουν νοημα περαν του προσωπικου χωρου.

Δε γραφω ποτε τιποτα που δε θα αισθανομουν ανετα αν διαβαστει απο εσας η τους φιλους σας, μικρα παιδια, εφηβους η μεγαλους.

Παρακαλω να ειστε επιεικεις μαζι μου. Μπορει σε δεκα χρονια αυτα τα κειμενα να φαινονται πολυ ντεμοντε. Αναφερονται σε αυτη την εποχη που γραφονται. Επισης, ειμαι ανθρωπος με αδυναμιες. Ισως κατι να μη σας αρεσε. Να ξερετε οτι ειχα παντα τις καλυτερες προθεσεις.

Μεγαλος

Σημερα πηγα πρωτη μερα στο σχολειο. Δηλαδη μεχρι πριν τα Χριστουγεννα πηγαινα στο σταθμο και ημουν μικρος, και μετα ημουν με τη μαμα μου και το μπαμπα μου και τον αδερφο μου διακοπες στην Αθηνα, και μετα γυρισα απο τις διακοπες και εγινα Μεγαλος, και πηγα στο σχολειο που παει ο αδερφος μου. Στα ανηλλικά το λενε νομιζω 'προνηπιο', στα γαλλικα maternelle. Η μαμα μου μου πηρε μια σουπερ τσαντα για Μεγαλους με τον Φακατίν*  που μοιαζει με αυτη του αδερφου μου, και cool ποδιτσα για ζωγραφικη, και εραψε το ονομα μου σε ταμπελιτσες στα πραγματα μου, τι ωραιο ονομα που εχω.

Τη πρωτη μερα με πηγαν ολη η οικογενεια σε πομπη μεχρι τη ταξη και χαρηκα, αλλα μετα καταλαβα οτι δε θα κατσουν μαζι μου και θα φυγουν και θα μεινω μονος μου στη καινουρια ταξη με τα παιδια που δε τα ξερω και τη δασκαλα, τη Ριτα, και δε μου αρεσε. Κλαψ. Μετα απο λιγο σταματησα να κλαιω και παιξαμε και φαγαμε. Τα αλλα παιδια δε τα ηξερα, αλλα φαινονται ΟΚ. Καλα θα περασουμε, νταξει. Και η δασκαλα καλη ειναι, μου ειπε να τη παρω αγκαλια σα κοαλα. Μ'αρεσε. Μετα βγηκαμε εξω στην αυλη να παιξουμε. Κανω ετσι και βλεπω τον αδερφο μου να ερχεται τρεχοντας. Ωωωω τι χαρα, αγκαλιαστηκαμε σφιχτα λες και ειχαμε να τα πουμε μερες. Παιξαμε μαζι, γνωρισα και τους φιλους του τους Μεγαλους. Μετα ηρθε μαζι μου μεχρι τη πορτα της ταξης, να με αποχαιρετησει. Πατησαμε τα κλαματα και οι δυο, γιατι επρεπε να αποχωριστουμε παλι. Κλαψ. Ωχου πια.
Μετα παιξαμε κι αλλο στη ταξη και μετα ηρθε η μαμα και με πηρε.
Τη δευτερη μερα εκανα να το αποφυγω, μπας και κατσω σπιτι παρεα της, λεω ΄δε θελω να παω στη Ριτα', αλλα απετυχα και με πηγανε παλι. Εκλαψα, μετα σταματησα να κλαιω και επαιξα στη ταξη και εφαγα και κοιμηθηκα και ηταν οκ. Εκανα και πιπι στη λεκανη σα Μεγαλος, γιατι αφου το αρχισαμε το τροπαριο με το  'Μεγαλος' πρεπει να το ολοκληρωσουμε, ετσι λεει. Οποτε και στο σπιτι θα κανω πιπι, και παει το μπιμπερο (σε κουπα!), και παει και η καρεκλα φαγητου που με δενουνε με ζωνη - μου πηρανε τη λαχανι καρεκλα απο την Ικεα για τα Μεγαλα παιδια, σαν αυτη που εχει ο αδερφος μου, και ανεβοκατεβαινω συνεχεια.
Γενικα οτι κανω λεω το παρασυνθημα 'Μεγαλος'. Πλακα εχει.
Ολοι εχουμε παρασυνθηματα στην οικογενεια, η μαμα λεει Ντεντλάι** και Δουλιτσα μου, ο μπαμπας λεει Μήτιγκ***, ο αδερφος μου εχει πολλα και διαφορα (που τα μαθα και εγω), ας πουμε το Σκρο νιονιό^ και Κακαμπουντάν^^. Κανενα ομως δεν εχει τη γοητεια του δικου μου, λεω 'Μεγαλος' και ολοι χαιρονται (ενω με τα δικα τους συνθηματα δε χαιρεται κανεις, χα!)

* Flash McQueen
** deadline 
*** meeting 
^  scrogneugneu (ουφ/οχου, εκφραζει δυσαρεσκεια και κοροιδια)
^^  caca boudin (=κακα, παιδικη εκφραση για πλακα, κοροιδια)