Φευγουμε !

Διακοπες, επιτελους!!!

Lullabies from the Axis of Evil

http://www.amazon.com/Lullabies-Axis-Evil-Various-Artists/dp/B00062IEGE/ref=pd_bxgy_m_img_a/103-4568190-9867830

Συλλογη νανουρισματων απο το Ιρακ, το Ιραν, τη Βορειο Κορεα, το Αφγανισταν, τη Παλαιστινη, τη Κουβα, τη Συρια, τη Λιβυη. Ομορφο!

Peer pressure

Καθε φορα που μιλαω με μια φιλη μου στο τηλεφωνο, της λεω τι ωραια που περναμε με το μωρο και τι καταπληκτικη εμπειρια που ειναι. Καθε φορα με ακουει με εκπληξη και με ρωταει, μα καλα, δεν εχετε κλαταρει, δεν ειναι ταλαιπωρια? Προς αποφυγη καθε παρεξηγησεως, η φιλη μου αγαπαει πολυ τα μωρα και θα ηθελε να κανει ενα παιδακι συντομα. Αλλα, παθαινει αυτο που λεμε peer pressure. Γιατι μιλαει συχνα και με μια αλλη φιλη της η οποια μερα νυχτα της τριβελιζει το μυαλο με την εξης ευχαριστη περιγραφη:
Ωχ αμαν, πωπω τι παθαμε, τωρα με το μωρο δε μπορουμε να κανουμε αυτο και δε μπορουμε να κανουμε εκεινο, δε βγαινουμε και ειμαστε κλεισμενοι στο σπιτι, το μωρο κλαιει κλαιει κλαιει κλαιει (εμ, τι θα εκανε χρυση μου, μωρο ειναι) και εμεις δε κοιμομαστε, και ασε με τον αντρα μου τωρα εχει αλλαξει η σχεση μας γιατι δεν ειμαστε δυο ειμαστε τρεις και δεν εχουμε χρονο για μας, και οπως καταλαβαινεις ειμαστε συνεχεια στο ποδι και τρεχουμε, γιατι ενα παιδι εχει απαιτησεις.

Ηθικο διδαγμα, αμα κανεις παιδια παει η χαρα της ζωης. Θα σου βγει το λαδι. Babies are not fun. Επισης, κανε παιδια οσο πιο αργα μπορεις γιατι μετα δε θα μπορεις να βγαινεις και να κανεις ο,τι γουσταρεις. Θα εισαι μια χοντρη κυρα κλεισμενη στο σπιτι μαζι με το χοντρο αντρα σου, τα βραδια θα ειστε καρφωμενοι στη τηλεοραση, η κοινωνικη σας ζωη θα συρρικνωθει και θα συναναστρεφεστε το διπτυχο, πεθερικα - φιλοι με μωρα, και γενικα δε θα εχεις χρονο για τιποτα. Στη χωρα του ατελειωτου καφε και clubbing, το να κανεις παιδι και να μη βγαινεις αργα το βραδυ δεν ειναι καθολου, μα καθολου ευχαριστο. Δυο τρεις τετοιες φιλες/φιλους να εχεις σου φτανει για να πεις, ασε να μου λειπει το βυσσινο.

