Στις 29 Ιουλιου το απογευμα, ο μικρουλης στεκοταν ορθιος στο σαλονι, στηριγμενος στο καναπε. Αγναντεψε γυρω το δωματιο, κοιταξε τις σανιδες στο πατωμα, κοιταξε το τραπεζι πιο περα και αναμετρησε με το μυαλο του την αποσταση. Δεν φαινεται δυσκολο, σκεφτηκε.
Αφησε τα χερια απο το καναπε και αρχισε να περπαταει αργα αργα, προσεκτικα, στο κενο. Βηματακι βηματακι, τα χερια μπροστα σαν υπνοβατης, το βλεμμα ευθεια στο παραθυρο. Ηταν συγκεντρωμενος, το στομα ενα τεραστιο χαμογελο, τα ματακια ελαμπαν με το κατορθωμα. Περπατησε αργα, σταθερα, με βηματα βαρια, εκανε το μισο δωματιο και μετα παφ, εσκασε κατω σα σακι. Το χαμογελο κολλημενο πανω στο μουτρακι, περιμενε επιβεβαιωση.
Μπραβο, αγκαλιτσες, φιλακια, και μετα ξανα και ξανα και ξανα.
Και αυτη ηταν μονο η αρχη!
2 comments:
τέλεια τα πρώτα βήματα ...έχει ξεκινησει και η δικια μου αλλα τρεμω...ειναι μεγάλη αστάθεια!
μπραβο στο μικρουλι σας!
Είναι από τις πιο όμορφες στιγμές... Είχα την τύχη να τις ζήσω τρεις φορές και κάθε φορά ήταν τόσο διαφορετικό!
Post a Comment