Ακουσα ενα τραγουδι στο ραδιοφωνο πριν λιγο, ηταν απο αυτα που σε κανουν να κλεινεις τα ματια και να βρισκεσαι σε αλλη ηλικια, σε αλλο χρονο και τοπο. Με πηγε σε ενα μερος παλιο, μακρινο και κρυμμενο, καπου εικοσι πεντε χρονια πριν.
Το δωματιο μου, τα παιχνιδια. Το παιδικο μου κρεβατι, το ξυλο απο το οποιο ειναι φτιαγμενο. Το χρωμα της κουβερτας. Κατι βιβλια. Τα μαθηματα του σχολειου, ολα ετοιμασμενα ομορφα, πανω στο γραφειο μου, η επιμελης μαθητρια. Τα πολυχρωμα τετραδια, μου αρεσε να γραφω ωραια γραμματα. Μου αρεσε η ζωγραφικη. Οι ασκησεις γερμανικων, τα μαθηματα στο φροντιστηριο. Τα ρουχα της γυμναστικης, εκεινο το φουξια φορμακι.
Και η μαμα. Στη κουζινα που μαγειρευει. Που φτιαχνει τηγανιτες. Που φτιαχνει φαγητα για το παιδικο παρτυ. Που μου ραβει πυτζαμες. Που μου ραβει μια στολη αποκριατικη, οπως τη φανταστηκα, μοναδικη στα ματια μου. Που καθεται στο πατωμα και παιζουμε με τη μπι-μπι μπο. Που τρεχει μαζι μου, απο την ενοργανη, στο μπασκετ και απο το ενα στο αλλο.
Που το βραδυ δε μπορω να κοιμηθω, που ξυπναω και φοβαμαι και κλαιω ειναι εκει, ειναι μια μεγαλη ζεστη αγκαλια και κρυβομαι μεσα, και καθεται διπλα μου και μου μιλαει σιγα σιγα και ομορφα μεχρι που ολα γυρω ηρεμουν, και αποκοιμιεμαι παλι. Το πιο γλυκο και ευχαριστο μερος του κοσμου, τοτε, τωρα και παντα.
Στο εχω πει μαμα?
