Το μυαλο μου

Μπαμπα  - χανω το μυαλο μου

Γιατι χανεις το μυαλο σου?

Απο τις πολλες ιδεες

Μηπως να τις πουμε μια μια, να τις ακουσουμε ολες?

Μμμ, για να σκεφτω, ειναι δυσκολο,  οουφ απο που να αρχισω

Κοινωνια πολιτων

Περιμενω στο φαναρι. Μπροστα μου μια ταξη, 5-6 χρονων, περνανε τη διαβαση πιασμενα χερι χερι ανα δυο, μια δασκαλα μπροστα δειχνει το δρομο και μια πισω κλεινει τη πομπη. Στη κορυφη της πομπης ενα απο τα παιδια με το φωσφοριζε γιλεκο και σημαιακι στο χερι κανει τον οδηγο. Σοβαρος σοβαρος, το προσωπακι του συγκεντρωμενο και φωτισμενο, βλεπεις οτι το εχει παρει πολυ σοβαρα το ρολο. Αισθανεται σπουδαιος, εχει φουσκωσει απο περηφανια, σημερα ειναι ο σταρ της ταξης.

Οταν εγω πηγαινα σχολειο στην Αθηνα το '80 και '90 δε θυμαμαι ποτε να αναλαμβαναμε ρολους εξυπηρετησης της ομαδας. Τα παιδια συναγωνιζονταν για να ξεχωρισουν σε αλλα πραγματα. Καταρχην, και προφανως, στα μαθηματα Και ποιος θα ειναι απουσιολογος (να κρατας λογαριασμο των απουσιων των αλλων, τι τιμη και χαρα, τι ενδιαφερον, ποσο δημοφιλες με τους φιλους σου). Τις σχολικες γιορτες - τραγουδια, ποιηματα και παραστασεις -  τις παρελασεις, ποιος θα ειναι σημαιοφορος και παραστατης και ποιος ψηλος θα ειναι μπροστα με το γαντι (μα πως το λενε αυτο και δε το θυμαμαι), αν θα εισαι στη πρωτη η δευτερη σειρα. Τις καλλιτεχνικες εκδηλωσεις, για να ξεδιπλωθουν τα ταλεντα στις τεχνες. Τα αθληματα. Τα πενταμελη συμβουλια, εκλογες στη ταξη για να προπονηθουμε στη πολιτικη. Τις καταληψεις, οπου αναδεικνυονταν οι πιο επαναστατες απο ολους.

Συμπερασμα, μπορεις να ξεχωρισεις στον αθλητισμο και στη τεχνη, μπορεις να αναδειχθεις οντας ο πιο διαβαστερος, ο πιο ψηλος και πιο καμαρωτος, ο πιο μαγκας και δημοφιλης. Δε θυμαμαι τιποτα που να αναδεικνυει τον υπεθυνο προς τους αλλους, αυτον που βοηθαει αλλους εθελοντικα, που βαζει το προσωπικο του χρονο για χαρη της ομαδας. Διπλα μας βρισκοταν ενα σχολειο για παιδια με ειδικες αναγκες. Πως ειναι δυνατον να μη τους ειδαμε και να μη μας ειδαν ΠΟΤΕ? Μια επισκεψη, μια κοινη δραστηριοτητα, εθελοντικες ασχολιες για να περασουμε χρονο μαζι.

Και υστερα αναρωτιομαστε γιατι κοιτανε ολοι την παρτη τους, γιατι δεν υπαρχει κοινωνια αληθινων πολιτων που υπευθυνα και αυθορμητα βοηθουν το συνολο, που δε θα κανουν μονο και μονο γιατι τους βολευει αλλα που θα βλαψει τους αλλους.

Αμ, αυτα ξεκινανε απο το νηπιαγωγειο

4

Ειναι τεσσαρων ο μικρακης! Σημερα τα εκλεισε. Μεγαλωσε πολυ, πιο γρηγορα απο οσο προλαβαινω να καταλαβω. Τα ποδια και τα χερια μακρυναν, το προσωπακι λεπτυνε (αν και τα μαγουλα ειναι ακομα φουσκωτα). Λεει συνεχεια διαφορα εξυπνα, ψαχνει μηχανολογικες και αλλες θεμελιωδεις σχεσεις αιτιας αιτιατου απο το πρωι μεχρι το βραδυ. Γκρινιαζει, φωναζει, συνεργαζεται, βοηθαει, ζηλευει, πληγωνεται, κανει πλακες, προστατευει τον αδερφο του. Ειναι ανεξαρτητος αλλα γαντζωνεται στην αγκαλια. Ειναι αεικινητος, του φευγουν χερια και ποδια με δυναμη σε ολες τις κατευθυνσεις. Ποτε δεν ειχα τοσες μελανιες. Πανω στο τσακιρ κεφι μου χωνει κατα λαθος μια μπουνια στο ματι και δυο κλωτσιες στο καλαμι. Και χαμογελαει ολο ευτυχια, ουτε που το πηρε ειδηση. Εχει φιλους στο σχολειο, εχει ιστοριες στα βιβλια και στο κεφαλι του που τις ζει μεσα του μερα νυχτα. Μιλαει για τους κακους, τους λυκους, τους δρακους, τα φαντασματα, τα αεροπλανα και τα αγωνιστικα. Λεμε τις ατακες απο ταινιες και βιβλια. ΠΛεει μεσα στο κοσμο του παιχνιδιου, τη νυχτα βλεπει ονειρα και αν ειναι ασχημα τρεχει στο κρεβατι μας. Ειναι απιστευτα περηφανος που ειναι τεσσαρων, το λεει σε ολους, φιλους, γνωστους, αγνωστους στο σουπερ μαρκετ. Ειναι σα να εφτασε σε ηλικια σταθμο, λες και τωρα αρχιζει να ειναι παιδι. Πηγαμε στη σχολικη γιορτη, το μικρο μου με τη ταξη του χορεψαν ολα μαζι στη παρασταση. Ηταν εκει, τρακαρισμενο και ενθουσιασμενο, πιασμενο με τα αλλα απο το χερακι, κοιταζε συνεχεια να δει αν ειμαι στους θεατες και αν τον βλεπω, τον χαιρετουσα και μου χαμογελουσε σιγουρεμενο. Εστριβα στο πλαι το κεφαλι να μη δει οτι ετρεχαν τα δακρυα και ειχα πλανταξει στο κλαμα απο τη συγκινηση, γραφικη εντελως, τοσο προβλεψιμη. Οπως η δικη μου μαμα πριν 30 χρονια - και παντα θυμαμαι αναρωτιομουν γιατι δακρυζε. Τον εβλεπα να χορευει στη παρασταση και λεω - μεγαλωσε