Το Πενταρακι

Και ξαφνικα εγινες πεντε χρονων

Οχι τοσο ξαφνικα βεβαια, εσενα καθε μερα σου φαινεται μια ατελειωτη περιπετεια που ξημερωνει και βραδιαζει με ενα εκατομμυριο καινουρια πραγματα. Αλλα εμενα μου φανηκε οτι αυτα τα πεντε χρονια περασαν σαν αερας.

Χαιρομαι και κλαιω μαζι, που το μικροτερο μεγαλωσε και δεν ειναι μωρο. Κι εισαι ενας μικρος καταπληκτικος ανθρωπος, ολο εξυπναδα, αποφασιστικοτητα και καλη θεληση. Μερικες φορες δειχνεις τοσο ωριμος, σα να τα σκεφτεσαι και τα ζυγιζεις ολα. Και δικαιος, παντα θα σκεφτεις τους αλλους. Κακη κουβεντα δε θα πεις για κανεναν. Εχεις θαρρος και δε μασας, βουτας στα βαθια και μου αρεσεις. Η ηρεμη δυναμη θα εισαι οταν μεγαλωσεις, ετσι σε βλεπω. Σε θαυμαζω απο τωρα.

Εδω και πεντε χρονια με εκανες εσυ μαμα των δυο. Τη μερα που γεννηθηκες μου εδειξες πως γινεται να εχεις και να αγαπας δυο παιδια το ιδιο, μια καρδια για δυο καρδιες.

Σας κοιταω και δε πιστευω οτι ειστε τα παιδια μου, εγω νιωθω οτι τρεχω και ιδρωνω ξειδρωνω καθε μερα ελπιζοντας τουλαχιστον να μη κανω τιποτα λαθος, και εσεις εδω και τωρα μου δειχνετε οτι οχι μονο ολα πανε καλα, αλλα οτι ειναι σουπερ, και οτι καθε μερα ειναι η μερα που αξιζει να ζεις.

Χρονια σου πολλα καρδια μου

Σολομωντας

... η Αριστειδης, οπως θες πες το, βρες εναν δικαιο αρχαιο τυπο που να αντιπροσωπευει την κατασταση.
Διοτι η κατασταση εχει ως εξης (τα κατωθι ειναι ολα πραγματικα, και εχουν ειπωθει)


Μαμα,
αυτος γιατι εχει τρια τοματινια στο πιατο του κι εγω δυο?
αυτος γιατι βγηκε απο τη δικη του πλευρα στο αυτοκινητο, θελω κι εγω να βγω απο τη μερια μου
αυτος γιατι ειδε τηλεοραση εδω και δεκα λεπτα, και εγω δεν ειδα ακομα?
αυτος γιατι θα παιξει με φιλαρακι του, κι εγω θελω με φιλαρακι μου
αυτος γιατι διαλεξε ιστορια να διαβασουμε, θελω κι εγω να διαλεξω
αυτος γιατι ειχε το μπωλ με τη μαιμου χτες, θελω εγω σημερα
αυτος γιατι επαιξε πριν με αυτο το παιχνιδι (γιατι ησουν στη τουαλετα?)  θελω κι εγω τωρα
αυτος γιατι θα παει σε παρτυ, θελω κι εγω να παω σε παρτυ
αυτος γιατι εφαγε γιαουρτι, κι εγω γιαουρτι
αυτος γιατι ξερει να διαβαζει κι εγω οχι
αυτος γιατι πηρε φαρμακο, θελω κι εγω φαρμακο (μα δεν εισαι αρρωστος)
αυτος γιατι φοραει κοντομανικο? κι εγω θα βαλω
αυτος γιατι εχει μεγαλυτερο μπουτι κοτοπουλο απο μενα?
αυτος γιατι να μη κανει πρωτος μπανιο σημερα, εγω εκανα πρωτος μπανιο χτες

Εγω στα ποσα καιγομαι? Γιατι και η υπομονη εχει τα ορια της

Φετος θα τελειωσω ενα βιβλιο στη παραλια

Εχετε δει κατι Γαλλιδες η κατι Σουηδεζες μαμαδες στη παραλια το καλοκαιρι που καθονται λιαζονται αραχτες (κορμαρα, Ι dont know how she does it) και διαβαζουν ενω πιο περα παιζουν ησυχα τρια παιδια νηπιακης, προσχολικης και σχολικης ηλικιας? Συμπληρωστε την εικονα με τον χασμπαντ να κανει σερφ, η να διαβαζει επισης αραχτος, κατακοκκινος σαν αστακος. Ηρεμια, τζιτζικια γυρω. Τους βλεπεις και χαλαρωνεις.

