Ραψιμο

Στην ΙΚΕΑ, περναμε μπροστα απο τα υφασματα που πωλουνται με το μετρο.

- Μαμα θελω να γινεις κομοδιστρια
-Τι θες να γινω αγαπη μου?
-Να γινεις κομοδιστρια, να μου ραβεις πραγματα
-Γιατι θελεις να γινω μοδιστρα?

-Για να μου ραβεις πραγματα που θελω, θα ειναι πολυ ωραιο. Ελα να παρουμε ενα υφασμα απο εδω να μου ραψεις
-Μα δε ξερω να ραβω εγω, καρδια μου, ενα κουμπι μπορω να ραψω αμα ξηλωθει, αλλα δε ξερω να ραβω με τη μηχανη.
-Θελω να μαθεις σημερα!
-Δεν γινεται τοσο γρηγορα, σε μια μερα. Θελει λιγο χρονο. Εγω δε ξερω, η γιαγια ομως ξερει, μπορει να σου φτιαξει οτι θελεις.
-Οχι εγω θελω εσυυυυυ να μου ραψεις
- Και τι να σου φτιαξω?
- Μια πανοπλια. Και ενα καπελο του εργατη, ξερεις αυτα που φορανε οταν κανουν εργα, μια κασκα, και ... και... και... Θελω να γινεις κομοδιστρινα
- Γιατι αγαπη μου, τι σε επιασε με το ραψιμο?
- Για να σε δω που θα παρεις και θα κοψεις το υφασμα τωρα εδω. Να κοιτα, αυτο παρε. Ελα σε παρακαλω

Το απογεμα το λεω στη μητερα μου στο τηλεφωνο. Η οποια με ανεθρεψε στο φεμινιστικο 80 και το 90, τοτε που το ραψιμο και το πλεξιμο ειχαν ξεπεσει σε εκτιμηση ως πολυ χειρωνακτικες και καθολου ιντελλεκτουελ ασχολιες. Οπως και ολα τα χειρωνακτικα ηταν passee (μη κοιτας τωρα που σφιξαν οι κωλοι με τη Kριση και ολοι πλακωθηκαν στο 'φτιαχτο μονος σου' κι εγινε trendy). Ηταν που λετε καθετη στο να χανω το χρονο μου με τετοια, αντι να διαβαζω και να μαζευω γνωση για να στρωσω καριερα. Της το λεω στο τηλεφωνο λοιπον και χλωμιασε. Γιατι καλε το παιδι να θελει να ραψεις. Καταντια μεγαλη. Ειδες κυρια μαμα, που διαβαζεις αυτο το μπλογκ - σου ερχεται απο εκει που δε το περιμενεις