Εχε το νου σου στο παιδι - του Πετρου Κουμπλη

Θελω κατα καιρους να γραψω ενα ποστ σχετικο με τη δουλεια μου, αλλα καθε φορα το αναβαλλω. Κυριως γιατι σκεφτομαι οτι εδω γραφω πραγματα (κυριως) ευχαριστα και αστεια. Αλλα σημερα νιωθω οτι πρεπει. Γιατι υπαρχουν και κατι αλλα, που πονανε, αλλα ειναι εκει εξω καθε μερα και αφορουν μαναδες και πατεραδες το ιδιο.

Ασχολουμαι με το θεμα των μεταναστων και των προσφυγων. Απο τοτε που εχω δικα μου παιδια ομως εχει λιγο μεταλλαχτει το θεμα, και νομιζω οτι βασικα βλεπω παντου παιδια, μαναδες και πατεραδες. Τιποτε αλλο, ουτε νουμερα, ουτε πολιτικες συζητησεις για δικαιωματα, συνορα, υπηκοοτητες, νομοθεσιες, ρατσισμους και λοιπα. Μονο γονεις, παιδια και ανθρωπους μονους, στο δρομο. Ηθελα να γραψω κατι για αυτο, για τις μαναδες και τους πατεραδες που διαβαζουν το peekaboo, αλλα διαβασα το παρακατω γραμμενο απο το Πετρο Κουμπλη και μου αρεσε. Δεν ειναι ψυχραιμο, δεν ειναι ελαφρυ, αγγιζει τις πιο ευαισθητες χορδες ενος γονιου και γεννα ενστικτωδεις αντιδρασεις. Ειναι ενα κειμενο που θα σε λυγισει και θα σε βαλει κατω. Στη ξενοφοβικη παρανοια που εχει απλωθει σα συννεφο πανω απο το πανελληνιο, νομιζω οτι πλεον μονο αυτα αγγιζουν - φωνες που σε αναγουν σε δικα σου συναισθηματα αγαπης, προστασιας, αυτοσυντηρησης. Πρεπει να το νιωσεις στο πετσι σου

Το παραθετω αυτουσιο - μπραβο Πετρο!

Έχε το νου σου στο παιδί

Ενα αρθρο του Πετρου Κουμπλη 

(δημοσιευτηκε εδω http://www.aixmi.gr/index.php/exe-to-nou-sou-sto-paidi/ )

Σκέψου να είσαι η μάνα, που σιδέρωσε με προσοχή τα ρούχα του απ’ το προηγούμενο βράδυ, για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Εκείνη που πήρε ανήσυχη τηλέφωνο το γιατρό, γιατί το αγοράκι της ανέβασε ξαφνικά πυρετό. Εκείνη που ένα Σάββατο μεσημέρι το καμάρωσε να κάνει ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Εκείνη που το μάλωσε, όταν δεν έφαγε όλο το πιάτο με τις φακές, τη δύναμή του. Σκέψου να είσαι η μάνα… και κάποιος, κάποια μέρα, να σηκώνει κάποιο όπλο και να σκοτώνει το παιδί.

Σκέψου να είσαι η μάνα που έμεινε κρυφά ξάγρυπνη, κοιτώντας το ρολόι με αγωνία. Εκείνη που άκουσε με ανακούφιση την πόρτα και τα βήματά του να το οδηγούν στο εφηβικό δωμάτιο. Εκείνη που άπλωσε όλα τα ρούχα του, έραψε όλα τα κουμπιά του που ξηλώθηκαν. Και κάποια μέρα, κάποια οργή, κάποιο μίσος, κάποια παράνοια να γίνεται κάποια βόμβα και να το σκοτώνει.

Σκέψου να ‘σαι η μάνα που ανοίγει το πορτοφόλι της και βλέπει τη φωτογραφία του. Εκείνη που απλώς θέλει ν’ ακούσει τη φωνή του στο τηλέφωνο. Εκείνη που κάποτε το γέννησε, αλλά το κουβαλάει μέσα της για πάντα. Η μάνα που κάθε σκέψη της έχει υστερόγραφο το πρόσωπό του. Και κάποια μέρα ξαφνικά, κάποιος του μιλά άσχημα, κάποιος θέλει το κακό του, κάποιος θέλει να το πονέσει. Και το πονά.

Σκέψου να ‘σαι η μάνα. Και να τρέμει η ψυχή σου που έφυγε από κοντά σου. Να θέλεις να γίνεις κάθε πέτρα, κάθε μονοπάτι, κάθε δρόμος που θ’ ακολουθήσει, για να το προσέχεις. Και κάποια μέρα το παιδί να χάνεται σε κάποια θάλασσα. Κι εσύ να μη ξέρεις τίποτα. Ποιος να σε βρει και ποιος να σου πει για κάποιο σάπιο δουλεμπορικό.

Σκέψου να ‘σαι η μάνα που κάθε μέρα ξυπνά με την σκέψη να βρεις φαγητό για το παιδί. Να περπατάς χιλιόμετρα για να βρεις καθαρό νερό. Να παρακαλάς για ένα βρώμικο δολάριο, για να του πάρεις γάλα. Και κάποια μέρα, κάποιος στρατός να το σκοτώνει. Και το παιδί να γίνεται κάποιος αριθμός σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, σε κάποια χώρα.

Σκέψου να είσαι η μάνα και να μη μάθεις ποτέ πως την ώρα που ξεψυχούσε, που άφηνε το σώμα του, σ’ αυτήν την απειροελάχιστη χαραμάδα του χρόνου, σ’ εκείνη την ύστατη στιγμή, σκέφτηκε το πρόσωπό σου.

Σκέψου να σαι η μάνα…

Σκέψου το. Όχι, σκέψου το πραγματικά , μην το προσπεράσεις. Μην πας γρήγορα στην επόμενη γραμμή. Σε παρακαλώ…

Σκέψου το. Γιατί είσαι και είμαι η μάνα. Είσαι και είμαι το παιδί. Είμαστε ο λώρος που μας ενώνει. Όλους μας.

Δε θέλω να πεθάνω για να με αγαπάς. Δε θέλω να γίνω ήρωας για να μ’ αγαπάς. Δε θέλω να γίνω κάτι για να μ’ αγαπάς. Θέλω… θα ‘θελα… να το κάνεις τώρα.

Τώρα που με συναντάς στο δρόμο. Τώρα που δε γνωρίζεις τ’ όνομά μου. Τώρα που μου μιλάς. Που με διαβάζεις. Τώρα που ήσουν έτοιμος να μου φωνάξεις, να με χτυπήσεις. Τώρα, που σου μοιάζω αδύναμος. Τώρα που νόμιζες πως ήμουν ξένος. Τώρα.

Τώρα… που ξέρεις πια…