Κοσμοχαλασμος

Πολυ εντυπωσιακα τα ψυχολογικα πανω-κατω που γινονται εντος σου με την αφιξη του ενος και μετα, με την αφιξη ενος δευτερου παιδιου. Κοσμοχαλασμος. Γινεσαι αλλος ανθρωπος.

Νομιζω το πιο ενδιαφερον ειναι αυτο το συναισθημα οτι ξαφνικα ξερεις, πως ο,τι κανεις και λες, και το πως εισαι, καθοριζει τη ζωη ενος αλλου ανθρωπου. Πανε οι μερες που ησουν εσυ με την εαυταρα σου, με τα προσωπικα σου θεματα - ψυχολογικα, επαγγελματικα, γκομενικα, οτιδηποτε - και που καθε τι απο αυτα σου φαινονταν ΤΟ θεμα. Και μετα τα θεματα αφορουσαν δυο, αντε εσενα και το συντροφο σου, και το ζευγαρι σας.

Τιποτα δεν ηταν ολα αυτα μπροστα στην αισθηση ευθυνης που αισθανεσαι οταν εχεις παιδια. Η εαυταρα σου παει περιπατο. Αναθεωρει προτεραιοτητες, βλεπει τα προβληματα στις πραγματικες τους διαστασεις και, ξαφνικα, απασχολειται πιο πολυ με τις προτεραιοτητες, αναγκες και προβληματα αλλων ανθρωπων. Γιατι αυτος ο ανθρωπος η αυτοι οι ανθρωποι εξαρτωνται εντελως απο σενα. Και δε μπορεις να τους αφησεις ξεκρεμαστους. Ουτε να τους απογοητευσεις. Σορρυ, προηγουνται.
Απιστευτη ασκηση ελεγχου του εγωισμου. Ειδικα αν εισαι μοναχοπαιδι, οπως εγω, αυτη η καθημερινη ασκηση που βγαζει εσενα απο το επικεντρο του συμπαντος και βαζει καποιους αλλους, ειναι τρομερη αλλαγη.