Η μαμα λειπει σε ταξιδι για δουλειες

Τον περασμενο μηνα ελειψα για πεντε μερες απο το σπιτι, πηγα ταξιδι με το γραφειο αρκετα μακρια (στην Αφρικη). Απο αυτα τα της δουλειας που δεν μπορεις να πεις οχι. Πριν παω ελεγα στον εαυτο μου, ενταξει τι ειναι μωρε, πεντε μερες ειναι θα περασουν, ψυχραιμια. Και ο μπαμπας προσπαθουσε να με πεισει οτι δεν ειναι τιποτα, θα παω-θα ερθω και ουτε θα το καταλαβω, αφου θα ειμαι και απασχολημενη ολη μερα. Πλησιαζαν οι μερες και ξεραινοταν το σαλιο στο στομα μου.

Οσο που εφτασε το πρωινο εκεινο, που πηγα στις μυτες των ποδιων μεχρι το κρεβατακι του, το πηρα αγκαλιτσα, το φιλησα χιλιες φορες και του ειπα οτι η μαμα πρεπει να παει σε μια δουλεια και θα γυρισει γρηγορα. Κοιμοταν μακαρια, δε ξερω αν με ακουσε. Βουρκωσα, δαγκωσα τα χειλη, και βγηκα απο το σπιτι.

Οι μερες ηταν ατελειωτες. Εκλαιγα καθε βραδυ. Μου ελειπε το μικρακι μου. Δε με χωραγε ο τοπος. Ορκιστηκα να μη το ξανακανω, παρα αφου περασει καιρος. Επεστρεψα τρεχοντας μολις τελειωσα τη δουλεια. Με το που μπηκα στο σπιτι, ετρεξα να το αγκαλιασω και πατησα ξανα τα κλαματα, απο τη χαρα μου αυτη τη φορα, και απο την ενοχη που το αφησα για πεντε μερες (οχι οτι υπηρχε λογος, αλλα εγω αισθανομουν χαλια). Το κοιταζα, το αγκαλιαζα και δε το χορταινα. Αυτο με κοιταξε και φωτισε το προσωπο του (εκει δυναμωσε το κλαμα). Και μετα κατσαμε στο πατωμα να παιξουμε. Ηταν υπεροχο.

Τωρα προεκυψε παλι ενα συνεδριο στο εξωτερικο. Πολυ ενδιαφερον, απο αυτα που θα πηγαινα τρεχοντας. Δε γινεται, δε μπορω να ξαναπερασω αυτο το λουκι. Α πα πα, δε σφαξανε.

Ασε, να παει πρωτα φανταρος

(ενταξει,ισως λιγο νωριτερα :-)