Το μαγικο στην εικονα αυτη ειναι οτι η μαμα αυτη δεν ακουγεται, κιχ δε βγαζει. Και τα παιδια παιζουν τριγυρω, τραλαριλαρο , νταξει μπορει να πατησουν και καμια τσιριδουλα γιατι ειναι παιδια, αλλα κανεις δεν ενοχλειται, μπαινοβγαινουν στο νερο, σπλατς στα κυματα, παιρνουν τη μασκα, αφηνουν το στρωμα, φτιαχνουν καστρα στην αμμο, παιζουν μπαλες, κυνηγιουνται, με τις ωωωωρες.

Και η μαμα αυτη δεν ακουγεται, τιποτα ομως. Ουτε Γιωργαααακηηηηηηηηηηηη μη πας στα βαθιααααααααα, Νικολαααααακηηηη να τελειωσεις το φρουτο σου, Μαριααααααα καπελο βαλε, καιει ο ηηηηηλιος... Τιποτα. Και καπελο φορανε, και στα βαθια δεν πανε, και τελειωνουν το φρουτο τους. Και αυτη τελειωνει το βιβλιο της (αμην και ποτε Παναια μου).

Καποια στιγμη τους λεει με ενα χαμηλοφωνο συνθημα 'ελατε να βαλουμε αντηλιακο', με ενα αλλο χαμηλοφωνο νευμα 'ηρθε η ωρα να φυγουμε να παμε στο ρεστοραν' και αυτα ανταπαντουν στον ιδιο τονο. I dont know how she does it. Ειλικρινα. Που κανουν τετοια μαθηματα να παω σε βραδυνο εντατικο τμημα απο τωρα, να ετοιμαστω για το καλοκαιρι. Φανταζομαι θα κανουν και εισπνοες και διαλογισμο μαζι. Το γιν και το γιαν, και αστον τον Γιαννη στον ηλιο.

Λοιπον, βαζω την προκληση αυτη στον εαυτο μου να προσπαθησω να τηρησω τα εξης. Ο απωτερος στοχος ειναι να τελειωσω ενα βιβλιο, μη σου πω και δυο. Θα ειναι θριαμβος ανευ προηγουμενου. Θα με ευγνωμονουν και οι διπλανες ξαπλωστρες που θα τους χαρισουμε τετοια ησυχια, θα μας παρακαλουν να ερχομαστε καθε μερα.

1. Θα βρω ενα συνθημα για το αντιηλιακο, τυπου με αυτο το σφυριγμα ερχεστε και βαζουμε αντιηλιακο
2. Καθως και μια χειρονομια που να δειχνει 'μη πας πιο βαθια' και μια αλλη 'ελα εξω'. Θα δωσουμε στις χειρονομιες πειρατικα/ ναυτικα ονοματα.
3. Οποιος παταει φωνες, οι αλλοι θα τον καταβρεχουν
4. Θα βρισκω θεση στη παραλια επιλεγμενη στρατηγικα κοντα σε οικογενεια με αλλα παιδια (ησυχη οικογενεια, εννοειται, που διαβαζει) και τα χερια μου λυθηκαν. Αφηνω τον ενθουσιασμο των παιδιων με νεους φιλους να δουλευει για μενα.
5. Θα κουβαλαω πιο πολλα φρουτα, νερα, χυμους. Διοτι αν δεν εχεις, γκρινιαζουν διψαααααωωω
6. Ο,τι φαγανε φαγανε δεν παιζει το 'φαε κι αλλο'
7. Θα αφησω το ρολοι στο δωματιο. Τι ωρα τρως μεσημεριανο, βραδυνο, πρωινο εχει μικρη σημασια
8. Θα κουβαλαμε λιγα πραγματα, αμα θελει κανεις ενα παιχνιδι ας το κουβαλησει
9. Η ζωη της παραλιας οφειλει να ειναι μποεμ, οποτε καλα ειναι να μην κανουμε προγραμμα
10. Δε θα γκρινιαξω για τιποτα σε κανεναν

Ωραια, τωρα μενει να διαλεξω βιβλια

Το Εφτα

Το μικρο μας σημερα γινεται εφτα. 

