περι μητροτητας

Κατοπιν προλογου, παμε κατευθειαν στο ψητο. Γιατι το γραφω αυτο το blog. Πρωτον, γιατι οπως ειπα και πριν, καπου θελω να τα πω και αν δε τα πω θα σκασω. Δευτερον, γιατι εχω την αισθηση οτι καποιες αποριες, ιδεες, εντυπωσεις, χαρες κλπ αποτελουν κοινο σημειο αναφορας για πολλες και πολλους, δεν ακουγονται ομως τοσο πολυ. Οταν εμεινα εγκυος αρχισα να ψαχνω τι υπαρχει για εγκυμοσυνη, μαμαδες και μωρα σε βιβλια και sites. Διαβασα αρκετα. Βρηκα πολλα χρησιμα πραγματα και πολλα λιγοτερο χρησιμα, γλυκαναλατα και μελο που μου εφερναν αναγουλα. Η μαμα προσεγγιζεται ειτε ιατρικα και περιγραφεται ως ασθενης, ειτε ως ευαλωτη κοινωνικη ομαδα, ειτε ως μια μακρινη και εξιδανικευμενη υπαρξη, κατι σα ζωγραφια με παστελ χρωματα και αγγελουδακια γυρω γυρω, σαν εικονογραφησεις σε φυλλαδια των μαρτυρων του Ιεχωβα. Καπως ψευτικα ολα. Που ειναι καλε η κανονικη μεση κοπελα του σημερα, του 2008? Που ειναι η απιστευτη συγκινηση της γεννας, η ομορφια ενος μωρου, η αγαπη, η τρυφεροτητα, η πλακα που εχει η ολη φαση? Γιατι ναι, εχει πλακα. Και αυτο για καποιο λογο ειναι καλα κρυμμενο. Το ζητημα ειναι σοβαρο, δε χωρανε αστεια...

Νομιζω εχει να κανει και με τον περι μητροτητας λογο γενικοτερα. Εκει υπαρχουν δυο κυριες σχολες. Η σχολη της γκρινιας/αγχωσιας - προεκταση της γενικοτερης ελληνικης αγχωσιας και γκρινιας επι παντος θεματος - και η σχολη της super cool μητροτητας, μαλλον το κρυφο ονειρο της πρωτης σχολης.

Στη πρωτη σχολη, η μαμα, ο μπαμπας και οι γυρω συγγενεις με το καλημερα αγχωνονται. Η πλυση εγκεφαλου ξεκιναει απο την εγκυμοσυνη. Μη κανεις αυτο εγκυος γυναικα, προσεχε, προσεχε, προσεχε, και αυτα που εκανες να τα ξεχασεις, και τωρα σοβαρευεις, και μηπως να μη κυνηγησεις εκεινο το project, γιατι τωρα εσυ εισαι εγκυος, και αρα θα σε παρκαρουμε λιγακι κλπ. Και μετα με το που εμφανιστει ο/η απογονος, εκει ξεκιναει το τρενο της Μεγαλης Ταλαιπωριας. Αμαν, μη κρυωσει το παιδι, μην αρρωστησει, να φαει καααλααα (να σκασει) να μεγαλωσει, αχ γιατι κλαει θεε μου, μη κανεις αυτο, μη κανεις εκεινο η το παραλλο, και προπαντος ξεχασε οτι εκανες μεχρι τωρα και κλεισου στο σπιτι μεχρι να παρει πτυχιο, γιατι ετσι ειναι τα παιδια, θελουν θυσιες. Και μετα βεβαιως, εννοειται, οτι θα σου το χρωσταει το παιδι σου (τοσες θυσιες εκανα εγω για σενα! ) και θα πρεπει να σου το αποδειξει εμπρακτως.

Στη δευτερη σχολη, η μαμα, ο μπαμπας (αλλα οχι τοσο οι γυρω συγγενεις) ορκιζονται στο ονομα του Μπραντ, της Αντζελινα και των απανταχου σικ γονεων που κρατουν τα μωρα με το ενα χερι, ως αλλο αξεσουαρ, και τις επωνυμες τσαντες τους με το αλλο και οργωνουν την υφηλιο. Τα μωρα ειναι παντα ντυμενα στη τριχα, επισης σικ και επωνυμα, και οι μαμαδες εχουν μια απιστευτη φλατ κοιλια και ενα look παιδουλας, λες και δεν περασαν ενα τοκετο και 15 κιλα στη πλατη. Το ειδος αυτο δεν ευδοκιμει ιδιαιτερα στη χωρα μας (με την εξαιρεση καποιων εγχωριων celebrities), και αποτελει μαλλον τη κρυφη φαντασιωση της πρωτης σχολης. Πιο ηπια εκδοχη αυτου του ειδους ειναι οι μαμαδες και οι μπαμπαδες μη celebrities που καταφερνουν πολλα και συνεχιζουν τη ζωη και τη καριερα τους κανοντας παραλληλα και παιδια.

Τωρα θα μου πεις που τοποθετουμαστε οι περισσοτεροι ? Εχουμε κατι και απο τα δυο. Μερικες φορες βγαινει στην επιφανεια πιο πολυ το ενα, μερικες το αλλο. Εξαρταται και απο τους γυρω τριγυρω και αυτα που ακουμε. Δε ξερω τι κατηγορια μαμας ειμαι εγω, δε ξερω αν εχω προλαβει ηδη να ενταχτω σε καποια κατηγορια. Ειδωμεν, εν καιρω...