Το Μανιφεστο της Νεας Ελληνιδας Μανας

Το σημερινο ποστ γραφεται κατοπιν λαικου αιτηματος απο τις φιλες εδω στο Χωριο, διοτι η κουβεντα εχει αναψει και το ζητημα που μας καιει ειναι τι μαναδες και πεθερες θα ειμαστε εμεις με τη σειρα μας στο εγγυς μελλον. Για να καταλαβετε, το ερωτημα ειναι αν θα ειμαστε και εμεις η καρικατουρα της ασπρομαυρης ταινιας του 60 η οχι, η μανα-τζερ, οπως τη λεει το κοριτσι του διπλανου πορταλ και της προσκυνω την ευφυια, και η κακια πεθερα (βλ. Μπαμπινιωτη, πεθερα = κακια).

Ανοιγει η παρενθεση, για να μην εχω οικογενειακα δραματα, καθοτι με διαβαζει και η φαμιλια, αυτα που θα πω δεν κρυβουν προσωπικες ιστοριες, η μανα και η πεθερα μου ειναι και οι δυο Κυριες με το καπα κεφαλαιο και τους βγαζω το καπελο, δεν αναφερομαι σε αυτες, βασιζομαι σε γενικοτερη πολιτισμικη βιωματικη γνωση, κλεινει η παρενθεσις.

Αγαπητες μου, βρισκομαστε μπροστα σε ενα σημειο καμπης, σε μια κρισιμη στιγμη και δε πρεπει να τη χασουμε. Ειμαστε στο twilight, αναμεσα στο πριν της μικρης κοπελας, και το μετα της λιγοτερο μικρης κυριουλας. Αναμεσα στο εμεις/αυτοι, νεοι/γονεις τους. Τα παιδια μας ειναι μικρα, θυμομαστε ακομα πως ειναι να εισαι εφηβος, πως ειναι να εισαι 20αρης, πως βλεπεις τους γονεις σου. Τα παιδια μας μεγαλωνουν γρηγορα και βλεπουμε ηδη μπροστα μας οτι θα εχουν βυζια και μουσια (αντιστοιχα παρακαλω, μη μπερδευτειτε). Το λοιπον, ανασυνταχθειτε, καντε μια ψυχαναλυσουλα και βρειτε τα εσωτερικα, γιατι τωρα μπορει να γινει το μεγαλο αλμα προς την εξελιξη του ειδους. Φαντασου οτι εχεις ενα παιδι 30 ετων. Τι κανεις? Οραματισου και αποστηθισε τα παρακατω

1. Εισαι διακριτικη, δε χωνεις τη μυτη σου εκει που δε σε ρωτησαν. Αυτα που δε σε αφορουν ειναι πολλα, κι αν δε σου ερχονται στο μυαλο, γραψε τα σε ενα χαρτι και κολλα τα στη πορτα του ψυγειου
2. Δεν επιτρεπεται να κανεις τα παντα για αυτον/αυτη πριν απο αυτον/αυτη, γενικα δεν επιτρεπεται να κανεις πραματα που αφορουν τη ζωη του/ το σπιτι του πριν να ρωτησεις
3. Δε χρειαζεται καν να το πουμε, προφανως θα εχει το δικο του σπιτι σε αυτη την ηλικια, αλλιως τα υπολοιπα ειναι ανεκδοτα.
4. Εφοσον δε προκειται για θεμα υγειας η νομιμοφροσυνης, ολα τα αλλα δε χρειαζεται να ειναι του γουστου σου, και αν δε σου αρεσουν παρε το αποφαση, διοτι δε θα σε ρωτησει κιολας
5. Ο/η συντροφος του ειναι επιλογη του παιδιου σου, και μαλλον καποιο λογο θα εχει και θα περναει καλα, οποτε ουδεν σχολιον.
6. Το οτι γεννησες τον αντρα αυτο/ τη γυναικα αυτη σε μια πολη και μια χωρα, δε σημαινει οτι εκει κλεινει και ο οριζοντας του. Ο πλανητης περιμενει για να τον ανακαλυψει, η ζωη ειναι μια.
7. Δε θα ξεροσταλιαζεις στο τηλεφωνο η στο σκαιπ, δε θα γκρινιαζεις γιατι δε σε πηρε. Get a life
8. Το ποσο συχνα βλεπεστε δεν αντιστοιχει με το ποσο σε αγαπαει. Το παιδι σου θα σε λατρευει για παντα γιατι εισαι η μανα του
9. Το παιδι σου θα χαιρεται πιο πολυ να σε βλεπει, και θα περναει ωραια μαζι σου αν δε καθεσαι να του τρως τη ψυχη με το αν εφαγε/ηπιε, παχυνε/αδυνατισε, τι γινεται με τη δουλεια του και την εφορια. Κανενα πιο ενδιαφερον θεμα συζητησης? Αν οχι, φτιαξε δευτερο χαρτι και κολλα το στο ψυγειο διπλα στο αποπανω
10. Δεν εκανες παιδι για σενα. Αυτος ο αντρας/ αυτη η γυναικα δε θα σου χρωσταει και λογαριασμους.