Εκει ειναι που με πιανουν τα ζουμια και κλαιω, οταν λεω το μικρο μας, και το μικρο μας εχει υψος 1.30 και φοραει παπουτσι 34 νουμερο. Και μιλαει για το δευτερο παγκοσμιο πολεμο και για το διαστημα, ξερει απεξω ολα τα στιγμιοτυπα του Μουντιαλ και σε ποιο λεπτο εβαλε γκολ ποιος, ξερει να πριονιζει ξυλα, γραφει, διαβαζει και χανεται μεσα στα βιβλια. Το μικρο μας που ξερει πολυ καλα ποια θα παντρευτει και εχουν κανει και σχεδια. Που ειναι ακομα μικρακι ομως, το βραδυ θελει τα αρκουδακια του, και στις ταινιες κλαιει οταν καποιος φοβαται. 

Προσπαθω να τον φανταστω πιο μεγαλο, 17, 27, και δε μπορω, το μυαλο μου παει μονο πισω, δεν παει μπρος. 

Δε ξερω πως και που θα εισαι, μικρο μου, οταν θα εισαι μεγαλος. Να εισαι παντα ετσι, αστερακι λαμπρο και χαμογελαστο οπως τωρα. Και καλος, πανω απο ολα, καλος με τους ανθρωπους και ειλικρινης με τον εαυτο σου. Αυτο να το κουβαλας παντα φυλαχτο, κλειδωμενο στο μυαλο σου. 

Θα εισαι παντα το μικρο μας. 

Μαμα

Εκει που ξυπνας και ακομα νυσταζεις, σου ερχονται τρεχοντας να σε αγκαλιασουν, και μετα ποδοβολητα στη σκαλα τρεχοντας να πανε να φερουν τα δωρα σου που ειναι (καλα) κρυμμενα. Δυο ζωγραφιες απο το μικρο με τη μαμα σαν αραχνη να κρεμονται γραμμες τα χερια και τα ποδια και τα δαχτυλα γυρω απο ενα αφαιρετικο κεφαλι, και καρδουλες καρδουλες παντου. Ζωγραφιες απο το μεγαλο, εδω ειναι πιο δουλεμενο το χερακι και οι γραμμες πανε πιο σιγουρα, καρδουλες καρδουλες γυρω κι εδω. Και δυο κατασκευουλες που εφτιαξαν στο σχολειο, τις ετοιμασαν με φροντιδα και φουσκωσαν απο περηφανια - μαμα εγω αυτο το εκοψα με πριονι το ξυλο, και το ζωγραφισα, και το κολλησα Μονος Μου, μαμα εγω αυτα τα βαζακια τα ζωγραφισα Μονος Μου. Και αγκαλιες, και η μερα ειναι ομορφη σημερα απο το πρωτο λεπτο.

Και μετα παμε στο παρκο, και ο ηλιος λαμπει, παιζουν ποδοσφαιρο αχορταγα με φιλαρακια, και τους κοιταω τους κοιταω ξαπλωτη στα χορτα και σκεφτομαι μονο αυτο.

Προχτες χαζευα παλι τις φωτογραφιες απο το μαιευτηριο, τοσα δα πλασματακια τρομαγμενα και ζαρωμενα, σα γατια, και τωρα χοροπηδανε και μου φτανουν μεχρι τη μεση και μου φτιαχνουν πραγματα με τα χερια τους. Τους κοιταω και δε το πιστευω ποσο τυχεροι ανθρωποι ειμαστε που τους εχουμε στη ζωη μας, και δε ξερω πως θα ηταν οι ζωη μας χωρις αυτους, δε θυμαμαι καν πως ηταν η ζωη μας πριν απο αυτους, μαλλον βαρετη.

Ειμαστε τυχεροι, εμεις, και εσεις ολοι με τα μικρα σας, για αυτη την απιστευτη ευτυχια που λεγεται αγαπη και αγκαλια. Δεν υπαρχει τιποτε αλλο στο κοσμο τουτο ρε, αγαπη.

