πρωτη μπουκια 2

Το μικρακι μου μεγαλωσε, δεν ειναι πλεον νεογεννητακι. Το προσωπο εχει στρωσει απο το τουρσι της κοιλιας, τα ματια μεγαλωσαν, οι βλεφαριδες μακρυναν, τα μαλλια πυκνωσαν. Καθεται ολο χαρα μπρουμυτα και χαζευει το κοσμο. Πιανει ο,τι βρει και το φερνει στο στομα με μανια να το σκαναρει με τη γλωσσα. Κοιταει με αυτη τη μονιμη, απιστευτη φατσα αποριας. Ψοφαει να του μιλας και να του τραγουδας. Κοιταει τον αδερφο του συνεχεια με θαυμασμο και δεος.

Σημερα εφαγε και τη πρωτη μπουκια λαχανικα, καροτο-πατατα. Με απορια και ενδιαφερον, αν και μετα απο λιγο βαρεθηκε το χαζολογημα με τον πορτοκαλι πουρε και αρχισε να ανησυχει μη και δε του δωσω κανονικο φαι, δηλαδη γαλα.

Οπως και ο μικρακης πριν δυο χρονια. Τουτος εδω εφαγε πολυ περισσοτερες κουταλιτσες για πρωτη φορα. Κι εμεις ειχαμε την ιδια ανυπομονησια να δουμε αντιδρασεις και γκριματσες. Ισως λιγοτερο αγχωμενοι. Περιεργη η αισθηση της επαναληψης, αν και δεν ειναι το ιδιο.

Ευτυχως που εχω το μπλογκ και τα καταγραφω. Ο χρονος τρεχει τοσο γρηγορα, δε τον προλαβαινω

Manual μεταφορας παιδιου και μωρου απο ενα ατομο

Συνηθως το μικρακη τον παει κι τον φερνει απο το σταθμο ο μπαμπας, και εγω ειμαι στο σπιτι με το μωρο. Σημερα επρεπε να τον παω εγω στο σταθμο, με συνοδεια του μωρου προφανως, γιατι που να τον αφησω. Καταγραφω την επιχειρηση μεταφορας παιδιου 2,5 ετων και μωρου 4 μηνων με το αυτοκινητο απο ενα ατομο διχως χειρα βοηθειας, διοτι η πολυπλοκοτητα της απαιτει manual.

Ειναι ντυμενοι ολοι, παιδι, μωρο και εσυ με παπουτσια και μπουφαν:

1. Φορας το μαρσιπο και βαζεις μεσα το μωρο

(προυποθετει οτι το παιδι περιμενει υπομονετικα και δε κανει τα πανω κατω, ουτε αποφασιζει εκεινη την ωρα να βγαλει τα παπουτσια του)

2. Παιρνεις το παιδι απο το χερι και βγαινετε απο το σπιτι

(προυποθετει οτι το παιδι κραταει υπακουα το χερι σου και δε θελει να τρεξει μες τη μεση του δρομου)

3. Ανοιγεις τη πορτα του αυτοκινητου και το παιδι ανεβαινει στο καθισμα του, δεν δενεις ακομα τη ζωνη - εγω τουλαχιστον δε μπορω να σκυψω με το μαρσιπο απο πανω για να του δεσω τη ζωνη, γιατι το μωρο θα γινει χαλκομανια

αν δε μπορει μονο του να σκαρφαλωσει στο καθισμα, εγκαταλειπεις την ολη επιχειρηση

4. Πας απο την αλλη μερια, βαζεις το μωρο στο καθισμα του και δενεις τη ζωνη του

5. Ξαναπας στη πλευρα του παιδιου και τωρα δενεις τη ζωνη του

(προυποθετει οτι εχει παραμεινει στο καθισμα και δε κανει αναρριχηση εντος του αυτοκινητου)

χαρωπη διαδρομη

κρατας το μαρσιπο φορεμενο σα μπλουζα στη διαδρομη

7. Φτανετε στο προορισμο σας, γυριζεις προς το πισω καθισμα και λυνεις τη ζωνη του παιδιου

(προυποθετει οτι καθεται υπομονετικα και περιμενει εκει μεχρι να ερθει η ωρα να τον κατεβασεις)

8. Βγαινεις απο το αυτοκινητο, βγαζεις το μωρο απο το καθισμα του και το φορας στο μαρσιπο

9. Πας απο την αλλη μερια, ανοιγεις τη πορτα και κατεβαινει το παιδι απο το καθισμα του

10. Το παιρνεις απο το χερι και προχωρατε

11. Ευχεσαι να μη τον πιασει γκρινια, φωνες, διαθεση για χαζομαρες μες στη μεση του δρομου η αναγκη για αγκαλια

12. Με το που δεις γνωστη φυσιογνωμια κανεις γκριματσα απελπισιας για να σε λυπηθουν και να σε βοηθησουν

Αφωνη

Πηγανε να φαμε σε φιλους το Σαβατο. Ο μικρακης επαιζε με τη κορη τους που ειναι ιδιας ηλικιας, φιλη.

