Πρωινος αποχαιρετισμος

Μια βδομαδα πριν τα Χριστουγεννα γυρισα στο γραφειο δουλευοντας μιση μερα.
Η διαφορα με τη προηγουμενη επιστροφη ειναι εντυπωσιακη. Πριν δυο χρονια, γυρισα με χαρα απο την αδεια μητροτητας στη δουλεια μετα απο 5 μηνες. Μαλιστα κατα βαθος ανυπομονουσα να γυρισω, γιατι οσο και αν απολαμβανα τις μερες μου με το μικρακη στο σπιτι, ειχα που και που κατι σαχλες κρισεις ταυτοτητας, 'τι κανω στο σπιτι σα νοικοκυρα΄λες και η επαγγελματικη ταυτοτητα ηταν αυτη που με οριζε σαν ανθρωπο. Επιασα δουλεια και μου αρεσε, και δε το μετανιωσα. Με εκπληξη ανακαλυψα ομως οτι δε με συγκινει καθολου η δουλεια μου πλεον. Κι ας ειναι καλη δουλεια. Αλλα και καμια αλλη δουλεια δε θα με συγκινουσε.

Τωρα που ηρθε η σειρα να αποχωριστω το δευτερο μωρο, δεν ειχα καμια ορεξη να γυρισω στο γραφειο. Απο την αλλη δε θα ηθελα να μεινω και σπιτι γενικοτερα, θα με χαλαγε να μην ειχα δουλεια. Σχιζοφρενεια. Ουτε σπιτι θελω, ουτε γραφειο θελω.

Και ηρθε πλεον σημερα η μεγαλη μερα που το μωρακι πηγε στο σταθμο. Το εντυσα, το φιλησα σταυρωτα, και παει. Πολλοι γονεις ζουν αργοτερα αυτο τον αποχαιρετισμο, οταν παει πρωτη φορα νηπιαγωγειο η σχολειο. Φανταζομαι οτι ειναι τα ιδια συναισθηματα. Θελεις να το κρατησεις πανω σου σφιχτα να μη σου φυγει. Απο την αλλη ξερω οτι ειναι καλα εκει που θα ειναι, δεν εχω αμφιβολια. Χαιρομαι που θα παει. Βλεπω το μικρακη ποσο ομορφα περναει και μου αρεσει. Δε θα ηθελα να μεινει σπιτι. Δευτερη σχιζοφρενεια.

Ωχ αμαν, ολο διλημματα ειναι το να εισαι γονιος. Απο την αλλη, ειναι το πιο ομορφο πραγμα στο κοσμο. Ουτε επαγγελματικη ταυτοτητα ουτε τιποτα, αυτα ειναι τριχες κατσαρες. Για να περναει η ωρα. Η ζωη ειναι αλλου