Στη γιορτη της μητερας δε θελω να μου πουν ευχαριστω που πλενω τα πιατα και τους μαγειρευω, θελω να τους πω ευχαριστω που υπαρχουν στη ζωη μου

Welcome to the magic

Ειναι απο αυτα τα μερη στο κοσμο που αμα δεν εχεις παει, ακους οτι πανε ολοι, γινεται χαμος, τα παιδια τρελλαινονται, και αρχιζεις και υποψιαζεσαι οτι μαλλον ειναι ενα μεγαλο λουνα παρκ παιχνιδιων που σου παιρνει τα λεφτα, και τελος παντων καποια στιγμη θα παμε δε θα την γλιτωσουμε, τα αγαπαμε τα παιδια μας. Το αφηναμε, να μεγαλωσουν για να εχει και νοημα.

Τελευταια στιγμη ειπαμε τη Πεμπτη, παμε αυτο το Σαββατοκυριακο, ο καιρος προβλεπεται χαλια (βροχη και τις δυο μερες), αλλα στα μερη αυτα που ζουμε αν περιμενεις τον ηλιο να βγει, μπορει να παρει και εφτα μηνες. Και πηγαμε

Ξεχασα οτι ηξερα για θεματικα παρκα και λουνα παρκ. Ναι, ειναι μια τεραστια επιχειρηση με χιλιαδες υπαλληλους, εκατονταδες μαγαζια, εστιατορια, αναμνηστικα και ξενοδοχεια. Τοσο μεγαλη που οι ουρες εχουν υπολογισμενο χρονο αναμονης, ζιγκ ζαγκ παντου, και θελουν υπομονη. Αλλα αμα αφησεις στην ακρη τον κυνικο, κουρασμενο, ενηλικο εαυτο σου, η εμπειρια αυτη απλα δεν παιζεται. Βουτια σε ενα κοσμο απιστευτο, μαγικο, γλυκια νοσταλγια της παιδικης ηλικιας, σα καραμελα που την πιπιλας δυο μερες και δε θες να τελειωσει, δε τα βλεπεις απλα να περνανε μπροστα σου σαν εικονες, μπαινεις και εσυ μεσα. Τα μικρα ετρεχαν σα μανιασμενα, πηγαμε στο Φαρ Ουεστ, γιναμε πειρατες, μπηκαμε σε πυργους και βγηκαμε στην Αμερικη του 1920, πυροβολησαμε με λειζερ στο διαστημα, και ειδαμε να περνανε αυτοκινητα - αληθινα - μεσα απο φωτιες αληθινες - και να πετανε στον αερα. Ο,τι εβλεπες ηταν δεκα φορες πιο απιστευτο απο ο,τι περιμενες να ειναι. Η βροχη απλα δεν υπηρχε, η πλαστικη κουκουλα απο πανω μεχρι κατω ηταν πανοπλια. Χιλιαδες κοσμος γυρω με την ιδια πλαστικη πανοπλια, να χαμογελαει χαζεμενος.

Και μετα μπηκαμε σε ενα τουνελ βροχης που κρατησε τρεισιμισι ωρες στον αυτοκινητοδρομο, ζιγκ ζιγκ ζιγκ ζιγκ υαλοκαθαριστηρες, Morcheeba και υπνος βαθυς στο πισω καθισμα, και βγηκαμε στην πραγματικοτητα.

Σκεφτομουν στο δρομο μια φιλη που ελεγε οτι αρνειται να παει τα παιδια της σε αυτο το εμπορικο πανηγυρι που λεγεται Ντισνευλαντ, γιατι δεν θα κερδισουν τιποτα. Δυο μερες μαγειας, δυο μερες time travel για τους ενηλικες ειναι ανασα. Μια τεραστια τουρτα που τη κρατας με τα χερια και βουτας και τη τρως χωρις πηρουνι, και πασαλειβεσαι και αισθανεσαι υπεροχα. Μια πορτα στο ονειρο, αυτο κερδιζεις.

Οχι αλλο δραμα

Σωνει πια, ελεος.

