Μια εβδομαδα μετα την επιστροφη απο τη κλινικη εκανα την αποπειρα, δειλα δειλα, μπας και. Εβγαλα απο τη ντουλαπα δυο παντελονια και μια φουστα, δροσερα, καλοκαιρινα και αγαπημενα, και ειπα να δω αν μπαινω μεσα. Ειχα να τα φορεσω απο το προηγουμενο καλοκαιρι, προ μωρου, π.μ. που λεμε. Φοραω το πρωτο - οχι. Καλα, ασε το δευτερο καλυτερα, δε δοκιμαζω καν. Να δουμε τη φουστα. Οχι (ενταξει ηξερα οτι ειναι νωρις ακομα, αλλα δεν κρατηθηκα). Δε πειραζει, λεω, ουτως η αλλως απιθανο ηταν.
Μια -δυο εβδομαδες αργοτερα δε κρατιεμαι, με το τρωει το σαρακι να δω τι εγινε. Ολες αυτες τις μερες καθε πρωι κοιταζομουν λοξα στο καθρεφτη να δω αν μειωθηκε λιγο η κοιλια, εκανα τις ασκησεις μου ανελλιπως πρωι βραδυ, τι στην ευχη, κατι πρεπει να εχει γινει πλεον. Αυτη τη φορα θα δοκιμασω το τζην μου, που μου εχει λειψει. Παιρνω μια ανασα, θαρρος...και, ναι, κουμπωνει! yes, yes, yes! Για να δουμε και τα αλλα ρουχα, ξεθαρρευω... Χμμ, οχι και πολλα. Μη τρελλαινεσαι λεω δε πειραζει, κατι ειναι και αυτο.
Και συνεχιζεται το ιδιο βιολι. Τωρα που εχουν περασει τρεις μηνες και που πλησιαζουν οι μερες για τη Μεγαλη Προκληση, την εξοδο στη παραλια, το θεμα επανερχεται δριμυτερο. Ναι μεν ξαναμπαινω πλεον στα περισσοτερα π.μ. ρουχα μου, αλλα ελα που εχει μεινει μια μικρη επιφανεια χαλαροτητας, μια τοσο δα αναμνηση κοιλιας εγκυμοσυνης που δε φευγει, και που δε θα φυγει παρα με γυμναστηριο και πειθαρχια γερμανικη.
Δεν ειναι τα εκατοστα που κανουν τη διαφορα, δεν εχουν και τοση σημασια εντελει. Ειναι η αισθηση οτι μπορω να μοιραζομαι τα ιδια μεγεθη στα ρουχα και την ιδια εμφανιση με γυναικες που δεν εχουν περασει τη γεννα, οτι δεν απεχω πια τοσο πολυ απο τον εαυτο μου οπως ηταν πριν. Οτι δε μεγαλωσα, βασικα.
No comments:
Post a Comment