Αντι-Σουφραζετα

Το διλημμα Εργαζομενη Μαμα vs Μαμα στο Σπιτι σε χτυπαει με το που μπεις στο δευτερο τριμηνο εγκυμοσυνης και σε εγκαταλειπει οταν τα παιδια σου πανε γυμνασιο και αρχιζεις αλλου ειδους φρικες (βλ κλιμακτηριος). Ειναι ιδιαιτερα δημοφιλες θεμα συζητησης, ας πουμε δες εδω και εδω. Ολες οι μαμαδομπλογκινες κονταροχτυπιουνται και ξεδιπλωνουν επιχειρηματα, με κυριαρχη (= politically correct) αυτη της εργαζομενης. Δηλαδη αυτη που μενει στο σπιτι σχεδον πρεπει να απολογηθει, διοτι δε νοειται στη κοινωνια του 2012 που οι γυναικες γινονται πρωθυπουργοι και πανε στο φεγγαρι εσυ να γουσταρεις η να χρειαζεται να κατσεις σπιτι σου. Οοοοχι

Δε θα διαλεξω στρατοπεδο, ο καθενας οπως τη βρισκει, θα σου πω ομως δυο πραγματα που πιστευω οτι ειναι ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΘΟΙ, γιατι νομιζω οτι ολοι βασικα λεμε ψεματα στους εαυτους μας

ΜΥΘΟΣ # 1: Η εργαζομενη, ευτυχισμενη και ισορροπημενη μαμα υπαρχει. Και καταφερνει, λεει, μεσα σε ενα 24 ωρο να α) φερνει βολτα ενα σπιτι β) να φροντισει, ταισει, ποτισει, ξεσκατισει τα παιδια, γ) να περναει ουσιαστικο χρονο ενασχολησης μαζι τους δ) να δουλεψει και να ειναι πετυχημενη ε) να ειναι ωραια - κορμαρα, μαλλι, fashion handbag, και οχι ρουχα δεκαετιας, ζ) να εχει υπερ-αντοχες η) να εχουν χρονο να βλεπονται με τον αντρα της οι δυο τους, θ) να εχει κοινωνικη ζωη φοιτητριας ι) να τα κανει ολα ευκολα, και ολοι να της λενε μπραβο γιατι τα καταφερε και ειναι απιστευτη

Πλακα μου κανετε?

Ε ψιτ, κοινωνια εκει εξω, αυτη η γυναικα δεν υπαρχει, ειναι καρτουν

ΜΥΘΟΣ # 2:  Η γυναικα που εφαγε τα νιατα της να σπουδαζει, πτυχια, μαστερ, διδακτορικα και να κανει σουπερ λαμπρα βηματα καριερας, βλ. συνεδρια, ταξιδια, αναγνωρισεις, προαγωγες και ξερω γω τι, προφανως θα θελει να συνεχισει να το κανει διοτι παντα αυτο ηθελε και παντα αυτο θα θελει. Δε πετας καριερα στα σκουπιδια, γιατι η καριερα αυτη ειναι ταυτοτητα. Το οτι αυτη η τυπισα κανει παιδια μπορει να ειναι απλα και μονο δευτερευον. Θα ειναι κριμα, θα ειναι αδιανοητο, και θα ειναι υπαρξιακο προβλημα να μην θελει να συνεχισει λαμπρη καριερα. Ειναι υποτιμητικο να πεταξεις τις business cards και να βαλεις παντοφλες, μια απλη ταπεινη, μαμα που καθαριζει κακακια και παιζει με Lego. Fail

 Σοβαρα?

Ευχαριστω τις Σουφραζετες, ευχαριστω τους φεμινιστικους αγωνες δεκαετιων που κερδισαν τοσα και τοσα σημερα αυτονοητα, ευχαριστω που μπορουμε να ψηφιζουμε, να σπουδαζουμε, να δουλευουμε, να εχουμε ιση μεταχειριση, να γινουμε πρωθυπουργοι, πυρηνικοι επιστημονες και αστροναυτες. Αυτα τα κεκτημενα αρχιζουν να με σφιγγουν λιγακι ομως γιατι εγιναν υποχρεωσεις - αφου τα κερδισαμε, πρεπει και να τα κανουμε. Ολα.

Το 1930 ηταν ζητημα ταυτοτητας και κοινωνικης απελευθερωσης να πας να δουλεψεις. Οπως ηταν και εικονα απελευθερωσης μια γυναικα που φοραει παντελονια και καπνιζει. Σημερα, με ολα αυτα κεκτημενα, αληθινη απελευθερωση θα επρεπε να ειναι να κανεις αυτο που γουσταρεις και σε ευχαριστει. Να μη νιωθεις οτι γκρεμιζεσαι χωρις business cards. Να μη νιωθεις μειονεκτικα επειδη εσυ θηλαζεις ενω οι φιλες σου κοπανανε τις βοτκες.
Γιατι ετσι. Γιατι μπορεις να κανεις ειτε το ενα ειτε το αλλο αμα θες. Εχεις επιλογη, δεν εχεις 'υποχρεωση'

Ακους κοινωνια? Ναι, εσυ που οριζεις τις ταμπελες που φοραμε.

Αυτη ειναι η Σουφραζετα του μελλοντος