Φτανει το δραμα 24/7. Παλια οι ειδησεις βρισκονταν στην τηλεοραση, στις εφημεριδες και στο ραδιοφωνο τις συγκεκριμενες ωρες, που σημαινει οτι ηξερες τι θα συμβει μολις πατησεις το κουμπι, μαθαινες τα καλα και ασχημα, τα τραγικα, τα αηδιαστικα, τα τρομακτικα, και μετα εκλεινε το μαραφετι, και ειχες το χρονο σου σαν ανθρωπος να κατανοησεις και να συζητησεις. Και να ηρεμησεις για να το διαχειριστεις. Αυτη τη στιγμη, το δραμα ειναι παντου. Με το που ανοιγεις τα ματια σου μαθαινεις για 17 διαφορετικα δραματα σε συνεχη ροη στο ραδιοφωνο, στη τηλεοραση, στον υπολογιστη σου (το επομενο βημα ειναι τσιπακι μεσα στο κεφαλι σου, να σου ενεργοποιει τις ειδησεις με το που ανοιγεις τα ματια σου - βλεπω πολλες ταινιες). Με ροη ενημερωσης λεπτο προς λεπτο, για να μη χαθει η ανατριχιαστικη λεπτομερεια, δωσε αιμα στο λαο που ψοφαει να ακουει κι αλλο κι αλλο κι αλλο. Κι αμα βγεις απο τη σπιτι σε ακολουθει στο τηλεφωνο, στο ραδιο του αυτοκινητου, και ολοι μαζι στελνουν ο ενας στον αλλο και μοιραζονται τα δραματα στο ιντερνετ, μην τυχον και χασουμε το τελευταιο σχολιο που εγραψε καποιος. Και συνεχιζει το δραμα, την ωρα που τρως ενα σαντουιτς, την ωρα που εισαι στο μετρο και βαριεσαι, την ωρα που θες να χαλαρωσεις. Θα ειναι εκει, συντροφια σου, δηλητηριο. Και προφανως ειναι γνησιο το ενδιαφερον, δε νομιζω οτι προσποιειται ο κοσμος οταν δειχνει οτι στενοχωριεται, αληθεια στενοχωριεται και αγχωνεται.

Δε βλεπω πως γινεται με τετοιο overdose δραματος να εχουν οι ανθρωποι φυσιολογικη συμπεριφορα και να μη γινουμε ολοι ψυχακηδες. Οταν με το καλημερα το καθε δραμα ειναι ακομα χειροτερο απο το προηγουμενο, και οταν ολη μερα διαβαζεις για δραματα, συμβαινουν δυο πραγματα.
Το ενα ειναι να αναπτυξεις αγχη και νευρωσεις για ολα, να βλεπεις παντου κινδυνους, να εισαι καχυποπτος, επιφυλακτικος, και τα παιδια σου να τα παραμονευεις για να τσιμπησεις τον κινδυνο που δε μπορει, υπαρχει παντου. Ο κινδυνος εχει ονοματα, ολα ειναι παθησεις, φαινομενα, ολα εχουν αναγκη απο ειδικους και φαρμακα, και πολιτικες αντιμετωπισης.Το βλεπουμε καθε μερα. Και ο λαος φωναζει στο ιντερνετ για την αδικια, για το αιμα, γιατι καπου πρεπει να τα πει. Και οσο πιο χαμος γινεται τοσο πιο μεγαλος ο πανικος, ειναι σα ναρκωτικο. Χωρις να σημαινει οτι θα γινει και κατι εν τελει.
Το αλλο ειναι να παθεις αναισθησια, οπως ενας γιατρος που αμα ανοιξει μερικα πτωματα μετα δεν ιδρωνει το αυτι του. Αλλο ενα δραμα, μαλιστα. Τι αλλα? Και παμε παρακατω. Και αυτο το βλεπουμε καθε μερα. Οσο πιο πολυ το αιμα και τα δακρυα στις ειδησεις, οσο πιο πολυ σοκ και δεος, τοσο πιο χοντρη φτιαχνεται η πετσα. Αποδειξη η Συρια. Απο το δευτερο παγκοσμιο πολεμο δεν εχει ξαναγινει αυτο που γινεται εκει περα. Το συνηθισαν ολοι, εγινε απομακρο. Ειδησεις ειναι πλεον το επομενο δραμα νεας εσοδειας. Αν αυτο βοηθαει να αντιμετωπιστουν προβληματα, αμφιβαλλω.

