Αυτη η φραση-καταρα με κυνηγαει απο τα γεννοφασκια μου. Την ελεγε η μανα μου συνηθως σε δυο περιπτωσεις: α) οταν ηθελε να με 'εκβιασει' συναισθηματικα (ελα βρεεεε, τη μανουλα σου που σε αγαπαει κλπ κλπ), β) οταν δεν ειχε αλλο επιχειρημα για κατι που μαλλον δε θα μου αρεσε. Οταν γινεις μανα θα καταλαβεις. Ε αμαν πια! Περιμενα και εγω να δω τι θα καταλαβω επιτελους. Ε λοιπον, γεννησα, εχω ενα παιδι και ακομα δεν το αποκρυπτογραφησα, τι ηταν αυτο που εννοουσε...
Βεβαια ανακαλυψα ενα σωρο πραγματα, οπως:
- οτι μπορεις να αγαπας καποιον ανθρωπο παρα πολυ, τοσο που να κανεις τα παντα για αυτον
- οτι εχεις κρυμμενα αποθεματα σωματικης αντοχης και υπομονης
- οτι κανεις ευκολα στην ακρη τον εγωισμο σου, τα νευρα σου και τη βολεψη σου, για το καλο καποιου αλλου
- οτι το να παιζεις με ενα παιδι ειναι ο,τι πιο αστειο υπαρχει
- οτι ξαφνικα βλεπεις παντου κινδυνους και θελει προσπαθεια για να μην αγχωθεις
- οτι οταν αρρωσταινει το παιδι σου, σου γυριζουν τα πανω κατω
Ειδικα το τελευταιο μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση. Δε θελω να ειμαι αγχωμενη μαμα, δε θελω να πανικοβαλλομαι με το καθε τι. Κανω ομως προσπαθεια για να κραταω τον εαυτο μου ψυχραιμο σε καθε καινουρια αρρωστια (ευτυχως ο μπαμπας, που ειναι πιο ισορροπημενος ανθρωπος απο μενα, με επαναφερει στον ισιο δρομο, γιατι αλλιως τη βαψαμε). Δε ξερω τι ειναι - η αβεβαιοτητα? Η αισθηση οτι δεν εχεις 100% τον ελεγχο, και ο πυρετος εχει το πανω χερι? Οπως και να εχει, τις μερες που ειναι αρρωστο το μικρακι μπλοκαρω.
Λες αυτο να εννοουσε?