Η 2,5 ετων μικρουλα, επειδη ειναι 2,5, κανει χαζομαρες και τεσταρει τα νευρα των γονιων της, με εκεινο το πονηρο χαμογελο που λεει ξερω οτι δε με αφηνουν αλλα εγω θα δοκιμασω να δω τι θα γινει. Απο επιστημονικη περιεργεια δηλαδη. Γιατι ετσι ειναι τα παιδακια σε αυτη την ηλικια. Λες και πρεπει να καθονται σοβαροφανεις και να συζητανε με δηθεν ενδιαφερον για τις εκλογες, δεν ειμαστε καλα.

Και ξαφνικα ο μπαμπας της επειδη αρχιζει να εκνευριζεται λιγακι που δεν τον ακουει και κανει του κεφαλιου της, παει και της δινει μια υποδειγματικη αλαφρη παφ στο πωπο. Λεγοντας παραλληλα οτι δε ξερει αν ειναι σωστο η οχι, αλλα τι κανει, αλλιως δεν ακουει αυτη η μικρη

Μειναμε αφωνοι, δε πιστευαμε τι βλεπαμε και δε ξεραμε τι να πουμε (τι κανεις τρελλαθηκες φιλεεεεε??????) , προσπαθουσαμε απεγνωσμενα να αλλαξουμε θεμα συζητησης.

Και προφανως η μικρη δε πτοηθηκε καθολου απο αυτη τη 'τιμωρια', διοτι δεν εβγαλε κανενα λογικο διδακτικο συμπερασμα, ισα ισα συνεχισε αυτο που εκανε (πολυ το φχαριστηθηκα).

Ιδου ενα λινκ σχετικο για οποιον παει να τρελλαθει και πιθανον ποτε σκεφτει να κανει το ιδιο

Δικτυο για τη προληψη και τη καταπολεμηση της σωματικης τιμωριας στα παιδια

Ποιος ειναι το αφεντικο

Ειναι τοσος δα, λιγοτερο απο ενα μετρο. Ειναι παιδακι, φοβαται μηπως ο λυκος κρυβεται πισω απο τη πορτα τα βραδια. Τρεχει στην αγκαλιτσα της μαμας. Τα ματια του τεραστια και τα μαγουλα φουσκωτα.

Και αυτος ο κοντορεβυθουλης, κυριες και κυριοι, ο 2,5 ετων, ειναι που κανει κουμαντο στο σπιτι αυτη τη στιγμη. Αν θα περασουμε ομορφα η ασχημα, αν θα κατσουμε σπιτι η θα παμε εξω, που θα παμε, τι θα κανουμε, ποσο θα κατσουμε, τι θα φαμε, ποιον θα δουμε, ποιον δε θα δουμε - ο κυριος 2,5 ετων ειναι το αφεντικο. Ολα εχουν επικεντρο αυτον. Το ξερει και το ξερουμε. (συγκριτικα το μωρο ειναι ιδιαιτερα λιτο στις απαιτησεις του, τι θελει βρε παιδι μου, ενα γαλα, ενα παμπερς και εναν υπνο, τιποτα δηλαδη).

Ενιοτε τον πιανει και η διαολεμενη εκεινη γκρινια και το πεισμα των 2,5, το κλαμα γοερο γιατι θελει να βαλει τις μποτες και οχι τα γκρι παπουτσια, και απεργια, δε παει πουθενα αν δε βαλει τις μποτες ακομα και αν ο ηλιος λαμπει εξω. Τοτε ο μικρακης προτιμαει κατα βαθος που δεν ειναι το αφεντικο, και που το αφεντικο ειναι εν τελει η μαμα και ο μπαμπας και τον ξεμπλοκαρουν, γιατι αλλιως θα καθοταν τσαντισμενος και θα εχανε το μπουσουλα.