Φανταρος

Ωρα 3 και 10 πρωινη, στριφογυριζει στη κουνια και μου κανει σηματα ... ψιτ, πειναω. Σηκωνομαι και παιρνουμε θεση. Καθομαστε αγκαλια, τρωει, και προσπαθω να κρατησω - εις ματην - το ενα βλεφαρο τουλαχιστον ανοιχτο, το αλλο εχει κλεισει προ πολλου... Υπολογιζω οτι εχω τρεις μηνες να κοιμηθω μια ολοκληρη νυχτα, σκοπια καθε βραδυ δις. Υπο αλλες συνθηκες θα ειχα κλαταρει, η θα σκυλοβριζα οποιον ειχε το θρασος να με ξυπναει ετσι καθε βραδυ... Αλλα κοιτα εδω μουτρακι. Τελειωσαμε, ρευτηκαμε, παμε για υπνο παλι. Φιλακι, καλη νυχτα.

Ωρα 6 και 20 πρωινη. Hello again. Αυτη τη φορα παιρνω και την εφημεριδα παραμασχαλα, στο ενα χερι το μωρο στο αλλο η ειδησεογραφια, να δουμε τι γινεται εκει εξω απο το κοσμο του παμπερς, που εχουμε χασει την επαφη τελευταιως... Ωπα, ξεχασαμε τη σαλιαρα. Βολευομαστε μια χαρα, και μετα απο 20 λεπτα φαγακι ειμαστε ετοιμοι για υπνο. Χα, τι μας λες. Τωρα ξυπνησε για τα καλα, αρχιζει τα γελακια και κουναει τα ματακια με νοημα. Τρελα κεφια στις εφτα παρα δεκα το πρωι. Βρε καλο μου, σκεψου και λιγο τη μαμα που κουτουλαει απο τη νυστα.

Την ημερα το προγραμμα ειναι πιο ευκολο, αν και ενδιαμεσα πρεπει να τρεξεις να προλαβεις ο,τι προλαβεις. Δηλαδη, ψιλοπραματα του τυπου ντους, φαγητο, αντε και τιποτε ψωνια. Τελοσπαντων, ελαχιστα σε σχεση με το τι θα ηθελα να κανω και με το τροπο ζωης που ειχα παλιοτερα (που ημουν και ολιγον workaholic, ομολογουμενως). Γενικα, εισαι 24/7 on duty και διαθεσιμη, και ολα τα αλλα τα βολευεις καπου στο πλαι. Φανταρος στη σκοπια, κανεις τη θητεια σου για μερικους μηνες.

Και ομως. Παρα τη κουραση, τη νυστα, τα πανω κατω που ερχονται στη ζωη σου, δε θα ηθελα να ειμαι πουθενα αλλου αυτη τη στιγμη. Αυτη η φατσουλα ειναι ο,τι καλυτερο μας εχει ποτε συμβει. Φιλακι, καλη νυχτα.

περι μητροτητας

Κατοπιν προλογου, παμε κατευθειαν στο ψητο. Γιατι το γραφω αυτο το blog. Πρωτον, γιατι οπως ειπα και πριν, καπου θελω να τα πω και αν δε τα πω θα σκασω. Δευτερον, γιατι εχω την αισθηση οτι καποιες αποριες, ιδεες, εντυπωσεις, χαρες κλπ αποτελουν κοινο σημειο αναφορας για πολλες και πολλους, δεν ακουγονται ομως τοσο πολυ. Οταν εμεινα εγκυος αρχισα να ψαχνω τι υπαρχει για εγκυμοσυνη, μαμαδες και μωρα σε βιβλια και sites. Διαβασα αρκετα. Βρηκα πολλα χρησιμα πραγματα και πολλα λιγοτερο χρησιμα, γλυκαναλατα και μελο που μου εφερναν αναγουλα. Η μαμα προσεγγιζεται ειτε ιατρικα και περιγραφεται ως ασθενης, ειτε ως ευαλωτη κοινωνικη ομαδα, ειτε ως μια μακρινη και εξιδανικευμενη υπαρξη, κατι σα ζωγραφια με παστελ χρωματα και αγγελουδακια γυρω γυρω, σαν εικονογραφησεις σε φυλλαδια των μαρτυρων του Ιεχωβα. Καπως ψευτικα ολα. Που ειναι καλε η κανονικη μεση κοπελα του σημερα, του 2008? Που ειναι η απιστευτη συγκινηση της γεννας, η ομορφια ενος μωρου, η αγαπη, η τρυφεροτητα, η πλακα που εχει η ολη φαση? Γιατι ναι, εχει πλακα. Και αυτο για καποιο λογο ειναι καλα κρυμμενο. Το ζητημα ειναι σοβαρο, δε χωρανε αστεια...

Νομιζω εχει να κανει και με τον περι μητροτητας λογο γενικοτερα. Εκει υπαρχουν δυο κυριες σχολες. Η σχολη της γκρινιας/αγχωσιας - προεκταση της γενικοτερης ελληνικης αγχωσιας και γκρινιας επι παντος θεματος - και η σχολη της super cool μητροτητας, μαλλον το κρυφο ονειρο της πρωτης σχολης.

