fast forward

Χαζευω τα εφηβακια
Με το μαλλι ανακατο, τη σαγιοναρα φλαπα φλαπα και ποδια που σερνονται με βαρεμαρα, χαρουμενα τ-σερτ, φατσα μπλαζε, γυαλι ο,τι πιο χοτ. Λενε χοντραδες και γελανε, κοιταζονται με νοημα και λενε τα μισα (τα αλλα μισα ειναι κωδικοποιημενα). Κοιμουνται μεχρι το μεσημερι, διακοπες. Τσιγαρακι στο παρκο, τα κοριτσια βιαζονται να φαινονται τριαντα, τα αγορια δε βιαζονται γενικα. Κοιτουν με ματι στραβο πολλα και με ματι αισιοδοξο τα υπολοιπα. Η μουσικη παντου, και παντα. Η ζωη ειναι πανεμορφη και ατελειωτη.

Δεν ειναι μακρια απο αυτο ο τετραχρονος και ο διχρονος. Θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειναι εκει. Εκει που θα μας βαριουνται. Και εμεις θα ανοιγοκλεισουμε τα ματια και θα ειμαστε οι βαρετοι σαρανταπεντε και πενηντα. Πολυ μακρια απο τη ζωη πανεμορφη και ατελειωτη. Ουτε νεα κορμια, ουτε νεα μυαλα.
Με πιανει πανικος. Θλιψη. Ο χρονος τρεχει πιο γρηγορα απο οτι μπορω να παρακολουθησω. Ειμαστε αυτο που θελουμε να ειμαστε σα γονεις, σαν ανθρωποι? Δε παιζει να κανεις λαθη, γιατι δεν εχει rewind για να τα διορθωσεις.  
Παω να κανω ενα καφε. One step at a time.