Η επιστροφη

Η προηγουμενη Δευτερα ηταν η πιο δυσκολη Δευτερα και πρωτη μερα επιστροφης απο διακοπες που υπαρχει.

Ενα πραγμα ειναι που περασαμε απο τον ωραιο καιρο, τη θαλασσα τυρκουαζ με τον ηλιο τον ηλιατορα και τη σαγιοναρα, στη μουνταδα, το μακρυμανικο πανωφορι και ομπρελα στη τσαντα, θα βρεξει-δε θα βρεξει, τι θα γινει πια με αυτο το συννεφο. 
Ενα πραγμα ειναι η ανωμαλη προσγειωση απο το 'δε-κανω-τιποτα-δε-σκεφτομαι-τιποτα-η ζωη μου ειναι η θαλασσα-φαι-υπνος-παιδια' στο 'γραφειο-σπιτι-σουπερ μαρκετ-λογαριασμοι και εξηντα πεντε δουλειες' καθημερινα. Σωριαστηκαμε στο πατωμα απο τη κουραση, το μυαλο μας δε μπορουσε να δουλεψει, καναμε πανω απο μια εβδομαδα να συνελθουμε. Ψαχναμε μανιασμενα να φυγουμε εκδρομη το πρωτο σαβατοκυριακο, να ξεφυγουμε απο το κακο που μας βρηκε που λεγεται επιστροφη, να σπρωξουμε λιγο ακομα το καλοκαιρι. Ο καιρος δε μας εκανε τη χαρη. Οποτε κατσε σπιτι, βαλε πλυντηριΑ, και κανε αναδιοργανωση της ντουλαπας, με τη χειμερινη κολλεξιον πλεον (ελεος).

Και ενα τριτο, το πιο δυσκολο, ειναι να αποχωριστεις τα μικρα το πρωινο της Δευτερας και να τα πας στο δικο τους προγραμμα, διοτι η μαμα και ο μπαμπας πρεπει να γυρισουν στο γραφειο. Ο καθεις μας πηρε απο ενα, εγω πηρα τον μικρο και τον πηγα σε ενα stage που θα εκανε καθε μερα για δυο εβδομαδες, ο μπαμπας πηρε το μικρακι και το πηγε στο σταθμο. Δραμα. Ο μικρος πατησε τα κλαματα, γαντζωθηκε πανω μου με χερια και ποδια σα μαιμου και δε κουναγε. Εκατσα αρκετη ωρα, περιμενα, τα ειπαμε, γνωρισαμε τις δασκαλες και τα αλλα παιδια, μετα μου ειπε 'τωρα φυγε μαμα' και σωπασε αλλα δε κρατηθηκε. Τον εβλεπες οτι παλευε να κανει τον δυνατο. Μεγαλυτερο κλαμα. Ξαναεκατσα. 'Δε θελω να φυγεις, θελω να κατσεις μαζι μου'. Εκατσα κι αλλο, τα ειπαμε ξανα. Αγκαλια ολη την ωρα. 'Μαμα, γεια σου τωρα', με χαιρετησε με φατσα που μονο γεια σου δεν ελεγε. Σιγα σιγα εν τελει αναχωρησα για το γραφειο, καρδια φιογκος και ενα καρο ενοχες με κεφαλαια γραμματα. Πηγα να τον παρω το απογευμα, με περιμενε με το ιδιο θλιμμενο υφος που τον αφησα. Κι αλλες ενοχες. Ο αλλος αποχωρισμος εκτυλιχθηκε παρομοια. Το μικρακι γαντζωθηκε στο μπαμπα και εκλαιγε γοερα. 'Μπαμπα δε θελω δε θελω' ελεγε, 'Μαζι, μαζι'. Ειχε κρυψει το κεφαλι του στον ωμο του μπαμπα για να μη βλεπει τον εξω κοσμο, να κρατησει το μπαμπα εκει.
Οταν πηγα να τον παρω το απογευμα μαζι με τον αδερφο του, το χαμογελο του εφτανε πισω απο τα αυτια. Τσακιστηκε να ερθει τρεχοντας στη πορτα και μας κοιταζε και τους δυο εκστασιασμενος και ανακουφισμενος.

Τωρα που περασαν οι μερες οι πρωινες αναχωρησεις ειναι ευκολες και τα μικρα κελαηδανε για το τι ωραια που περνανε. Αλλα οι ενοχες, ενοχες. Οτι πρεπει για να σου τσακισουν το ηθικο. Οποτε ονειρευομαστε ενα κοσμο οπου δεν εχουμε αναγκη να δουλευουμε και ειμαστε με τα παιδια μας ολη μερα και παιζουμε μαζι στη θαλασσα. Και τρωμε και παγωτο.Με αυτη την ελπιδα ζουμε