Στη πρωτη σχολη, η μαμα, ο μπαμπας και οι γυρω συγγενεις με το καλημερα αγχωνονται. Η πλυση εγκεφαλου ξεκιναει απο την εγκυμοσυνη. Μη κανεις αυτο εγκυος γυναικα, προσεχε, προσεχε, προσεχε, και αυτα που εκανες να τα ξεχασεις, και τωρα σοβαρευεις, και μηπως να μη κυνηγησεις εκεινο το project, γιατι τωρα εσυ εισαι εγκυος, και αρα θα σε παρκαρουμε λιγακι κλπ. Και μετα με το που εμφανιστει ο/η απογονος, εκει ξεκιναει το τρενο της Μεγαλης Ταλαιπωριας. Αμαν, μη κρυωσει το παιδι, μην αρρωστησει, να φαει καααλααα (να σκασει) να μεγαλωσει, αχ γιατι κλαει θεε μου, μη κανεις αυτο, μη κανεις εκεινο η το παραλλο, και προπαντος ξεχασε οτι εκανες μεχρι τωρα και κλεισου στο σπιτι μεχρι να παρει πτυχιο, γιατι ετσι ειναι τα παιδια, θελουν θυσιες. Και μετα βεβαιως, εννοειται, οτι θα σου το χρωσταει το παιδι σου (τοσες θυσιες εκανα εγω για σενα! ) και θα πρεπει να σου το αποδειξει εμπρακτως.

Στη δευτερη σχολη, η μαμα, ο μπαμπας (αλλα οχι τοσο οι γυρω συγγενεις) ορκιζονται στο ονομα του Μπραντ, της Αντζελινα και των απανταχου σικ γονεων που κρατουν τα μωρα με το ενα χερι, ως αλλο αξεσουαρ, και τις επωνυμες τσαντες τους με το αλλο και οργωνουν την υφηλιο. Τα μωρα ειναι παντα ντυμενα στη τριχα, επισης σικ και επωνυμα, και οι μαμαδες εχουν μια απιστευτη φλατ κοιλια και ενα look παιδουλας, λες και δεν περασαν ενα τοκετο και 15 κιλα στη πλατη. Το ειδος αυτο δεν ευδοκιμει ιδιαιτερα στη χωρα μας (με την εξαιρεση καποιων εγχωριων celebrities), και αποτελει μαλλον τη κρυφη φαντασιωση της πρωτης σχολης. Πιο ηπια εκδοχη αυτου του ειδους ειναι οι μαμαδες και οι μπαμπαδες μη celebrities που καταφερνουν πολλα και συνεχιζουν τη ζωη και τη καριερα τους κανοντας παραλληλα και παιδια.

Τωρα θα μου πεις που τοποθετουμαστε οι περισσοτεροι ? Εχουμε κατι και απο τα δυο. Μερικες φορες βγαινει στην επιφανεια πιο πολυ το ενα, μερικες το αλλο. Εξαρταται και απο τους γυρω τριγυρω και αυτα που ακουμε. Δε ξερω τι κατηγορια μαμας ειμαι εγω, δε ξερω αν εχω προλαβει ηδη να ενταχτω σε καποια κατηγορια. Ειδωμεν, εν καιρω...

π.μ./ μ.μ., η αλλιως προ μωρου και μετα μωρου

Μονο ετσι θα μπορουσα να χαρακτηρισω αυτο που συμβαινει με το που σκαει μυτη το ανθρωπακι σου. Ενα κουτρουβαλιασμα απο γεγονοτα, συναισθηματα, απανωτες δυσκολιες, αποριες, αγωνιες, και απροβλεπτες καταστασεις, που ουτε μπορουσες να φανταστεις οτι υπαρχουν, και που χωριζουν τη ζωη σου με μια γραμμη, στη Πριν και στη Μετα μωρου εποχη. Το Πριν ειναι ολα οσα ξερεις και θεωρεις για τον εαυτο σου ,για το πως περνας τη ζωη σου, τι σου αρεσει και τι δε σου αρεσει να κανεις, κλπ κλπ. Και η εγκυμοσυνη στη Πριν μωρου εποχη ειναι. Εισαι ακομα η ιδια, και ο αντρας σου ειναι και αυτος ακομα ο ιδιος. Το Μετα αρχιζει με το φτου και βγαινω του μωρου και αλλαζει τα παντα. Και δεν ειναι τοσο τα πρακτικα, τα ωραρια σου, η κοινωνικη σου ζωη, αν βγαινεις και που πας. Αυτα ειναι ψιλα γραμματα. Ειναι ολα τα αλλα, ειναι αυτα που νομιζες οτι ηξερες για τον εαυτο σου και νιωθεις οτι δεν ισχυουν πλεον, το ποιος εισαι, τι θες να κανεις σε αυτη τη ζωη και που να την πας, τι αγαπας και τι σε χαλαει, τι ονειρευεσαι και τι αλλαζεις. Σε παιρνει σβαρνα και κατρακυλας με ταχυτητα τρελλη. Και ξαφνικα ενα πρωι ξυπνας και συνειδητοποιεις οτι εισαι μαμα. Επιθετο οδοστρωτηρας, this is the new you. Τhere is no way back now.

Το δικο μου το ανθρωπακι εσκασε μυτη πριν απο δυο μηνες περιπου, και βεβαιως οπως ολοι οι μαμαδες και μπαμπαδες, παθαμε τη πλακα μας. Νομιζω οτι τωρα αρχιζω να βγαινω απο το ληθαργο της post-τοκετου φασης. Οχι οτι εχω παψει να παθαινω τη πλακα μου καθε μερα. Μου ερχεται να τσιριξω και να κανω κωλοτουμπες απο τη χαρα μου, το πνιγω στα φιλια, το κοιταω και δε πιστευω αυτο που βλεπω. Και ο μπαμπας το ιδιο. Και νομιζω οτι αν δε τα γραψω καπου αυτα θα σκασω!