Γιατι εν τελει, μπορει να χτυπιομαστε ολο ευσυνειδησια και αγχος και να χανουμε τον υπνο μας (για μια μερα, μεχρι το επομενο νεο δραμα), αλλα ο μαλακας, ο εγκληματιας, ο ρατσιστης, ο καφρος, ο λαμογιας, παντα θα υπαρχει, και θα υπαρχει και ενας αλλος που θα τον καλυπτει. Οχι δε προτεινω αγνοια, ουτε κλεινω τα ματια. Πρεπει και οφειλουμε ολοι να ξερουμε. Αλλα δεν εχει νοημα να κανουμε το δικαστη στο ιντερνετ για να κοιμηθουμε ησυχα το βραδυ, ουτε να αρρωστησουμε απο το φοβο μην τυχον και παθουν τιποτε τα παιδια μας.
Αυτο που εχει νοημα ειναι να υπαρχουν οι σωστοι, αρτιοι θεσμοι που να αντιμετωπιζουν κοινωνικα προβληματα, αδιακριτα.
Και να εχουμε σωας τας φρενας. Κι αμα εχουμε παιδι, τουλαχιστον, να κανουμε το μινιμουμ να μιλαμε και να το ακουμε, και να βοηθησουμε να μην γινει αυτος ο μαλακας, ο καφρος, ο λαμογιας. Δε γεννιεται κανεις ετσι, γινεται.

#CharlieHebdo, η το τελος της αθωοτητας

Πως να κρυφτεις απ' τα παιδια
ετσι κι αλλιως τα ξερουν ολα
και μας κοιταζουν με ματια σαν κι αυτα
οταν ξυπνουν στις δυο η ωρα

Ζουμε μεσα σε ενα ονειρο που τριζει
σα το ξυλινο ποδαρι της γιαγιας μας
μα ο χρονος ο αληθινος
σαν μικρo παιδι ειναι εξοριστος
μα ο χρονος ο αληθινος
ειναι ο γιος μας ο μεγαλος και ο μικρος

Ο Charlie τη προηγουμενη εβδομαδα, η στιγμη που το μπανγκ μπανγκ στις ιστοριες με κακους και με καλους δεν ηταν ταινια, ηταν η αληθεια. Φανταζομαι το 2001 ηταν το ιδιο, οι γονεις επρεπε να εξηγησουν στα παιδια δημοτικου τι εγινε με τους δυο πυργους. Το ιδιο και στη Μαδριτη και στο Λονδινο. Οσο κι αν θες να μη το πεις καπως, δεν αποφευγεται η πικρη αληθεια, διοτι τα παιδια εχουν αυτια και ακουν και εχουν ματια και βλεπουν. Και τους ειπαμε. Ο μεγαλος το ηξερε απο το σχολειο ηδη, ηρθε σπιτι με ερωτησεις. Ο μικρος ακουγε και μαθαινε. Ο μπαμπας και εγω κοιταζομασταν, ψαρευαμε τις λεξεις μια μια.

Δε φοβαμαι να τους πω τις πικρες αληθειες, δε πιστευω στα ψεματα για να μη πληγωθουν, οι φοβοι ειναι υπαρκτα και υγιη συναισθηματα και τα παιδια θα τα βρουν μεσα τους, θα τα νιωσουν και θα χτισουν τις αμυνες τους, με ενα κουκουλι αγαπης και πληροφοριας γυρω. Δε γινεται να μη τους λες για να μη τρομαξουν, δε γινεται να τους δειχνεις μονο τα θετικα, αμα τα εχεις συνεχεια στη γυαλα και αποφευγεις, οταν γινουν ενηλικες δε θα ξερουν να χειριστουν το φοβο, την αναταραχη, την ανατροπη, και θα μπλοκαρουν. Ψεματα τωρα, χαπια μετα. Ενταξει θα τα πεις με τη σωστη γλωσσα, αλλα θα τα πεις.

Αυτο που με ενοχλησε πιο πολυ ηταν οτι, ερημην μας, η μερα εκεινη ηταν το τελος της αθωοτητας τους. Η ζωη χανεται ετσι ευκολα. Υπαρχουν κακοι, παλαβοι ανθρωποι, και ολοι ειμαστε ευαλωτοι. Το να λες αυτο που σκεφτεσαι ειναι σωστο, αλλα μπορει να σου κοστισει και τη ζωη σου. Αυτο το τελευταιο ειναι το πιο σκληρο για ενα μικρο παιδι.

Κατι μεσα μου λεει οτι αυτο ισως ειναι και ο σπορος της ελπιδας. Τα παιδια τωρα ακουσαν και εμαθαν οτι ναι, ειναι σημαντικο να μπορεις να λες αυτο που πιστευεις και οι ελευθεριες αυτες πρεπει να προστατευονται. Ελπιζω οτι αντι για φοβο, αυτο θα ειναι πυξιδα
We are not afraid  #CharlieHebdo