Working girl

Ειμαι εργαζομενη. Εχω μια ωραια δουλεια, σε ενα θεμα που με ενδιαφερει και που ειναι η ειδικοτητα μου, και χαιρομαι πολυ για αυτο.
Καθε πρωι, ντυνομαι φτιαχνομαι στολιζομαι, και παω στο γραφειο. Εκει, εχω καθημερινο μου στοχο να μη ξεπερασω το οχταωρο, δηλαδη, 5.30-5.45 μαξιμουμ τα μαζευω και φευγω ο κοσμος να χαλασει. Δε παει να ειναι επειγον, σουπερ επειγον, ας περιμενει μεχρι την επομενη το πρωι πια, δε θα παψει η γη να γυριζει. Για να γινει αυτο ομως και για να προλαβω να φυγω στην ωρα μου, τρεχω πολυ. Απο το ενα meeting στο αλλο, ενδιαμεσα απειρα θεματα, και επιπλεον αλλα της τελευταιας στιγμης, ολα αυτα να χωρεσουν σε μια εργασιμη μερα ειναι δυσκολο. Διαλειμμα για καφε κανω με το ζορι, και δε χαζευω καθολου.
Αλλα - το μεσημερι κανω μεγαλο διαλειμμα, μια - μιαμιση ωρα, και αυτη την πολυτιμη ωρα τη χρησιμοποιω για χιλιαδες πραγματα: γυμναστηριο, μαγαζια, μαθηματα, βολτες, κοινωνικη ζωη. Ειναι η ελευθερη ωρα μου. Η καλυτερη ωρα να ψωνισεις ρουχα, να χαζεψεις σε ενα βιβλιοπωλειο. Ο,τι πρεπει για να πας για φαι με μια φιλη σου.

Παντα μου αρεσε η δουλεια μου, και παθιαζομουν με αυτο που εκανα. Μπορουσα να κατσω μεχρι το βραδυ, και δε με πειραζε ουτε η κουραση ουτε τιποτα. Δουλευα παντα με ορεξη, και πραγματικο ενδιαφερον. Θεωρουσα οτι αξιζε το κοπο. Απο τοτε που γεννηθηκε ο μικρακης, σα να με βαρεσε κατι στο κεφαλι με μιας, κι δεν με ενδιαφερει. Χαιρομαι που εχω τη δουλεια μου και δε θα ηθελα να ειμαι στο σπιτι, δε το μετανιωνω. Αλλα θεωρω οτι δεν αξιζει το κοπο ουτε ενα λεπτο παραπανω απο τη προσωπικη μου ζωη. Το σημαντικο κομματι της ημερας αρχιζει μετα τις 6 το απογεμα. Ας περιμενουν ολοι. Εχουμε meeting στο σπιτι.