Βρεφονηπιακος ?

Οταν ανακοινωσαμε οτι το μωρακι μας θα παει στο βρεφονηπιακο σταθμο και εγω επιστρεφω στη δουλεια στους 4,5 μηνες, η γενικη αντιμετωπιση κυμανθηκε αναμεσα στην εκπληξη, την ανησυχια και τη συμπονοια (αχ, τι να κανουμε, αφου πρεπει...) . Φανταζομαι οτι αυτο εχει να κανει με τρια πραγματα: α) τη συνηθεια στην Ελλαδα το μωρο να το κραταει η μαμα, και μετα η γιαγια, η μια αλλη γυναικα που ερχεται στο σπιτι β) μια γενικοτερη δυσπιστια για το αν ειναι καλα στους βρεφονηπιακους (ενδεχομενως καποιοι σταθμοι να εχουν δωσει αφορμη για τετοιες σκεψεις, λογω της ποιοτητας τους), και γ) το γεγονος οτι στην Ελλαδα, αν δε κανω λαθος, τα δεχονται στο σταθμο μετα τους 9 μηνες (γιατι προφανως πολλες μαμαδες μενουν στο σπιτι για αρκετο καιρο, εως και ενα χρονο).

Εγω δε ζω στην Ελλαδα, και επισης επελεξα να επιστρεψω στη δουλεια στους 5 μηνες. Λεω 'επελεξα' γιατι, αν ηθελα, μπορουσα να ζητησω να κανω μειωμενο ωραριο. Αλλα δεν το ηθελα. Επισης εδω δεχονται τα μωρα στο σταθμο απο τους 3(!!) μηνες. Επιλεξαμε το βρεφονηπιακο και οχι μια γυναικα στο σπιτι για πολλους λογους. Πρωτον γιατι θεωρουμε οτι ειναι πιο κοινωνικη εμπειρια για το μωρο να βρισκεται σε ενα χωρο με αλλα μωρακια και πολλα πολλα παιχνιδια, παρα τετ α τετ με εναν ανθρωπο, οποιος και να ειναι αυτος. Δευτερον, γιατι οι γυναικες που ειναι εκει ειναι επαγγελματιες στη φροντιδα και τη διαπαιδαγωγηση των μωρων, με μεγαλη εμπειρια στο θεμα, εν αντιθεσει με μια γυναικα που μπορει να ειναι μπορει και να μην ειναι. Τριτον, δε το κρυβω, γιατι με χαλαει η ιδεα το παιδι μου να αναπτυξει μια ιδιαιτερα προνομιουχα σχεση με εναν ανθρωπο αλλον απο τους γονεις του, τη νταντα, που στο κατω κατω ποια ειναι αυτη και που την ξερω εγω, τι ιδεες και αξιες κουβαλαει και τι θα μεταδωσει στο παιδακι μου. Και τεταρτον, γιατι απο αποψη ποιοτητας δεν ετιθετο θεμα, ειναι καταπληκτικα.

Πηγα λοιπον και ειδα τη προηγουμενη εβδομαδα απο κοντα πως ειναι, και ξεκινησαμε το βρεφονηπιακο. Ειναι εξαιρετικα. Το μωρακι παιζει, τρωει, κοιμαται λιγακι, και μετα παμε και το παιρνουμε. Τους δινω καθε πρωι ενα μπουκαλι με μητρικο γαλα που βγαζω με το θηλαστρο, και ετσι τρωει απο το δικο μου. Θα πηγαινει μιση μερα μεχρι να ολοκληρωσουμε τον αποκλειστικο θηλασμο, και μετα οταν εισαγουμε και τις κρεμουλες, τοτε θα ειναι ολη μερα εκει. Το μωρακι προσαρμοστηκε αμεσως και με το χαμογελο στα χειλη. Οχι κλαμα, ουτε κιχ δεν εβγαλε, τρα λα λα και ολα καλα (αν πανε νωρις, πριν τους 7-8 μηνες, τα μωρα προσαρμοζονται πιο ευκολα γιατι δεν εχουν την αγωνια του αποχωρισμου). Επισης, δεδομενου οτι ξυπναμε καθε πρωι να παμε στο σταθμο, μπηκε αμεσως σε ωραριο φαγητου και υπνου, χωρις καμια προσπαθεια. Ρολογακι κανονικο. Και ειναι εντυπωσιακο πως αμεσως επηρεαστηκε απο τα ερεθισματα που δεχεται εκει (ισως να ειναι ιδεα μου, αλλα δε νομιζω...). Κοιταζοντας τα μεγαλυτερα μωρακια - του τυπου, 1-2 μηνες μεγαλυτερα - απεκτησε μεγαλυτερη ανεση στις κινησεις, ξεθαρρεψε.
Βεβαια, ειναι και το αλλο. Με το που πηγε κρυολογησε - το κλασικο, το ενα μωρακι κολλαει το αλλο. Αναποφευκτο, αλλα ενταξει δεν ειναι και το τελος του κοσμου!

Στο επομενο post θα γραψω για μενα και τη 'προσαρμογη' μου που πηγε στο σταθμο. Γιατι ναι, θελει και μια προσπαθεια απο τη μαμα για να παει στο σταθμο.