Tuesday, March 17, 2009

Get up, stand up !

Μια ωραια μερα στα τελη Φεβρουαριου πιαστηκα απο τα καγκελα του κρεβατιου και τραβηχτηκα προς τα πανω, σηκωθηκα! Καλα, ηταν φοβερα απο εκει πανω, τρομερη θεα. Πως δε το ειχα σκεφτει πιο πριν? Η μαμα και ο μπαμπας βαλανε τις φωνες και τρεξανε με χαρες και πανηγυρια και τη φωτογραφικη παραμασχαλα να με βγαλουν φωτογραφια (το κανουν συχνα αυτο, πλακα εχει). Πατησα στις μυτες των ποδιων, δεν ηταν και πολυ βολικα. Μετα δε ξερω τι εγινε αλλα εσκασα στο στρωμα σα το καρπουζι. Ξανασηκωθηκα. Ξαναεπεσα. Οχου, δεν ειναι και τοσο ευκολο.

Σιγα σιγα πηρα το κολαι, τωρα εχει πλακα. Το καλο ειναι οτι μπορεις να παιξεις παντου αυτο το παιχνιδι. Ολο το σπιτι εχει διαφορα μεγαλα αντικειμενα ('επιπλα' τα λενε, και μετα εχουν κι αλλα ονοματα, καρεκλα, τραπεζι, τραπεζακι, ντουλαπι) που κανουν σκαλοπατακι και μπορω να ανεβω. Πιανομαι με τα δυο χερια, σηκωνομαι και μετα αφηνω το ενα χερι και χαιρεταω τη μαμα. Της αρεσει πολυ αυτο, καθε φορα που με βλεπει να το κανω, χαμογελαει,χτυπαει παλαμακια και μου λεει μπραβο (και αυτο το κανει συχνα, πλακα εχει). Μονο στην κουζινα δε με αφηνει, και ειναι πολυ κριμα, γιατι θελω πολυ να σηκωθω απο το χερουλι του φουρνου. Αυτο το πραγμα πρεπει να ειναι πολυ ενδιαφερον, τα εχει ολα - ειναι γυαλιστερο, εχει φωτακι, κανει ηχους και βγαζει μυρωδιες! Μυστηριο πραγμα. Δεν εχουμε τετοιο αλλο στο σπιτι. Γιατι δε με αφηνει ρε γαμωτο... Που θα παει, καποια στιγμη θα παω να δω τι ειναι.

Επισης το καλοριφερ ειναι ο,τι πρεπει για αυτο το παιχνιδι(οταν ειναι σβηστο), κανει και ωραιο ηχο μεταλλικο οταν το κοπανας. Και βεβαια αυτο το τεραστιο πραγμα που το λενε 'βιβλιοθηκη', γιατι μπορεις οχι μονο να πιαστεις να σηκωθεις, αλλα και να πεταξεις κατω και να ξεπουπουλιασεις κατι πολυχρωμα, τετραγωνα, βαρια πραματα που η μαμα και ο μπαμπας τα λενε 'βιβλια'. Αυτοι ομως δε τα μαδανε, τα πιανουν προσεκτικα και τα βαζουν πισω στα ραφια. Τι νοημα εχει αυτο δε καταλαβαινω. Μαλλον δεν το εχουν σκεφτει, θα τους δειξω τι πλακα που εχει να τα σκιζεις.

1 comment:

Franky said...

Αυτό θα πει να βλέπεις τον κόσμο από τα μάτια ενός μωρού! Και βέβαια να δείχνεις κατανόηση για την καταστροφή των βιβλίων σου, έτσι? Πρόκειται για εξαιρετικά διασκεδαστικό παιχνίδι!

Καλή συνέχεια, μανούλα, και αν έχεις χρόνο πετάξου και μέχρι το blog μου. Να είστε καλά.