Αυτος ο Μικυ κατι παιρνει

Nομιζω οτι ειμαστε, και μας αρεσει πολυ να ειμαστε, mainstream ανθρωποι. Μια χαρα ειναι τα μπλοκμπαστερ και το ποπκορν, και ασε για αλλη ωρα την εβδομη τεχνη. Οχι δεν εχασα το βραδυ μου με βλακεια ταινια, εχω μια χαρα επιγνωση της καλλιτεχνικης αξιας των εργων, αλλα εχω και εγω η αμοιρη ενα βραδακι να χαλαρωσω και σιγα μη δω τον Λαρς (τον Φον Τριερ εννοω), οχου.

Στα παιχνιδια, τα καρτουν, τις ταινιες των παιδιων το ιδιο. Μια χαρα ειναι τα μπιου μπιου με κουμπια, τα τερατακια που μεταμορφωνονται απο ζωα σε αυτοκινητα, φρικτο-κωμικα και ανυπαρκτα, που λες τωρα τι παιχνιδι ειναι αυτο και τι νοημα εχει - εχει και παραεχει, το γουσταρει και του αρεσει και ειναι το παραμυθι μεσα στο κεφαλι του, τι θες. Και οπλα και πιστολια αγορασαμε και δε θα φρικαρω μη γινουν εγκληματιες. Και οι κλειστοι παιδοτοποι με τα στρωματα μια χαρα ειναι, μπορει να μη συμπληρωνουν ολα τα κουτακια σε ερωτηματολογιο δημιουργικοτητας, αλλα οταν τα ματακια τους φωτιζονται ετσι και τα κεφαλακια τους ειναι καταιδρωμενα και τρεχουν με 40 χιλιομετρα την ωρα λες, μαλλον εγω δε το καταλαβα το ποιημα, και αυτοι τα εχουν καταλαβει ολα, διοτι περνανε σουπερ. Δε τρωγομαστε καλα και σωνει για το ποιοτικο-οφειλειναειναιεναλλακτικο. Δε τρωγομαι να βρω 'ψαγμενα' και καλα, δε πινω νερο στο ονομα του βιντατζ.

Εχω ομως ενα θεμα με το Κλαμπχαουζ Μικυ μαους. Για οσους δε ξερουν τι εστι αυτο, ειναι η σημερινη βερσιον του Μικυ που ξερουμε εμεις. Συγκεκριμενα τη συζητηση αυτη τη ξεκινησε ο μπαμπας και απο τοτε δε μπορω να το βγαλω απο το μυαλο μου. Οι γνωριζοντες θα εχετε δει οτι ο Μικυ σημερα ζει σε ενα σπιτι που δε γινεται να υπαρχει γιατι ειναι λιγο κουλο, δε βγαζει νοημα, δεν ειναι καστρο δεν ειναι διαστημοπλοιο, ειναι ενα περιεργο τιποτα. Επισης καθε επεισοδιο ειναι αλλα δεν ειναι και μια ιστορια, ας πουμε το ειδες και ειναι σαν να μην ειδες τιποτα, διοτι δεν ειχε αρχη μεση και τελος εκτος απο κατι ερωτησεις στη μεση για τα παιδια, οπου πρεπει να απαντουν στην οθονη (αλλο παλι και τουτο). Επισης οι χαρακτηρες δεν ειναι χαρακτηρες, ας πουμε ο εξυπνος, ο πονηρος, ο τσιγκουνης, ο αφελης, ο καλος/κακος. Δεν εχουν συναισθηματα, δεν εχουν ιδεες. Ειναι σαν υπνωτισμενα ρομποτακια. Τα παιδια κοιτανε σα χανοι, δε γελανε, απλα νευουν με το κεφαλι σαν υπνωτισμενα και αυτα. Δε ξερω τι παιρνουν αυτοι που το εφτιαξαν, αλλα κατι παιρνουν σιγουρα διοτι δε βγαινει νοημα.

Τους βαλαμε να δουν παλια Μικυ Μαους στο Youtube και επαθαν τη πλακα τους, ειχαν πεσει κατω απο το καναπε και γελαγαν με τη καρδια τους.

Που σαι ρε Μικυ φιλαρακο μας ελειψες