Το 2008 ξεκινησα αυτο εδω το μπλογκ για να καταγραφω μη τα ξεχασω, να τα αποτυπωνω και να τα βλεπω μετα πως αλλαζουν και εξελισσονται - οι εικονες, οι λεξεις, τα παιδια, εγω ως μαμα, ο αντρας μου ως μπαμπας, και ολοι μαζι μεταξυ μας. Το making of της οικογενειας μας. Γιατι ειμαι και τυπος που ξεχναει, δεν ειναι τυχαιο που ταυτιζομαι με τη Ντορις και οχι με το Νεμο. Αν δεν ηταν και οι φωτογραφιες ισως και να μη θυμομουν την οψη των παιδιων μας στους 3, στους 6 η στους 9 μηνες, αληθεια μη βαρατε, ενα μυαλο ειναι αυτο και ο σκληρος δισκος τα παιζει που και που.
Το εφτιαξα και για να βλεπω και να στελνω πιο εξω αυτα που με προβληματιζουν, ενα cross check με τη βιρτουαλ κοινωνια εκει εξω, να ακουσω και να δω τι κανουν οι αλλοι. Μπηκα βγηκα στις ζωες/μπλογκ αλλων ανθρωπων, διαβασα και με διαβασαν, γνωριστηκαμε χωρις να γνωριστουμε, ζωες παραλληλες που σπανια διασταυρωνονται, με εξαιρεση τη φιλη που ηρθε μπονους μεσα απο το μπλογκ, τυχαια εδω στο Βελγιο. Δε το κυνηγησα πολυ, διαφημισεις, γατζετακια, φεισμπουκ τουιτερ κλπ, δε θα πω το γνωστο 'που να βρεις το χρονο' γιατι αμα θες θα τον βρεις, μαλλον αλλα πραγματα ανταγωνιζονταν το χρονο του και ετσι εμεινε ενα απλο και γνησιο ημερολογιο καταγραφης, που θα μπορουσε να εχει και εντυπη μορφη. Ισως καλυτερα ετσι.
Σκεφτομαι να το τυπωσω, να το δεσω ωραια ωραια, και να το βαλω στο ντουλαπι διπλα στις φωτογραφιες, μια σελιδα/ αναρτηση. Να το χωσω καπου στο βαθος και να το βγαλω μετα απο δεκαπεντε χρονια να το διαβασω. Με ουισκι μαζι, διοτι αλλιως δε θα την παλεψω τη συγκινηση.
Αναρωτιεμαι συχνα ποτε θα ειναι η τελευταια σελιδα, πως οριζεις οτι τωρα τελειωνει το κεφαλαιο παιδικη ηλικια και βαζεις την τελεια? Οχι δε θα το γραφω μεχρι να πανε πανεπιστημιο προφανως. Αλλα ποτε παυουν να ειναι παιδια? Γιατι προφανως καποια στιγμη δε θα ειναι παιδια, οσο κι αν εγω δε θα θελω να δω αυτη την αληθεια καταματα τωρα. Ενα μικρο μαγκωμα, κατι αρχιζει και με τσιμπαει στην ιδεα οτι σε λιγο καιρο δε θα ειναι αυτο που ειναι, οχι μονο οι αναγκες τους αλλα και η αγκαλια μας. Τι ολοκληρωτικη, ισοπεδωτικη αλλαγη εχει γινει στο ψυχισμο μας που να μη μπορουμε να διανοηθουμε οτι δε θα μας χρειαζονται? Οταν 6 χρονια, σχεδον 7 χρονια τωρα, ξυπναμε κοιμομαστε με το μυαλο μας στις αναγκες τους, στο χαμογελο και τα δακρυα τους, τις ιστοριες τους και τα παιχνιδια τους, οταν ο κοσμος τους ειναι ο κοσμος μας και τα υπολοιπα ειναι υποσημειωσεις, η στιγμη που αυτο δε θα ειναι αλλο ετσι μου φαινεται αλμα στο κενο. Τριτη ενηλικιωση. Η πρωτη οταν μενεις μονος σου, η δευτερη οταν κανεις παιδια, η τριτη οταν τα παιδια δεν ειναι αλλο παιδια.
Κανω συχνα fast forward και δε κανει καλο - απο μικρη μου αρεσε να φανταζομαι.
Πισω στο σημερα, το απογευμα εχει τζουντο και αυριο πρεπει να φτιαξω μπισκοτα για τη Χριστουγεννιατικη γιορτη. Ανακουφιση