Δε της εκρυψα ποτε της φιλης μου τη κουραση και τη ταλαιπωρια, αλλα βρε αδερφε, δεν ειναι δα αυτο ο,τι αποκομιζεις απο ολη την ιστορια. Θα μου πεις, εξαρταται απο τη κουραση, γιατι μπορει το δικο σου μωρο κυρια μου να ειναι ευκολο και να την εβγαλες λαδι, αλλα υπαρχουν μωρακια που ειναι πολυ δυσκολα τους πρωτους μηνες και κυριολεκτικα ξεπατωνεσαι. Ακομα και τοτε ομως, ειναι κριμα να συμπυκνωνεις την ολη εμπειρια στην αισθηση της ταλαιπωριας. Εξαλλου, ειναι πολλοι οι μπαμπαδες και οι μαμαδες που δεν καθονται να σκασουν επειδη δε βγαινουν πλεον το βραδυ, και που γουσταρουν πολυ που ειναι γονεις και το φωναζουν. Και βρισκουν χιλιαδες νεα πραγματα να κανουν με τα μωρακια τους κατα τη διαρκεια της ημερας η και το βραδυ για να περασουν ωραια. Ορεξη να εχεις. Οποτε, γιατι να μην ειναι το peer pressure λίγο πιο θετικο? Εκκληση προς τους απανταχου γονεις-φαν του ειδους. Καντε κατι και πειτε ενα καλο λογο γυρω τριγυρω, γιατι χανομαστε, θα μας φαει η μαρμαγκα

Ο κακος συγγενης

Ολοι εχουν απο εναν τετοιο. Συνηθως ειναι ενας παππους, μια γιαγια, θειος, θεια. Σε μερικες περιπτωσεις ειναι περισσοτεροι απο ενας. Και σε αλλες, ειναι κανενας συγκεκριμενα και ολοι μαζι, γιατι εχουν καποια απο τα χαρακτηριστικα. Ο κακος συγγενης ειναι ειδος ιδιαιτερα διαδεδομενο στις μεσογειακες χωρες, αν κρινω απο τους φιλους μου που μοιραζονται την ιδια θαλασσα με μας, ενω ακουγεται σα περιεργο ανεκδοτο στους υπολοιπους βορειως των Αλπεων. Ιδου τα χαρακτηριστικα του κακου συγγενη:

1. Εχει αποψη για τα παντα σχετικα με το μωρο σου, τα ξερει ηδη ολα και καλυτερα απο εσενα.
2. Θα πει την αποψη του/της χωρις να ερωτηθει, και συνηθως σε ακαταλληλη στιγμη.
3. Κριτικαρει συχνα οσα κανεις, γιατι ειναι διαφορετικα απο οτι εχει φανταστει, συνηθισει, η απο το πως μεγαλωσε τα παιδια του/της.
4. Αμα εισαι πρωτη φορα γονιος την εβαψες, γιατι θα θεωρησει αυτοματα οτι εισαι και ασχετη/ος , αναισθητη/ος, αχρηστη/ος και στουρναρι. Δεν εχεις δικαιωμα στη μαθηση. Επισης, το γεγονος οτι εισαι 24 ωρες το 24ωρο με το μωρο σου και το ξερεις απεξω κι ανακατωτα δεν του/της λεει κα πολλα.
5. Θεωρει οτι ο παλιος ειναι αλλιως, και γενικα ο,τι παλιο, παραδοσιακο και δοκιμασμενο ειναι και το σωστο. Κανε στην ακρη να περασει η εμπειρια.
6. Συχνα εκφραζει τη κριτικη του/της με τροπο συγκαλυμμενο, π.χ. λεγοντας στο μωρο 'χρυσο μου, τι ειναι αυτα που λεει η μαμα? Εμεις θα παμε να κανουμε το χ και ασε τους να λενε...' , 'Καλε, πως σε ντυσανε ετσι?', 'Καλε, σε αφησανε να κρυωνεις/ζεσταινεσαι...(κλπ κλπ)? Αχ κακομοιρο... Μπηχτη.
7. Δειχνει υπερμετρη στεναχωρια/αγανακτηση και οποιο αλλο αρνητικο συναισθημα αν το μωρο κλαψει πανω απο 3 δευτερολεπτα, και σε κοιταει με υφος που λεει 'εισαι γαιδουρι που δεν εχεις ηδη δωσει μια απαντηση στο κλαμα του μωρου'.
7. Γενικα θεωρει το κλαμα του μωρου προβλημα, και το εκδηλωνει με τη κλασικη ερωτηση 'Μα τι εχει???' (λες και τα μωρα δε κλαινε, ειναι αηχα οντα).
8. Αγοραζει διαφορα πραγματα για το μωρο σου, περα απο το περιστασιακο δωρο, και παιρνει πρωτοβουλιες χωρις να ρωτησει. Με αποτελεσμα εσυ να στερεισαι τι χαρα του να διαλεγεις μονος/μονη σου για το μωρο σου, γιατι καποιος αλλος σε προλαβε, με το δικο του/της γουστο.
9. Ο κακος συγγενης ειναι συνηθως 'κακος' με τη μαμα και το μπαμπα, οχι με το μωρο. Με αυτο ειναι γλυκα. Και γενικα εχει καλες προθεσεις.
10. Ο κακος συγγενης το μονο που καταφερνει ειναι να δημιουργει και να προσθετει αγχος και να σου χαλαει τη μερα.

