Ειναι απο αυτα τα μερη στο κοσμο που αμα δεν εχεις παει, ακους οτι πανε ολοι, γινεται χαμος, τα παιδια τρελλαινονται, και αρχιζεις και υποψιαζεσαι οτι μαλλον ειναι ενα μεγαλο λουνα παρκ παιχνιδιων που σου παιρνει τα λεφτα, και τελος παντων καποια στιγμη θα παμε δε θα την γλιτωσουμε, τα αγαπαμε τα παιδια μας. Το αφηναμε, να μεγαλωσουν για να εχει και νοημα.
Τελευταια στιγμη ειπαμε τη Πεμπτη, παμε αυτο το Σαββατοκυριακο, ο καιρος προβλεπεται χαλια (βροχη και τις δυο μερες), αλλα στα μερη αυτα που ζουμε αν περιμενεις τον ηλιο να βγει, μπορει να παρει και εφτα μηνες. Και πηγαμε
Ξεχασα οτι ηξερα για θεματικα παρκα και λουνα παρκ. Ναι, ειναι μια τεραστια επιχειρηση με χιλιαδες υπαλληλους, εκατονταδες μαγαζια, εστιατορια, αναμνηστικα και ξενοδοχεια. Τοσο μεγαλη που οι ουρες εχουν υπολογισμενο χρονο αναμονης, ζιγκ ζαγκ παντου, και θελουν υπομονη. Αλλα αμα αφησεις στην ακρη τον κυνικο, κουρασμενο, ενηλικο εαυτο σου, η εμπειρια αυτη απλα δεν παιζεται. Βουτια σε ενα κοσμο απιστευτο, μαγικο, γλυκια νοσταλγια της παιδικης ηλικιας, σα καραμελα που την πιπιλας δυο μερες και δε θες να τελειωσει, δε τα βλεπεις απλα να περνανε μπροστα σου σαν εικονες, μπαινεις και εσυ μεσα. Τα μικρα ετρεχαν σα μανιασμενα, πηγαμε στο Φαρ Ουεστ, γιναμε πειρατες, μπηκαμε σε πυργους και βγηκαμε στην Αμερικη του 1920, πυροβολησαμε με λειζερ στο διαστημα, και ειδαμε να περνανε αυτοκινητα - αληθινα - μεσα απο φωτιες αληθινες - και να πετανε στον αερα. Ο,τι εβλεπες ηταν δεκα φορες πιο απιστευτο απο ο,τι περιμενες να ειναι. Η βροχη απλα δεν υπηρχε, η πλαστικη κουκουλα απο πανω μεχρι κατω ηταν πανοπλια. Χιλιαδες κοσμος γυρω με την ιδια πλαστικη πανοπλια, να χαμογελαει χαζεμενος.
Και μετα μπηκαμε σε ενα τουνελ βροχης που κρατησε τρεισιμισι ωρες στον αυτοκινητοδρομο, ζιγκ ζιγκ ζιγκ ζιγκ υαλοκαθαριστηρες, Morcheeba και υπνος βαθυς στο πισω καθισμα, και βγηκαμε στην πραγματικοτητα.
Σκεφτομουν στο δρομο μια φιλη που ελεγε οτι αρνειται να παει τα παιδια της σε αυτο το εμπορικο πανηγυρι που λεγεται Ντισνευλαντ, γιατι δεν θα κερδισουν τιποτα. Δυο μερες μαγειας, δυο μερες time travel για τους ενηλικες ειναι ανασα. Μια τεραστια τουρτα που τη κρατας με τα χερια και βουτας και τη τρως χωρις πηρουνι, και πασαλειβεσαι και αισθανεσαι υπεροχα. Μια πορτα στο ονειρο, αυτο κερδιζεις.
1 comment:
Το διάβασα το πρωί βιαστικά και με ταξίδεψε.
Τώρα επέστρεψα για να σου πώ πόσο με ταξίδεψες!
Post a Comment