Το μικρακι μου μεγαλωσε, δεν ειναι πλεον νεογεννητακι. Το προσωπο εχει στρωσει απο το τουρσι της κοιλιας, τα ματια μεγαλωσαν, οι βλεφαριδες μακρυναν, τα μαλλια πυκνωσαν. Καθεται ολο χαρα μπρουμυτα και χαζευει το κοσμο. Πιανει ο,τι βρει και το φερνει στο στομα με μανια να το σκαναρει με τη γλωσσα. Κοιταει με αυτη τη μονιμη, απιστευτη φατσα αποριας. Ψοφαει να του μιλας και να του τραγουδας. Κοιταει τον αδερφο του συνεχεια με θαυμασμο και δεος.
Σημερα εφαγε και τη πρωτη μπουκια λαχανικα, καροτο-πατατα. Με απορια και ενδιαφερον, αν και μετα απο λιγο βαρεθηκε το χαζολογημα με τον πορτοκαλι πουρε και αρχισε να ανησυχει μη και δε του δωσω κανονικο φαι, δηλαδη γαλα.
Οπως και ο μικρακης πριν δυο χρονια. Τουτος εδω εφαγε πολυ περισσοτερες κουταλιτσες για πρωτη φορα. Κι εμεις ειχαμε την ιδια ανυπομονησια να δουμε αντιδρασεις και γκριματσες. Ισως λιγοτερο αγχωμενοι. Περιεργη η αισθηση της επαναληψης, αν και δεν ειναι το ιδιο.
Ευτυχως που εχω το μπλογκ και τα καταγραφω. Ο χρονος τρεχει τοσο γρηγορα, δε τον προλαβαινω
2 comments:
Kalh arxh ston mikroulino!!
merci evita !
Post a Comment