Τα παραπανω δε αναφερονται σε ενα πραγματικο προσωπο, αλλα βασιζονται σε γενικοτερες εντυπωσεις και σχολια φιλων. Οποιαδηποτε ομοιοτητα ειναι συμπτωματικη :-D

Μεση δαχτυλιδι

Μια εβδομαδα μετα την επιστροφη απο τη κλινικη εκανα την αποπειρα, δειλα δειλα, μπας και. Εβγαλα απο τη ντουλαπα δυο παντελονια και μια φουστα, δροσερα, καλοκαιρινα και αγαπημενα, και ειπα να δω αν μπαινω μεσα. Ειχα να τα φορεσω απο το προηγουμενο καλοκαιρι, προ μωρου, π.μ. που λεμε. Φοραω το πρωτο - οχι. Καλα, ασε το δευτερο καλυτερα, δε δοκιμαζω καν. Να δουμε τη φουστα. Οχι (ενταξει ηξερα οτι ειναι νωρις ακομα, αλλα δεν κρατηθηκα). Δε πειραζει, λεω, ουτως η αλλως απιθανο ηταν.

Μια -δυο εβδομαδες αργοτερα δε κρατιεμαι, με το τρωει το σαρακι να δω τι εγινε. Ολες αυτες τις μερες καθε πρωι κοιταζομουν λοξα στο καθρεφτη να δω αν μειωθηκε λιγο η κοιλια, εκανα τις ασκησεις μου ανελλιπως πρωι βραδυ, τι στην ευχη, κατι πρεπει να εχει γινει πλεον. Αυτη τη φορα θα δοκιμασω το τζην μου, που μου εχει λειψει. Παιρνω μια ανασα, θαρρος...και, ναι, κουμπωνει! yes, yes, yes! Για να δουμε και τα αλλα ρουχα, ξεθαρρευω... Χμμ, οχι και πολλα. Μη τρελλαινεσαι λεω δε πειραζει, κατι ειναι και αυτο.

Και συνεχιζεται το ιδιο βιολι. Τωρα που εχουν περασει τρεις μηνες και που πλησιαζουν οι μερες για τη Μεγαλη Προκληση, την εξοδο στη παραλια, το θεμα επανερχεται δριμυτερο. Ναι μεν ξαναμπαινω πλεον στα περισσοτερα π.μ. ρουχα μου, αλλα ελα που εχει μεινει μια μικρη επιφανεια χαλαροτητας, μια τοσο δα αναμνηση κοιλιας εγκυμοσυνης που δε φευγει, και που δε θα φυγει παρα με γυμναστηριο και πειθαρχια γερμανικη.

Δεν ειναι τα εκατοστα που κανουν τη διαφορα, δεν εχουν και τοση σημασια εντελει. Ειναι η αισθηση οτι μπορω να μοιραζομαι τα ιδια μεγεθη στα ρουχα και την ιδια εμφανιση με γυναικες που δεν εχουν περασει τη γεννα, οτι δεν απεχω πια τοσο πολυ απο τον εαυτο μου οπως ηταν πριν. Οτι δε μεγαλωσα, βασικα.